Σσσστ, ο Νίκος κοιμάται...

Ο Νίκος Παπαδογιάννης φτιάχνει καφέ για να αντέξει τη νύστα και μοιράζεται μαζί σας τον θερινό του καημό

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 10/06/2015 @ 10:01
Mην φωνάζετε, κοιμάμαι. Κι όταν δεν κοιμάμαι, κουτουλάω. Έτσι είναι ο Ιούνιος του μπασκετόφιλου, γεμάτος με απολαυστικά και αγωνιώδη ξενύχτια, λόγω ΝΒΑ.

Αγωνιώδη, όχι επειδή υποστηρίζω τη μία (Cleveland) ή την άλλη (Golden State) ομάδα. Αγωνιώδη, επειδή φοβάμαι ότι θα τελειώσει γρήγορα η γιορτή και δεν θα έχω πού να αναζητήσω το «ευ ζην».

Σύμφωνοι, καλές οι συναυλίες, πήγα στους Black Keys, θα πάω στον Robbie Williams, μέχρι και στους Dubrovniks λέω να πεταχτώ για χατίρι της νιότης και της παρέας. Μην σας πω ότι πηγαινοέρχομαι και στον Βύρωνα, όπου κάνει παρέλαση η dream team του ελληνικού εντέχνου.

Και μόνο του ελληνικού εντέχνου; Όσοι πήγαν προχθές στη sold-out παράσταση του Γιάννη Χαρούλη, είδαν στα ξεκούδουνα τον Eric Burdon, σε ρόλο guest star!

Ίσως να τραγουδήσει και απόψε ο ημίθεος των Animals στον Βύρωνα, δεν ξέρω, αλλά και να ήξερα δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι για να τον δω. Τα εισιτήρια της συναυλίας εξαφανίστηκαν μέσα σ' ένα διήμερο.

Μάλιστα ο κοσμαγάπητος Χαρούλης υποσχέθηκε να δώσει σε ιδρύματα το πεντοχίλιαρο που υπολογίζω ότι του αντιστοιχεί από τις εισπράξεις. Μπράβο του.

Δεν τον έχω δει ποτέ τον Κρητίκαρο Γιάννη στη σκηνή, αλλά έχω τραγουδήσει μαζί του! Αλλά αυτό είναι ωραίο θέμα για κάποια άλλη Τετάρτη.

Απόψε έχει και Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός, αλλά αυτό το ζευγάρωμα το εξαιρώ από τη μπασκετική μέθεξη του Ιουνίου. Θα το παρακολουθήσω μόνο αν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς - που δεν μπορώ.

Έχω αλλεργία στο σανό με το οποίο ταΐζουν τους φανατικούς οι προεδράρες και ακόμα μεγαλύτερη στην ασυδοσία των κερκίδων. Όταν γράφω «κερκίδες», εννοώ φυσικά και αυτή των επισήμων.

Λυπάμαι, αλλά η γιορτή του μίσους δεν είναι για μένα. Έχω να πατήσω σε ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος γύρω στα δέκα χρόνια. Στρέφω την πλάτη μου στους πιθήκους και καλώ τους ουκ ολίγους ομοϊδεάτες να βαδίσουν δίπλα μου.

Γιατί να περνάμε τον Ιούνιο βυθισμένοι στη ζήλεια, εμείς οι μπασκετικοί; Τίνος αμαρτίες πληρώνουμε;

Στην Τουρκία, των βαρβάρων υποτίθεται, η ταπεινή Καρσίγιακα απέκλεισε τη Φενέρμπαχτσε με εκτός έδρας νίκη, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Στην Ιταλία, των θερμόαιμων αν θυμάστε, η Αρμάνι Μιλάνο χάλασε τη γιορτή της Σάσαρι με βροντερό διπλό στην άγρια Σαρδηνία, χωρίς να κουνηθεί φύλλο.

Στην άξεστη Ισπανία, η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ προσκύνησε τη θαρραλέα Βαλένθια μέσα στη Μαδρίτη, με σάουντρακ τα χειροκροτήματα των απογοητευμένων ηττημένων. Το κοινό στο Golden State, που έχει να δει πρωτάθλημα 40 χρόνια, έβγαλε το καπέλο για να υποκλιθεί στον κονκισταδόρ της Καλιφόρνια LeBron James.

Κι εμείς, που διδάξαμε τη δημοκρατία και το μέτρο όταν οι άλλοι κρέμονταν από τα κλαδιά; Τι κάνουμε εμείς για να μην υστερήσουμε;

Εμείς προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα νεύρα μας, για να μην δολοφονήσουμε μέσα στο γήπεδο κάποιον «προκλητικό» Σπανούλη ή Διαμαντίδη.

Επειδή έχουμε κι ένα ήθος, τους ευχόμαστε να νεκροφιλήσουν τα παιδιά τους ή να σαπίσουν τα κόκκαλά τους, κι έπειτα τους εγκαλούμε επειδή δεν παίζουν στην Εθνική ομάδα για να μας χαρίσουν χαμόγελα.

Τα αξίζουμε, μωρέ, τα χαμόγελα; Αξίζουμε εμείς Σπανούλη και Διαμαντίδη και Πρίντεζη και Φώτση και Σλούκα και Μάντζαρη και Παπανικολάου και Παπαλουκά και Ζήση και Αντετοκούνμπο;

Αφήστε με τώρα, γιατί νύσταξα. Κοντεύει εφτάμησι η ώρα, και θέλω να κοιμηθώ ώστε να εξοικονομήσω δυνάμεις για το αυριανό ΝΒΑ.
  • SHARE
  • TWEET