Τα εγγόνια της Αφροδίτης

Η εντός των τειχών προοδευτική μουσική δείχνει να είναι στην καλύτερή της φάση

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 05/01/2017 @ 10:49

Πάντα υπάρχει μια διχογνωμία σχετικά με το αν ένα εγχώριο συγκρότημα είναι καλύτερο ή ισάξιο ενός αντίστοιχου ξένου σχήματος, αλλά δεν αναγνωρίζεται διεθνώς λόγω μιας σειράς παραγόντων που αφήνουν τη χώρα μας εκτός νυμφώνος ή αν υπερτιμούμε τις πραγματικές δυνατότητες του λόγω του συναισθηματικού δεσίματος που μπορεί να αναπτυχθεί όταν μιλάς για φίλους, για φίλους φίλων, για γνωστούς ή για ανθρώπους που αύριο-μεθαύριο μπορεί να πίνετε μια μπύρα σε κοινή παρέα.

Υποθέτω ότι η αλήθεια είναι -ως συνήθως- κάπου στη μέση. Δεξιά ή αριστερά δεν έχει και τόση σημασία. Κι επειδή με το έτσι θέλω δεν μπορείς να αλλάξεις την άποψη των άλλων και να τους πείσεις ότι έχουν άδικο όταν παραβλέπουν να ασχοληθούν με μια μπάντα που είναι από μια χώρα όπως η Ελλάδα, κάνεις ό,τι μπορείς εσύ. Κοινώς, βελτιώνεσαι ο ίδιος.

Αυτό ακριβώς έκαναν τα συγκροτήματα που κινούνται στον progressive (rock ή metal) χώρο, ο οποίος, κακά τα ψέματα, δεν θεωρούταν ποτέ από τους πιο δυνατούς στη χώρα μας...

Η πιο συνήθης αναφορά όταν μιλάμε για Ελλάδα και prog μουσική, είναι αυτή των Aphrodite’s Child και, μεταξύ μας, η αξία που έχουν στο εν λόγω μουσικό ιδίωμα δύσκολα θα ξεπεραστεί ποτέ από κάποια άλλη μπάντα. Για τα έργα της παρέας του Ντέμη Ρούσσου και του Βαγγέλη Παπαθανασίου θυμάμαι να μου μιλάνε με θαυμασμό μέλη των The Mars Volta και των Transatlantic (ενδεικτικά παραδείγματα), ενώ το πόσο κοντά έφτασε ο Vangelis στους Yes είναι πλέον γνωστό. Αλλά μιλάμε για σαράντα χρόνια πίσω. Πλέον, η Αφροδίτη θα πρέπει να έχει εγγόνια...

Στην πορεία θυμάμαι λίγες καλές περιπτώσεις, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν έκαναν το βήμα παραπάνω. Οι Horizon’s End ίσως λόγω παραγωγής, οι Breaking Silence ενδεχομένως λόγω του ότι παρά ήταν κοντά στους Queensryche, οι Biomechanical γιατί πήγαν προς πιο ακραία πράγματα, οι Wastefall ή οι Fragile Vastness για διαφορετικούς λόγους.

Πάντως, όλοι τους «τόλμησαν» να υπηρετήσουν το progressive ιδίωμα σε καιρούς που το internet δεν ήταν κραταιό ή δεν υπήρχε καθόλου και χωρίς αυτό είχαν περιορισμένες δυνατότητες να κάνουν γνωστή τη μουσική τους πέραν ενός συγκεκριμένου κύκλου.

Η αλήθεια, πάντως, είναι πως δεν υπήρξε ποτέ μια κρίσιμη μάζα συγκροτημάτων, δεν υπήρξε ποτέ μια πλατφόρμα να επικοινωνηθούν τέτοιου είδους μουσικές και δεν υπήρξε ποτέ αρκετό κοινό για να τις υποστηρίξει. Τώρα ποιος παράγοντας επηρέαζε ποιον είναι άλλου είδους κουβέντα...

Εν πάση περιπτώσει, τα τελευταία χρόνια - είτε λόγω της ανόδου που παρουσιάζει η εμπορικότητα του όρου prog, είτε λόγω του ότι το internet δίνει τη δυνατότητα για ερεθίσματα και δικτύωση, είτε ακόμα γιατί οι υποδομές (στούντιο, εξοπλισμός, τρόποι ηχογράφησης) έχουν βελτιωθεί σημαντικά - φαίνεται να υπάρχει μια μεγαλύτερη κινητικότητα, ένας «ωραίος αναβρασμός».

Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε τις πιο ενδιαφέρουσες και κατ' εμέ καλύτερες κυκλοφορίες που έχουμε δει ποτέ εντός των τειχών. Και κυρίως ότι πλέον μπορούμε να μιλάμε δειλά-δειλά για κάποιου είδους «σκηνή».

Η ύπαρξη μιας σκηνής είναι απαραίτητη γατί συσπειρώνει κοινό, δίνει ερέθισμα σε νέες μπάντες για να μπουν κι αυτές στον χορό και ωθεί τις υφιστάμενες να αλληλοϋποστηριχτούν.

Όπως, το να παίξει η μια στο live της άλλης, να ακούσουν οι οπαδοί της μιας και την άλλη ή ακόμα και να γίνει ένα φεστιβάλ με μπάντες από την εν λόγω σκηνή.

Δεν μου ήρθαν έτσι ξαφνικά αυτές οι σκέψεις. Είδα τη χρονιά να κλείνει με τους Poem να σκοράρουν ψηλά στη λίστα μας με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, κυκλοφορώντας ένα εξαίσιο άλμπουμ και τολμώ να πω ότι αυτή τη χρονιά οι Need θέτουν τις βάσεις για να πάνε ακόμα ψηλότερα απ' ό,τι το 2014, με το νέο, αριστουργηματικό τους άλμπουμ, "Hegaiamas: A Song For Freedom".

Κατά την προσωπική μου κρίση αυτές οι δυο μπάντες βρίσκονται στην κορυφή της εν λόγω δημιουργούμενης «σκηνής» (και όχι μόνο), αλλά αυτό είναι μάλλον υποκειμενικό. Το ευτύχημα είναι πως υπάρχει σχεδόν μια πολύ αξιόλογη prog μπάντα για κάθε έκφανση του ιδιώματος για να διαλέξει ο καθένας τι του ταιριάζει: οι Aenaon ή οι Hail Spirit Noir στον ακραίο ήχο, οι Mother Turtle στο πιο «δεινοσαυρικό», οι Gravitysays_i στον πιο indie, οι Ciccada στον πιο folk, οι Mother Of Millions στον πιο «κινηματογραφικό» ή οι Tardive Dyskinesia στον πιο «μοντέρνα θορυβώδη» ήχο.

Σίγουρα, υπάρχουν ακόμα βήματα που μπορούν να γίνουν, αλλά τα μικρά βήματα χτίζουν κάτι πιο στέρεο. Κάτι μου λέει πως η εμφάνιση των Need στο ProgPower USA άνοιξε τον δρόμο για να εμφανιστούν (με το καλό) μετά από τρία χρόνια οι Sunburst στην ίδια σκηνή και η περιοδεία των Poem με τους Amorphis, των Need με τους Evergrey ή των Until Rain με τους Wolverine θα ανοίξουν κι αυτές με τη σειρά τους πόρτες σε άλλες μπάντες να βγουν έξω και να ακουστούν, όχι γιατί χρειάζονται ντε και καλά την αναγνώριση, αλλά γιατί μόνο η «διεθνοποίηση» θα τις καταστήσει βιώσιμες. Αρκεί να υπάρξει συνέχεια και συνέπεια...

Δεν ξέρω αν είναι «φάση» και θα περάσει, δεν μπορώ να γνωρίζω αν η δυσκολία να «πουλήσουν» τη μουσική τους θα τους φθείρει και θα αποτελέσει αξεπέραστο εμπόδιο τελικά. Προφανώς, τα απεύχομαι όλα αυτά, αλλά με σιγουριά ξέρω κάτι άλλο. Πως αν κάποια στιγμή κάνουμε update στον «απόλυτο οδηγό για το progressive metal» του site μας, με χαρά θα προσθέσουμε τρεις ελληνικές κυκλοφορίες, εκεί που δεν χώρεσε καμία πριν από μερικά χρόνια. Η μια βγήκε πέρσι και η άλλη βγαίνει σε λίγες ημέρες.

  • SHARE
  • TWEET