Μόνο αριστούργημα ή απογοήτευση

Είναι κάτι που συζητάμε εσωτερικά στο site μας εδώ και χρόνια. Γράψε κάτι για Metallica, για Iron Maiden, για Black Sabbath ή για ένα αντίστοιχης αξίας όνομα κι έχεις πολύ περισσότερο κόσμο να ασχολείται με αυτό. Λογικό και κατανοητό ως ένα βαθμό, ειδικά όταν μιλάμε για νεογραφία. Αλλά όταν πρέπει να κριθεί η εκάστοτε νέα τους δισκογραφική δουλειά τα πράγματα θα έπρεπε να είναι διαφορετικά. Είναι όμως;

Βλέπω τις επιλογές των αναγνωστών μας για το 2014 και δυσκολεύομαι να κατανοήσω πως οι Judas Priest βρέθηκαν στη δεύτερη θέση των καλύτερων της χρονιάς, αλλά πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά με την 5η θέση των AC/DC, που ανάθεμα αν πιστεύει ακόμα κανείς ότι το "Rock Or Bust" έχει να πει κάτι στη σημερινή μουσική. Πάω και στο 2013 και βλέπω το "13" των Sabbath στο Νο.1 και αδυνατώ να το κατανοήσω. Μετά θυμάμαι ότι υπήρχαν και μουσικά μέσα που το είχαν την κορυφή τους και υποτίθεται μιλάμε για ανθρώπους ακούνε περισσότερη μουσική και σε μεγαλύτερο βάθος, οπότε τι κάθομαι και ψάχνω...

Από την άλλη, όλοι ξέρουμε ότι ανάμεσα στις τάξεις των οπαδών της rock και metal μουσικής υπάρχει ένας ανεπτυγμένος ελιτισμός που αυξήθηκε κατακόρυφα στην εποχή του internet, λόγω της ανωνυμίας ή του πιο εύκολου τσαμπουκά που μπορείς να πουλήσεις πίσω από μια οθόνη. Όχι πως δεν υπήρχε παλιότερα, σε άλλη μορφή. Το «Πόσους δίσκους έχεις;» καθόριζε εν πολλοίς το πόση βαρύτητα είχε ο λόγος σου και το ψέμα εκατέρωθεν πήγαινε σύννεφο, άσε που καθοριζόταν από το πόσους γνωστούς με δισκοθήκη είχες για να αντιγράψεις κασέτες ή αργότερα CD. Αυτοί, λοιπόν, οι «ελιτιστές» δύσκολα θα ασχοληθούν σοβαρά το νέο άλμπουμ της εκάστοτε μεγάλης μπάντας, έχοντας την προκατάληψη πως μόνο οι επιφανειακοί ακροατές ασχολούνται με μια τέτοια κυκλοφορία.

Κρίνω σκόπιμο εδώ να αντιγράψω ένα σημείο της συνέντευξης του Danko Jones που δημοσιεύσαμε την προηγούμενη εβδομάδα:

«Φιλαράκι, ακούς το "Ride The Lightning" για 25 χρόνια. Ήταν εκεί όταν μεγάλωνες, ήταν εκεί όταν φίλησες το πρώτο σου κορίτσι, ήταν εκεί όταν παντρεύτηκες, όταν αγόρασες το πρώτο σου αυτοκίνητο ή την πρώτη σου μηχανή. Οπότε τι έχει να σου προσφέρει ο καινούργιος δίσκος των Metallica; Τίποτα! Για αυτό το λόγο πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν και να πάρεις τα τραγούδια όπως έκανες και με αυτά του "Ride The Lightning" όταν τα πρωτοάκουσες.»

Θεωρώ ότι οι σκέψεις αυτές του Danko Jones εμπεριέχουν μεγάλη δόση αλήθειας και αναδεικνύουν ένα πιο σύνθετο πρόβλημα στην προσέγγιση του πως ακούμε ένα νέο άλμπουμ μεγάλου ονόματος: είτε περιμένουμε από αυτό να είναι το νέο "Ride The Lightning" ή θεωρούμε πως a priori είναι καλύτερο του μέσου όρου, λόγω του ότι φέρει το όνομα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Μέση οδός σπάνια υπάρχει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα σχόλια για το νέο άλμπουμ των Maiden που κάποιοι το έχουν ανάγει ήδη σε αριστούργημα μόνο και μόνο επειδή είναι Maiden και κάποιοι έχουν προεξοφλήσει ήδη πως θα είναι πατάτα, μόνο και μόνο βάσει της διάρκειας των τραγουδιών.

Ας χαλαρώσουμε, ούτε θα πρέπει να περιμένουμε από τους κάθε Iron Maiden να «μας βγάλουν ασπροπρόσωπους», ούτε να νιώσουμε «προδομένοι» αν οι Metallica κουρευτούν και αλλάξουν μουσικό ύφος. Οφείλουμε να περιμένουμε να δούμε οι ίδιοι τι έχουν να πουν και να κρίνουμε με βάση αυτό αν μπορούμε να συνδεθούμε συναισθηματικά μαζί του.

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε να δίνουμε τις ευκαιρίες που χρειάζονται πιο νέα ονόματα στο να αναδειχθούν. Καμία μπάντα δεν μπορεί να γίνει το νέο μεγαθήριο με ένα ή δύο άλμπουμ, αλλά με τι θα ταυτιστεί σήμερα ο πιτσιρικάς που ξεκινάει την μουσική του αναζήτηση ακούγοντας σύγχρονες κυκλοφορίες; Με Slayer ή με Lamb Of God; Με Megadeth ή με Avenged Sevenfold; Με Yes ή με Steven Wilson; Με AC/DC ή με Foo Fighters; Με Pearl Jam ή με Muse;

Όσο πιο σωστά εκτιμήσει τους δεύτερους για το σήμερα, τόσο καλύτερα θα εκτιμήσει τους πρώτους για το χθες. Και είναι σαφέστατα καλύτερο να ξεκινάει κάποιος από το σήμερα και μετά να ψάχνει το χθες στη μουσική, γιατί ξεκινώντας από το χθες, δεν θα πιάσεις ποτέ το σήμερα και κυρίως γιατί το αύριο δεν μπορεί να χτιστεί με το χθες.