Anna Calvi, Amalia @ Acro, 16/03/19

Η Anna Calvi έχει μία συνήθεια αυστηρώς ακατάλληλη για μικρά αγοράκια - ή κοριτσάκια. Όταν παίζει σε μικρό χώρο, όπως το Αcro που φιλοξένησε την πρώτη αθηναϊκή συναυλία της καριέρας της, διαλέγει έναν ακροατή ή μία ακροάτρια από το «κάγκελο», στέκεται πάνω από το κεφάλι του/της με όλη τη μεγαλοπρέπεια των 1μ55 της, κλειδώνει τα μάτια της στο δικό του/της και τραγουδάει (ή σολάρει) μόνο για αυτόν/αυτήν.

Σαν καντάδα της κόλασης. Από απόσταση μισού μέτρου. Και με διαπεραστικό αλλά αδειανό βλέμμα, που μαρτυρά ότι η ντροπαλή Anna βρίσκεται σε trance. Όχι εκεί, μπροστά σου, αλλά κάπου πολύ μακριά. Μου συνέβη δύο φορές στη διάρκεια της Σαββατιάτικης συναυλίας και νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σταματούσε και τα γόνατα θα λύγιζαν. Συγχωρήστε μου το πρώτο ενικό, αλλά μόνο έτσι έχουν αξία οι εξομολογήσεις.

Τη συναυλία άνοιξε η καλλίφωνη Amalia (ή Αμαλία), κυρίως με διασκευές, όπως το απαιτητικό για τις χορδές "No Surprises" των Radiohead και το "Blister In The Sun" των Violent Femmes: ένα χαμηλών τόνων, αλλά συμπαθητικό και ταιριαστό σαπόρτ. Αργότερα εθεάθη και η ίδια στο κάγκελο, να απολαμβάνει την Calvi. Πριν το ξεχάσω, σημειώνω ότι πρέπει να ήταν η πρώτη συναυλία στην ιστορία της ανθρωπότητας όπου τα μπαρ δεν πουλούσαν μπίρα! Η γενναία χορηγία της Jameson, βλέπετε, δεν άφηνε περιθώρια για ζυθοποσία. Το εισιτήριο κόστιζε μόλις 12 ευρώ, οπότε λέμε πάλι καλά και περιμένουμε την επόμενη κίνηση

Για όσους βρισκόμασταν σε απόσταση επαφής από τη μικρή σκηνή, η συναναστροφή με την 38άχρονη Calvi ήταν εμπειρία ζωής. Κράτησε μόλις 60 λεπτά, αλλά το πετσί τα ένιωθε διπλάσια. Δεν αντέχαμε άλλο, στο τέλος, ούτε εμείς ούτε η Άννα ούτε οι κιθάρες της. Πάνω στη σκηνή, η μικροκαμωμένη Αγγλοϊταλιάνα μετενσαρκώνεται σε rock goddess, guitar hero και όποιο άλλο παρόμοιο κλισέ μπορείτε να σκεφτείτε.

Ελάχιστα τραγούδια κύλησαν από την αρχή ως το τέλος χωρίς ένα κιθαριστικό σόλο που κατέληγε σε αφιόνι, σπασμένες χορδές, κιθάρες σωριασμένες στο δάπεδο και εκκωφαντικούς μικροφωνισμούς από τους δύστυχους ενισχυτές.

Στη συνέντευξη που μας έδωσε, η ίδια η Calvi μας προετοίμασε για «κάτι γοητευτικό και άγριο», παραλληλίζοντας εαυτήν με θηλυκό Ιggy Pop. Για εμάς τους 50άρηδες, ωστόσο, η Αnna Calvi της εποχής του "Hunter" θυμίζει περισσότερο τον πρώτο καιρό της PJ Harvey, με τα ντεσιμπέλ στη διαπασών και την απειλή να ξεμυτίζει από κάθε νότα. Περισσότερο στη σκηνή, παρά στον δίσκο. Ο δίσκος δεν μπορεί να χωρέσει ούτε το εύρος της εκπληκτικής φωνής της ούτε τον χείμαρρο που ξεχύνεται από τις κιθάρες της.

Η αύρα της alpha female ήταν διάχυτη το βράδυ του Σαββάτου και η μυρωδιά του σεξ μεθυστική. "Don't beat the girl out of the boy", κανείς; "I'll Be Your Man", κάποιος; Σας βλέπω, που τρέχετε στις πολυτελείς τουαλέτες.

Άλλοι καλλιτέχνες έχουν τις μπαλάντες για να παίρνουν ανάσες, αυτή εδώ τις χρησιμοποιούσε ως εργαλείο για να χτίσει ένταση εν όψει της επόμενης μετωπικής επίθεσης και να την κόψει με μαχαίρι. Η φωνή της ξεκουραζόταν περισσότερο στα primal screams και στα άναρθρα ουρλιαχτά, παρά στα μεταμφιεσμένα βαλσάκια.

Το δε ντύσιμό της, με κόκκινο φλαμένγκο πουκάμισο και άσπρες μπότες κάτω από το μαύρο παντελόνι δεν ήταν παρά μία ύπουλη στολή παραλλαγής. Στον δρόμο, θα περνιόταν για ακίνδυνο κοριτσάκι. Στη σκηνή, όπου στεκόταν μόνη (με τα ντραμς και τα πλήκτρα εξόριστα στα ορεινά), ξεχείλιζε από παντού κίνδυνο.

"Divide and conquer", όπως λέει στο ρεφρέν του το "Alpha", με το οποίο έκλεισε το κυρίως σετ. Διαίρει και βασίλευε. Το κόκκινο είναι το φυσικό της χρώμα.

Δεν κρατούσα σημειώσεις στη διάρκεια της συναυλίας, αλλά φρόντισα να αρπάξω τη σελίδα με το setlist και την αντιγράφω, συμπληρώνοντας τα κενά στους κωδικοποιημένους τίτλους: "Hunter", "Indies Or Paradise", "As A Man", "Wish", "Away", "Swimming Pool", "Suzanne And I", "I'll Be Your Man", "Don't Beat The Girl Out Of My Boy", "Alpha" και "Rider To The Sea", "Desire", "Ghost Rider".

Nαι, έκλεισε με το σπάνιο στα live της "Ghost Rider" των Suicide, από το γεμάτο καλούδια ΕΡ "Strange Weather". Έμοιαζε ιδανικό encore για να έρθουμε στα ίσα μας, μέχρι που η Αννούλα έδωσε μια γερή κλωτσιά στα κουμπάκια, φόρτωσε την κιθάρα, φόρεσε το βλέμμα της έκστασης, ξεκίνησε άλλο ένα χαοτικό σόλο και πλησίασε με λικνίσματα τους θεατές.

Ο άγριος χορός την έφερε στο ίδιο σημείο, όπου είχε σταθεί στη διάρκεια του "Wish", όταν η επαναληπτική ικεσία "so please don't you stop me" προκάλεσε αρρυθμίες. Έκανα δυό βήματα πίσω, διότι είμαι και σε ηλικία εμφράγματος. Και στη συνέχεια, δυόμισυ βήματα μπροστά. Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά