The Fuzztones, Rosewood Brothers @ Gagarin 205, 26/09/19
Ωραία μπάλα με δύο γκολάρες στις καθυστερήσεις
Με δεδομένα την σχέση αγάπης μεταξύ των Fuzztones και του ελληνικού κοινού, αλλά και τον υπολογίσιμο πυρήνα garage οπαδών που υπάρχει στην πρωτεύουσα, ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι η παρέα του εμβληματικού Rudi Protrudi θα συνδύαζε επιτυχώς την παρουσία της στο billing του Street Mode Festival με μία ακόμη εμφάνιση στο Gagarin.
Σε ένα εκρηκτικό συναυλιακό φινάλε για τον Σεπτέμβριο και παρότι καθημερινή χωρίς ανακοινωμένο πρόγραμμα, αρκετός κόσμος βρέθηκε στον συνηθισμένο τόπο του εγκλήματος, γεμίζοντας με άνεση την πλατεία, για το καθιερωμένο πάρτι με το σχήμα που ηγήθηκε της αναβίωσης του garage στα '80s και παραμένει μέχρι σήμερα ενεργό και ακμαίο, στις παραμονές της συμπλήρωσης των τεσσαρακοστών γενεθλίων του.
Τον ρόλο της προθέρμανσης ανέλαβαν επιτυχώς οι Rosewood Brothers, πεντάδα με τρεις κιθάρες που έχει ως σημείο αναφοράς τους μεγάλους του Αμερικάνικου Νότου και γενικότερα την σκληρότερη εκδοχή του μπαρουτοκαπνισμένου rhythm 'n' blues, χωρίς να λείπουν και οι πιο ήρεμες στιγμές που προσέδωσαν την απαραίτητη ποικιλομορφία σε ένα σετ σράντα λεπτών και εννέα κομματιών συνολικά.
Οι ZZ Top, οι Skynyrd, οι AC/DC και οι Clutch παρέλασαν νοερά από την σκηνή του Gagarin, οι πενιές από τις Les Paul έσταξαν πόνο, η φυσαρμόνικα, τα επιπλέον φωνητικά από έκτο μέλος και μια δόση jam έδωσαν ξεχωριστό χρώμα, ενώ ο πολύ καλός και ισορροπημένος ήχος, ειδικά για support σχήμα, βοήθησε τους Αθηναίους να βγάλουν στο σανίδι ένα πολύ δυνατό αποτέλεσμα, τουλάχιστον σε όρους εκτέλεσης και ερμηνείας.
Το ειλικρινές και θερμό χειροκρότημα από ένα κοινό που δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με το ύφος των Rosewood Brothers αποτέλεσε απόδειξη μιας συνολικά αξιόλογης εμφάνισης, προτού ο Protrudi και η παρέα του βρεθούν στην σκηνή για μία γερή αναβίωση της σπουδαίας δισκογραφικής και συναυλιακής παρακαταθήκης τους.
Το αναμενόμενα δυνατό μπάσιμο με μερικά από τα πιο καθιερωμένα κομμάτια, όπως το "Blues Theme", το "Bad News Travels Fast" το "I Never Knew" και το "Hurt On Hold" έδωσε από νωρίς το έναυσμα για ένα ακόμη κολασμένο βράδυ, σε τέτοιο σημείο ίσως που η πεντάδα δεν ήταν δυνατόν να ακολουθήσει στον ίδιο υψηλό ρυθμό.
Σε ατομικό επίπεδο, πλην του Eric Geevers στο μπάσο με αρκετά basic παίξιμο, σε σημείο που δεν χρειάστηκε εξαρχής ούτε καν ζώνη, άπαντες έδωσαν πρώτης τάξεως παράσταση, προεξάρχοντος ενός θρυλικού frontman σε πολλαπλό ρόλο, πολλάκις σαρκαστικού και αυτοσαρκαζόμενου.
Τα σόλο και τα ρυθμικά του Rodrigo Fuentealba Palavicino υπήρξαν εξαιρετικά, ο εφετζής Marco Rivagli υπήρξε κτήνος πίσω από τα τύμπανα, ενώ ο Nico Secondini στο κλασικό κόκκινο moog εκτελούσε με άνεση δεξιοτέχνη. Ο ήχος, παρά τις διαφοροποιήσεις ανάλογα με το σημείο, υπήρξε αρκετά καλός, ενώ ως μοναδική ουσιαστική ένταση μπορεί να σημειωθεί μια μικρή κοιλιά και έλλειψη συνοχής εκτελεστικά, περισσότερο κατά το μεσαίο μέρος του main set.
Κατά τα άλλα, ενδιαφέρουσα ήταν η δισολία στο "Get Naked" και καλοδεχούμενη η εκδοχή του "Transmaniacon MC" από το δεύτερο άλμπουμ των αγαπημένων Blue Öyster Cult. Ο διαφορετικός, πιο στμοσφαιρικός τόνος δόθηκε ιδανικά από τα "Marble Hall" και "Hallucination Generation", ενώ σταδιακά οι τόνοι ανέβηκαν ξανά, με αποκορύφωμα το κλασικό "She's Wicked" που έκλεισε ιδανικά το κύριο μέρος, πετώντας σπίθες σε ένα κοινό που δεν ήθελε και πολύ για να αρπάξει.
Στις καθυστερήσεις του ενενηντάλεπτου, ήτοι στο encore, οι καθιερωμένες διασκευές στους δύο ύμνους των Sonics προσέδωσαν γηπεδικό χαρακτήρα στην βραδιά, υπενθυμίζοντας ποιοι θεωρούνται δικαίως μπαμπάδες στο garage rock 'n' roll, με το "Cinderella" ειδικότερα να αποδεικνύεται, για ακόμη μία φορά, ένα από τα κορυφαία groove όλων των εποχών στον σκληρό ήχο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η εντύπωση που μένει είναι η πανηγυρική ατμόσφαιρα μετά από ένα πολύ καλό παιχνίδι, με δύο γκολάρες στο φινάλε να λειτουργούν πολλαπλασιαστικά. Οι Fuzztones απέδειξαν για μία ακόμη φορά πως αποτελούν εγγύηση για μία άκρως διασκεδαστική βραδιά, ειδικότερα για τους θιασώτες του απλού παιχνιδιού, υπό την καθοδήγηση του μεγάλου παίκτου Rudi Protrudi. Τον ξέρουμε και με την πρώτη ευκαιρία θα τον εμπιστευτούμε ξανά.
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography
Blues Theme (διασκευή Davie Allan & The Arrows)
1-2-5 (διασκευή The Haunted)
Bad News Travels Fast
I Never Knew
Ward 81
Hurt On Hold
Action Speaks Louder Than Words
Nine Months Later
Blood From A Stone
Romilar D
Get Naked
Transmaniacon MC (διασκευή Blue Öyster Cult)
Barking Up The Wrong Tree
Don't Speak Ill Of The Dead
Marble Hall
Hallucination Generation
Johnson In A Headlock
Caught You Red-Handed (διασκευή The Jolly Green Giants)
Black Lightening Light (διασκευή Johnny & The Shy Guys)
She's Wicked
Encore:
Cinderella (διασκευή The Sonics)
Strychnine (διασκευή The Sonics)