Paradise Lost, Atrocity, Leaves' Eyes
Από τον Γιάννη Βόλκα, 16/12/2004 @ 20:44
12/12/04, Ρόδον, Αθήνα
Χωρίς το νέο album τους να έχει κυκλοφορήσει ακόμα και έχοντας στο ενεργητικό τους δύο εμφανίσεις τα δύο τελευταία χρόνια στην χώρα μας, πολλοί αναρωτήθηκαν τί ήθελαν οι Paradise Lost την συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην Ελλάδα... Εγώ πάλι δεν μπήκα καν σε τέτοιου είδους πολύπλοκες συλλογιστικές και έτρεξα να ξανακαλωσορίσω τους Βρετανούς που τόσο γουστάρω, σε άλλο ένα (;) live τους στο Ρόδον. Αυτήν την φορά είχαν μαζί τους δύο support group, τα οποία έκαναν την βραδιά και πιο γεμάτη και πιο ενδιαφέρουσα...
Πρώτοι (και στην ώρα τους) βγήκαν στην σκηνή οι Leaves' Eyes. Για τους μη γνώστες, οι Leaves' Eyes είναι το συγκρότημα που σχημάτισε η Liv Kristine, αφού εκδιώχθηκε από τους Theater Of Tragedy και έχοντας ηχογραφήσει το παρθενικό τους πόνημα, πέρασαν και από τα μέρη μας για να το παρουσιάσουν. Οι L.E. έπαιξαν το αναμενόμενο ατμοσφαιρικό gothic metal τους που στηριζόταν στα γυναικεία φωνητικά της Liv και σαν άκουσμα έφερνε πολύ (μα πάρα πολύ) στην προηγούμενη μπάντα της τραγουδίστριας. Το αξιομνημόνευτο της παρουσίας τους δεν ήταν τόσο η μουσική, όσο η υπέροχη φωνή, εμφάνιση και ενδυματολογική επιλογή της Liv Kristine, η οποία είχε αρκετούς fan στο κοινό... Σε κάποια τραγούδια την Liv συνόδευσε στο τραγούδι ο σύζηγός της και τραγουδιστής των Atrocity, Alex Krull. Σαν σύνολο οι Leaves' Eyes δεν μου είπαν και πολλά και πιστεύω πως αν κάτι αναμένεται να τους αναδείξει, αυτό είναι η δυναμική και η συνολική παρουσία της Kristine και μόνο. Παρόλα αυτά εντύπωση μου έκανε η λατρεία του ελληνικού κοινό προς το πρόσωπο της Liv. Όλος ο κόσμος δονούταν στο άκουσμα της αιθέριας φωνής της και την επευφημούσε με κάθε ευκαιρία. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι με αυτά και με τα άλλα κανείς δεν πρόσεξε ούτε τους υπόλοιπους της μπάντας, ούτε και τι ακριβώς έπαιζαν...
...Πράγμα που δεν αποδείχθηκε και τόσο απαραίτητο γιατί το επόμενο συγκρότημα μας επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις... Μετά τα 45 λεπτά των Leaves' Eyes, έρχεται η ώρα των Atrocity και όλοι μένουμε άφωνοι καθώς οι Atrocity αποδεικνύεται ότι είναι κατ' ουσίαν οι ίδιοι μουσικοί, με διαφορετικά ρούχα, διαφορετικό τραγουδιστή και δυστυχώς και με διαφορετική μουσική... Οι Leaves' Eyes λοιπόν ξαναβγαίνουν στην σκηνή με την διαφορά ότι τώρα φορούν χαρακτηριστικές ψηλές black metal μπότες και μαύρα ρούχα με βινύλιο. Ο Alex Krull παίρνει την θέση του στο βασικό μικρόφωνο, η Liv πιο σεμνά ντυμένη αναλαμβάνει τα δεύτερα φωνητικά και το μαρτύριο αρχίζει. Ας με συγχωρέσουν οι οπαδοί των Atrocity (που καθώς τους μέτρησα στο Ρόδον πρέπει να είναι γύρω στους 27) αλλά αυτό το άνοστο black που έπαιζαν εγώ δυσκολεύτικα να το καταπιώ... Σε φάσεις όταν το στύλ τους άλλαζε και προσέγγιζε πιο gothic φόρμες, τραγουδούσε και η Liv και η κατάσταση κάπως βελτιωνόταν. Καθώς την συγκεκριμένη βραδιά τελείωνε η περιοδεία τους, υποχρέωθηκαμε να τους ακούσουμε για παραπάνω από μια ώρα και οφείλω να ομολογήσω ότι μετά το πέρας του μισού τους σετ παρακαλούσα να πάρει φωτιά το Ρόδον για να σταματήσουν... Και για να μην με θεωρείτε υπερβολικό, μπορώ να δηλώσω με σιγουριά ότι οι μορφασμοί που έβλεπα στους περισσότερους, υποδήλωναν ακριβώς τα ίδια πράγματα και πιστεύω πως αν έλειπε η Liv, το χειροκρότημα του κόσμου δεν θα ήταν ούτε το μισό. Εκλεισαν με μια ωραία διασκευή στο "Shout" των Tears For Fears (με πολύ επιφύλαξη) που ήταν αναμφησβήτητα και η κορυφαία στιγμή του set τους.
Και έτσι λοιπόν μετά από αρκετή ώρα, έφτασε η στιγμή του κυρίως πιάτου... Και το πρώτο σοκ σε όλους μας ήρθε "από τα αποδητήρια": Οι Paradise Lost ανεβαίνουν στην σκηνή και με έκπληξη διαπιστώνουμε πως τόσο ο Mackintosh όσο και ο Holmes έχουν πάλι μακρυά μαλλιά! Δεν φαντάζεστε τι σχόλια ακούγονταν εκείνη την στιγμή, καθώς όλοι είχαν θεωρήσει πως η σκληρή περίοδος των Βρετανών είχε περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά με την καινούρια κόμη των δύο και με τις δηλώσεις του Mackintosh ότι στο τελευταίο album τους οι επιρροές του είναι κυρίως black metal όλοι συμπεράναμε πως θα μας περίμενε ένα μεγαλειώδες live. "No Celebration" λοιπόν και τα μυαλά στα κάγκελα. Οι Lost νεκραναστημένοι, γεμάτοι πάθος και γκάζια αρχίζουν να μας χτυπούν και το Ρόδον δεν αργεί και αυτό να πάρει φωτιά (όχι αυτήν που ήθελα πιο πριν, αλλά άλλη, καλύτερη). Ο Holmes τραγουδά με γρέντζο από τα παλιά, ο Mackintosh παίζει κιθάρα χορεύοντας (και όχι όπως πέρυσι που τον νόμιζες αποληθωμένο) και ο νέος ντράμμερ του γκρουπ αποδεικνύεται άξιος των περιστάσεων. "Shadowkings", "True Belief","“Hallowed Land" και καθώς οι επιτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη, το Ρόδον πάλλεται σε προοργασμικές δονήσεις. Αφιερώνουν το "So Much Is Lost" στον αδικοχαμένο Darrell και μετά έρχεται η ώρα για άλλο ένα σοκ: προλογίζουν το "Red Shift" από το νέο album και όταν οι κιθάρες αρχίζουν να βρυχώνται μπουκωμένες, όλοι μένουμε αποσβωλομένοι και με το στόμα ανοιχτό! Πραγματικά πολύ heavy και dark κομμάτι, πέρα για πέρα metal και χωρίς ίχνος industrial στοιχείων, όλοι το απολαμβάνουν χώρις να πιστεύουν ότι αυτοί οι τύποι είναι οι ίδιοι που κάποιοι αποκαλούσαν "τελειωμένους" και "electrogothάδες"... Το κοινό αγκαλιάζει με το χειροκροτημά του το κομμάτι και οι επιτυχίες συνεχίζονται: "As I Die" (απόλυτoς χαμός), "Perfect Mask", "Enchantment", "Mouth", "Forever Failure" και μαζί τα καινούργια "Grey" και "Close Your Eyes" τα οποία ήταν στο ίδιο προαναφερθέν υψηλό επίπεδο και ιδιαίτερο στυλ. Ο Holmes τραγουδά σκοτεινά και πάλι, ο Mackintosh επιμηκύνει τα solo του και κάνει ασταμάτητο headbanging και από κάτω έχουμε αμέτρητες μπουνιές, χορό, τραγούδι, ακόμα και stage-diving (το οποίο ο Holmes δήλωσε ότι είχε να το δει πολύ καιρό). Το live γενικά έχει ξεφύγει σε άλλη σφαίρα, οι Lost έχουν τόση ζωντάνια, όση δεν είχαν και στις δύο προηγούμενες εμφανίσεις τους μαζί και μετά από περίπου μιάμιση ώρα (μαζί με το encore που περιείχε μεταξύ άλλων και το "One Second") φεύγουν με το σήμα κατατεθέν τους για τέτοιες περιστάσεις. "The Last Time" λοιπόν και καληνύχτα...
Σε καμία περίπτωση (αν και τους αγαπάω πολύ) δεν περίμενα τέτοια εμφάνιση και τέτοιο live. Οι Paradise Lost έδωσαν πραγματικά ρέστα, αποθεώθηκαν και άφησαν άριστες εντυπώσεις για το επερχόμενο album τους, που πρέπει να είναι τόσο heavy όσο οι ίδιοι δηλώνουν. Στα πλην η μικρή διάρκεια (πάλι) του set τους. Μετά από τέτοια υποδοχή, μας χρωστάνε οπωσδήποτε μια τετράωρη συναυλία! Έξι λέξεις για τους Lost: θα τρέξω για το νέο album. Μια λέξη για την συναυλία: Εμπειρία.
11/12/04, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Ταιριαστό με το χειμωνιάτικο κλίμα, ατμοσφαιρικό το φετινό Χριστουγεννιάτικο φεστιβάλ της Wizard Live Productions.
Πρώτοι της βραδιάς οι Leaves' Eyes, μπάντα της πρώην τραγουδίστριας των Theatre Of Tragedy, Liv Kristine Espenaes Krull. Ο κόσμος έδειξε οτι δεν έχει ξεχάσει την Liv και υποδέχτηκε θερμά την μπάντα της που έπαιξε κομμάτια από τον πολύ επιτυχημένο δίσκο "Lovelorn" όπως τα "Tales Of The sea Maid", "Into Your Light", "Norwegian Lovesong" κ.α. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανέβαινε στην σκηνή και το έτερον ήμιση της Liv, ο Alex Krull για τα brutal φωνητικά σε κομμάτια όπως το "Temptation". Μετά το τέλος του set το κοινό ανάγκασε την μπάντα να βγεί για encore με το "Leaves Whisper" αφήνοντας όμως με την όρεξη όσους περίμεναν να ακούσουν κάτι από τους Theatre Of Tragedy.
Next in line οι Atrocity οι οποίοι επέστρεψαν στην ενεργό δράση μετά από πολυετή απουσία με έναν πολύ δυναμικό δίσκο. Έτσι λοιπόν ήταν λογικό να στηρίξουν το set-list τους στο "Atlantis" με κομμάτια όπως τα "Reich Of Phenomena", "Gods Of Nations" (με θαυμάσιο πρόλογο του Alex υπέρ των ανθρωπίνων δυνάμεων), "Enigma", "Apocalypse" κ.α. Πέρα από αυτά ακούστηκαν και κάποια παλιότερα κομμάτια όπως το "Necropolis", το "Blut" και η διασκευή στο "The Great "Commandment όπου δυο "ντόπιες" θηλυκές παρουσίες ξεσήκωσαν τον κόσμο με τον χορό τους. Όπως και στον δίσκο, τα γυναικεία φωνητικά έκανε η Liv Kristine ανταποδίδωντας "την χάρη" στον σύζυγό της. Encore για τους Atrocity με το "Cold Black Eyes" αφού νωρίτερα η απαγγελία του Alex Krull από πάπυρο στο "Omen" προκάλεσε ανατριχίλα και στον πιο αδιάφορο παρευρισκόμενο και κλείσιμο με την, επίσης διασκευή από τους Werk 80, "Shout".
Είναι γνωστή η αμφίδρομη σχέση μεταξύ των Paradise Lost και των Ελλήνων οπαδών από την αρχή της καριέρας τους. Έτσι ήταν πολύ εύκολο για τους Βρετανούς να πάρουν τον κόσμο με το μέρος τους παρόλη την τρίτη συνεχόμενη εμφάνισή τους τα τελευταία 2,5 χρόνια.
Οι PL παρουσίασαν παρόμοιο set με την προηγούμενη εμφάνισή τους, παίζοντας κομμάτια από όλες τις δουλείες τους εκτός από το "Lost Paradise" και το "Gothic" όπως δυστυχώς ήταν αναμενόμενο. Ο κόσμος απολάμβανε την κάθε στιγμή. Από τα παλιότερα κομμάτια ("As I Die", "Embers Fire", "True Belief") μέχρι τα νεότερα ("So Much Is Lost", "Mouth", "Erased", "One Second" κ.α.). Ακούστηκαν επίσης τρία νέα κομμάτια από τον επερχόμενο ομώνυμο δίσκο τους τα οποία κυμαίνονται στο στυλ του "Symbol Of Life". Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο "Draconian Times" από το οποίο ακούστηκαν πέντε κομμάτια ("Last Time", "Enchantment", "Forever Failure", "Shadowkings" και "Hallowed Land"). Πολύ καλή εμφάνιση από τους Paradise Lost που ικανοποίησαν τους πολυάριθμους οπαδούς τους.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι και το φετινό φεστιβάλ ήταν πετυχημένο με τρεις ενδιαφέρουσες μπάντες να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και τον κόσμο να ανταποδίδει με κέφι και ενθουσιασμό. Και του χρόνου...
Χωρίς το νέο album τους να έχει κυκλοφορήσει ακόμα και έχοντας στο ενεργητικό τους δύο εμφανίσεις τα δύο τελευταία χρόνια στην χώρα μας, πολλοί αναρωτήθηκαν τί ήθελαν οι Paradise Lost την συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην Ελλάδα... Εγώ πάλι δεν μπήκα καν σε τέτοιου είδους πολύπλοκες συλλογιστικές και έτρεξα να ξανακαλωσορίσω τους Βρετανούς που τόσο γουστάρω, σε άλλο ένα (;) live τους στο Ρόδον. Αυτήν την φορά είχαν μαζί τους δύο support group, τα οποία έκαναν την βραδιά και πιο γεμάτη και πιο ενδιαφέρουσα...
Πρώτοι (και στην ώρα τους) βγήκαν στην σκηνή οι Leaves' Eyes. Για τους μη γνώστες, οι Leaves' Eyes είναι το συγκρότημα που σχημάτισε η Liv Kristine, αφού εκδιώχθηκε από τους Theater Of Tragedy και έχοντας ηχογραφήσει το παρθενικό τους πόνημα, πέρασαν και από τα μέρη μας για να το παρουσιάσουν. Οι L.E. έπαιξαν το αναμενόμενο ατμοσφαιρικό gothic metal τους που στηριζόταν στα γυναικεία φωνητικά της Liv και σαν άκουσμα έφερνε πολύ (μα πάρα πολύ) στην προηγούμενη μπάντα της τραγουδίστριας. Το αξιομνημόνευτο της παρουσίας τους δεν ήταν τόσο η μουσική, όσο η υπέροχη φωνή, εμφάνιση και ενδυματολογική επιλογή της Liv Kristine, η οποία είχε αρκετούς fan στο κοινό... Σε κάποια τραγούδια την Liv συνόδευσε στο τραγούδι ο σύζηγός της και τραγουδιστής των Atrocity, Alex Krull. Σαν σύνολο οι Leaves' Eyes δεν μου είπαν και πολλά και πιστεύω πως αν κάτι αναμένεται να τους αναδείξει, αυτό είναι η δυναμική και η συνολική παρουσία της Kristine και μόνο. Παρόλα αυτά εντύπωση μου έκανε η λατρεία του ελληνικού κοινό προς το πρόσωπο της Liv. Όλος ο κόσμος δονούταν στο άκουσμα της αιθέριας φωνής της και την επευφημούσε με κάθε ευκαιρία. Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι με αυτά και με τα άλλα κανείς δεν πρόσεξε ούτε τους υπόλοιπους της μπάντας, ούτε και τι ακριβώς έπαιζαν...
...Πράγμα που δεν αποδείχθηκε και τόσο απαραίτητο γιατί το επόμενο συγκρότημα μας επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις... Μετά τα 45 λεπτά των Leaves' Eyes, έρχεται η ώρα των Atrocity και όλοι μένουμε άφωνοι καθώς οι Atrocity αποδεικνύεται ότι είναι κατ' ουσίαν οι ίδιοι μουσικοί, με διαφορετικά ρούχα, διαφορετικό τραγουδιστή και δυστυχώς και με διαφορετική μουσική... Οι Leaves' Eyes λοιπόν ξαναβγαίνουν στην σκηνή με την διαφορά ότι τώρα φορούν χαρακτηριστικές ψηλές black metal μπότες και μαύρα ρούχα με βινύλιο. Ο Alex Krull παίρνει την θέση του στο βασικό μικρόφωνο, η Liv πιο σεμνά ντυμένη αναλαμβάνει τα δεύτερα φωνητικά και το μαρτύριο αρχίζει. Ας με συγχωρέσουν οι οπαδοί των Atrocity (που καθώς τους μέτρησα στο Ρόδον πρέπει να είναι γύρω στους 27) αλλά αυτό το άνοστο black που έπαιζαν εγώ δυσκολεύτικα να το καταπιώ... Σε φάσεις όταν το στύλ τους άλλαζε και προσέγγιζε πιο gothic φόρμες, τραγουδούσε και η Liv και η κατάσταση κάπως βελτιωνόταν. Καθώς την συγκεκριμένη βραδιά τελείωνε η περιοδεία τους, υποχρέωθηκαμε να τους ακούσουμε για παραπάνω από μια ώρα και οφείλω να ομολογήσω ότι μετά το πέρας του μισού τους σετ παρακαλούσα να πάρει φωτιά το Ρόδον για να σταματήσουν... Και για να μην με θεωρείτε υπερβολικό, μπορώ να δηλώσω με σιγουριά ότι οι μορφασμοί που έβλεπα στους περισσότερους, υποδήλωναν ακριβώς τα ίδια πράγματα και πιστεύω πως αν έλειπε η Liv, το χειροκρότημα του κόσμου δεν θα ήταν ούτε το μισό. Εκλεισαν με μια ωραία διασκευή στο "Shout" των Tears For Fears (με πολύ επιφύλαξη) που ήταν αναμφησβήτητα και η κορυφαία στιγμή του set τους.
Και έτσι λοιπόν μετά από αρκετή ώρα, έφτασε η στιγμή του κυρίως πιάτου... Και το πρώτο σοκ σε όλους μας ήρθε "από τα αποδητήρια": Οι Paradise Lost ανεβαίνουν στην σκηνή και με έκπληξη διαπιστώνουμε πως τόσο ο Mackintosh όσο και ο Holmes έχουν πάλι μακρυά μαλλιά! Δεν φαντάζεστε τι σχόλια ακούγονταν εκείνη την στιγμή, καθώς όλοι είχαν θεωρήσει πως η σκληρή περίοδος των Βρετανών είχε περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά με την καινούρια κόμη των δύο και με τις δηλώσεις του Mackintosh ότι στο τελευταίο album τους οι επιρροές του είναι κυρίως black metal όλοι συμπεράναμε πως θα μας περίμενε ένα μεγαλειώδες live. "No Celebration" λοιπόν και τα μυαλά στα κάγκελα. Οι Lost νεκραναστημένοι, γεμάτοι πάθος και γκάζια αρχίζουν να μας χτυπούν και το Ρόδον δεν αργεί και αυτό να πάρει φωτιά (όχι αυτήν που ήθελα πιο πριν, αλλά άλλη, καλύτερη). Ο Holmes τραγουδά με γρέντζο από τα παλιά, ο Mackintosh παίζει κιθάρα χορεύοντας (και όχι όπως πέρυσι που τον νόμιζες αποληθωμένο) και ο νέος ντράμμερ του γκρουπ αποδεικνύεται άξιος των περιστάσεων. "Shadowkings", "True Belief","“Hallowed Land" και καθώς οι επιτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη, το Ρόδον πάλλεται σε προοργασμικές δονήσεις. Αφιερώνουν το "So Much Is Lost" στον αδικοχαμένο Darrell και μετά έρχεται η ώρα για άλλο ένα σοκ: προλογίζουν το "Red Shift" από το νέο album και όταν οι κιθάρες αρχίζουν να βρυχώνται μπουκωμένες, όλοι μένουμε αποσβωλομένοι και με το στόμα ανοιχτό! Πραγματικά πολύ heavy και dark κομμάτι, πέρα για πέρα metal και χωρίς ίχνος industrial στοιχείων, όλοι το απολαμβάνουν χώρις να πιστεύουν ότι αυτοί οι τύποι είναι οι ίδιοι που κάποιοι αποκαλούσαν "τελειωμένους" και "electrogothάδες"... Το κοινό αγκαλιάζει με το χειροκροτημά του το κομμάτι και οι επιτυχίες συνεχίζονται: "As I Die" (απόλυτoς χαμός), "Perfect Mask", "Enchantment", "Mouth", "Forever Failure" και μαζί τα καινούργια "Grey" και "Close Your Eyes" τα οποία ήταν στο ίδιο προαναφερθέν υψηλό επίπεδο και ιδιαίτερο στυλ. Ο Holmes τραγουδά σκοτεινά και πάλι, ο Mackintosh επιμηκύνει τα solo του και κάνει ασταμάτητο headbanging και από κάτω έχουμε αμέτρητες μπουνιές, χορό, τραγούδι, ακόμα και stage-diving (το οποίο ο Holmes δήλωσε ότι είχε να το δει πολύ καιρό). Το live γενικά έχει ξεφύγει σε άλλη σφαίρα, οι Lost έχουν τόση ζωντάνια, όση δεν είχαν και στις δύο προηγούμενες εμφανίσεις τους μαζί και μετά από περίπου μιάμιση ώρα (μαζί με το encore που περιείχε μεταξύ άλλων και το "One Second") φεύγουν με το σήμα κατατεθέν τους για τέτοιες περιστάσεις. "The Last Time" λοιπόν και καληνύχτα...
Σε καμία περίπτωση (αν και τους αγαπάω πολύ) δεν περίμενα τέτοια εμφάνιση και τέτοιο live. Οι Paradise Lost έδωσαν πραγματικά ρέστα, αποθεώθηκαν και άφησαν άριστες εντυπώσεις για το επερχόμενο album τους, που πρέπει να είναι τόσο heavy όσο οι ίδιοι δηλώνουν. Στα πλην η μικρή διάρκεια (πάλι) του set τους. Μετά από τέτοια υποδοχή, μας χρωστάνε οπωσδήποτε μια τετράωρη συναυλία! Έξι λέξεις για τους Lost: θα τρέξω για το νέο album. Μια λέξη για την συναυλία: Εμπειρία.
Κείμενο: Λουκιανός Κοροβέσης
Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας
11/12/04, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη
Ταιριαστό με το χειμωνιάτικο κλίμα, ατμοσφαιρικό το φετινό Χριστουγεννιάτικο φεστιβάλ της Wizard Live Productions.
Πρώτοι της βραδιάς οι Leaves' Eyes, μπάντα της πρώην τραγουδίστριας των Theatre Of Tragedy, Liv Kristine Espenaes Krull. Ο κόσμος έδειξε οτι δεν έχει ξεχάσει την Liv και υποδέχτηκε θερμά την μπάντα της που έπαιξε κομμάτια από τον πολύ επιτυχημένο δίσκο "Lovelorn" όπως τα "Tales Of The sea Maid", "Into Your Light", "Norwegian Lovesong" κ.α. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανέβαινε στην σκηνή και το έτερον ήμιση της Liv, ο Alex Krull για τα brutal φωνητικά σε κομμάτια όπως το "Temptation". Μετά το τέλος του set το κοινό ανάγκασε την μπάντα να βγεί για encore με το "Leaves Whisper" αφήνοντας όμως με την όρεξη όσους περίμεναν να ακούσουν κάτι από τους Theatre Of Tragedy.
Next in line οι Atrocity οι οποίοι επέστρεψαν στην ενεργό δράση μετά από πολυετή απουσία με έναν πολύ δυναμικό δίσκο. Έτσι λοιπόν ήταν λογικό να στηρίξουν το set-list τους στο "Atlantis" με κομμάτια όπως τα "Reich Of Phenomena", "Gods Of Nations" (με θαυμάσιο πρόλογο του Alex υπέρ των ανθρωπίνων δυνάμεων), "Enigma", "Apocalypse" κ.α. Πέρα από αυτά ακούστηκαν και κάποια παλιότερα κομμάτια όπως το "Necropolis", το "Blut" και η διασκευή στο "The Great "Commandment όπου δυο "ντόπιες" θηλυκές παρουσίες ξεσήκωσαν τον κόσμο με τον χορό τους. Όπως και στον δίσκο, τα γυναικεία φωνητικά έκανε η Liv Kristine ανταποδίδωντας "την χάρη" στον σύζυγό της. Encore για τους Atrocity με το "Cold Black Eyes" αφού νωρίτερα η απαγγελία του Alex Krull από πάπυρο στο "Omen" προκάλεσε ανατριχίλα και στον πιο αδιάφορο παρευρισκόμενο και κλείσιμο με την, επίσης διασκευή από τους Werk 80, "Shout".
Είναι γνωστή η αμφίδρομη σχέση μεταξύ των Paradise Lost και των Ελλήνων οπαδών από την αρχή της καριέρας τους. Έτσι ήταν πολύ εύκολο για τους Βρετανούς να πάρουν τον κόσμο με το μέρος τους παρόλη την τρίτη συνεχόμενη εμφάνισή τους τα τελευταία 2,5 χρόνια.
Οι PL παρουσίασαν παρόμοιο set με την προηγούμενη εμφάνισή τους, παίζοντας κομμάτια από όλες τις δουλείες τους εκτός από το "Lost Paradise" και το "Gothic" όπως δυστυχώς ήταν αναμενόμενο. Ο κόσμος απολάμβανε την κάθε στιγμή. Από τα παλιότερα κομμάτια ("As I Die", "Embers Fire", "True Belief") μέχρι τα νεότερα ("So Much Is Lost", "Mouth", "Erased", "One Second" κ.α.). Ακούστηκαν επίσης τρία νέα κομμάτια από τον επερχόμενο ομώνυμο δίσκο τους τα οποία κυμαίνονται στο στυλ του "Symbol Of Life". Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στο "Draconian Times" από το οποίο ακούστηκαν πέντε κομμάτια ("Last Time", "Enchantment", "Forever Failure", "Shadowkings" και "Hallowed Land"). Πολύ καλή εμφάνιση από τους Paradise Lost που ικανοποίησαν τους πολυάριθμους οπαδούς τους.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι και το φετινό φεστιβάλ ήταν πετυχημένο με τρεις ενδιαφέρουσες μπάντες να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και τον κόσμο να ανταποδίδει με κέφι και ενθουσιασμό. Και του χρόνου...
Κείμενο / Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
