Paradise Lost, Poem σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 16-17/10/09

17/10/09, Gagarin 205, Αθήνα.

Αυτό που συμβαίνει διαχρονικά με τους Paradise Lost και το ελληνικό κοινό δεν έχει προηγούμενο. Κάθε επίσκεψη των Βρετανών σε ελληνικό έδαφος συνοδευεται από σχεδόν πάντα sold out συναυλίες και η τελευταία εμφάνισή τους στο Gagarin δεν αποτέλεσε εξαίρεση.

Φτάσαμε στο χώρο λίγο πρίν την εμφάνιση των Poem, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα έχουν κερδίσει αρκετή προβολή με το ντεμπούτο τους και την ανταπόκρισή που έχει αυτό ("The Secret Show") στους όχι και τόσο underground πλέον κύκλους.  Το αθηναϊκό κουαρτέτο, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή κατάφερε να κερδίσει το κοινό, με μια άψογη και δεμένη εμφάνιση, δείγμα της δουλειάς και της προσπάθειας που έχει καταβληθεί προφανώς. Το αποτέλεσμα ήταν οι εκτελέσεις μερικών κομματιών από το πολύ καλό ντεμπούτο τους και το alternative / progressive rock με αρκετή Tool δόση να κερδίσουν πολλούς ανυποψίαστους.



Ενδιαφέρουσα μπάντα και αναμένουμε τη συνέχεια, η οποία μπορεί να στείλει πολύ κόσμο αδιάβαστο. Ποιοτική μπάντα, που δικαιολογεί το ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά της εν ολίγοις, μιας και οι metal επιρροές (οι οποίες πάντα θα προσελκύουν κόσμο...), σε συνδυασμό με την κάπως πιο πειραματική έκφανσή τους, προσφέρουν ένα αρκετά ενδιαφέρον πακέτο. "Intstict", "Giant", "End Of Season" ορισμένα από τα κομμάτια που έπαιξαν.



Ύστερα από την όμορφη εμφάνιση των Poem, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είχαν αρκετά καλό ήχο, ήρθε η σειρά των headliners, Paradise Lost, με ολόφρεσκο άλμπουμ και drummer πλέον τον Adrian Erlandsson, και αυτό που ακολούθησε μπορεί να περιγραφεί και με ενθουσιασμό αφενός, αλλά και με κάποιο παράπονο. Σίγουρα όταν έχεις δει τη μπάντα αρκετές φορές στο παρελθόν, το περιθώριο των «εκπλήξεων» πάντα υπάρχει, αλλά είναι στιγμές που το setlist φαίνεται να μην ικανοποιεί τους πάντες. Βέβαια τα 5-6 κομμάτια του καινούριου δίσκου και το "Enachantment" αποτέλεσαν σοβαρό επιχείρημα για μια ακόμα παρουσία σε live Paradise Lost, αλλά από εκεί και πέρα οι επιλογές από παλιότερο υλικό ίσως πλέον έχει γίνει ρουτίνα. Κομματάρες όλα βέβαια, αλλά γιατί το "Erased" και όχι το "Pray Nightfall"; Γιατί κανένα κομμάτι από τα υποτιμημένα "Host" και "Believe In Nothing"; Ίσως να είναι φυσικά και η νέα metal φάση που περνάει η μπάντα και ίσως να μη θέλει να μπερδέψει κι άλλο το κοινό της, αλλά εξάλλου τι έκαναν πάντα οι Paradise Lost; Ήταν απρόβλεπτοι. Και αυτό πλέον στις live εμφανίσεις τους σπάνια συμβαίνει. Αρκετά με τα παράπονα όμως. Αν και τα παραδοσιακά πλέον 80-90 λεπτά των Lost επί σκηνής αρκούν για τέτοιου είδους σχόλια.

Οι Paradise Lost, λοιπόν, υπό την όψη ενός μεγάλου εξωφύλλου του νέου τους άλμπουμ να δεσπόζει στο background και το νέο τους λογότυπο στους ενισχυτές, που έφερνε και λίγο σε φάση "Icon" περιοδείας, εισέβαλλαν στη σκηνή με ένα από τα πιο γρήγορα κομμάτια του "Faith Divides Us...", το "Rise Of Denial", και προτού καταλάβει το κοινό τι ακριβώς παίχτηκε, το "Pity The Sadness" παραδοσιακά προκάλεσε ενθουσιασμό. Μεγάλη κομματάρα και πάλι καλά που το επανέφεραν στο setlist από την προηγούμενη περιοδεία. Και μια και γίνεται λόγος για το "In Requiem",  το "The Enemy" και το "Requiem" προκάλεσαν και αυτά με τη σειρά τους μεγαλύτερο ενθουσιασμό σε σχέση με τις δύο προηγούμενες εμφανίσεις της μπάντας σε ελληνικό έδαφος.

Από 'κει και πέρα τα χιτάκια "Erased" και "As I Die", αναπόσπαστο μέρος πλέον των εμφανίσεών τους, έδωσαν τη θέση τους στην κορυφαία στιγμή της βραδιάς, το "Enchantment", το οποίο είναι από τις λίγες περιπτώσεις που όσες φορές και αν το παίξουν, πάντα θα προκαλεί τα ίδια συναισθήματα. Δέος για το μεγαλειώδες "Draconian Times". "Forever Failure" και "One Second" απλά υπήρξαν ξεσηκωτικά και μοναδικά εξίσου. Τα καινούρια κομμάτια έδειξαν να στέκονται υπέρ του δέοντως ζωντανά και έδεσαν μια χαρά με το παλιότερο υλικό της μπάντας. Ο  Nick Holmes βρέθηκε σε εξαιρετική κατάσταση, σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις του στην Αθήνα, και πραγματικά εξέπληξε το κοινό, το οποίο είχε παρευρεθεί ειδικά στην προηγούμενη εμφάνισή του στο Gagarin. Είτε στα μελωδικά, είτε στα φωνητικά που απαιτούσαν γρέντζο, υπήρξε εξαιρετικός. Όπως επίσης και η υπόλοιπη μπάντα παρουσιάστηκε σε φόρμα και στάθηκε σε υψηλά επίπεδα. Ο «νέος» Adrian στα drums κατάφερε να αφήσει το στίγμα του και η απόδοσή του ως μονάδα εξέπληξε.  Ο ήχος θα μπορούσε να είναι καλύτερος σε στιγμές, καθώς η κιθάρα του μεγάλου Greg Mackintosh μπούκωνε αρκετές φορές, αλλά συνολικά ήταν καλός.

Σαν κερασάκι ήρθε και το καθιερωμένο encore, με την εκπληκτική εκτέλεση του "As Horizons End", το οποίο φάνηκε να στέκει καλύτερα από όλα τα καινούρια κομμάτια, του ομώνυμου "Faith Divides Us..." και του κλασικού "Say Just Words". Και αφού η μπάντα χαιρέτησε το κοινό, ξαναβγήκε μετά από λίγο και στο δίλημμα που έθεσε ο Holmes, "The Last Time" ή "Eternal", η απαίτηση του κόσμου ήταν προφανής. "Eternal" και η συναυλία έληξε μέσα σε ενθουσιασμό και φυσικά στα κλασικά πλαίσια του χρόνου που έχουν θέσει οι ίδιοι οι Lost διαχρονικά.



Τέλος πάντων, μια αρκετά ωραία εμφάνιση από τους αγαπημένους Paradise Lost, οι οποίοι παρουσιάζονται σε μια δεύτερη περίοδο «μεταλλικής αναγέννησης» προς χάριν των πολυπληθών οπαδών του metal υλικού των Βρετανών, αλλά ποιός ξέρει, στο μέλλον μπορεί να ξαναεπιχειρήσουν μια στροφή ανάλογη του "One Second" και να ξαναμπούν σε προοδευτικες τροχιές, οι οποίες θα περάσουν και στις εμφανίσεις τους. Πάντως με ένα πολύ καλό άλμπουμ να υποστηρίξουν, όπως το "Faith Divides Us...", οι Paradise Lost καταφέρνουν να διατηρούνται στην επικαιρότητα και να παραμένουν ένα μεγάλο όνομα του χώρου, ακόμα και σε περιόδους που ο συγκεκριμένος ήχος έχει γίνει τόσο cliché που μόνοι οι ικανοί ξεχωρίζουν. Και οι Paradise Lost αποδεικνύονται οι ικανότεροι όλων.

Setlist:
Rise Of Denial
Pity The Sadness
Erased
Embers Fire
I Remain
As I Die
The Enemy
First Light
Enchantment
Frailty
One Second
Forever Failure
Requiem
Faith Divides Us, Death Unites Us
--------------------------
As Horizon Ends
Say Just Words
--------------------------
Eternal

---

16/10/09, Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη.

Έχοντας καθιερωθεί και λατρευτεί όσο σε λίγα μόνο μέρη, οι Paradise Lost επισκέφτηκαν για ακόμα μία φορά τη Θεσσαλονίκη, με την ανταπόκριση του κόσμου να κινείται σε αναμενόμενα υψηλά επίπεδα. Η αφορμή αυτή τη φορά ήταν ο πολύ καλός νέος δίσκος "Faith Divides Us - Death Unites Us", τον οποίο δεν ξέχασαν να συμπεριλάβουν στο setlist. Καλύτερα όμως να μην προτρέχουμε, διότι πριν τους αγαπητούς Βρετανούς εμφανίστηκαν στο κατάμεστο Principal Club Theater οι Poem.

Έχοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων από το "The Great Secret Show", υπήρχε μεγάλη περιέργεια για την live απόδοση των κομματιών. Οι Αθηναίοι λοιπόν απείχαν πολύ από ένα ακόμα βαρετό support. Αυτό που διέκρινα με χαρακτηριστική ευκολία ήταν ένα ολοκληρωμένο, ώριμο, προβαρισμένο συγκρότημα, με όγκο και βάθος, που άφησε άφωνη την πλειοψηφία του κόσμου, αποσπώντας το θερμό χειροκρότημα. Μία εκπληκτική εμφάνιση σε experimental/progressive φόντο που με πάθος και ευγενή επιθετικότητα μας κυρίευσε για 45 λεπτά.



Μετά από κάμποση ώρα και ενώ ο κόσμος φώναζε ρυθμικά το όνομα, οι Paradise Lost εμφανιστήκαν στη σκηνή με νέο drummer, τον Adrian Erlandsson, ο οποίος κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι, αφού το βιογραφικό του «βαραίνουν» ονόματα όπως οι At The Gates, Cradle Of Filth και The Haunted. Η εισαγωγή έγινε με νέο κομμάτι, ενώ η συνέχεια με "Pity The Sadness", "Erased" και "Embers Fire" άναψε για τα καλά τα αίματα.

Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν ο πρίμος ήχος αλλά και το θέμα που υπάρχει με τα φωνητικά. Τα φωνητικά για τα οποία ξέρουμε πως σκληρά δεν πρόκειται να ξαναγίνουν, αλλά χρειαζόταν έστω κάτι πιο επιθετικό σε κομμάτια που το απαιτούν. Υπήρχαν στιγμές που ο Holmes σχεδόν ψέλλιζε... Ακόμα κι έτσι δε δυσκολεύεται βέβαια να ξεσηκώνει τα πλήθη, αλλά νομίζω πως θα 'χε κάνει πολύ κόσμο χαρούμενο αν είχε επισπεύσει λίγη brutal κουλτούρα από το παρελθόν.

Μεγάλη εντύπωση έκανε η φρενήρης αντίδραση στο "The Enemy", το οποίο σίγουρα είναι ένα εκ των highlights του "In Requiem", αλλά εδώ μιλάμε για ένα ολόκληρο Principal σε παροξυσμό. Ένα βέβαιο δείγμα πως στο χώρο υπήρχαν πολλοί νέοι φίλοι της μπάντας, πράγμα το οποίο σημαίνει πως το μέλλον της είναι ευοίωνο, τουλάχιστον στη χώρα μας. Έξι λεπτά μετά την πρώτη νότα "Enchantment" το δέος του κόσμου ήταν εμφανές, αφού είχε προηγηθεί μία επικών διαστάσεων εκτέλεση που επισφραγίζει κάθε επιτυχημένο live των Βρετανών.

Το encore έγινε σχετικά νωρίς και αυτός ήταν ο λόγος που κανείς δεν περίμενε μόλις τρία κομμάτια για "σβήσιμο". Μετά από τον πανικό των "Eternal" και "Say Just Words", το συγκρότημα έκλεισε τη βραδιά και άνοιξε... διαλόγους. Από εκεί που κάποιοι συνηθίζουν να παραπονιούνται με 100λεπτα σετ, φανταστείτε πως φάνηκαν τα 75 με 80 λεπτά που παίχτηκαν την Παρασκευή. Στην πραγματικότητα, κάπου τόσο παίζουν πάντα οι Lost, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι και αρκετό.

Ακόμα κι αν ο Mackintosh δεν ακουγόταν καλά κατά την περισσότερη διάρκεια, ακόμα κι αν τα τύμπανα διαλύθηκαν δύο φορές, ακόμα κι αν η διάρκεια ήταν μικρή και ο Holmes «λίγος» κάποιες στιγμές, υπάρχει η αίσθηση πως και την επόμενη φορά θα δυσκολευτούμε να μην τους τιμήσουμε. Άλλωστε οι Paradise Lost είναι σαν τις ομάδες της πόλης, όσο μας πληγώνουν τόσο μας πωρώνουν...



Setlist:
The Rise Of Denial
Pity The Sadness
Erased
Embers Fire
I Remain
As I Die
The Enemy
First Light
Enchantment
Frailty
One Second
Forever Failure
Last Time
--------------------------
Faith Divides Us, Death Unites Us
Eternal
Say Just Words