Verbal Delirium, Ciccada @ Αυλαία, 11/03/12

Συνήθως η συμπάθεια προς κάποιο ελληνικό συγκροτήμα εκφράζεται με δύο τρόπους. Είτε με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη που υπονοεί «προσπάθησε περισσότερο, μπορείς» είτε με κάποια διθυραμβικά σχόλια σε στυλ «το-κρυφό-διαμάντι-της-ελληνικής-σκηνής-που-δεν-έχει-τίποτα-να-ζηλέψει-από-τα-ξένα». Δυστυχώς, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, αν το συγκρότημα δεν καταφέρει να πιάσει κάποιου είδους hype που θα το φέρει στα free press και τα mainstream ραδιόφωνα, εγκαταλείπεται στην τύχη του από κοινό και κριτικούς.



Τέτοια περίπτωση δεν πρέπει να γίνουν οι Verbal Delirium και οι Ciccada, δύο συγκροτήματα που με τους προπέρσινους δίσκους τους τάραξαν τα νερά της εγχώριας art rock (και όχι μόνο) σκηνής και αναγνωρίστηκαν από όλους όσους τους άκουσαν. Έκτοτε «χάθηκαν» κάπου στις διάφορες σκηνές της Αθήνας προσπαθώντας να ξεφύγουν από το κύκλωμα των γνωστών και φίλων και να ανοιχθούν προς ένα μεγαλύτερο κοινό ή ίσως αν είναι τυχεροί να βρουν κάποια support θέση σε ένα ταιριαστού ύφους ξένο όνομα. Το βράδυ της Κυριακής όμως, αν και τίποτα από τα δύο αυτά βήματα δε συνέβη, έγινε κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Τα δύο αυτά σύνολα αποφάσισαν ότι έχουν πολλά κοινά για να παίζουν χωριστά και εμφανίστηκαν μαζί στην Αυλαία στο Γκάζι. Αυτό ήταν αρκετό για εμένα και κάποιους σαν εμένα που τους εκτιμάμε εξίσου να δώσουμε το «παρών».

Πολύ σοφά πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Ciccada, σίγουρα όχι λόγω διαφοράς ποιότητας, αλλά γιατί οι έυθραυστες μελωδίες τους ήταν πιο ταιριαστές ως εισαγωγή στη βραδιά αυτή. Τόσο εύθραυστες μάλιστα που κάποια στιγμή που η βοή από τις συζήτήσεις του κοινού έγινε πιο έντονη, η γαλήνη που δημιουργούν με τη μουσική τους διαταράχθηκε και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και από τους ίδιους. Ο ήχος τους στηρίζεται στο συμφωνικό rock με πολλά folk στοιχεία, με φανερούς ηγέτες το τρίο των Γιώργου Μούχου στις κιθάρες,  Νίκου Νικολόπουλου σε πλήκτρα και φλάουτο και Ευαγγελία Κοζώνη σε φωνή και πλήκτρα. Τα υπόλοιπα παιδιά που συμπληρώνουν το σχήμα είναι λιγότερο ή περισσότερο νεότερα (και ηλικιακά) αλλά όχι και δευτερεύοντα.

Παρόλο που το συγκρότημα αποτελείται από επτά άτομα και μάλιστα με συχνές εναλλαγές οργάνων μεταξύ τους, το δέσιμό τους ήταν παροιμοιώδες και οι μελωδίες τους αντάξιες πολλών θρύλων του συγκεκριμένου ήχου. Ακολουθώντας τις ελευθερίες που τους δίνει το είδος που πρεσβεύουν δε διστάζουν να προσθέσουν αρκετά jazz στοιχεία στον ήχο τους αλλά και να μεταφράσουν το «folk» σε «παραδοσιακό» βάζοντας ήχους και από το ελληνικό δημοτικό τραγούδι όπως στο “Epirus”, μία από τις καλύτερες στιγμές του set τους. Σε αυτές περιλαμβάνεται και η εξαιρετική εκτέλεση ενός εκτεταμένου αποσπάσματος από το “Snow Goose” των Camel. Έκλεισαν μέσα σε θερμό χειροκρότημα και αφήνωντας τις καλύτερες εντυπώσεις.

Setlist:

Ciccada
Isabella Sunset
Garden Of Delights
The Snow Goose Pt.1 (Camel cover)
An Endless Sea
She Went For Love
Epirus
A Storyteller's Dream
Play Minstrell, Play (traditional)

Οι Verbal Delirum ανέβηκαν και αυτοί στη σκηνή με κάποια νέα μέλη στη σύνθεσή τους αλλά με τον «εγκέφαλό» τους Γιάννη Κοσμίδη (Jargon) σε πλήκτρα και φωνή και τον κιθαρίστα Νικήτα Κίσσονα να παραμένουν από τους μουσικούς που ηχογράφησαν το “So Close & Yet So Far Away”. Η πρώτη εντύπωση από την επί σκηνής παρουσία τους είναι ότι παραδόξως τα τραγούδια ακούγοντα ζωντανά ακόμα καλύτερα από ότι στο cd. Το δέσιμο των μουσικών είναι καλύτερο, κάποια λάθη της παραγωγής εδώ λείπουν, ενώ και η ρυθμική βάση συμμετέχει περισσότερο και πιο πρωταγωνιστικά στην ενορχήστρωση. Ταυτόχρονα η φωνή του Jargon είναι εξίσου δυνατή και πηγαία όσο ακούγεται ψηφιακά, ενώ και η κιθάρα βρίσκει χώρο να αναπτύξει ακόμα περισσότερες ιδέες – μέχρι και space rock ηχοτοπία. ‘Ετσι το πρώτο μισό της εμφάνισής τους κυλάει σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα με αποκορύφωμα, στα δικά μου αυτιά, τα “Lullaby” και “Erased”, ιδιαιτέρως δε το τελευταίο.



Κάπου εκεί αποφάσισαν, και καλά έκαναν, να παρουσιάσουν και τρία νέα τραγούδια. Το μεν “Sudden Winter” κινείται στα γνώριμα μελωδικά επίπεδα του ντεμπούτο τους τα δε “10.000 Roses” και “Disentegration” εισάγουν αφενός κάποια ηλεκτρονικά αφετέρου κάποια λίγο πιο σκληρά και μοντέρνα στοιχεία στον ήχο τους, θυμίζοντας ίσως τους Muse. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή είναι, μάλλον, μία κατεύθυνση που θέλουν να ακολουθήσουν στο επερχόμενο άλμπουμ τους αλλά ομολογώ ότι δεν εντυπωσιάστικα, καθώς από τη μία τα ηλεκτρονικά στοιχεία ορισμένες φορές ακούγονταν παρωχημένα και άλλης δεκαετίας, από την άλλη μου έλλειψε ο λυρισμός που συχνά ήταν δομικό στοιχείο του ήχου τους. Στο στούντιο ίσως βελτιωθούν αυτά, αν κρίνω από τις ηχογραφήσεις που έχουν ανεβάσει στο MySpace και είναι λιγότερο τραχιές από ότι ακούστηκαν ζωντανά. Οι διασκευές που επέλεξαν ήταν από τη μία το ταιριαστό “Exit Music” των Radiohead και από την άλλη το “War Pigs” των Sabbath που αν και αλλαγμένο αρκετά για να έρθει στα μέτρα τους, δεν τους προσέδωσε την πρόσθετη αξία που πρέπει μία διασκευή να δίνει.



Το κλείσιμο της συναυλίας έγινε με μέλη και από τα δύο συγροτήματα επί σκηνής για μία διασκευή στο “Man Erg” των αγαπημένων Van Der Graaf Generator που αποδόθηκε από όλους άψογα, με τις κιθάρες να αντικαθιστούν τα πνευστά και τον Jargon να μιμείται εξαιρετικά τον Peter Hammill. Και αυτή την εικόνα των δύο συγκροτημάτων να συνεργάζονται σε διεθνούς επιπέδου απόδοση, επιλέγω να κρατήσω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη της βραδιάς.

Setlist:

Ervelet
So Close & Yet So Far Away
Dancing Generation
Lyllaby
They
Erased
Sudden Winter (νέο)
10.000 Roses (νέο)
Disintegration (νέο)
Exit Music (Radiohead cover)
War Pigs (Black Sabbath cover)
Time
Reprise
-----------------------
Man Erg (with Ciccada - Van Der Graaf Generator cover)