Beyond The Black

Beyond The Black

Nuclear Blast Records (2023)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 20/01/2023
Ένα déjà-vu σε συμφωνικό περιτύλιγμα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ανάμεσα στις λίστες και τα σχετικά, ένα από τα πραγματάκια που με προβλημάτισαν περισσότερο από όσο θα ήθελα να παραδεχτώ τον τελευταίο καιρό ήταν η ταφόπλακα που δημοκρατικά έπεσε στην ατμοσφαιρική ανασκόπηση που τρέχαμε κάθε χρόνο σε αυτές τις ψηφιακές σελίδες. Αν ανήκεις στη μικρή, εκλεκτή παρέα που ακολουθούσε πιστά τη στήλη, έχεις την αμέριστη αγάπη μου. Η απόφαση δεν ήρθε ξαφνικά, το σκεφτόμασταν από καιρό, μεταξύ μας και ανοιχτά. Στο τέλος της μέρας, η απώλεια πονάει όπως και να έχει. Έχοντας πει αυτά, η νέα δουλειά των Beyond The Black έρχεται να σκαλίσει λίγο παραπάνω την πληγή.

Από τα πολύ πρώτα του βήματα, το σχήμα από τη Γερμανία είχε φορτωθεί το βάρος της νέας ελπίδας στο συμφωνικό χώρο. Αν ρωτάς εμένα, ακόμα και κοιτώντας από τόσο κοντινή απόσταση, το φορτίο δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ αμελητέο. Παραβλέποντας τα πραγματικά μεγάλα ονόματα, που μετριούνται στα δάχτυλα, οι χρυσές μέρες του ύφους μπορεί να έχουν μείνει στο παρελθόν, τα όνειρα για ανάκαμψη όμως δεν πεθαίνουν έτσι απλά. Μόνο η παρουσία της Jennifer Haben αρκούσε για να μοιράσει υποσχέσεις. Η εισαγωγή με "Is There Anybody Out There?" και "Reincarnation" επιβεβαιώνει ότι το ίδιο συμβαίνει και αυτή τη φορά.

Μετά την αναπάντεχα/υπερβολικά εμπορική προσέγγιση που επιχείρησε δύο χρόνια πριν, η μπάντα επιστρέφει στη λογική που την έβαλε στο χάρτη του σύγχρονου σκληρού ήχου στα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Η μπροστάρισσα δεν φεύγει στιγμή από το κέντρο του κάδρου. Οι μελωδίες και οι ερμηνείες της είναι το άλφα και το ωμέγα των συνθέσεων. Τα πλήκτρα παίζουν σαν άσσος στο μανίκι. Οι κιθάρες και τα δίκασα περάσματα επανέρχονται, χωρίς ωστόσο να βγαίνουν εντελώς μπροστά. Η ξεδιάντροπη αφιέρωση του "Winter Is Coming", το euro-power-ίζον "Into The Light" και οι ακουστικές του "Wide Awake" παίζουν σαν τέλεια σύνοψη.

Η πρόταση του κουαρτέτου στέκεται ανάμεσα στις κλασικές symphonic αρχές και τη σύγχρονη heavy αισθητική. Οι χτυπητές pop αναφορές κάνουν ένα βήμα πίσω. Οι ενορχηστρώσεις, σε συνδυασμό με την παραγωγή, δεν ξεφεύγουν ούτε λίγο από την ατμοσφαιρική πεπατημένη. Ακριβώς αυτό είναι το στοιχείο που στα μάτια μου κρατάει τον δίσκο από το να λάμψει. Για κάθε στιγμή που δείχνει κάτι ξεχωριστό, υπάρχει άλλη μία που ακούγεται ασφαλής με την πιο άγευστη έννοια. Το σβήσιμο με τα σκισμένα γυρίσματα του "Not In Our Name" και το κινηματογραφικό σκοτάδι του "I Remember Dying" θα μπορούσαν να γίνουν πυξίδα. Το υλικό υπάρχει.

  • SHARE
  • TWEET