Παύλος Παυλίδης @ Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, 23/09/24

Οι μεγάλες καλλιτεχνικές πορείες συνήθως αποτελούνται από κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν. Από το βράδυ της Δευτέρας με απασχολεί αρκετά αυτή η σκέψη. Και αυτό γιατί μου είναι αδύνατο να αποφασίσω αν η συναυλία του Παύλου Παυλίδη που παρακολουθήσαμε στον κατάμεστο χώρο του Λυκαβηττού εγκαινιάζει μια νέα εποχή ή κλείνει έναν μεγάλο κύκλο με τον δημιουργό να βρίσκεται αισίως στην κορυφή της εγχώριας σκηνής.

Τα σημάδια ήταν εκεί εδώ και καιρό. Ο πιο πρόσφατος δίσκος του Παυλίδη, το περίφημο "Μπρανκαλεόνε", αποτέλεσε μια καθόλου νοσταλγική επιστροφή σε γνώριμα μονοπάτια και, δικαίως, χαρακτηρίστηκε από αρκετούς ως το πιο ολοκληρωμένο του άλμπουμ μέχρι σήμερα. Και αν αναλογιστούμε τα άλμπουμ που εμπεριέχει αυτή η πορεία, νομίζω γίνεται σαφές γιατί το "Μπρανκαλεόνε" είναι ένας θρίαμβος σε όλα τα επίπεδα. Στο ίδιο κλίμα όμως κινήθηκε και η ανταπόκριση των πολλών χιλιάδων ακροατών που έκαναν sold-out την συναυλία του στον Λυκαβηττό, με αρκετό κόσμο να ψάχνει για ένα εισιτήριο απ’ έξω μέχρι την ώρα που ξεκινούσε η συναυλία.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα έπρεπε να κάνει καμία εντύπωση το μέγεθος της παραγωγής και το γεγονός πως γίναμε μάρτυρες μίας σημαντικής στιγμής στην πορεία του Παύλου. Εξάλλου, έχοντας τον δει πάρα πολλές φορές live σε διάφορα σημεία της Ελλάδας και σε πολύ διαφορετικές φάσεις της ζωής μου, ήταν δεδομένο πως θα ερχόταν αυτή η στιγμή που θα έφτανε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Αυτή ήταν και η βασική μου λοιπόν σκέψη κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Ο Παυλίδης σήμερα, στα μάτια τα δικά μου τουλάχιστον, μπορεί να υποστηρίζει πως έχει πετύχει όλους τους καλλιτεχνικούς του στόχους. Και αυτό το έκανε χωρίς να κάψει τις γέφυρες με το παρελθόν του αλλά αναβαθμίζοντας συνέχεια το παλιό του υλικό το οποίο στη συνέχεια ανατροφοδοτούσε το νέο του. Και κάπως έτσι, τραγούδια που έχουν κλείσει 30 χρόνια ύπαρξης μπορούν να συνυπάρχουν με τραγούδια που δεν έχουν κλείσει ούτε χρόνο και, στη μεγάλη εικόνα, σε αναγκάζουν να μην μπορείς να διαλέξεις τι θα κρατούσες και τι θα έβγαζες από το set του.

Το σκηνικό, από την αρχή της συναυλίας, σε έβαζε κατευθείαν στο κλίμα. Ο κατάμεστος χώρος γεμάτος ενθουσιώδη κόσμο όλων των ηλικιών σε συνδυασμό με το συγκρότημα στη σκηνή και τα εντυπωσιακά visuals του Βασίλη Κεχαγιά από πίσω, δημιουργούσαν ένα υπέροχο μείγμα που, φυσικά, είχε έναν κυρίως πρωταγωνιστή. Τον αγέραστο – στην ψυχή σίγουρα – Παύλο Παυλίδη. Εκκίνηση με επιλογές από το νέο του άλμπουμ καθώς τα "Δεν Ξέρω" και " Μπρανκαλεόνε" συνεπαίρνουν το κοινό που έμοιαζε να ανυπομονούσε να ακούσει τα κομμάτια αυτά ζωντανά. Και από εκεί, πολύ πίσω στα Ξύλινα Σπαθιά και στο πιο πρόσφατο παρελθόν με κομμάτια από το σύνολο της προσωπικής δισκογραφίας του.

Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ο κόσμος έχει αγκαλιάσει σχεδόν όλα τα τραγούδια του Παυλίδη, κάτι που εξέφραζε με κάθε δυνατό τρόπο, κάνοντας συχνά τον δημιουργό να μας ευχαριστεί για αυτή την καταπληκτική βραδιά. Δεν νομίζω εξάλλου πως υπήρχε άνθρωπος που δεν παρασύρθηκε από το "Όσο Μικραίνω" ή τη "Μαίρη" αλλά και από τα καινούργια τραγούδια που έδειξαν πως ήδη έχουν κερδίσει το στοίχημα της επιτυχίας.

Φυσικά, τα Ξύλινα Σπαθιά είχαν την τιμητική τους με επιλογές από όλους τους δίσκους ενός εκ των 4-5 σημαντικότερων σχημάτων της ελληνόφωνης σκηνής ενώ η βραδιά έκλεισε (για πρώτη φορά) πανηγυρικά με το "Βασιλιά της Σκόνης". Η αποχώρηση του συγκροτήματος κράτησε λίγα δευτερόλεπτα προτού ο Παύλος επιστρέψει για να ερμηνεύσει το υπέροχο "Κοράκι", παίζοντας στη συνέχεια δύο από τα πιο δημοφιλή τραγούδια που έχει γράψει, το "Αλλιώτικο Παιδάκι" και την "Λευκή Καταιγίδα". ΄Μπορούμε νομίζω με βεβαιότητα να πούμε ότι το σχήμα από το οποίο περιτριγυρίζεται αυτή τη στιγμή ο Παυλίδης είναι απλά εκπληκτικό και οι ενορχηστρώσεις τους είναι πάρα πολύ προσεγμένες. Εάν όμως κάποιος είχε αμφιβολίες, σίγουρα αυτές θα εξαφανίζονταν μετά από την εκτέλεση του "Ο Κηπουρός". Χρόνο με το χρόνο, αυτό το υπέροχο τραγούδι από τον πρώτο του προσωπικό δίσκο βρήκε τον δρόμο του στην καρδιά όλων όσων αγαπάμε την μουσική του, διασχίζοντας δεκαετίες μέχρι να φτάσει σε αυτή την εκπληκτική ενορχήστρωση που ακούσαμε στον Λυκαβηττό, επιβεβαιώνοντας το αίσθημα που είχα από την αρχή της συναυλίας. Σήμερα, θα γίνουν όλα όπως έπρεπε και όπως τους αξίζουν να γίνουν.

Το "Λιωμένο Παγωτό" έφερε το δεύτερο κλείσιμο και το τελευταίο encore της ημέρας. "Σιωπή", "Ο,τι Θες Εσύ" και το εκπληκτικό "Ερχόμαστε Από τον Ορίζοντα", ίσως το κορυφαίο εκ των νέων του κομματιών. "Αυτή είναι η δική σας εποχή" επανάλαβε πολλές φορές ανάμεσα στα τραγούδια του ο Παυλίδης. Και, ναι, έτσι είναι. Η κάθε εποχή ανήκει στους νέους για να την σμιλέψουν και να την φέρουν στα μέτρα τους. Αλλά, παράλληλα, συναυλίες σαν αυτή του Παυλίδη το βράδυ της Δευτέρας απλώς επιβεβαιώνουν πως μπορεί στο σήμερα να χωράμε όλοι, και, τελικά, μαζί να μπορέσουμε να συνδιαμορφώσουμε τη νέα εποχή που θα χτιστεί "στα ερείπια του κόσμου που χάνεται".

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη