Munly & The Lupercalians, Manos Six + The Muddy Devil @ Temple Athens, 31/10/22

Όταν πήρε το μάτι μου τον ερχομό των Munly & The Lupercalians, δεν μπορούσα παρά να αφιερώσω μια δεύτερη ματιά να βεβαιωθώ πως δεν ήταν κάποιου είδους οφθαλμαπάτη από αυτές που βλέπουμε στην έρημο Μοχάβι. Ο Munly J Munly είναι από τις πιο σημαντικές αλλά και τις πλέον κρυφές/αινιγματικές φυσιογνωμίες αυτού που αποκαλούμε Denver Sound. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο ήχος του Denver είναι εντός των ορίων αυτού που πολλοί ονομάζουν dark americana, gothic country κ.ο.κ. Ο Munly, είτε ως επικεφαλής (Munly, Munly & The Lupercalians, Munly & The Lee Lewis Harlots), είτε ως μέλος των Slim Cessna’s Auto Club και Denver Broncos UK, σαν μια μεγάλη κολεκτίβα με εναλλασσόμενους μουσικούς, συνεχίζει πολλά χρόνια τώρα αυτό το τρομαχτικά ιδιόμορφο σουλάτσο του. Η τελευταία βραδιά της πρώτης ευρωπαϊκής περιοδείας των Munly @ The Lupercalians έλαβε χώρα στο Temple και συνέπεσε υπόπτως ταιριαστά με το φετινό Halloween.

Την αυλαία άνοιξε ένα σχήμα που μοιάζει σαν να έχει φτιαχτεί ταμάμ για να ανοίγει ιδανικά τέτοιες βραδιές. Οι Manos Six + The Muddy Devil κάποτε εμφανίζονταν ως ακουστικό ντουέτο αποτελούμενο από τον Manos Six (φωνή, μπάντζο) και τον Στάμο Αμπάτη (μπάσο), έκαστοι μέλη των πολύ ποιοτικών Skull & Dawn. Το πενταμελές συγκρότημα βγήκε στη σκηνή με βαμμένα πρόσωπα και προσωπεία. Έπαιξαν με έκδηλο μεράκι τη μουσική τους, που ξεκινάει από το gospel και τα delta blues και φτάνει μέχρι το goth και το death metal. Κυρίως, όμως, είναι σκοτεινή americana που αποτίει φόρους τιμής στις επιρροές της χωρίς να ντρέπεται να το κάνει απροκάλυπτα.

Ο τρόπος που μας προλόγιζε ο Manos Six τον Munly ήταν πηγαίος και φαινόταν ότι είναι πραγματικός fan του καλλιτέχνη και της σκηνής. Όταν ο μουσικός είναι πραγματικός οπαδός αυτού που κάνει, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι απολαυστικό. Με υλικό από τον φετινό τους δίσκο, "Swamp Suicide", όπου βρίσκουμε κάποιες δυνατές διασκευές ("Ain’t No Grave" που μάθαμε από την έκδοση του Johnny Cash ή το "Lucifer" των Of Wand And The Moon) και ξεπερνώντας τον σκόπελο του κακού ήχου στα πρώτα τους κομμάτια, έδωσαν ένα performance που δεν ήταν απλά μια εισαγωγή, αλλά κύριο στοιχείο της βραδιάς.

Εν συνεχεία, στήθηκαν τα γοτθικά σκηνικά που θα πλαισίωναν την ιδιόρρυθμη φιγούρα του Munly J Munly. Μιας και αναφερθήκαμε στον ήχο του Denver, θυμήθηκα πως έχω απολαύσει στη χώρα μας τον David Eugene Edwards (Wovenhand 16Horsepower) πάνω από μία φορά. Έχω καταφέρει να δω στον αμερικάνικο νότο της Αθήνας μέχρι και τους Murder By Death… Ωστόσο, απ’ όλο αυτό το συναπάντημα, οι μπάντες του Munly είναι μακράν οι πιο ιδιαίτερες, οι πιο δύστροπες. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, κατάφεραν να αποδομήσουν τις country μανιέρες, να τις στολίσουν με gothic πλήκτρα και θεατρικότητα, ωστόσο το αποτέλεσμα δεν έγινε ποτέ πιο προσβάσιμο στο μέσο αυτί μας. Αυτή είναι και η αξία τους. Οι λαρυγγισμοί του Munly και η στριφνή επαναληψιμότητά του πάνω από επιβλητικούς ρυθμούς που πολλές φορές έγιναν μέχρι και χορευτικοί, ήταν ένα άκουσμα που χρειαζόταν προσπάθεια να ενστερνιστείς.

Οπτικά, παρά το low budget της υπόθεσης - ήρθαν να παίξουν μπροστά σε μια εκατοστή άτομα στο Temple δευτεριάτικα - τα πάντα ήταν προσεγμένα στην εντέλεια. Ο Munly στο κέντρο της σκηνής, βγαλμένος από τη λάσπη κάποιου ουέστερν και τα υπόλοιπα μέλη μεταμφιεσμένα ως κάτοικοι της πόλης της Lupercalia, δίχως να φαίνεται κανένα χαρακτηριστικό των προσώπων τους. Με τον φετινό τους δίσκο "Kinnery Of Lupercalia: Undelivered Legion" ξεκινούν μια τριλογία, τα υπόλοιπα δύο μέρη της οποίας θα γράψουν/παίξουν οι Slim Cessna’s Auto Club και οι Denver Broncos UK. Μπερδευτήκατε; Δεν είναι εύκολο να τους ακολουθήσεις.

Ο ήχος δεν ήταν και ο καλύτερος, καθώς ήταν αρκετά ξερός/δίχως ισορροπία, και ο ίδιος ο Munly προσπέρασε κανά δυο ψηλές νότες στο ρεφραίν του εξαιρετικού "Jehu". Αλλά μικρή σημασία έχουν αυτά. Η μπάντα κατάφερε να εκπέμψει το μυστήριο που επιθυμεί με τις μουσικές της, κάπου μεταξύ παραμυθιού και θρίλερ. Μουσικές υπερβατικές, σαφής πρωταγωνιστής των οποίων ήταν ο Munly με ένα εξαιρετικό περφόρμανς που κατάφερε καθιστός, απλά και μόνο με τα μάτια και το ιδιότροπο, αυστηρό attitude του να κερδίσει τις εντυπώσεις. Το δε πάθος που τραγουδούσε ήταν προεξέχον καθ’ όλη τη διάρκεια.

Μία από τις κορυφές του live ήταν η απόδοση του φοβερού και τρομερού "Big Black Bull Comes Like a Caesar". Όσοι δεν το έχετε ακούσει, σπεύσατε στον ένα και μοναδικό δίσκο που έβγαλαν οι Munly & The Lee Lewis Harlots το 2004 - πρόκειται για το υπέρτατο δημιούργημα του Munly. Από το ίδιο άλμπουμ ακούσαμε και το κομμάτι που τιτλοφορείται λιτά και απέριττα "Song Rebecca Calls, 'That Birdcage Song', Which Never Was Though Now Kind of Is Because of Her Influence…". Τι είπατε;

Κατά τα άλλα, το setlist ήταν σε μεγάλο βαθμό βασισμένο στο "Kinnery Of Lupercalia", τον φετινό δεύτερο δίσκο των Lupercalians, τον οποίο και ακούσαμε σχεδόν στην ολότητά του. Η πρωτόγονη, τραχιά και μοναδική εκδοχή της country που έχει στο μυαλό του ο Munly έχει λίγους αλλά καλούς αποδέκτες και η αποδοχή αυτού του αναπάντεχου treat της ημέρας μας βρήκε με ανοιχτά τα χέρια σε στάση προσμονής.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος