Bohren & Der Club Of Gore @ Gazarte Main Stage, 23/01/25

Αρκετούς μήνες πρωτύτερα, η πρώτη επίσκεψη των Γερμανών Bohren & Der Club Of Gore έλαμψε εντός των συναυλιακών ανακοινώσεων για το πρώτο μέρος του 2025. Όπως ήταν φυσικό, η συναυλία δεν άργησε να ξεπουλήσει εντελώς και να προστεθεί στην εμφάνιση τους και δεύτερη ημερομηνία, μία ημέρα νωρίτερα. Πολλές πληροφορίες για το τι συνέβη την επόμενη μέρα δεν έχω ακριβώς, αλλά με την τύχη να παρευρεθούμε εκεί στη δεύτερη, sold out εμφάνιση των Bohren & Der Club Of Gore υπάρχουν πολλά στα οποία θα ήταν ωραίο να σταθούμε.

Ο χώρος λοιπόν του Main Stage του Gazarte στον οποίο είχα πάρα πολύ καιρό να παρευρεθώ και όχι για τέτοιου τύπου εκδήλωση (μην τον μπερδεύετε με το Ground Stage που φιλοξενεί συνήθως συναυλίες των γούστων μας εδώ, ούτε με το Roof Stage), πρόκειται στην ουσία για τρία διαφορετικά σημεία, είχε να αποδείξει την αξία του ως συναυλιακός προορισμός. Ήταν δε και ο διαχωρισμός του κοινού σε καθιστούς και όρθιους εξ ημισείας ήδη λίγο άβολος στην αίσθηση. Θα σταθούμε όμως αναλυτικότερα σε αυτά τα στοιχεία παρακάτω.

Οι Bohren & Der Club Of Gore ακριβώς στην προβλεπόμενη ώρα των δέκα και μισή, ανέβηκαν στην ελάχιστα φωτισμένη σκηνή για να μας παρουσιάσουν μια αρκετά ικανοποιητική συλλογή από τις πιο αγαπημένες τους συνθέσεις, με έμφαση φυσικά και στην πρόσφατη δουλειά τους, "Patchouli Blue", αλλά ευτυχώς και στην πρότερη δισκογραφία τους, με κορωνίδες τα εμβληματικά "Sunset Mission" και "Piano Nights". Το τρίο πολυοργανιστών δεν έχασε λεπτό στο να μεταφέρει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του διάχυτα στο χώρο. Ο ήχος τους, ενσαρκώνει αυτό το παράξενο μουσικό ιδίωμα που αποκαλούμε doom jazz και κάπως έχει στυλώσει τη δική του σκηνή σιγά σιγά, παράλληλα όμως, ειδικά με τις συνθέσεις του πρόσφατου "Patchouli Blue", αντλεί πολλά στοιχεία από giallo soundtracks - τάση που ενέπνευσε και τις τελευταίες δουλειές τόσο των Grails όσο και των Uncle Acid And The Deadbeats.

Στο πόστο του, ο Robin Rodenberg ακούμπησε κάθε λογής και μορφής μπάσο, με τον Morten Gass στο πλευρό του να συμπληρώνει το ρυθμικό σκέλος με τα κρουστά. Πραγματική ψυχή του πάρτι, με την κανονική και την κουραφελκυθρική έννοια ταυτόχρονα, υπήρξε ο Christoph Clöser, όπου στήριξε το κεντρικό όργανο του σχήματος, δηλαδή το σαξόφωνο, αλλά και πληθώρα ακόμη πηγών ήχου με πιάνο, βιμπράφωνο και διαφόρων άλλων κρουστών. Με διττό όμως ρόλο, καθώς πέραν από μουσικός, όπως φάνηκε ο Christoph Clöser προσπαθεί τουλάχιστον ένα είδος παράτυπου και ειρωνικού-κυνικού stand -up comedy, καθώς ανάμεσα σε «ομάδες» συνθέσεων αστειεύτηκε για την απρόσμενη γι’ αυτόν προσέλευση του κόσμου, τον ενθουσιασμό του κοινού που δεν συνηθίζει σε τέτοιους χώρους, την δυστυχή ύπαρξη του Donald Trump αλλά και το ίδιο το encore τους, και πολλά ακόμη. Η αργή και μπάσα ομιλία του με γερμανική προφορά ωστόσο, πολλές φορές δεν διευκόλυνε την έκβαση του αστείου αφήνοντας σε ορισμένα σημεία το χώρο λίγο παγωμένο.

Κι εδώ έρχομαι στην πιο σημαντική μου παρατήρηση. Ενώ ανεξαιρέτως μέχρι στιγμής, όλοι οι χώροι του Gazarte είναι ικανοί να παράγουν συγκλονιστικό ήχο αν δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό τεχνικό πρόβλημα, υπήρξε κάτι στο main stage που οδηγούσε τη συναυλία να «χάσει» από των πολλών επιπέδων αισθητική της. Με ήχο κρύσταλλο, κοινό αξιοθαύμαστα σιωπηλό και μπάντα καραψημένη, δυστυχώς ήταν αδύνατο να συγκεντρωθεί κανείς πλήρως στην αναμφίβολα, μουσική βιωματική εμπειρία των Bohren & Der Club Of Gore, όταν πηγαινοερχόταν προσωπικό για να φέρει παραγγελίες. Και προσοχή, το φταίξιμο δεν λογίζεται σε καμία των περιπτώσεων στους εργαζόμενους που έκαναν ακριβώς αυτό που τους ζητήθηκε, χωρίς μάλιστα να ακουστεί ούτε ένα τσικ. Η απόφαση όμως να κυκλοφορεί service αναμεταξύ των καθήμενων ενώ έξω υπήρχε τεράστιος χώρος που λειτουργεί ως μπαρ, έσβησε πολλά από την ενδεχόμενη μυσταγωγία που θα μπορούσε να φτάσει η άψογη καλλιτεχνική απόδοση των Bohren. Είναι ένα στοιχείο που ψειρίζω βέβαια, αλλά εμένα δεν με άφησε να μπω και να χαθώ στη μουσική μιας που η σκηνή ήταν βυθισμένη στην ακινησία και το σκοτάδι ενώ ο χώρος των καθήμενων έσφυζε από ζωή. Θα ήθελα ενδεχομένως σε παρόμοιες συναυλίες στο μέλλον στον ίδιο χώρο, να υπάρχει πρόβλεψη ώστε οι εργαζόμενοι να εξυπηρετούν έως και την πόρτα – φαντάσου τώρα να βλέπεις ταινία, μιας που η αίσθηση είναι αντίστοιχη, και οι διπλανοί να παραγγέλνουν κάθε 20 λεπτά τζιν τονικ ή λευκό ημίγλυκο. Κι όλα αυτά τα συζητάμε για να βελτιώνονται, όχι για να γκρινιάζουμε.

Γι’ αυτό το λόγο, πίσω στα μουσικά. Η βραδιά κύλησε σαν νερό, με περίσσια μελαγχολία ως όφειλε, και με τις εναλλαγές ανάμεσα στις συνθέσεις της πρόσφατης κυκλοφορίας των Bohren & Der Club Of Gore και των παλαιότερων συνθέσεών τους, να ορίζουν ένα πραγματικά απολαυστικό set. Κορύφωση για εμένα οι ζωντανές εκτελέσεις των "Total Falsch", "Prowler", "On Demon Wings" και "Im Rauch", εκπροσωπώντας στιγμές της καριέρας τους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν ορίσει πρόσωπα στη ζωή μου. Θα πρότεινα στον κάθε έναν να βγάλει οπωσδήποτε τους Bohren & Der Club Of Gore από τη λίστα των must-see σχημάτων της εποχής μας, αυτό που κάνουν είναι εντυπωσιακό και είναι εμφανές ότι το αγαπούν βαθιά. Αφού απέσπασαν πριν και μετά το encore το χειροκρότημα που δικαίως τους αναλογούσε, οι Bohren & Der Club Of Gore πέταξαν, για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στη Σερβία, κι από εκεί και πέρα, όπου τους βγάλει. Εμάς μας θύμισαν επάξια, τι οφείλουμε να ακούμε τις δύσκολες, βροχερές νύχτες.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης