Tricky @ Fuzz, 20/01/18

Ο Tricky αποφάσισε για πολλοστή φορά να επισκεφθεί την χώρα μας και οι μουσικόφιλοι, οπαδοί της trip hop, αποφάσισαν για πολλοστή φορά να τον τιμήσουν με την παρουσία τους, και να γεμίσουν κάθε τετραγωνικό του Fuzz. Αυτή τη φορά έφερε μαζί του και το νεογέννητο "Ununiform", κομμάτια του οποίου κατέλαβαν μεγάλο μέρος της setlist.

Ο κόσμος κατά τις 21.30 άρχισε να γεμίζει τον χώρο. Η μία ώρα αναμονής συνοδεύτηκε από DJ set στο κλίμα της βραδιάς και στις 22.30, εγγλέζοι στο ραντεβού τους, ο Tricky με την μπάντα του, εισέβαλαν στην σκηνή. Η αλήθεια είναι πως το κοινό, λόγω της απουσίας κάποιας άλλης "support" μπάντας, δεν είχε κάνει την απαραίτητη προθέρμανση που είθισται να κάνει· παρ' όλα αυτά η υποδοχή που επιφύλασσε στον αγαπημένο trip-hopper ήταν εξαιρετικά θερμή. Ο ίδιος, αφού έστρεψε το ποτήρι του στο κοινό, και το κοινό απάντησε, άνοιξε το live, υπό τους ήχους ενός διασκευασμένου "Sweet Dreams" το, παλιό αλλά καλό, "You Don't Wanna". Βασικό σημείο-κλειδί για όποιον ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει μια συναυλία του Tricky, είναι να την «παρακολουθήσει» κυριολεκτώντας.

Η μυστηριακή του ενέργεια και η σαγηνευτική του ιδιοσυγκρασία, ο τρόπος που «συσπάται»/κινείται πάνω στην σκηνή, αλλά και, εντελώς πρακτικά, το γεγονός ότι σε πολλά κομμάτια απλώς «σιγοψυθιρίζει» τους στίχους, ή εντελώς μινιμαλιστικά, απλώς αναπνέει κοντά στο μικρόφωνο το κατατάσσουν στα live που σίγουρα πρέπει όχι μόνο να ακούς αλλά και να βλέπεις, Αυτό φυσικά εξηγεί και την ασφυκτική ατμόσφαιρα τόσο κάτω, όσο και πάνω στον εξώστη. Η συνέχεια έγινε με ένα πιο έντονο κομμάτι, το "I'm not Going", ενώ αυτό διαδέχθηκε το ολόφρεσκο "New Stole". Στο ίδιο μοτίβο έπαιξε και το "Armor", με τον Tricky, σταθερά, πότε πότε να αποσύρεται και να δίνει χώρο στα γυναικεία φωνητικά, και πότε πότε να «χαϊδεύει» το κομμάτι ψελλίζοντας διάσπαρτες λέξεις. Στο επόμενο ντουέτο της βραδιάς, ο κιθαρίστας, αναδυόμενος μέσα από τον καπνό, ανέλαβε να αντικαταστήσει τα γυναικεία φωνητικά και το αποτέλεσμα του "Parenthesis" ήταν εξίσου «μαγνητιστικό».

Ενώ το κοινό με κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να δείξει πόσο πολύ «καίγεται» για την ιδιαίτερη περσόνα του Tricky, ανάμεσα στις παύσεις από το ένα κομμάτι στο άλλο κυρίως, του δεύτερου του πήρε κάποιον χρόνο να ανεβάσει θερμοκρασία. Η πρώτη τέτοια ένδειξη ήρθε με το "When We Die" πολύ πιο «σκληρό» και «έντονο» από ότι στον δίσκο, και με τον τραγουδιστή να κρατάει πλέον όχι μόνο ένα, αλλά δύο μικρόφωνα, βγάζοντας κραυγές, εντελώς «αφιλτράριστος» και αληθινός· δεν είναι άλλωστε τυχαία η κίνηση που πολλάκις έκανε προς το κοινό, τοποθετώντας το μικρόφωνο στην καρδιά του. Ακολούθησαν το "Nothing's Change", "Here My Dear", "Running Wild" με αποκορύφωμα το εξαιρετικό "My Palestine Girl", όπου πραγματικά το κοινό κουνιόταν, ίσως και υπερβολικά, στους ρυθμούς του, για τα δεδομένα πάντα ενός τέτοιου live. Τελευταίο κομμάτι πριν το encore, το "Dark Days" σε ένα κάπως πιο χορευτικό κλίμα, πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Φυσικά, ακολούθησε ενός λεπτού «φυγή», με το κοινό να τον φωνάζει να γυρίσει πίσω πεισματικά. Το εμβληματικό "Overcome" που ακολούθησε φυσικά συνεπήρε ακόμη περισσότερο το κοινό, με τον Tricky να οργώνει το stage. To "Daughter", το "Doll" και το "Vent" ήταν τα τρία τελευταία κομμάτια που ακούστηκαν με τον εκκεντρικό καλλιτέχνη να βρίσκεται σχεδόν σε «κατάσταση καταληψίας» και κάνοντάς σε να μην μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του, παρατηρώντας κάθε κίνηση, κάθε βήμα.

Παρά την επιμονή του κοινού για ένα ακόμα encore, μάλιστα ακόμα και αφού τα φώτα είχαν ανάψει οι περισσότεροι δίσταζαν να το πάρουν απόφαση και να ξεκινήσουν την διαδικασία εξόδου, ο Tricky δεν λύγισε και μας άφησε με μια πικρία, καθώς έπαιξε μόλις μία ώρα και είκοσι λεπτά. Επίσης, στα όχι και τόσο «θετικά» θα συμπεριλαμβάναμε και την ευρεία χρήση των "playback", ανάλογη της απουσίας ενός «φυσικού» μπασίστα ή ενός DJ-χειριστή των samples. Την κατάσταση βέβαια ήρθε να εξισορροπήσει ο πολύ καλός ήχος, όπου παρά τα πολλά decibel, παρέμενε καθαρός, η ενδιαφέρουσα setlist, η οποία κατάφερε να κρατήσει αμείωτη την καλή διάθεση του κοινού παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα κομμάτια ήταν από τον καινούργιο του δίσκο, και τέλος φυσικά, ο ίδιος ο Tricky, με το πάθος του, την ατμοσφαιρικότητα και την πλαστικότητα του.

Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης / Pavlos Mavridis Photography