Hotel Lux, Royal Arch @ Death Disco, 06/10/23

Είναι ένα πραγματικά μεγάλο προνόμιο να έχεις την τύχη να βλέπεις από κοντά ένα άκρως ελπιδοφόρο συγκρότημα τη στιγμή που ξεκινάει την καριέρα του. Στη Death Disco όμως έχουμε ζήσει αρκετές τέτοιες στιγμές όπως π.χ. την εμφάνιση των Fontaines D.C. το 2018, ή αυτή των Murder Capital το 2019. Σε αυτό το πλαίσιο, η συναυλία των Hotel Lux το βράδυ της Παρασκευής αποτέλεσε μία ακόμη ιδανική ευκαιρία για εμάς να δούμε από κοντά ένα γκρουπ που έχουμε ξεχωρίσει από καιρό ως ένα εκ των κορυφαίων νέων ονομάτων του Ηνωμένου Βασιλείου.

Τηρώντας ευλαβικά την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισης, οι Royal Arch άνοιξαν τη συναυλία στις 21:30. Έχοντας μοιραστεί τη σκηνή με τεράστια ονόματα όπως ο Nick Cave και οι Florence & The Machine, οι Αθηναίοι απέδειξαν για άλλη μία φορά γιατί αποτελούν ένα από τα πιο υποσχόμενα εγχώρια σχήματα της εναλλακτικής σκηνής. Με έντονες αναφορές στο alternative της δεκαετίας του ’80, αλλά χωρίς να μένουν εκεί αφού οι επιρροές τους φτάνουν μέχρι τους Editors ή τους Fontaines D.C., οι Royal Arch κέρδισαν για ακόμη μία φορά τις εντυπώσεις. Ο κόσμος, αν και λίγος στην αρχή, σταδιακά αυξήθηκε, ενώ ήταν ιδιαίτερα θερμός και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της μπάντας που ζήτησε να σβήσουν τα φώτα προκειμένου το τελευταίο τους τραγούδι να παιχτεί υπό τους φακούς των κινητών τηλεφώνων του κοινού. Στα περίπου 40 λεπτά που παρέμειναν στη σκηνή κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας, ενώ, επίσης, μας ενημέρωσαν πως το ντεμπούτο τους θα κυκλοφορήσει ως τον Μάιο του 2024. Ανυπομονούμε.

Καθώς το ρολόι είχε μόλις περάσει τις 22:30, οι Hotel Lux ανέβηκαν στη σκηνή με το "Points of View". Έχοντας πολύ καλό ήχο και όρεξη, το συγκρότημα εξαρχής έδειχνε άνετο και super cool με αποτέλεσμα να μας παρασύρει γρήγορα στο ρυθμό του. Αν κάτι μου έκανε εντύπωση είναι πως, παρόλες τις post-punk αναφορές τους, ζωντανά το συγκρότημα φάνηκε να έχει κάτι από τον αέρα της brit-pop των ‘90s, και συγκεκριμένα των πρώιμων Blur. Λίγο οι κοφτές κιθάρες, λίγο οι έξυπνες ενορχηστρώσεις, λίγο αυτή η τσαχπινιά που κουβαλάνε, όλα αυτά τα στοιχεία τους κάπως αναδείχθηκαν έντονα live, φανερώνοντας ένα σχήμα που, πέραν του έντονου καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, έχει τα προσόντα να αναδειχθεί περαιτέρω και να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο εντός της βρετανικής, και όχι μόνο, εναλλακτικής σκηνής.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το γκρουπ εστίασε στο ντεμπούτο του, "Hands Across The Creek", το οποίο κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες, καθώς μας παρουσίασαν οχτώ από τα δέκα τραγούδια του δίσκου, αποφεύγοντας να παίξουν τα, κατά τη γνώμη μου, δύο πιο αδύναμα κομμάτια του άλμπουμ. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως ζωντανά όλα τους τα τραγούδια ακούστηκαν καλύτερα, κάνοντας φανερές πολλές αρετές τους που, δυστυχώς, δεν αποτυπώθηκαν στουντιακά.

Παρόλο που ο Lewis Duffin είναι ένας πραγματικά ικανός frontman, τις εντυπώσεις μάλλον κέρδισε ο Dillon Home, ο οποίος ως πολυοργανίστας άλλαζε συνεχώς όργανα, απογειώνοντας τις ενορχηστρώσεις. Η τριάδα με την οποία έκλεισαν την εμφάνισή τους αποτέλεσε και το highlight της βραδιάς με το, απίστευτα εθιστικό, "National Team" να ανεβάζει τον συναυλιακό παλμό, το, φανταστικά ενορχηστρωμένο, "The Last Hangman" από το μακρινό 2017 να μας θυμίζει όλους τους λόγους που πρωτοασχοληθήκαμε μαζί τους, και το "Eastbound & Down" να κάνει σαφές γιατί αποτελεί το κορυφαίο τραγούδι του ντεμπούτου τους. Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις αφού δεν το συνηθίζει, μετά την μία ώρα της εμφάνισής του, το συγκρότημα επέστρεψε στη σκηνή μέσα σε χειροκροτήματα, για ένα ακόμη τραγούδι, το "Solidarity Song".

Σε γενικές γραμμές, η εμφάνιση των Hotel Lux επί Αθηναϊκού εδάφους κρίνεται ως απολύτως επιτυχημένη. Αν έχω ένα παράπονο, αυτό μάλλον έχει να κάνει με την προσέλευση, η οποία, αν και όχι μικρή, σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στο γεγονός πως την Παρασκευή το βράδυ έπαιζε στην πόλη μας ένα από τα πιο "φρέσκα" ονόματα της βρετανικής σκηνής. Δεν θα πω πως είναι κρίμα καθώς όσοι παρευρεθήκαμε στη Death Disco παρακολουθήσαμε μια πραγματικά άψογη συναυλία για την οποία, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν, σε λίγα χρόνια θα μπορούμε να υπερηφανευόμαστε πως ήμασταν εκεί.

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας