Brian Eno, Roger Eno @ Ηρώδειο, 04/08/21

Ό,τι θα βλέπαμε κάτι σπάνιο, το είχαμε καταλάβει ήδη από την ανακοίνωση. Αυτό που δεν είχαμε ακριβώς καταλάβει, κυρίως γιατί δεν υπήρχε πρότερο δείγμα για να γίνει κάποια σύγκριση, ήταν το τι ακριβώς θα βλέπαμε και το τι να περιμένουμε. Τα αδέρφια Brian και Roger Eno θα εμφανίζονταν για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό (ουάου), με το γεγονός να κεντρίζει από μόνο του το ενδιαφέρον και την προσοχή και να προσελκύει, όπως διαπιστώσαμε, κόσμο από πολλές γωνιές του κόσμου. Δεδομένης και της σεσημασμένης επιλεκτικότητας με την οποία ο, κακά τα ψέματα, μεγάλος και τρανός Brian Eno παίζει συναυλίες, αυτό δε μας έκανε εντύπωση. Άλλωστε, επηρέασε ακόμα κι εμάς!

Με τη χώρα μας να βρίσκεται σε έναν κλοιό πυρκαγιών, η διάθεση σίγουρα δεν ήταν η πρέπουσα πριν από ένα τέτοιο γεγονός. Επιπρόσθετα, η απορία για το πώς θα είναι μια συναυλία σε post-covid συνθήκες, ήταν ακόμα ένας παράγοντας δισταγμού και αρνητικότητας. Ευτυχώς όμως εκείνο το βράδυ, σαν ίσως κάποια ανώτερη δύναμη να εισάκουσε τις ανησυχίες, ένα διακριτικό αεράκι σχεδόν διέλυσε την κάπνα που πλανιόταν πάνω από την Αθήνα και καθάρισε και δρόσισε την ατμόσφαιρα. Ο επαγγελματισμός της διοργάνωσης στην τήρηση των υγειονομικών μέτρων βοήθησε ακόμα περισσότερο στο να χαλαρώσουμε ως θεατές και να μπορέσουμε να απολαύσουμε το θέαμα. Οι αποστάσεις τηρήθηκαν σχολαστικά, το αεράκι σε συνδυασμό με τις πολυάριθμες βεντάλιες έκαναν δουλειά και κανείς δεν έπαθε τίποτα φορώντας μια απλή μάσκα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, τη σκηνή κατέλαβαν τα δύο αδέρφια και ένας ακόμα μουσικός στο πλάϊ του Brian, ο Peter Chilvers , ο οποίος συνεισέφερε στα πλήκτρα. Το πρώτο μέρος της συναυλίας εντάχθηκε στα αναμενόμενα και περιείχε μεγάλο μέρος του "Mixing Colours", το οποίο μάλιστα είδαμε να συμβαίνει και στον φωτισμό του Ηρωδείου. Τα "Wintergreen" και "Snow" παρουσιάστηκαν σε λίγο συντομότερες εκδόσεις, ενώ με τα "Ultramarine", "Iris", "Blonde" και "Celeste" ολοκληρώθηκε η, χωρίς φωνητικά, ανάμειξη των χρωμάτων. Προλογίζοντας το "Iris" μάλιστα ο Roger εξήρε τον ρόλο του Brian στη μεταμόρφωση του κομματιού από μια απλή μελωδία σε ένα σπουδαίο, γι’ αυτόν, τραγούδι. Τα κομμάτια ήταν μεν μινιμαλιστικά, αλλά όχι όσο στις studio εκδοχές τους κι αυτό λειτούργησε καλά σε συνθήκες ζωντανής εμφάνισης. Σε αυτό το σκέλος, ο Roger ήταν αυτός που είχε τον ρόλο του frontman, όντας αυτός που μιλούσε και επικοινωνούσε με το κοινό. Άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα.

Η περηφάνια του Roger όταν μας συνέστησε την …ανιψιά του Brian και δική του κόρη δεν μπορούσε να κρυφτεί, δίνοντας και μια περαιτέρω αίσθηση «οικογενειακής βραδιάς». Η Cecily πάντως φάνηκε αντάξια της θέσης που πήρε δίπλα στην πρώτη γενιά. Η όλη ατμόσφαιρα στα δυο κομμάτια που παίχτηκαν, σε συνδυασμό με τα αξιολογότατα φωνητικά της Cecily, έφερε στο μυαλό τους Dead Can Dance, που μάλιστα τους είχαμε απολαύσει στον ίδιο χώρο πρόπερσι.

Από εκεί και μετά, ο πρεσβύτερος και σίγουρα πιο αναγνωρίσιμος αδελφός ανέλαβε τα ηνία και, στέκοντας μονίμως όρθιος, βγήκε πια από τον ρόλο του συνοδού και μπήκε σε αυτόν του τραγουδιστή/frontman. Στη σκηνή πλέον είχε πάρει θέση και ο εξαιρετικός κιθαρίστας Leo Abrahams. Τα δύο νέα κομμάτια που παρουσιάστηκαν είχαν αισθητά πιο ambient χαρακτήρα και σε κάθε περίπτωση ακούστηκαν πολύ ενδιαφέροντα. Κι αν ο Brian διάβαζε τους στίχους, αυτό συνέβη γιατί, όπως μας είπε κι ο ίδιος, τα κομμάτια που θα παίζανε ήταν είτε τόσο καινούργια ώστε δεν είχε προλάβει να τους αποστηθίσει, είτε τόσο παλιά που δεν τους θυμόταν. Όπως και να έχει, είναι ωραίο που αυτός ο μη-μουσικός δεν επαναπαύεται ούτε στα εβδομήντα-φεύγα του και γράφει ακόμα νέα μουσική.

Μέχρι στιγμής είχαμε ακούσει μουσική που είχε παιχτεί για πρώτη φορά ζωντανά μπροστά σε κόσμο. Το «ζουμί» της συναυλίας ήταν όμως νομίζω αυτά που ακολούθησαν για να κλείσει το κυρίως set. Το δίδυμο "By This River" και "Julie With..." από το διαχρονικό "Before And After Science" έτυχαν θερμής υποδοχής, όπως έδειξαν τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Το υπέροχα μελαγχολικό "Everything Merges with the Night" από το "Another Green World" ήταν ίσως και η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, ενώ η προσωρινή αποχώρηση έγινε με το πιο φορτωμένο και πιο πρόσφατο "And Then So Clear" από το "Another Day On Earth". Δεδομένης και της τουριστικής περιόδου το κοινό είχε καταφτάσει από πολλά μέρη του κόσμου, όμως το αποθεωτικό χειροκρότημα όταν οι μουσικοί έφυγαν για τα παρασκήνια ήταν καθολικό.

Πολλοί πιστέψανε (μα πώς γίνεται αυτό κάθε φορά, πραγματικά απορώ) ότι η συναυλία είχε τελειώσει και ξεκινήσανε να αποχωρούν, όμως η βραδιά είχε λίγο ακόμα να μας δώσει. Ο Roger προλόγισε ένα τραγούδι για τον Οδυσσέα, το οποίο ερμήνευσε σαν Σειρήνα η Cecily και ο επίλογος γράφτηκε με ένα ακόμα νέο κομμάτι, πριν από το οποίο ο Brian αναφέρθηκε στην έντονη μυρωδιά του καμένου που βιώσανε το ακριβώς προηγούμενο βράδυ, στην τελική πρόβα τους. Ήταν άραγε αυτό το τέλος του δυτικού πολιτισμού, στη χώρα που τον γέννησε; Ακόμα και να ήταν, θα τους έβρισκε τουλάχιστον ευτυχισμένους, όπως συμπλήρωσε ο Roger.

Την πρώτη Τετάρτη του Αυγούστου ο Brian και ο Roger παίξανε για τους θεούς, επιβεβαιώνοντας τις πρώτες κουβέντες του Roger όταν βγήκανε στη σκηνή. Ο Brian Eno είναι ένας καλλιτέχνης που πραγματικά μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να μπορεί να του επιβάλει κάποιος κάτι. Ας είναι καλά οι άνθρωποι που τον πείσανε ή που τον διευκολύνανε να πραγματοποιήσει το συγκεκριμένο event, το οποίο φώτισε λίγο και μας έβγαλε για λίγο από την πύρινη πραγματικότητα.