Maruja, Disco Triste @ Temple Athens, 03/02/24

Κι ενώ ένα ιστορικό συγκρότημα με μία μόλις EP κυκλοφορία στο ενεργητικό του γιόρταζε τα σαράντα του χρόνια σε κάποια άλλη γωνιά της Αθήνας, στο γνωστό στενό του Temple στο Γκάζι, άλλο ένα παράδοξο έμελλε να λάβει χώρα. Οι Βρετανοί Maruja, νεοσύστατο συγκρότημα με, κοίτα να δεις, μία μόλις EP κυκλοφορία, λίγα λεπτά μετά το άνοιγμα των θυρών της συναυλίας, καταφέρνουν να ξεπουλήσουν μέχρι και την τελευταία σπιθαμή χώρου εντός του Temple, εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Είναι πραγματικά από τα θετικά αξιοθαύμαστα της εποχής της υπερπληθώρας πληροφορίας, το πόσο εύκολα μια μπάντα μπορεί να αποκτήσει ρεύμα σε μία χώρα ή πόλη. Το πρώτο EP των Maruja λοιπόν με τίτλο "Knockarea" ανακαλύφθηκε και από εμάς αλλά και από πολλούς οπαδούς του ήχου εγκαίρως, πράγμα που φαίνεται να οδήγησε τους Αθηναίους να στηρίξουν και με το παραπάνω – το merch του συγκροτήματος εξαφανίστηκε κυριολεκτικά σε δευτερόλεπτα.

Πέραν των τυπικών όμως, ας περάσουμε στην ουσία της συναυλίας. Αναλαμβάνουν να ζεστάνουν τη σκηνή για εμάς οι Αθηναίοι Disco Triste, που μπορεί από μόνο του αυτό το όνομα να μη σας λέει πολλά, με λίγο σκάψιμο όμως θα δούμε ότι κάθε άλλο παρά άγνωστοι μας είναι. Οι Disco Triste αποτελούν μουισκή συνέχεια, ή και spin-off αν θέλετε των Sad Disco, ενώ μοιράζονται μέλη και με τους αρκετά σκληρότερους Breeding The Shadows. Η μουσική πτυχή των Disco Triste, είναι λίγο πιο ενεργητική και rock σε σχέση με αυτή των Sad Disco, δεν παύουν όμως να μοιράζονται υλικό.

Η ευκαιρία τους να μας επανασυστηθούν μετά την κυκλοφορία του single "Introvert" αποδείχθηκε πολύτιμη, μιας που ο κόσμος εντός του Temple το είχε γεμίσει από πολύ νωρίς, θα ήθελα να πω όχι ασφυκτικά μιας που υπήρχε μια άνιση κατανομή του κόσμου στο χώρο – λιγότερος κόσμος στο μισό μπροστά μέρος, πολύ περισσότερος στο πίσω – με αποτέλεσμα να διψά για μπύρα και μουσική. Οι Disco Triste φάνηκαν να γεμίζουν με άνεση και χωρίς καθόλου ντροπή αυτά τα παπούτσια, αφού είχαν εξαιρετικό ήχο, πάρα πολλή ενέργεια και συνθέσεις που βοηθούσαν ιδιαίτερα στο να ζεστάνει το κλίμα, μιας που το (post) punk με πολλά alternative rock στοιχεία ενδείκνυται για κάτι τέτοιο.

Με όλο το συγκρότημα να συμμετέχει στα φωνητικά και την εμπειρία στο σανίδι ορατή, οι Disco Triste πέτυχαν να προμοτάρουν τον επερχόμενο δίσκο τους, που πολύ ανυπομονώ να ακούσω, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χρυσό παράδειγμα ότι οι ελληνικές μπάντες τα τελευταία χρόνια δουλεύουν σκληρά και παρουσιάζουν τρομερά μουσικά αποτελέσματα.

Με μια πολύ θερμή εισαγωγή να έχει ζεστάνει και το τελευταίο άτομο εντός του χώρου, τα φώτα πέφτουν και τέσσερις πιτσιρικάδες μεν, ταλεντάρες δε, ετοιμάζουν τα πράγματά τους πάνω στη σκηνή. Οι Maruja είναι ένα χρυσό παράδειγμα βρετανικής περίπου post-punk μπάντας που εκκίνησε από ένα σημείο χι, ενσωμάτωσε πολλά στοιχεία στον ήχο της και έφτασε να είναι κάτι άλλο, ξεχωριστό. Ακολουθώντας τα βήματα των Black Country, New Road, οι οποίοι εκκίνησαν από post punk και κατέληξαν σε ένα progressive, jazz και post rock fusion, ε οι Maruja τα έκαναν όλα αυτά και άλλα τόσα σε ένα EP, όντας είκοσι χρονών.

Η σκηνή λοιπόν τους περιμένει και αποδεικνύεται μικρή για αυτούς. Με βαμμένα μαύρα μάτια, σε μια άγρια, "feral" αν θέλετε, κατάσταση, οι Maruja τοποθετούνται μπροστά σε ένα γεμάτο κοινό με μια συγκίνηση που προσπαθούν να κρύψουν. Ο Harry Wilkinson, ως ένας σύγχρονος σαμάνος, προσγειώνεται μπροστά από τη χαοτική πεταλιέρα του χωρίς μπλούζα και με ένα κόκκινο σαλβάρι, σε τριπλό ρόλο. Σε πρώτο χρόνο, υποστηρίζει τις μελωδίες των χαοτικών κομματιών τους με την κιθάρα του. Σε δεύτερο, στύβει τις ψυχές μας με το συναισθηματικό του ραπάρισμα, μιας που επί σκηνής, οι δυνατότητες του στην απαγγελία του αποδεικνύονται ιδιαίτερα πιο έντονες. Σε τρίτο χρόνο, η σκηνική του παρουσία αποδεικνύεται μεγάλο ατού, αφού με χορευτικές κινήσεις που κολακεύονται από τα φώτα πίσω του, ενσωματώνει τη μουσική του. Τη ζει πλήρως. Θα μπορούσα να συγκρίνω για όσους δεν ήταν εκεί την κινησεολογία του με αυτή του Colin Van Eeckhout των Amenra εάν αυτός είχε μισή σπίθα ελπίδας για το μέλλον μέσα του, ή την ένταση του Charlie Steen των Shame.

Το συγκλονιστικό όμως με τους Maruja είναι ότι δεν βασίζονται στην κιθάρα για να πραγματώσουν τον πολυεπίπεδο ήχο τους. Αντιθέτως, οι μελωδίες τους έχουν γερά θεμέλια στις μελωδίες του σαξόφωνου που έχει βρει το θρόνο του στα χέρια του Joe Carroll. Όπως μας έχουν διδάξει και οι Viagra Boys, οι σαξοφωνίστες μπορούν να γίνουν σκληροί αλήτες αν τους δώσεις την ευκαιρία, και ο Joe δεν πάει πίσω, μιας που είχε αναλάβει να ξεσηκώσει περισσότερο το ήδη τρελαμένο κοινό. Κατέβηκε αρκετές φορές κάτω μαζί μας, μας άνοιξε στη μέση σαν άλλος Μωυσής, όλα αυτά ενώ έπαιζε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό όργανο που δεν ήταν απλά διακοσμητικό, αλλά είχε κυρίαρχο ρόλο στις συνθέσεις.

Την τετράδα αυτή συμπληρώνουν με περίσσια άνεση τόσο ο Jacob Hayes, που αν και δεν φαινόταν καλά σε όλους εκεί πίσω, κατάφερε να ξεφτιλίσει κυριολεκτικά το ταπεινό του drum kit κάνοντας πράγματα που λες ότι «δεν γίνεται», όσο και ο κρυφομεταλλάς Matt Buonaccorsi στο μπάσο, μαζί να κρατάνε ρυθμούς που άλλοι χρειάζονται δεκαετίες για να φτάσουν έστω κοντά στο να τους καταφέρουν. Εγώ θα το πω, από άποψη ταλέντου, χωρίς όμως να συγκρίνω τα μουσικά είδη που καταπιάνονται, μου θυμίζουν τους Καναδούς Protest The Hero που στα δεκαεφτά τους είχαν γράψει το "Kezia".

Οι Maruja ζωντανά αποδεικνύονται εκστατικοί. Ο ήχος τους δικαιώνει – τι σου κάνει να μη βασίζονται όλα στην ή στις κιθάρες – ο κόσμος τους αποθεώνει. Στα τρία πρώτα κομμάτια πάνω και κάτω όροφος του Temple προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει, μέχρι που γίνεται πραγματικότητα μπροστά του το "Rage". Στις πρώτες νότες του "Zeitgeist" όμως σταματάνε οι ντροπές. Ο κόσμος χορεύει, χτυπιέται, φωνάζει, χειροκροτά με όλη του την ψυχή. Αποθεώνει το συγκρότημα στα "One Hand Behind The Devil", "Thunder" και "Kakistocracy". Όπως μας εξηγεί, το τζαμάρισμα είναι η συνθετική βάση του συγκροτήματος, άρα και θα ήταν αδύνατο ένα jamming session να λείπει από το set. Λίγο αργότερα, τα παρατάει όλα και ξεχύνεται μαζί μας σε ένα moshing εγκάρδιο που το χαίρεται σαν μικρό παιδί. Το μόνο, το ελάχιστο που μας έλειψε από αυτό το αδιανόητο ζωντανό πείραμα, ήταν το "Blind Spot", που βέβαια δεν το παίζουν συχνά ζωντανά, δε γνωρίζω όμως τους λόγους.

Τέσσερα παιδιά από το Manchester μας αποχαιρετούν στη σκηνή εμφανώς συνεπαρμένοι από τον παλμό του κόσμου. Μας φαίνεται ότι θα είναι τελειωτικό μιας που δεν τα συνηθίζουν τα encore. Μας εκπλήσσουν όμως και ανεβαίνουν ξανά στη σκηνή, ίσως μιας που η συναυλία του Σαββάτου στην Αθήνα ήταν ίσως η πιο επιτυχημένη τους έως σήμερα. Μη προετοιμασμένοι για encore όπως είπαν, επαναλαμβάνουν το "Thunder", και κανέναν δεν ενόχλησε, αφού την πρώτη φορά παρακολουθούσαμε με ανοιχτό το στόμα.

Είμαι πάρα πολύ περήφανη για τη σκηνή και το κοινό μας εδώ στην Αθήνα που στήριξε κατά τέτοιο τρόπο αυτή τη συναυλία, κάτι ικανό να ανοίξει πόρτες για πολλές νεοσύστατες μπάντες του εξωτερικού. Είμαι εξίσου περήφανη για τους Maruja, που με αξιοπρόσεκτη ταπεινότητα και αγάπη στη δουλειά τους παρουσίασαν μία φανταστική συναυλία. Αν δεν τους βρει η κατάρα της πρόωρης διάλυσης όπως βρήκε τους εξίσου ταλαντούχους Sprain, είναι ικανοί να γίνουν τεράστιοι. Μακάρι η χρονιά να συνεχίσει έτσι συναυλιακά.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής