White Fence, Alien Mustangs @ An Club, 05/02/15

Ένα συγκρότημα σε άνοδο από ένα είδος σε ακμή

Από τον Κώστα Σακκαλή, 09/02/2015 @ 10:33
Είναι μερικές φορές που δεν μπορείς να προβλέψεις ούτε και να εξηγήσεις γιατί μία συναυλία έχει ή δεν έχει κόσμο. Κατεβαίνοντας τις σκάλες του An Club δεν είχα καμία εικόνα για το αν πρόκειται να ζήσουμε μία από τις βραδιές όπου μία σαρανταριά νοματαίοι κοιταζόμαστε αναμεταξύ μας ή αν ο χώρος θα γεμίσει. Με χαρά διαπίστωσα στην πορεία της βραδιάς ότι σχεδόν συνέβη το δεύτερο, κάτι το οποίο μπορώ να αποδώσω μόνο στην παγκόσμια αλλά και ελληνική μόδα (με κάθε καλή έννοια) του neo-garage ήχου που παρασύρει στο διάβα της ακόμα και ονόματα που δεν είναι πρώτες φίρμες ή που μόλις έγιναν.

Για να ανοίξουν τη συναυλία κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη οι Alien Mustangs, τους οποίους καθόλου δεν γνώριζα αλλά κάπου στη μέση του σετ τους συνειδητοποίησα ότι δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ πιο ταιριαστό συγκρότημα.

Alien Mustangs

Με τον drummer και τον ρυθμό εν γένει να δείχνει να είναι τα στοιχεία που οδηγούν το συγκρότημα είχαν έναν πολύ αμερικάνικο ήχο δυτικής ακτής, άλλοτε σύγχρονο και άλλοτε vintage. Τα πιο άγρια νέο-ψυχεδελικά στοιχεία έδεναν με μελωδικές φωνητικές γραμμές αλλά καλύτεροι ήταν όταν οι συνθέσεις τους ανέπνεαν σε αργή ανάπτυξη.

Alien Mustangs

Χειροκροτήθηκαν και δημιούργησαν αυθόρμητες χορευτικές διαθέσεις οπότε η εμφάνισή τους κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη.

Σε εντελώς παρόμοιο μοτίβο και η παρέα του Tim Presley έπαιζε ανάμεσα στις west coast '60s επιρροές, τις free form τζαμαριστές ψυχεδέλειες και τις πανκιές. Η αρχή της συναυλίας μας παρουσίασε τις Love και Byrds καταβολές τους αλλά σύντομα οι εκρήξεις κιθαριστικής φρενίτιδας συχνά υπό τους ήχους μίας ρυθμικής βάσης-τρένου πήραν τα ηνία.

White Fence

Με απόσταγμα εμπειρίας οι White Fence ένιωθαν όταν είχαν προχωρήσει πολύ προς την κατεύθυνση αυτή και άλλαζαν προς άκρως μελωδικούς ήχους με σχεδόν λυτρωτική επίδραση και συχνά ερωτική διάθεση. Παρά την σχετική τους στατικότητα είχαν καλή σκηνική παρουσία, κυρίως λόγω της πώρωσης του Presley που έφτασε να παίζει και με δοξάρι την κιθάρα του.

White Fence

Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ήταν η τελευταία συναυλία της περιοδείας τους είχε και τα καλά της, καθώς πέρα από μία γενικότερη καλή διάθεση του συγκροτήματος είχαμε και ένα έξτρα encore μετά την πρώτη μία ώρα και κάτι της εμφάνισής τους. Μάλιστα όπως μας είπαν από το μικρόφωνο δεν ήταν encore απλά «λίγη παραπάνω μουσική για να πιείτε». Ή κάτι τέτοιο.

White Fence

Από τη μία ο καλύτερος δίσκος της μέχρι τώρα προσωπικής πορείας τους (του Tim Presley βασικά) από την άλλη η σύνδεσή τους με τον Ty Segall, εξασφάλισαν ότι τα κεφάλια στράφηκαν προς την πλευρά των White Fence και αυτοί μας δικαίωσαν με μία συναυλία που δεν θα είναι ορόσημο αλλά πιστοποιεί δύο πράγματα. Από τη μία ότι το neo-garage κίνημα συνεχώς γεννά αξιόλογα συγκροτήματα και από την άλλη ότι υπάρχει κοινό στην Ελλάδα να τα υποδεχθεί χωρίς απαραιτήτως να έχει εξαντλήσει τη δισκογραφία τους.

White Fence

Και εν μέσω αυτών κάτι ακόμα πιο σημαντικό, ότι αυτού του μεγέθους ονόματα, ειδικά επειδή έχουμε την τύχη να τα βλέπουμε στην Ελλάδα πάνω στην άνοδό τους μπορούν να προσφέρουν διασκεδαστικότατες συναυλίες.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
  • SHARE
  • TWEET