Whiplash, Released Anger, Versus Heaven, @ AN Club, 14/04/11

Δεν ξέρω αν το λες τάση, μόδα ή κάτι άλλο... Σίγουρα το να ανακοινώνει ένα group ότι θα παίξει το τάδε άλμπουμ για τα τάδε χρόνια επετείου γεννά πολλές σκέψεις, σε άλλους καλές και σε πιο σκεπτόμενους, ρομαντικούς ίσως, πιο άσχημες. Είναι πολύ ωραίο να έχεις ένα δίσκο που σε αντιπροσωπεύει και να θέλεις να τον ακούσει ολόκληρο ο κόσμος. Γιατί δεν το έκανες όμως παλιότερα και το κάνεις μετά από τόσα χρόνια παρουσίας; Ερώτημα ρητορικό, ίσως και όχι. Όπως και να το δεις, όμως, η είδηση ότι οι Whiplash, ένα από τα πιο τίμια και αγνά thrash groups που υπάρχουν, θα επισκέπτονταν τη χώρα μας ήταν από μόνη της σημείο αναφοράς. Όταν μάλιστα υπήρχαν οι φήμες ότι θα ακουγόταν όλο το παρθενικό τους άλμπουμ, "Power And Pain", η αναμονή μας μέχρι την ημέρα της συναυλίας γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Ο καιρός όμως περνάει γρήγορα και έτσι η 14η Απριλίου έφτασε σύντομα.

Τη μουσική αυλαία άνοιξαν οι Versus Heaven, ένα συγκρότημα που έβλεπα για πρώτη φορά. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, απέδειξαν ότι το ελληνικό speed/ thrash έχει μπάντες που το αγαπάνε. Σίγουρα θέλουν δουλειά, αλλά δείχνουν ότι «το 'χουν». Δυναμικές συνθέσεις με αρκετή μελωδία αποτελούσαν το σκελετό των συνθέσεων τους. Για opening act είχαν ικανοποιητικό ήχο, κάτι που τους βοήθησε να έχουν μια πολύ καλή εμφάνιση. Οι διασκευές που έκαναν σε Annihilator και Forbidden κατά τη διάρκεια του set τους ζέσταναν κάπως τον -τότε λίγο- κόσμο που βρισκόταν στο χώρο. Όταν τελείωσαν, το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου επιβεβαίωσε ότι άρεσαν και αφήσαν καλές εντυπώσεις. Μακάρι να πάνε μπροστά, γιατί δείχνουν να έχουν μέλλον. Για να δούμε...

Επόμενοι ήταν οι Released Anger. Πραγματικά ό,τι και να πει ή να γράψει κανείς για τη μπάντα αυτή είναι λίγο. Θεωρώ πως αυτή τη στιγμή ανήκουν στην ελίτ του ελληνικού thrash και σίγουρα στην πεντάδα. Κάθε φορά που τους βλέπω ζωντανά είναι το ίδιο καλοί. Έτσι, δε θα μπορούσαν να διαφοροποιηθούν εκείνο το βράδυ. Έχουν τη μαγική ικανότητα να σε κάνουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα να νιώθεις μια τρομερή ψυχική ευμάρεια. Δεν πέρασαν παρά ελάχιστα λεπτά της ώρας για να σηκωθεί όλο το μαγαζί στο πόδι. Τραγούδια όπως τα "Faces Of Fate", "Virus", "Police Over The World", "Parasite" ήταν αρκετά για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη ψηλά. Ακόμα και το "Failed", νέο κομμάτι που ακούστηκε, όντας στο ίδιο ύφος, thrash από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, έκανε τον κόσμο αν μη τι άλλο να περνάει καλά. Ακριβώς κάτω από το group το mosh pit επιδιδόταν ανελλιπώς, δημιουργώντας το κλίμα που πρέπει να υπάρχει σε τέτοιες συναυλίες. Εννοείται ότι όποιος ήθελε και μπορούσε έκανε και stage diving, «άθλημα» του είδους. Στο τέλος, το "Released Anger" σχεδόν ισοπέδωσε τα πάντα. Κόσμος να αλαλάζει, μια μπάντα να βγάζει φωτιές και να μη μπορεί κανείς να τις σβήσει! Το συγκρότημα για άλλη μια φορά ήταν σε μεγάλη φόρμα και βοηθούμενο από τον πολύ καλό ήχο πραγματοποίησε μια εμφάνιση άξια λόγου και θαυμασμού. Είναι πολύ σημαντικό που έχουμε τέτοια groups αλλά και πολύ λυπηρό γιατί δε μπορεί κάποιος να τους βοηθήσει να κάνουν διεθνή καριέρα. Τι να κάνεις, η ζωή δεν τα φέρνει σε όλους καλά. Το χειροκρότημα του κόσμου ήταν μάλλον ένα μικρό ευχαριστώ για όmτι είδαμε. Ως την άλλη φορά...

Ήταν λίγα λεπτά μετά τις 22:00 όταν εμφανιστήκαν οι Whiplash, ένα group που το κοινό αδημονούσε να δει. Το μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο, όχι όμως ασφυκτικά. Με εμφανή τα σημάδια της ηλικίας, ξεκινώντας με το "Last Man Alive" έδειξαν από το πρώτο δευτερόλεπτο ποιες θα ήταν οι προθέσεις τους. Τα επόμενα δυο τραγούδια, "War Monger" και "Spit On Your Grave", ανέβασαν και άλλο την αδρεναλίνη του διψασμένου κοινού στα ύψη. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που ξεκίνησαν να παίζουν όποιος μπορούσε και επιθυμούσε έκανε stage diving, ενώ από κάτω το mosh pit είχε πάλι την τιμητική του. Ο κόσμος έτρεχε γύρω-γύρω «τρελαμένος», κάτι πολύ λογικό, αφού επί σκηνής ήταν ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα groups thrash metal. Κρίμα που οι security του χώρου δεν αφήναν τον κόσμο συνεχώς να «πηδάει» από σκηνής. Ευτυχώς και ένα μικροεπεισόδιο τελείωσε γρήγορα κι έτσι δεν είχαμε άλλα.



Παρόλο που η περιοδεία είχε τίτλο "Power And Pain 2012", οι Whiplash μας έκαναν ντρίπλα, αφού δυστυχώς δεν ακούστηκε ολόκληρος ο δίσκος, όπως κάποιοι θα περίμεναν και θα ήθελαν. Εννοείται ότι το set list τους βασίστηκε και σε αυτό το άλμπουμ, αλλά όχι εξ ολοκλήρου. Έτσι, τα "Stage Dive", "Spiral Of Violence", "Insult To Injury", "The Burning Of Atlanta", "Walk The Plank", από τα τρία πρώτα άλμπουμ τους, πάντα θα ακούγονται με την τιμή που τους πρέπει και την ανταπόδοση του κόσμου που ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Από τα πρώτα δεύτερα κάθε τραγουδιού το κοινό τραγουδούσε και συμμετείχε όπως μπορούσε, έτσι ώστε το κλίμα να είναι αμιγώς thrash metal. Το συγκρότημα το κατάλαβε γρήγορα αυτό και έκανε ό,τι μπορούσε έτσι ώστε να ανταποδώσει την αγάπη του κόσμου.



Επέλεξαν να μη μείνουν δισκογραφικά μόνο στις πρώτες δουλειές, παίζοντας κάποια τραγούδια και από τις επόμενες. Κάπου εκεί η εικόνα κάπως χάλασε. Δυστυχώς, οι επόμενες δουλειές τους είναι κατώτερες. Έτσι, έβλεπες στα παλιά κομμάτια ενεργότατη συμμετοχή και στα πιο καινούργια χαλαρότερες αντιδράσεις. Δυο εικόνες που τουλάχιστον σε εμένα φάνηκαν παράξενες. Το συγκρότημα ήταν σε μεγάλη φόρμα και απέδιδε ό,τι κομμάτι διάλεγε στο 110% των δυνατοτήτων του. Δυστυχώς, όμως, το set list που επέλεξαν είχε κάποια «κοιλιά». Δεν υπήρχε αυτός ο παλμός που υπάρχει σε εμφανίσεις άλλων μπαντών σε κλειστό χώρο. Επαναλαμβάνω, το group έπαιζε μια χαρά, αλλά δεν υπήρχε αυτό το «κάτι» που θα σου έμενε στο τέλος, πέρα από το γεγονός ενός καλού live. Ίσως και ο κόσμος να ξενέρωσε με το γεγονός ότι δε μπορούσε να κάνει όσο συχνά ήθελε stage diving.



Λίγο πριν το encore, το all time classic "Power Thrashing Death" ήταν το μόνο κομμάτι που «έβαλε φωτιά» στο χώρο. Επί σκηνής ανεβήκαν ο τραγουδιστής και ο κιθαρίστας των Released Anger και τραγούδησαν το κομμάτι, ένα τραγούδι που ξέρουν καλά, αφού το έχουν διασκευάσει στο άλμπουμ τους "Faces Of Fate". Το τι γινόταν από κάτω δεν περιγράφεται. Κορμιά παντού, να τρέχουν πολύ γρήγορα αλλά και να πηδάνε σωρηδόν από τη σκηνή. Το μόνο τραγούδι που ήταν στο σύνολο του άρτιο σε όλα και κυρίως στη σχέση κόσμου-κοινού.



Μιάμιση και κάτι ώρα μετά την έναρξη της εμφάνισης τους τα φώτα άναψαν. Το παρατεταμένο χειροκρότημα έδειξε ότι και στους Whiplash ο κόσμος πέρασε καλά. Εμ, όταν περιμένεις κάποιον για τόσα πολλά χρόνια, ανέχεσαι κάποιες καταστάσεις. Έτσι, η μουρμούρα για το set list περιορίστηκε σε απειροελάχιστους οπαδούς, ίσως λίγο πιο φανατικούς. Το σίγουρο είναι ότι οι Whiplash ήρθαν, έπαιξαν όσο καλύτερα μπορούσαν, κάνοντας μια εμφάνιση αντάξια του ονόματος τους, έδειξαν ότι ακόμα μετράνε και έφυγαν. Θέλουμε κάτι άλλο; Ναι, ένα δίσκο που θα τους ξαναφέρει για τα καλά στο προσκήνιο. Για να δούμε, θα τα καταφέρουν;  

Setlist:

Last Man Alive
War Monger
Spit On Your Grave
Killing On Monroe Street
Stage Dive
Spiral Of Violence
Insult To Injury
The Burning Of Atlanta
Fight or Flight
Last Nail In The Coffin
Eternal Eyes
This
Feeding Frenzy
Walk The Plank
Power Thrashing Death
----------------------------------
Nailed To The Cross
 
Θοδωρής Μηνιάτης

Περισσότερες φωτογραφίες:

Whiplash: