The Raveonettes, Cyanna Mercury @ Gagarin 205, 30/01/15

Παλιότερα, αν περίμενες να δεις ένα συγκρότημα τόσο ιδιαίτερο, όσο οι Δανοί The Raveonettes, κανένα support act δεν ήλπιζε να σου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Τα νέα εγχώρια συναυλιακά ήθη -που ευτυχώς δείχνει να παγιώνονται- μας έχουν πλέον γλυτώσει από τα βαρετά, ανούσια opening acts και δίνουν χώρο σε νέες και παλιότερες -οι Cyanna Mercury ανήκουν και στις δύο κατηγορίες- εγχώριες μπάντες να κερδίσουν το κοινό που τους αναλογεί. Με τους Sid και την παρέα τους να ανοίγουν -δέκα νταν όπως είχε ανακοινωθεί- τη συναυλία στο Gagarin, το βράδυ της Παρασκευής άρχισε ελπιδοφόρα, όπως ακριβώς όφειλε, σε αναμονή του τρομερού ντουέτου από την Κοπεγχάγη.



Τη δυναμική του πρώτου τραγουδιού ανέκοψε παροδικά ένα τεχνικό πρόβλημα, δημιουργώντας μία συντομότατη αναστάτωση που δεν έδειξε να επηρεάζει τα μέλη της αθηναϊκής μπάντας, οι οποίοι είναι παλιές καραβάνες στα live, από εποχής Cyanna (σκέτο). Όταν, δε, έπαιξαν και ζωντανά το επιβλητικά στοιχειωτικό "Ode To The Absent Father", επιβεβαιώθηκε κάθε πληροφορία για την ποιότητα και το υψηλό επίπεδο μουσικών και συνθέσεων. Ο Spyreas Sid εκτός της εξαιρετικής του φωνητικής επίδοσης, έπαιξε και το τουμπερλέκι του σε bass-driven μελωδικό τζαμάρισμα, δίνοντας καθαρά και χωρίς υπερβολές το ανατολίτικο στίγμα που φιλοδοξεί να προσθέσει στην ψυχεδελικά ροκ μουσική τους τάση. Με πέντε τραγούδια, βαθιές ερμηνείες και εξαιρετικό ήχο στην μισής ώρας παρουσία τους στη σκηνή δημιούργησαν πολλούς νέους πιστούς του «γαλάζιου Ερμή» που θα ανυπομονούν για τον επερχόμενο πρώτο δίσκο.



Οι Cyanna Mercury είναι οι: Spyreas Sid: Φωνή, Percussion ☿ Nick Sid: Πλήκτρα ☿ Diamond Pr: Κιθάρες, Percussion ☿ Dennis P: Ντραμς ☿ Dimitris G: Μπάσο

Το ρολόι έδειχνε περασμένες 23:00, όταν ο Sune Rose Wagner, η Sharin Foo και ο ντράμερ τους έκαναν την εμφάνισή τους εν μέσω πολύ «έντονων φωτορυθμικών», όπως μας είχαν προειδοποιήσει και σε σχετική αναφορά εδώ, και ένθερμων χειροκροτημάτων. «So nice to be back in Athens» και η αρχή έγινε με δύο back-to-back τραγούδια από τον καινούργιο δίσκο των The Raveonettes, "Pe'Ahi", με τον «ζωντανό» ήχο στο απαιτητικό "Sisters" ίσως καθαρότερο από τη στούντιο version. Ένας καλά ενημερωμένος τύπος από πίσω μου το αναγνώρισε απ' τις πρώτες νότες και προειδοποίησε ορθά την παρέα του: «Σκοτώνει!».



Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή του live τα εφέ φωτισμού γνώρισαν μια κάποια κατάχρηση και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού κοίταζε τα παπούτσια του (σ.σ.: υποχρεωτικό shoegazing) αντί να κοιτάει τη σκηνή, αλλά αφού μετριάστηκαν πριν σημειωθούν οι πρώτες επιληπτικές κρίσεις, όλα καλά... Μία άλλη, πολύ μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου, ενόχληση ήταν η υπερβολή στην χρήση του ξηρού πάγου ή χαμηλού καπνού ή ό,τι άλλου καπνογόνου υπήρχε διαθέσιμο. Η ατμόσφαιρα έγινε πνιγηρή πολύ πριν βγει στη σκηνή το ντουέτο και κατά την έξοδό μας, μετά το τέλος της συναυλίας, το Gagarin κάπνιζε ακόμα από κάθε χαραμάδα σα να ’χε πάρει φωτιά.



Με την αρμόζουσα στις μουσικές total black εμφάνιση, το φόρεμα της Sharin Foo θύμιζε εποχές τσάρλεστον και το μπλουζάκι του Sune «εποχές στην Κόλαση» (το μότο έγραφε «Une Saison en Enfer», παραπέμποντας μέσω του τίτλου του πρωτο-υπερρεαλιστικού ποιήματος του A. Rimbaud [1873], στην προσωπική κόλαση που πρέπει να πέρασε τον τελευταίο καιρό). Όλα μαύρα στη σκηνή, λοιπόν, για να ταιριάζουν με τη noir αισθητική των The Raveonettes και τα σκοτεινά garage surf ηχοτοπία τους με τον γεμάτο παραμόρφωση ήχο της κιθάρας που τσακίζει και την ηλεκτρονική ευαισθησία. Και λέω ηλεκτρονική, γιατί, εκτός των μουσικών, και το παρακείμενο του ντράμερ λάπτοπ έβγαλε πολλή δουλειά, όπως και ο ίδιος ο ντράμερ, του οποίου το κοφτερό, στακάτο παίξιμο ήταν απαραίτητο για το επιβλητικό του τελικού αποτελέσματος.



Οι διφωνίες ήταν τόσο στενά συνδεδεμένες και η ισορροπία τόσο απόλυτη, που καμιά φορά δεν διέκρινες ποιός από τους δύο τραγουδάει. Highlight της βραδιάς, η πανύψηλη φιγούρα της Sharin, σκυφτή στο μέσο της σκηνής, να κάνει γλυκό ηλεκτρικό θόρυβο σε στοπ καρέ και η στιγμή που ο Wagner άφησε την κιθάρα κι έμεινε μόνος με το μικρόφωνο, με την πλάτη γυρισμένη στον κόσμο, σε μία ραψωδία συγκρατημένου μίσους a la Billy Corgan.



Πριν το τέλος, ο υπολογιστής αναλαμβάνει τα μουσικά ηνία και αφήνει τους δυο τους εκτεθειμένους, χωρίς όργανα και κάλυψη πάνω στη σκηνή, σε μια εξαιρετική σχεδόν a capella σύμφωνη δι(α)φωνία να μας αποχαιρετούν με χειροκροτήματα εκατέρωθεν. Το encore υπήρξε άμεσο και όλοι βγήκαν χαμογελαστοί, με τα ποτά τους ανά χείρας να παίξουν λίγο ακόμα με και για το κοινό. Ο Sune περνάει μπροστά μ’ ένα νοερό πιστόλι στον κρόταφο και αποδεικνύει ακόμη μία φορά την ερμηνευτική του δεινότητα. Ο τελικός αποχαιρετισμός γίνεται κοντά στις 12:30 με ευγένεια και συνεχείς υποκλίσεις. Από τις καλύτερες συναυλίες της σεζόν.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com