Sonisphere Festival UK: Alice Cooper, Gary Numan, Europe, Turisas, Delain @ Knebworth, 30/07/10

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε το αγγλικό Sonisphere  μου τράβηξε το ενδιαφέρον, όχι τόσο για τους headliners (Alice Cooper, Rammstein, Iron Maiden), όσο για κάποια άλλα συγκροτήματα που αποτελούσαν συναυλιακό μου «απωθημένο». Πρέπει να ήμουν από τους λίγους που είχαν στενοχωρηθεί πέρυσι με την ακύρωση των Motley Crue. Σε συνδυασμό, ακόμα, με τους The Cult, Iggy, τους οποίους δεν είχα δει ποτέ, ένα αίσθημα απογοήτευσης από την εμφάνιση των Rammstein στην Ελλάδα και επιπρόσθετα την εμπειρία του να παρακολουθήσεις ένα φεστιβάλ στο εξωτερικό, η απόφαση να βρεθώ στο θρυλικό Knebworth δεν ήταν δύσκολη.

Ένα μικρό ψάξιμο στο internet και σε πιάνει δέος για τα συγκροτήματα που έχουν εμφανιστεί στο Knebworth. Ξεκινώντας από την εμφάνιση των Led Zeppelin, με πάνω από 200.000 θεατές, την τελευταία εμφάνιση των Queen με τον Mercury και καταλήγοντας στο σήμερα με τους Oasis και Robbie Williams να σπάνε κάθε ρεκόρ ζήτησης εισιτηρίων, το Knebworth από μόνο του είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για να παρακολουθήσεις το φεστιβάλ.



Καθώς πια αρκετοί Έλληνες τα καλοκαίρια «βγαίνουν» στο εξωτερικό για συναυλίες, ακολουθεί ένας μικρός οδηγός για όσους τυχόν θέλουν να είναι παρόντες στην επόμενη διοργάνωση.

Τιμή εισιτηρίου £132  και £157 με camping.
Λονδίνο-Knebworth, 45 λεπτά με αμάξι και το parking στα £20.
Kings Cross Station-Stevenage, 30 λεπτά με το τραίνο, £13,50 το εισιτήριο με επιστροφή. Από τον σταθμό του Stevenage δωρεάν λεωφορεία σε μεταφέρουν στην είσοδο του Knebworth, ενώ τα taxi είχαν ταρίφα £10 για μια απόσταση 10 λεπτών.
Απόσταση από την είσοδο του festival μέχρι το μέρος που είναι τα stages 15 λεπτά περπάτημα.
Ο χώρος είχε διαμορφωθεί για να χωράει 55.000 θεατές και καθώς οι περισσότεροι από αυτούς είχαν διαλέξει τη λύση του camping, υπήρχαν παροχές και δραστηριότητες ακόμα και μετά τη λήξη της εμφάνισης των συγκροτημάτων.

Η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ είχε τα λιγότερα ονόματα, καθώς από τις δύο γνωστές μας πια σκηνές, Apollo και Saturn, μόνο η Saturn ήταν ανοικτή, με τους Ολλανδούς Delain να αποτελούν το πρώτο συγκρότημα που εμφανίστηκε στο festival.



Οι Delain κινούνται στο χώρο του συμφωνικού metal, καθώς ο ιδρυτής τους ο Martijn Westerholt επαίζε keyboards στους Within Temptation. Δεν ξεφεύγουν από το γνωστό μοτίβο που έχουν όλα αυτά τα group. Γυναικεία φωνητικά, δυναμικές κιθάρες και, έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι τώρα δύο album, οι Delain ήταν το ιδανικό ξεκίνημα για το φεστιβάλ.

Setlist: Invidia / Stay Forever / Go Away / Sever / April Rain / The Gathering / Control Τhe Storm / Pristine



Για τη συνέχεια είχαμε τους folk metal Φινλανδούς Turisas. Η πρώτη επαφή μαζί τους ήταν η διασκευή στο "Rasputin". Εδώ προτίμησαν να κάνουν διασκευή στο "Supernaut", παίζοντας μόνο την εισαγωγή του "Rasputin" πριν από το τραγούδι των Black Sabbath. Το folk metal τους φαίνεται να λειτούργησε αρκετά καλά και πολλές σημαίες της χώρας τους ανέμιζαν κατά τη διάρκεια της σύντομης εμφάνισης τους.

Setlist: To Holmgard And Beyond / The Messenger / Supernaut / One More / Sahti-Waari / Battle Metal



Μετά τα δύο «ορεκτικά» είχε έρθει η ώρα για να ξεκινήσει η κυρίως δράση. Europe λοιπόν, με τον γράφοντα να βρίσκεται στη δεύτερη επαφή του με το θρυλικό group. Ξέρω άτομα που ήρθαν από την Ελλάδα αποκλειστικά για τους Europe, οπότε η προσμονή να τους δω όλο και μεγάλωνε. Λίγα λεπτά μετά το "Prelude" βγήκαν με την ομώνυμη κομματάρα από την τελευταία τους κυκλοφορία, "Last Look At Eden". Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, αλλά οι Europe βρίσκονται στην καλλιτεχνική τους ωριμότητα, με τους Tempest και Norum να ξέρουν πώς να χειριστούν το κοινό. Χάρηκα ιδιαιτέρως όταν άκουσα το "No Stone Unturned", καθώς το θεωρώ ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Europe, και κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους ο Tempest κόλλησε το "Rock The Night"  με το "Heaven And Hell", ως φόρο τιμής στον Dio. Το τελευταίο κομμάτι του set δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το θρυλικό «τιρινινι», στο οποίο δημιουργήθηκε και το πρώτο mosh pit του φεστιβάλ. Όσο και να θέλω να πικάρω τον γνωστό οπαδό τους στην Ελλάδα, οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν μια μεγάλη εμφάνιση από ένα μεγάλο group. Στο backstage την «έπεσα» στον μπασίστα τους μπας και έρθουν ξανά στην Ελλάδα και η απάντηση του ήταν ότι όποιος διοργανωτής θέλει, ας έρθει σε επαφή μαζί τους να τα κανονίσουν. Δεν αξίζει μια φορά να δούμε τους Europe σε δική τους εμφάνιση, τι λέτε;

SetList : Prelude / Last Look At Eden / Love is Not The Enemy / Superstitious / No Woman No Cry / Scream Of Anger / No Stone Unturned / Rock The Night / Heaven And Hell / The Beast / The Final Countdown

Η συνέχεια μας επιφύλασσε τον Gary Numan, ο οποίος βρίσκεται στη μουσική σκηνή από το 1977, με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του να έχουν σημειωθεί εκείνη την περίοδο, με τραγούδια όπως το "Cars" και το  "Are Friends Electric?". Καλλιτέχνες όπως οι Dave Grohl, Trend Reznor και Marilyn Manson έχουν δηλώσει ότι έχουν επηρεασθεί από τον Gary Numan και, όπως φάνηκε από τις ένθερμες αντιδράσεις του κοινού, ο ίδιος έχει ακόμα πέραση στην Αγγλία. Βέβαια όσο πρωτοπόρος και εάν ήταν με τα synthesizer τη δεκαετία του '70, τώρα μου φάνηκε κάπως παρωχημένος, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσω την εμφάνιση του από μακριά, δίχως τη δέουσα προσοχή.  

SetList: The Fall / Haunted / Zulu / Bleed / Cars / Halo / Pure / A Prayer For The Unborn / Are 'Friends' Electric?



Το κλείσιμο της πρώτης ημέρας του Sonisphere ανήκε στον Alice Cooper. Εξ' ορισμού γνωρίζεις ότι σε συναυλία του Alice θα περάσεις καλά. Θα ακούσεις πολλά από τα κλασσικά του τραγούδια και θα παρακολουθήσεις ένα show που περιλαμβάνει λαιμητόμο, κρεμάλα, τεράστια σύριγγα, δολάρια, διαμάντια και όλα τα θεατρικά που κάνει ο Alice όλα αυτά τα χρόνια. Με ένα περιεκτικότατο set list, το οποίο περιλάμβανε πάνω από 20 τραγούδια, και τη δεμένη μπάντα του Alice να τον συνοδεύει, δε μπορούσα να φανταστώ καλύτερο κλείσιμο για την πρώτη μέρα του Sonisphere.

Setlist: School's Out (Part) / No More Mr. Nice Guy / I'm Eighteen / Wicked Young Man / Ballad Of Dwight Fry / Go To Hell / Guilty / Cold Ethyl / Poison / From The Inside / Nurse Rozetta / Be My Lover / Only Women Bleed / I Never Cry / Black Widow Jam / Vengeance Is Mine / Dirty Diamonds / Billion Dollar Babies / Killer / I Love The Dead / Feed My Frankenstein / Elected / School's Out



Η παροιμιώδης τυπικότητα των Άγγλων να γεμίσει το λεωφορείο και μετά αυτό να φύγει είχε σαν αποτέλεσμα για 5 λεπτά να χάσουμε το τελευταίο τραίνο (των 00:00) για το Λονδίνο, με το επόμενο να είναι στις 4:00 το πρωί. Μετά τα επιβεβλημένα μου «γαλλικά», προς κάθε κατεύθυνση, στραφήκαμε προς την πιάτσα ταξί για να δούμε πόσο κόστιζε η «κούρσα» για Λονδίνο. Η τιμή, η οποία δε θα ήταν χαμηλότερη από 80-100 λίρες, ήταν αποτρεπτική και έτσι έψαξα μήπως βρω 2-3 άτομα να μοιραστούμε το κόστος. Ξαφνικά στην ουρά άκουσα ελληνικά και παρατήρησα δύο κοπέλες να βρίσκονται και αυτές στην ουρά για ταξί. Η φυσιολογική ερώτηση που έκανα προς τη μια, για το αν κατευθύνονται δηλαδή στο Λονδίνο, είχε σαν αποτέλεσμα την πιο κομπλεξική, ψηλομύτικη και άκυρη απάντηση που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου: «Γιατί, είμαι υποχρεωμένη να σου απαντήσω;». Ποτέ σου μην απαντήσεις κομπλεξική Ελληνίδα.

Φωτογραφίες:
Brennan Topley / www.brennantopleyphotography.com
http://uk.sonispherefestivals.com
http://www.facebook.com/pages/Sonisphere-Festival/49362431266

Παναγιώτης Λουκάς