Roger Hodgson @ Θέατρο Badminton, 11/10/08

Ο χώρος κάνει το κοινό ή το κοινό υπαγορεύει το χώρο; Δεν έχω απάντηση στο προαιώνιο αυτό ερώτημα, το σίγουρο όμως είναι ότι με δυσκολία θα μπορούσα να φανταστώ το ετερόκλητο πλήθος οικογενειών, κοσμικών, πρώην ροκάδων και απλών περίεργων που σχεδόν γέμισε το Θέατρο Badminton, σε οποιονδήποτε άλλο από τους συνηθισμένους ροκ συναυλιακούς χώρους. Και είναι κρίμα που αυτοί που κατά κόρον στηρίζουν τέτοιες συναυλίες, όπου κι αν διοργανώνονται, και που βεβαίως έδωσαν και πάλι το παρόν, με τις γνώριμες φάτσες τους να τριγυρίζουν μάλλον αμήχανα στο φουαγιέ (άκου τώρα...) του θεάτρου, σπανίως έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες υπό τόσο καλές ηχητικές συνθήκες, όσο αυτές που βιώσαμε το Σάββατο.

Βεβαίως και ο ίδιος ο Hodgson ταίριαξε απόλυτα με τις συνθήκες. Όσοι φαντάζεστε ηλεκτρική κιθάρα που ανατριχιάζει, γρανιτένια ρυθμική βάση και πολύπλοκες, εγκεφαλικές ενορχηστρώσεις όπως είχαν οι Supertramp στα κέφια τους, ας τα ξεχάσουν. Ο πρώην ηγέτης τους παρουσιάστηκε μπροστά μας λιτός, ώριμος και κατασταλαγμένος. Με ένα πιάνο, πλήκτρα και δύο δωδεκάχορδες στημένες από νωρίς στη σκηνή πάνω σε περσικά χαλιά περιτριγυρισμένα από λουλούδια, η βραδιά ήταν φανερό ότι θα κυλούσε σε πιο χαλαρά επίπεδα.



Η έναρξη της συναυλίας έγινε με το "Take The Long Way Home" και τον μοναδικό συμπαραστάτη του, τον πολυοργανίστα Aaron McDonald, να αναλαμβάνει την εισαγωγή με τη φυσαρμόνικα. Το πρώτο άγχος έφυγε από πάνω μας με το άκουσμα της φωνής του που ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, αν και λίγο πιο ένρινη από ότι παλιά. Σε κάποια στιγμή, στη διάρκεια της συναυλίας, η αλήθεια είναι ότι μας ζήτησε να προσευχηθούμε γιατί ένιωθε να χάνει τη φωνή του, πράγμα που όμως δεν επιβεβαιώθηκε τελικά, πέραν ίσως της συγκρατημένης ερμηνείας στα χαρακτηριστικά «ψηλά» του "Logical Song".

Καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας δε σταμάτησε να απευθύνεται στο κοινό, άλλοτε εξιστορώντας την προέλευση του κάθε τραγουδιού και άλλοτε εκφράζοντας τη χαρά του που παίζει στην Ελλάδα ή την έκπληξή του για το πόσο και ο ίδιος απολαμβάνει να ερμηνεύει τις παλιές του επιτυχίες. Η συμμετοχή του κοινού ήταν μάλλον μουδιασμένη, σύμπτωμα ίσως και αυτό ενός ετερόκλητου και άμαθου σε συναυλίες ακροατηρίου. Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο και από τον ίδιο τον Hodgson που ψιλοπαραπονέθηκε για το πόσο σιωπηλό ήταν. Πάντως με το τέλος κάθε τραγουδιού, ή με κάθε γνώριμη εισαγωγή, το ζεστό χειροκρότημα αντηχούσε στην αίθουσα και η αγάπη και η εκτίμηση προς το πρόσωπο του τραγουδιστή γινόταν φανερή. Η έκπληξη έγινε, δε, στην ανταπόκριση μεγάλης μερίδας του κόσμου όταν ο Hodgson ζήτησε να σφυρίξουν τη μελωδία του "Easy Does It", που, όπως και να το κάνουμε, δε συγκαταλέγεται και στα γνωστότερα των τραγουδιών του.



Ο πρωταγωνιστής της βραδιάς εναλλασσόταν ανάμεσα σε πιάνο, πλήκτρα και κιθάρα, ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε τραγουδιού. Από όλο το πρόγραμμα ξεχώρισε με διαφορά η μαγευτική μπαλάντα του "Lovers In The Wind", από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, που βρήκε τον ίδιο μόνο του στο πιάνο στη μέση της σκηνής, ενώ στο κοινό όποιος είχε ερωτευτεί έστω και μία φορά στη ζωή του ήταν τουλάχιστον συγκινημένος. Από την άλλη, δεν αναδείχθηκαν όλες οι εκτελέσεις τόσο καλά με τη λιτή ενορχήστρωση, παρά την πολύ καλή απόδοση, κυρίως στο σαξόφωνο, του McDonald. Το "School", για παράδειγμα, υπέφερε από έλλειψη ζωντάνιας, ενώ σε όλα τα κομμάτια η έλλειψη μπάσου και κρουστών ήταν εμφανής. Ο ζεστός και γεμάτος ήχος της δωδεκάχορδης προσπάθησε (και εν μέρει πέτυχε) να καλύψει το κενό σε πολλά τραγούδια, αλλά τελικά ήταν η ανεξάρτητη ποιότητα των συνθέσεων που έσωσε το παιχνίδι και θα τα έκανε να ξεχωρίζουν ακόμα κι αν τα τραγούδαγα εγώ στο μπάνιο μου (λέμε τώρα...).

Με ένα setlist που θα πρέπει να ικανοποίησε τους πάντες, ο Hodgson απέδειξε πως σε αυτόν ανήκαν, αν όχι οι καλύτερες, τότε σίγουρα οι πιο επιτυχημένες συνθέσεις των Supertramp και δικαίως κατέκτησε το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος. Από την άλλη όμως, παρά τη ζεστή ατμόσφαιρα που δημιούργησε, την αξιοπρεπέστατη απόδοσή του και την πηγαία ερμηνεία του επί σκηνής, δε μπορώ παρά να νιώθω ότι δεν πήραμε παρά μια μικρή μόνο γεύση από το τι ήταν το σπουδαίο αυτό συγκρότημα.



Setlist:

Take The Long Way Home
Give A Little Bit
Lovers In The Wind
Hide In Your Shell
Easy Does It
Sister Moonshine
Rosie Had Everything Planned
Breakfast In America
Along Came Mary
The Logical Song
The More I Look
Child Of Vision
Even In The Quietest Moments
Don’t Leave Me Now
Dreamer
-----------------
School
It's Raining Again