Red Sparowes, Head Of Wantastiquet live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 03-04/11/10
Από τον Γιάννη Βόλκα, 08/11/2010 @ 12:29
04/11/10, Gagarin 205, Αθήνα
Η πικρή αλήθεια είναι πως οι Red Sparowes ανήκουν στην κατηγορία σχημάτων που ποτέ δεν κατάφεραν να με κερδίσουν, όσον αφορά στον τομέα των ζωντανών εμφανίσεων, λόγω του ότι το συναίσθημα που έχω αποκομίσει μέχρι στιγμής δεν έμοιαζε αντίστοιχο αυτού που συναντάται στις ηχογραφήσεις τους. Δεν εννοούμε κάτι κατώτερο σε ποιότητα εδώ, παρά ένα είδος συναισθήματος διαφορετικό από αυτό που ενδεχομένως να περίμενε κανείς - μια αντίληψη που υπόκειται σε αυστηρώς υποκειμενικά κριτήρια, πέραν πάσης αμφιβολίας...
Προσπερνώντας σε λιτές γραμμές το support act του προλόγου, η εμφάνιση του Head Of Wantastiquet (καθώς πρόκειται για μια one man band κι όχι κάποιο full σχήμα, όπως περίμενα βάσει ονομασίας) μετατράπηκε, εν τέλει, σε μια καρτερική αναμονή της τάξης του μισαώρου. Θα μου πείτε μια κιθάρα με πετάλια είχε ο άνθρωπος, βάλε λίγες drone πινελιές, λίγα φωνητικά από πάνω κι έχεις το αποτέλεσμα. Τι παραπάνω περίμενες; Σίγουρα όχι κάτι τόσο αδιάφορο, καθώς έχουν υπάρξει πάμπολλοι solo artists που αρέσκονται σε πειραματικές μουσικές και κατάφεραν να με συγκινήσουν σε κάποιο βαθμό, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον Darsombra που εμφανίστηκε στο πλευρό του Scott "Wino" Weinrich τρεις βδομάδες νωρίτερα.
Φτάνουμε, λοιπόν, στην τρίτη κατά σειρά εμφάνιση των Red Sparowes κι είναι πλέον γεγονός πως αποτελούν μια σταθερή αξία για το αθηναϊκό ακροατήριο, καθώς η προσέλευση ήταν ανάλογη αυτής των δύο προηγούμενων εμφανίσεων, αγγίζοντας τον αριθμό των 500 περίπου ατόμων. Η διαφορά ποια ήταν; Καλύτερες συνθήκες, προφανώς, από τη στιγμή που μπορούσαμε να απολαύσουμε το live, δίχως να είμαστε στοιβαγμένοι, όπως και ήχος που έμοιαζε ιδανικός για τις ανάγκες τις εμφάνισης - επειδή, όπως όλοι γνωρίζουμε, το AN Club, στο οποίο είχαν εμφανιστεί τις δύο προηγούμενες φορές, δε φέρει τις απαραίτητες προδιαγραφές προς ανάδειξη ανάλογων μουσικών, καθώς, βάσει ύφους και μόνο, οι όποιες εκτελέσεις χρειάζονται δυνατό και καθαρό ήχο για να βγάλουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Σίγουρα έχουν υπάρξει παραδείγματα που διέψευσαν τις παραπάνω σειρές, αλλά αυτές είναι περισσότερο οι εξαιρέσεις, παρά ο κανόνας.
Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, λοιπόν, όλα κύλησαν υπέροχα κατά τη διάρκεια του set των Red Sparowes. Τα πάντα φάνηκαν άψογα επάνω στη σκηνή, από τον ήχο, μέχρι τα visuals και τις ίδιες τις εκτελέσεις. Από την άλλη, όμως... δεν ξέρω. Κάτι δεν έμοιαζε σωστό. Το set ξεκίνησε δυναμικά με το "Buildings...", συνέχισε με το "A Hail Of Bombs", προχώρησε στα ρίγη συγκίνησης που προκαλούν οι μελωδίες του "The Soundless Dawn..." και μετά... κάπου σα να έπεσε το όλο συναίσθημα, λες και σημειώθηκε μια τεράστια κοιλιά. Γεγονός παραμένει, βέβαια, το ότι δεν ικανοποιήθηκα από τον τελευταίο δίσκο του σχήματος, ενώ το "Aphorisms" κατάφερε να με κρατήσει μόνο όσον αφορά στο "We Left The Apes...", το πρώτο κομμάτι στο track listing.
Τα παραπάνω με ωθούν στο να αναλογιστώ πως είμαστε πραγματικά άτυχοι που τους απολαύσαμε την εποχή ενός μέτριου, για τα δεδομένα τους, δίσκου, αλλά, από την άλλη, το όλο συναίσθημα που αποκόμισα από το συγκεκριμένο live ήταν όχι απλά διαφορετικό, αλλά και λίγο ουδέτερο, όπως πολύ σωστά παρατήρησε ένας φίλος. Ένα από τα ελάχιστα στιγμιότυπα που αποτυπώθηκαν στις προσωπικές μου εντυπώσεις ήταν η μορφή του Greg Burns, ο οποίος έμοιαζε σα να «groovάρει», χρησιμοποιώντας το σώμα του ανάλογα με το ρυθμό, τη στιγμή που οι υπόλοιποι έδειχναν κάπως πιο αποστασιωποιημένοι, εν συγκρίσει. Δεν ξέρω, ακόμη και σε αυτές τις μουσικές έχω την εντύπωση πως όταν έχεις ένα πενταμελές σχήμα και οι τρεις κιθάρες προσδίδουν μια ανάλογη στατική εντύπωση, βάσει του τρόπου με τον οποίο είναι στημένες στη σκηνή, ενώ παράλληλα δεν έχεις φωνητικά να συνοδεύουν τη μουσική (σημαντικότατο), πρέπει να καλύψεις το χαμένο έδαφος με κάποιον τρόπο, ώστε να μη χάσεις στο παιχνίδι του συναισθήματος. Εδώ μπαίνουν τα visuals που αναφέραμε, πτυχή που σίγουρα κάλυψε μεγάλο μέρος του ακροατηρίου, μόνο που εγώ προσωπικά εστιάζω περισσότερο στους ανθρώπους, παρά στις εικόνες. Ένα set δεν έχει να κάνει μόνο με τη σωστή απόδοση των συνθέσεων κι ενώ όλα έμοιαζαν άψογα, κατέληγαν κάπως στεγνά κι από άρτιους φορείς συναισθημάτων τα μέλη των Red Sparowes μετατράπηκαν σε δεινούς εκτελεστές που δυστυχώς απέτυχαν να με κερδίσουν.
Εν κατακλείδι, το πόσο ενδέχεται να ευχαριστήθηκε κάποιος το live εξαρτάται από τις εντυπώσεις που φέρει για τα δισκογραφικά πονήματα που ακολούθησαν τη φυγή του Josh Graham, καθώς κι από τις απαιτήσεις που αφορούν τις συναυλίες γενικότερα. Παρ' όλες τις τεχνικές δυσκολίες που είχαμε υποστεί, νομίζω πως προτιμώ την πρώτη εμφάνιση στο AN, η οποία έχει ανεβεί πλέον κατά πολύ στη συνείδησή μου, καθώς αυτή η μπάντα μου μοιάζει υπερβολικά διαφορετική σε σχέση με εκείνη που είχαμε απολαύσει τότε. Το πλήρωμα του χρόνου κάποτε έρχεται για όλους, αγαπητοί, κι ενώ ο καιρός των Red Sparowes δε φαίνεται να έχει έρθει, μιας κι υπήρξαν στιγμές που ένοιωθες πως έχουν πολλά να προσφέρουν ακόμα (ποιος ξεχνά τη δυναμική έναρξη του "The Great Leap Forward...";), οι αλλαγές που υπέστη το σχήμα φάνηκε να έχουν κοστίσει σε διάφορους τομείς, με την ελπίδα ανάκαμψης να πεθαίνει πάντα τελευταία.
Υ.Γ.: Δε μπορώ, πάντως, παρά να γελώ αυθόρμητα κάθε φορά που φαντάζομαι κάποιον παρευρισκόμενο να επιζητά την εκτέλεση ενός τραγουδιού, φωνάζοντας "The Great Leap Forward Poured Down Upon Us One Day Like A Mighty Storm Suddenly And Furiously Blinding Our Senses"! Όχι, πείτε μου. Έχω άδικο;
To setlist της εμφάνισης:
01. Buildings Began To Stretch Wide Across The Sky, And The Air Filled With A Reddish Glow
02. A Hail Of Bombs
03. The Soundless Dawn Came Alive As Cities Began To Mark The Horizon
04. A Swarm
05. Error Has Turned Animals Into Men, And To Each The Fold Repeats
06. The Great Leap Forward Poured Down Upon Us One Day Like A Mighty Storm Suddenly And Furiously Blinding Our Senses
07. Giving Birth To Imagined Saviors
08. In Illusions Of Order
-------------------------
09. Alone And Unaware, The Landscape Was Transformed In Front Of Our Eyes
10. We Left The Apes To Rot, But Find The Fang Grows Within
Γιάννης Καγκελάρης
03/11/10, Eightball Club, Θεσσαλονίκη
Ανάμεικτα τα συναισθήματα μου λίγες ώρες πριν την πρώτη εμφάνιση των Red Sparowes στη Θεσσαλονίκη. Από τη μια πλευρά η ανυπομονησία μου, που επιτέλους θα καταφέρω να δω ζωντανά ένα από τα κορυφαία post rock σχήματα των τελευταίων ετών, από την άλλη οι άσχημες αναμνήσεις που μου άφησε η συναυλία των Mono πριν μερικούς μήνες στον ίδιο χώρο, για τις οποίες σίγουρα δεν ευθυνόταν το ίδιο το συγκρότημα. Έτσι, λοιπόν, έπιασα από νωρίς μια θέση μπροστά στο κέντρο της σκηνής για να περάσω τη βραδιά ακριβώς όπως ήθελα, βλέποντας και ακούγοντας καθαρά όλα όσα επρόκειτο να συμβούν.
Αμίλητος και διακριτικός ανέβηκε στη σκηνή ο Paul Labrecque, ή αλλιώς Head Of Wantastiquet, και από την πρώτη στιγμή που έπιασε την κιθάρα στα χέρια του μου θύμισε έναν πιο πειραματικό Neil Young (ιεροσυλία θα πουν ορισμένοι). Ένα μουσικό θέμα διάρκειας περίπου μισής ώρας, το οποίο περιέλαβε μεταξύ άλλων μπάντζο παιγμένο με δοξάρι και ψιθυριστά φωνητικά, κατάφερε να κάνει αρκετούς να αλλάξουν γνώμη και εμένα να διαμορφώσω τη δική μου άποψη για τον Βέλγο, ο οποίος μου φάνηκε πολύ αξιόλογος.
Εξίσου χαμηλών τόνων, αφοσιωμένοι στη μουσική τους και οι Red Sparowes. Φυσικά η «φίρμα» είναι ο Bryant Clifford Meyer των Isis, αλλά τα «δυνατά χαρτιά» της πεντάδας ουσιαστικά ήταν άλλα. Ο David Clifford πίσω από τα drums τραβούσε τα βλέμματα με το έτσι θέλω και την αξία του δεν κατάφερε να μειώσει ούτε το drumstick που ύπουλα του γλύστρησε σε ένα από τα ξεσπάσματα των κομματιών. Ακόμα πιο ο εντυπωσιακός ο Greg Burns στο μπάσο και στο pedal steel (πως το λένε αυτό το ρημάδι στα ελληνικά τελικά;). Άριστη τεχνική αλλά και σκηνική παρουσία, μέσα στα πλαίσια του συγκεκριμένου μουσικού είδους φυσικά.
Εβδομηνταπέντε λεπτά απολαυστικού ταξιδιού, είτε από τα visuals, είτε από τις εικόνες που δημιουργούσαν με χαρακτηριστική άνεση τα δέκα κομμάτια των Red Sparowes. Το δύσκολο με αυτού του είδους τις συναυλίες είναι να τις περιγράψεις σε κάποιον που δε βρισκόταν εκεί. Πώς μπορεί να γίνει εφικτό, όταν ο καθένας μας εκείνη τη στιγμή πραγματοποιεί το δικό του trip, χαμένος στις προσωπικές του σκέψεις;
Επειδή όμως τα προσωπικά του καθενός δεν αφορούν τους υπολοίπους και για να επιστρέψουμε σε όσα διαδραματίζονταν on stage, στα θετικά ο πολύ καθαρός και δυνατός ήχος, με το μπάσο αυτή τη φορά να μην είναι απλά ο αφανής ήρωας και τις τρεις κιθάρες να εναλλάσσονται με απόλυτη αρμονία.
Κλείνοντας, επειδή όλοι μας έχουμε συνηθίσει πλέον να γκρινιάζουμε με ιδιαίτερη ευκολία, πιστεύω ότι αξίζει να αναφερθεί η άψογη διοργάνωση της συναυλίας, που χειρίστηκε τα πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Ευχάριστη έκπληξη να τηρείται χρονικά το προγραμματισμένο και οι παρευρισκόμενοι να είναι όσοι πραγματικά ο χώρος έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει και όχι ανάλογα με το προϋπολογισμένο κέρδος. Όσον αφορά τους Red Sparowes, έδειξαν ότι αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά όνοματα της post rock σκηνής και ελπίζουμε να μας απασχολούν για πολλά χρόνια ακόμα.
Γιάννης Βόλκας
Η πικρή αλήθεια είναι πως οι Red Sparowes ανήκουν στην κατηγορία σχημάτων που ποτέ δεν κατάφεραν να με κερδίσουν, όσον αφορά στον τομέα των ζωντανών εμφανίσεων, λόγω του ότι το συναίσθημα που έχω αποκομίσει μέχρι στιγμής δεν έμοιαζε αντίστοιχο αυτού που συναντάται στις ηχογραφήσεις τους. Δεν εννοούμε κάτι κατώτερο σε ποιότητα εδώ, παρά ένα είδος συναισθήματος διαφορετικό από αυτό που ενδεχομένως να περίμενε κανείς - μια αντίληψη που υπόκειται σε αυστηρώς υποκειμενικά κριτήρια, πέραν πάσης αμφιβολίας...
Προσπερνώντας σε λιτές γραμμές το support act του προλόγου, η εμφάνιση του Head Of Wantastiquet (καθώς πρόκειται για μια one man band κι όχι κάποιο full σχήμα, όπως περίμενα βάσει ονομασίας) μετατράπηκε, εν τέλει, σε μια καρτερική αναμονή της τάξης του μισαώρου. Θα μου πείτε μια κιθάρα με πετάλια είχε ο άνθρωπος, βάλε λίγες drone πινελιές, λίγα φωνητικά από πάνω κι έχεις το αποτέλεσμα. Τι παραπάνω περίμενες; Σίγουρα όχι κάτι τόσο αδιάφορο, καθώς έχουν υπάρξει πάμπολλοι solo artists που αρέσκονται σε πειραματικές μουσικές και κατάφεραν να με συγκινήσουν σε κάποιο βαθμό, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον Darsombra που εμφανίστηκε στο πλευρό του Scott "Wino" Weinrich τρεις βδομάδες νωρίτερα.
Φτάνουμε, λοιπόν, στην τρίτη κατά σειρά εμφάνιση των Red Sparowes κι είναι πλέον γεγονός πως αποτελούν μια σταθερή αξία για το αθηναϊκό ακροατήριο, καθώς η προσέλευση ήταν ανάλογη αυτής των δύο προηγούμενων εμφανίσεων, αγγίζοντας τον αριθμό των 500 περίπου ατόμων. Η διαφορά ποια ήταν; Καλύτερες συνθήκες, προφανώς, από τη στιγμή που μπορούσαμε να απολαύσουμε το live, δίχως να είμαστε στοιβαγμένοι, όπως και ήχος που έμοιαζε ιδανικός για τις ανάγκες τις εμφάνισης - επειδή, όπως όλοι γνωρίζουμε, το AN Club, στο οποίο είχαν εμφανιστεί τις δύο προηγούμενες φορές, δε φέρει τις απαραίτητες προδιαγραφές προς ανάδειξη ανάλογων μουσικών, καθώς, βάσει ύφους και μόνο, οι όποιες εκτελέσεις χρειάζονται δυνατό και καθαρό ήχο για να βγάλουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Σίγουρα έχουν υπάρξει παραδείγματα που διέψευσαν τις παραπάνω σειρές, αλλά αυτές είναι περισσότερο οι εξαιρέσεις, παρά ο κανόνας.
Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, λοιπόν, όλα κύλησαν υπέροχα κατά τη διάρκεια του set των Red Sparowes. Τα πάντα φάνηκαν άψογα επάνω στη σκηνή, από τον ήχο, μέχρι τα visuals και τις ίδιες τις εκτελέσεις. Από την άλλη, όμως... δεν ξέρω. Κάτι δεν έμοιαζε σωστό. Το set ξεκίνησε δυναμικά με το "Buildings...", συνέχισε με το "A Hail Of Bombs", προχώρησε στα ρίγη συγκίνησης που προκαλούν οι μελωδίες του "The Soundless Dawn..." και μετά... κάπου σα να έπεσε το όλο συναίσθημα, λες και σημειώθηκε μια τεράστια κοιλιά. Γεγονός παραμένει, βέβαια, το ότι δεν ικανοποιήθηκα από τον τελευταίο δίσκο του σχήματος, ενώ το "Aphorisms" κατάφερε να με κρατήσει μόνο όσον αφορά στο "We Left The Apes...", το πρώτο κομμάτι στο track listing.
Τα παραπάνω με ωθούν στο να αναλογιστώ πως είμαστε πραγματικά άτυχοι που τους απολαύσαμε την εποχή ενός μέτριου, για τα δεδομένα τους, δίσκου, αλλά, από την άλλη, το όλο συναίσθημα που αποκόμισα από το συγκεκριμένο live ήταν όχι απλά διαφορετικό, αλλά και λίγο ουδέτερο, όπως πολύ σωστά παρατήρησε ένας φίλος. Ένα από τα ελάχιστα στιγμιότυπα που αποτυπώθηκαν στις προσωπικές μου εντυπώσεις ήταν η μορφή του Greg Burns, ο οποίος έμοιαζε σα να «groovάρει», χρησιμοποιώντας το σώμα του ανάλογα με το ρυθμό, τη στιγμή που οι υπόλοιποι έδειχναν κάπως πιο αποστασιωποιημένοι, εν συγκρίσει. Δεν ξέρω, ακόμη και σε αυτές τις μουσικές έχω την εντύπωση πως όταν έχεις ένα πενταμελές σχήμα και οι τρεις κιθάρες προσδίδουν μια ανάλογη στατική εντύπωση, βάσει του τρόπου με τον οποίο είναι στημένες στη σκηνή, ενώ παράλληλα δεν έχεις φωνητικά να συνοδεύουν τη μουσική (σημαντικότατο), πρέπει να καλύψεις το χαμένο έδαφος με κάποιον τρόπο, ώστε να μη χάσεις στο παιχνίδι του συναισθήματος. Εδώ μπαίνουν τα visuals που αναφέραμε, πτυχή που σίγουρα κάλυψε μεγάλο μέρος του ακροατηρίου, μόνο που εγώ προσωπικά εστιάζω περισσότερο στους ανθρώπους, παρά στις εικόνες. Ένα set δεν έχει να κάνει μόνο με τη σωστή απόδοση των συνθέσεων κι ενώ όλα έμοιαζαν άψογα, κατέληγαν κάπως στεγνά κι από άρτιους φορείς συναισθημάτων τα μέλη των Red Sparowes μετατράπηκαν σε δεινούς εκτελεστές που δυστυχώς απέτυχαν να με κερδίσουν.
Εν κατακλείδι, το πόσο ενδέχεται να ευχαριστήθηκε κάποιος το live εξαρτάται από τις εντυπώσεις που φέρει για τα δισκογραφικά πονήματα που ακολούθησαν τη φυγή του Josh Graham, καθώς κι από τις απαιτήσεις που αφορούν τις συναυλίες γενικότερα. Παρ' όλες τις τεχνικές δυσκολίες που είχαμε υποστεί, νομίζω πως προτιμώ την πρώτη εμφάνιση στο AN, η οποία έχει ανεβεί πλέον κατά πολύ στη συνείδησή μου, καθώς αυτή η μπάντα μου μοιάζει υπερβολικά διαφορετική σε σχέση με εκείνη που είχαμε απολαύσει τότε. Το πλήρωμα του χρόνου κάποτε έρχεται για όλους, αγαπητοί, κι ενώ ο καιρός των Red Sparowes δε φαίνεται να έχει έρθει, μιας κι υπήρξαν στιγμές που ένοιωθες πως έχουν πολλά να προσφέρουν ακόμα (ποιος ξεχνά τη δυναμική έναρξη του "The Great Leap Forward...";), οι αλλαγές που υπέστη το σχήμα φάνηκε να έχουν κοστίσει σε διάφορους τομείς, με την ελπίδα ανάκαμψης να πεθαίνει πάντα τελευταία.
Υ.Γ.: Δε μπορώ, πάντως, παρά να γελώ αυθόρμητα κάθε φορά που φαντάζομαι κάποιον παρευρισκόμενο να επιζητά την εκτέλεση ενός τραγουδιού, φωνάζοντας "The Great Leap Forward Poured Down Upon Us One Day Like A Mighty Storm Suddenly And Furiously Blinding Our Senses"! Όχι, πείτε μου. Έχω άδικο;
To setlist της εμφάνισης:01. Buildings Began To Stretch Wide Across The Sky, And The Air Filled With A Reddish Glow
02. A Hail Of Bombs
03. The Soundless Dawn Came Alive As Cities Began To Mark The Horizon
04. A Swarm
05. Error Has Turned Animals Into Men, And To Each The Fold Repeats
06. The Great Leap Forward Poured Down Upon Us One Day Like A Mighty Storm Suddenly And Furiously Blinding Our Senses
07. Giving Birth To Imagined Saviors
08. In Illusions Of Order
-------------------------
09. Alone And Unaware, The Landscape Was Transformed In Front Of Our Eyes
10. We Left The Apes To Rot, But Find The Fang Grows Within
Γιάννης Καγκελάρης
03/11/10, Eightball Club, Θεσσαλονίκη
Ανάμεικτα τα συναισθήματα μου λίγες ώρες πριν την πρώτη εμφάνιση των Red Sparowes στη Θεσσαλονίκη. Από τη μια πλευρά η ανυπομονησία μου, που επιτέλους θα καταφέρω να δω ζωντανά ένα από τα κορυφαία post rock σχήματα των τελευταίων ετών, από την άλλη οι άσχημες αναμνήσεις που μου άφησε η συναυλία των Mono πριν μερικούς μήνες στον ίδιο χώρο, για τις οποίες σίγουρα δεν ευθυνόταν το ίδιο το συγκρότημα. Έτσι, λοιπόν, έπιασα από νωρίς μια θέση μπροστά στο κέντρο της σκηνής για να περάσω τη βραδιά ακριβώς όπως ήθελα, βλέποντας και ακούγοντας καθαρά όλα όσα επρόκειτο να συμβούν.
Αμίλητος και διακριτικός ανέβηκε στη σκηνή ο Paul Labrecque, ή αλλιώς Head Of Wantastiquet, και από την πρώτη στιγμή που έπιασε την κιθάρα στα χέρια του μου θύμισε έναν πιο πειραματικό Neil Young (ιεροσυλία θα πουν ορισμένοι). Ένα μουσικό θέμα διάρκειας περίπου μισής ώρας, το οποίο περιέλαβε μεταξύ άλλων μπάντζο παιγμένο με δοξάρι και ψιθυριστά φωνητικά, κατάφερε να κάνει αρκετούς να αλλάξουν γνώμη και εμένα να διαμορφώσω τη δική μου άποψη για τον Βέλγο, ο οποίος μου φάνηκε πολύ αξιόλογος.
Εξίσου χαμηλών τόνων, αφοσιωμένοι στη μουσική τους και οι Red Sparowes. Φυσικά η «φίρμα» είναι ο Bryant Clifford Meyer των Isis, αλλά τα «δυνατά χαρτιά» της πεντάδας ουσιαστικά ήταν άλλα. Ο David Clifford πίσω από τα drums τραβούσε τα βλέμματα με το έτσι θέλω και την αξία του δεν κατάφερε να μειώσει ούτε το drumstick που ύπουλα του γλύστρησε σε ένα από τα ξεσπάσματα των κομματιών. Ακόμα πιο ο εντυπωσιακός ο Greg Burns στο μπάσο και στο pedal steel (πως το λένε αυτό το ρημάδι στα ελληνικά τελικά;). Άριστη τεχνική αλλά και σκηνική παρουσία, μέσα στα πλαίσια του συγκεκριμένου μουσικού είδους φυσικά.
Εβδομηνταπέντε λεπτά απολαυστικού ταξιδιού, είτε από τα visuals, είτε από τις εικόνες που δημιουργούσαν με χαρακτηριστική άνεση τα δέκα κομμάτια των Red Sparowes. Το δύσκολο με αυτού του είδους τις συναυλίες είναι να τις περιγράψεις σε κάποιον που δε βρισκόταν εκεί. Πώς μπορεί να γίνει εφικτό, όταν ο καθένας μας εκείνη τη στιγμή πραγματοποιεί το δικό του trip, χαμένος στις προσωπικές του σκέψεις;
Επειδή όμως τα προσωπικά του καθενός δεν αφορούν τους υπολοίπους και για να επιστρέψουμε σε όσα διαδραματίζονταν on stage, στα θετικά ο πολύ καθαρός και δυνατός ήχος, με το μπάσο αυτή τη φορά να μην είναι απλά ο αφανής ήρωας και τις τρεις κιθάρες να εναλλάσσονται με απόλυτη αρμονία.
Κλείνοντας, επειδή όλοι μας έχουμε συνηθίσει πλέον να γκρινιάζουμε με ιδιαίτερη ευκολία, πιστεύω ότι αξίζει να αναφερθεί η άψογη διοργάνωση της συναυλίας, που χειρίστηκε τα πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Ευχάριστη έκπληξη να τηρείται χρονικά το προγραμματισμένο και οι παρευρισκόμενοι να είναι όσοι πραγματικά ο χώρος έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει και όχι ανάλογα με το προϋπολογισμένο κέρδος. Όσον αφορά τους Red Sparowes, έδειξαν ότι αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά όνοματα της post rock σκηνής και ελπίζουμε να μας απασχολούν για πολλά χρόνια ακόμα.
Γιάννης Βόλκας
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
