Red Fang, The Shrine, Lord Dying @ Gagarin 205, 07/02/14

Όταν συγκεκριμένη μπάντα επισκέπτεται τη χώρα μας για τέταρτη σερί χρονιά, τότε σίγουρα κάτι δυνατό έχει σφυρηλατηθεί στη σχέση ανάμεσα σε αυτήν και το ελληνικό κοινό της. Τέταρτη επίσκεψη των Red Fang στην Ελλάδα από το 2011 και μετά και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από την τελευταία τους τον Ιούνιο του 2013, αλλά με μία σημαντικότατη διαφορά: το άλμπουμ "Whales And Leeches", το οποίο μεν εκπροσωπήθηκε με κάποια κομμάτια στη συναυλία του καλοκαιριού αλλά είναι διαφορετικό πράγμα να έχει κυκλοφορήσει ήδη πλέον.

Τη βραδιά άνοιξαν κατά τις 21:15 οι συντοπίτες των Red Fang από το Oregon, Lord Dying, με τον κόσμο να είναι αρκετά λίγος εκείνη στη στιγμή στο Gagarin 205.



Αναμφισβήτητη μορφάρα του συγκροτήματος ο frontman της μπάντας, Erik Olson, πραγματικός ογκόλιθος επί σκηνής που τραβούσε όλα τα βλέμματα. Η 35-λεπτη εμφάνισή τους βασίστηκε στο μοναδικό, μέχρι στιγμής, άλμπουμ της δισκογραφίας τους ("Summon The Faithless") και, ενώ μπορεί να χαρακτηριστεί εξαιρετική εκτελεστικά και με πολύ καθαρό ήχο, εν τούτοις συνθετικά, πέρα από κάτι ωραία thrash περάσματα που έχουν εντάξει στον sludge χαρακτήρα τους, δεν μπορώ να πω πως ακούσαμε κάτι το εντυπωσιακό για τα δεδομένα του ήχου.

Tα μούσια και τα ποτήρια μπύρας στο χώρο αυξάνονταν σιγά-σιγά και σειρά είχαν οι Shrine να πάρουν θέση στην σκηνή.



Δεύτερη εμφάνιση της μπάντας στη χώρα μας μετά από λίγους μήνες (Μάιος '13) κι αν αναλογιστούμε το συμβάν που έλαβε χώρα, όπου άνευ λόγου και αιτίας, στην κυριολεξία, βρέθηκαν σε αστυνομικό τμήμα για ανάκριση, τότε το γεγονός πως η βραδιά της Παρασκευής δεν τους βρήκε στη ΓΑΔΑ αλλά στο Gagarin 205 σίγουρα θα τους χαροποίησε. Εξαιρετικός ο ήχος και στους Shrine, αλλά διαφορετικό το κλίμα μουσικά σε σχέση με τους Lord Dying, καθώς η τριάδα από το Los Angeles έχει σαφώς πιο hard rock και rock 'n' roll προσανατολισμό με σημείο αναφοράς στον ήχο της τους Motörhead.



Υπό αυτά τα δεδομένα η εμφάνισή τους ήταν ένα σύντομο rock πάρτυ που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους παρευρισκομένους. Η μπάντα φυσικά και αναφέρθηκε στο προαναφερθέν συμβάν της προσαγωγής τους σε αστυνομικό τμήμα, αποκαλύπτοντας και τα λεγόμενα ενός αστυνομικού όταν του είπαν πως είναι rock μπάντα: «...σιχαίνομαι τους Judas Priest, αλλά γουστάρω Manowar...».

Το Gagarin 205 τελικά δεν είχε γεμίσει ασφυκτικά όταν περασμένες 23:00 οι Red Fang έκαναν την εμφάνισή τους κάτω από τον ήχο άναρθρων κραυγών και υψωμένων (ε, τι άλλο;) ποτηριών μπύρας. Χαιρετούρες μεταξύ τους, πρώτη ταχύτητα, τέρμα το «γκάζι» και "Hank Is Dead" με τα πρώτα σπρωξίδια να λαμβάνουν χώρα.



Ο ήχος αρκετά θολός στην αρχή, κατώτερος από αυτών των support (συνήθως το ανάποδο συμβαίνει), που σταδιακά διορθώθηκε χωρίς να φτάσει ποτέ σε τέλεια επίπεδα. Βέβαια, μετά από ένα σημείο πιθανότατα ελάχιστοι, ειδικά μπροστά, έδιναν σημασία στον ήχο κι οι περισσότεροι απλώς συμμετείχαν «ψυχή τε και σώματι» στο πανηγύρι που είχαν στήσει οι Red Fang.



Το... λασπώδες και πρωτόγονο rock / metal των Red Fang μας χτυπούσε αλύπητα με κομμάτια όπως τα "DOEN", "No Hope", "Dirt Wizard", "Sharks" και σημεία όπως το ξέσπασμα του "Throw Up" έδιναν το έναυσμα για τη δημιουργία mosh pit και stage diving. Kάποια στιγμή εμφανίστηκε στη σκηνή και κάποιος από το crew της μπάντας και έδωσε το δικό του show βουτώντας στο κοινό εν μέσω αποθέωσης. Άψογοι εκτελεστικά οι Red Fang που έδειχναν αρκετά πωρωμένοι κι οι ίδιοι, σε μια βραδιά που γινόταν όλο και καλύτερη όσο κορυφωνόταν, με χαρακτηριστικές στιγμές το αργόσυρτο και τραχύ "Malverde" και το "Wires". Παράλληλα, τα πάντα στην σκηνή διαλύονταν... stands μικροφώνων και drums ξεβιδώνονταν, ενισχυτές και βύσματα «τα έφτυναν», όμως η μπάντα δεν προβληματιζόταν επ' αυτού αλλά έκανε και χαβαλέ.



Το setlist τους βασίστηκε ιδιαιτέρως στο πρόσφατο "Whales And Leeches" και στο "Murder The Mountains", ενώ το ομώνυμό τους τιμήθηκε κυρίως στο εκρηκτικό τελείωμα με το "Good To Die" και το "Prehistoric Dog" που πιθανότατα γκρέμισε ό,τι είχε απομείνει όρθιο μετά από 70 περίπου λεπτά συνεχούς «βομβαρδισμού» χωρίς τυπικό encore, αλλά ως ένα μονορούφι 17 κομματιών.



Σε μια εποχή που ο ελληνικός χώρος πάσχει απο συναυλίες μεγάλων φημισμένων ονομάτων, οι συχνές επισκέψεις συγκροτημάτων όπως οι Red Fang (ή και οι Clutch) και η δημιουργία δεσμών μεταξύ αυτών και του εγχώριου κοινού είναι κάτι πέρα για πέρα καλοδεχούμενο, με την ευχαρίστηση να είναι αμφίδρομη, καθώς πρόκειται για μια μπάντα εγγυημένης διασκέδασης. Όταν με το καλό μας ξαναέρθουν θα είμαστε εκεί, αξύριστοι, ιδρωμένοι και με μια «ξανθιά» στο χέρι να τραγουδάμε: «Kid, don't lose your cool it's still too soon to have to choose a brighter doom...».

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com