Red Fang

Έφτασε η ώρα για χορό. Δύο χρόνια μετά το φανταστικό "Murder The Mountains", έναν ύμνο στη μπυροποσία, στο χιούμορ και στο αδιανόητο κέφι, η μπαντάρα από το Όρεγκον επιστρέφει πιο μπαρουτοκαπνισμένη από ποτέ. Τι κι αν έχουν πατήσει πλέον τα σαράντα, οι τέσσερις παιχταράδες που απαρτίζουν τους Red Fang παίζουν με τέτοια όρεξη και κάβλα που μοιάζουν με εικοσάριδες και νέο τους πόνημα, "Whales And Leeches", είναι εδώ και όχι μόνο αποδεικνύει το αληθές αυτού αλλά και τους εδραιώνει ακόμα περισσότερο στην ελίτ του παγκόσμιου heavy rock.

Για κάποιον που δεν έχει γνωρίζει τους Red Fang (μα που ζεις;), να πούμε εν ολίγοις ότι οι Red Fang είναι η μεγαλύτερη νέα ελπίδα (με μόλις οχτώ χρόνια ύπαρξης) στον stoner / heavy / whatever ήχο. Εδώ ΔΕΝ υπάρχει κάτι που δεν έχετε ξανακούσει στο παρελθόν (εφόσον παρακολουθείτε την σκηνή), μόνο κέφι, χορός, riff-άρες, πολυφωνίες τίγκα στο γρέζι και τη μαγκιά και muscle cars (κατά προτίμηση τύπου Dodge), με τις μηχανές να αφηνιάζουν, έτοιμα να σε ποδοπατήσουν.

Το "Whales And Leeches" δεν διαφοροποιείται σημαντικά των προκατόχων του αλλά παρ' όλα αυτά εδώ οι Red Fang παρουσιάζουν μια σημαντική αλλάγη: Το attitude. Ξεχάστε αυθεντική hard rock νοοτροπία των προηγούμενων δίσκων (μια νοοτροπία που ήταν ριζωμένη στο retro rock των 70s) και ετοιμαστείτε να έρθετε αντιμέτωποι με ένα βαλτώδες heavy rock που ξεχειλίζει πανκίλα από παντού. Οι Red Fang, ουκ ολίγες φορές, έχουν εκφράσει τον αμέριστο θαυμασμό τους για τους Melvins και το "Whales And Leeches" το αποδεικνύει αυτό έμπρακτα. Η παραγωγή έχει μια γλυκιά σκατίλα, όμοια με αυτή των πρώτων δίσκων των Melvins, το rhythm section σε πολλά σημεία ρίχνει τις ταχύτητες πολύ περισσότερο απ' όσο μας είχαν συνηθίσει οι Red Fang μέχρι τώρα, και οι κιθάρες πλέον δίνουν πόνο, μερικώς απομακρυσμένες από τον τσαχπίνικο χαρακτήρα του παρελθόντος.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι άλλαξαν δραστικά το ύφος τους οι Red Fang. Κάθε άλλο. Τα γεμάτα κέφι κομμάτια είναι πάλι εδώ, όπως τα "No Hope" και "Blood Like Cream", του οποίου το ρεφρέν ήδη το φαντάζομαι να προκαλεί μαζικά moshpit ζωντανά. Το "Failure" έχει κάτι στα φωνητικά που θυμίζει Fallon (Clutch) και μια blues γλυκάδα να την πιεις στο ποτήρι, ενώ φυσικά συνατάμε και τα καθιερωμένα Mastodon-ικά περάσματα τους ("Crows In Swine") και υπερ-groove-άτα, party-like σημεία ("This Animal"). Το κομμάτι, όμως που ξεχωρίζει και δεσπόζει αγέρωχο είναι το επτάλεπτο βαλτώδες "Dawn Rising" με guest φωνητικά από τον Mike Scheidt των Yob, το οποίο απειλεί να ανατινάξει ηχεία και να σπάσει αυχένες με τον τσαμπουκά του.

Η αλήθεια είναι ότι λείπει αυτή η τσαχπινιά των προηγούμενων δίσκων και, ειδικά συγκριτικά με το "Murder The Mountains", το "Whales And Leeches" είναι μισό σκαλοπάτι κάτω, αλλά αυτό δεν σημαίνει κιόλας ότι οι Red Fang δυσκολεύονται ιδιαίτερα να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Το κέφι και η ενέργεια βρισκονταί στον θεό και πάλι και οι χοροί καλά κρατούν. Στην υγειά σας, ρε μάγκες!