Primordial, Agatus, Daylight Misery @ AN Club, 24/11/12

Το Σάββατο είχε έρθει η σειρά για μια συναυλία που ξέρεις ότι θα σου προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις και ότι είναι σχεδόν αδύνατο να απογοητευτείς. Έτσι, χωρίς καμία λογική εξήγηση για αυτή την προσμονή.

Ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του ακραίου χώρου και μια προσωπική μου αδυναμία ήρθε για μια ακόμη φορά από τα μέρη μας. Είμαι σίγουρος ότι όσες φορές και να τους δούμε δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθούμε τους σπουδαίους Primordial. Το ΑΝ γεμίζει χωρίς μεγάλη δυσκολία, καθώς οι Ιρλανδοί είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Το ερώτημα που τίθεται είναι για πιο λόγο να στοιβαχτούμε στον μικρό και δυσλειτουργικό χώρο του ΑΝ, από τη στιγμή που έχουν τη δυναμική να σταθούν σε ένα μεγαλύτερο venue. Μην ξεχνάμε ότι οι Ιρλανδοί θα είναι από τους headliners του επόμενου Roadburn και νομίζω ότι θα μπορούσαν και στη χώρα μας να παίξουν σε μεγαλύτερο χώρο.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Daylight Misery. Το στυλ τους είναι heavy, doom με ακραία φωνητικά και μια ατμοσφαιρική διάθεση. Προσωπικά είναι ένα ύφος το οποίο δεν με ελκύει, αλλά το συγκρότημα παρουσιάστηκε δεμένο, με καλό παίξιμο και καλό ήχο, γεγονός που τους βοήθησε στο να παρουσιάσουν μια αξιοπρεπή εικόνα.

Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι Agatus, συγγενής μπάντα με τους πιο γνωστούς (νομίζω) Zemial. Αποτελούν μια ιστορική μπάντα της ελληνικής black metal σκηνής με εικοσάχρονη παρουσία εξ' ολοκλήρου στο χώρο του underground. Μπροστάρης της μπάντας είναι ο Eskarth, ο οποίος με το που ανέβηκε στη σκηνή και πριν ξεκινήσει το set τόνισε την σημαντικότητα αυτού του  live για τους ίδιους, καθώς αποτελούσε την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Οι Agatus ήταν απόλυτα προετοιμασμένοι για αυτή τη βραδιά και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Με χαρακτηριστική άνεση μαύρισαν την ατμόσφαιρα με black metal έπη από όλη την δισκογραφία τους, ακόμα και από το demo τους. Ξυραφένιες κιθάρες, κάποια μελωδικά leads (στα νεώτερα τους κομμάτια), αλλά και πιο τεχνικά περάσματα σε συνδυασμό με τις άψογες εκτελέσεις και τον πολύ καλό ήχο προσέφεραν μοναδικές στιγμές σε όσους παρακολούθησαν αυτή την ιστορική εμφάνιση των Agatus. Ακόμα και το πρόβλημα με το μπάσο που παρουσιάστηκε κάποια στιγμή δεν μπόρεσε να εμποδίσει την μπάντα, που για μία ώρα έδωσε τον καλύτερο της εαυτό και στο τέλος καταχειρικροτήθηκε από όλο το club. Περιμένουμε να τους ξαναδούμε σύντομα.

Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος μετά την κυκλοφορία ενός συγκλονιστικού άλμπουμ και περίπου δύο (εάν δεν κάνω λάθος) χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πηγαίνοντας σε αυτό το συναυλιακό γεγονός ήμασταν προετοιμασμένοι να σηκώσουμε το συναισθηματικό φορτίο που οι Primordial έχουν τη δυνατότητα να χτίζουν με τη μουσική τους και τους κάνει τόσο ξεχωριστούς και ιδιαίτερους.

Στις 23:10 σαν πραγματικοί Ιρλανδοί πολεμιστές οι Primordial ανέβηκαν στη σκηνή του ΑΝ. Η θυελλώδης εκτέλεση με την οργή που χαρακτηρίζει το "No Grave Deep Enough", αλλά και την έπαρση με την οποία ολοκληρώνεται το κομμάτι ανάβει το φυτίλι για την έκρηξη που θα ακολουθούσε. Ο ήχος είναι μπουκωμένος, αλλά δείχνει να μην ενοχλεί κανέναν. Η μπάντα δίνει τον καλύτερο της εαυτό και τα χτυπήματα είναι απανωτά, καθώς αρχίζει να ξεδιπλώνει τα μεγαλειώδη της έπη. Είναι περιττό να πούμε ότι οι Primordial τα έδωσαν όλα, με ένα ατελείωτο setlist για όλα τα γούστα.

Η απόδοση τους είναι πραγματικά καταπληκτική, με όλους να δείχνουν ότι βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα, αλλά πάνω από όλα εμφανίζονται ως ένα συγκρότημα με εμπειρίες και παραστάσεις, που ξέρει τι μπορεί να προσφέρει και μας παρουσιάζει μια μοναδική παράσταση. Η σκηνική τους παρουσία είναι επιβλητική με τον Nemtheanga, ως σπουδαίο frontman να δίνει μια θεατρικότητα, αλλά και οντότητα στο κλίμα και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί η μουσική των Primordial.

Σε όλα τα κομμάτια που ακολούθησαν ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε αυτό που μας προσέφεραν οι Ιρλανδοί. Η επαφή του κοινού και της μπάντας είναι μοναδική και σε στιγμές ο Alan γινόταν ένα με τον κόσμο στην μικρή σκηνή του ΑΝ.

Δεν μπορείς να μην νιώσεις ρίγος στο "Heathen Tribes", το πένθος του "Coffin Ships", την υπερηφάνεια του "Sons Of The Morrigan" (έστω και αν κατά τη διάρκεια του ο O'Floin αντιμετώπισε κάποια προβλήματα με την κιθάρα του), ή να μην σε εξιτάρουν οι κατάρες του "Gods To The Godless" και το επικό μεγαλείο του "Empire Falls". Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Η ανατριχίλα του "Gallows Hymn", το δέος του "The Mouth Of Judas" ή η ελπίδα που δημιουργεί το "God's Old Snake" μαζί με όλα τα υπόλοιπα συνθέτουν το παζλ ενός σαρωτικού περάσματος των Ιρλανδών από τα μέρη μας.

Οι Primordial δείχνοντας την ξεχωριστή σχέση που έχουν αναπτύξει με το ελληνικό κοινό παίζουν κομμάτια τα οποία δεν τα συνηθίζουν, όπως το "Traitor's Gate" ή το "The Soul Must Sleep". Το μοναδικό αρνητικό της βραδιάς ήταν ο μέτριος ήχος που είχαν σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του set τους.

Αυτό το οποίο παρακολουθήσαμε ήταν κάτι περισσότερο από μια metal συναυλία. Μια μυσταγωγία, μια κατάθεση ψυχής, μια κραυγή απελπισίας για το επερχόμενο τέλος αυτού του παρηκμασμένου κόσμου, αλλά και μια ελπίδα για το ξεκίνημα ενός καινούριου, πιο δίκαιου. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους ήταν αδύνατο να μην ανατριχιάσεις, ακόμα και να βουρκώσεις αισθανόμενος την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν και τα μηνύματα που περνούσαν.

Μετά από 2 ώρες και 15 λεπτά οι Primordial αποχώρησαν από τη σκηνή του ΑΝ και εμείς από το χώρο προσπαθώντας να μαζέψουμε την κομματιασμένη μας ψυχή. Όσες φορές και να μας καλέσουν εμείς θα είμαστε εκεί, πιστοί στο κάλεσμά τους. Μέχρι την επόμενη φορά θα συνεχίσουμε να βρίσκουμε καταφύγιο και έμπνευση στη μεγαλειώδη μουσική τους, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις συνθήκες της καταραμένης εποχής στην οποία ζούμε.

«...and sing my song with pride once more...»

Setlist:

No Grave Deep Enough
Autumn's Ablaze
Lain With The Wolf
Gallows Hymn
Journey's End
Bloodied Yet Unbowed
The Soul Must Sleep
As Rome Burns
Traitors Gate
The Mouth Of Judas
God's Old Snake
The Coffin Ships
Sons Of The Morrigan
Gods To The Godless
Heathen Tribes
The Golden Spiral
Empire Falls