Lynyrd Skynyrd, Lake @ Max Schmeling Halle, Γερμανία, 26/02/10

Η εμπειρία ενός live στο εξωτερικό είναι πάντα μια πρόκληση. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα συγκρότημα όπως είναι οι Lynyrd Skynyrd που μέχρι πρότινος τουλάχιστον δεν έχουν ανακοινώσει κάποια στάση της περιοδείας τους στη χώρα μας. Ο λόγος που δεν έχουν περάσει ποτέ από τα μέρη μας μάλλον διασαφηνίστηκε όταν τους είδα για πρώτη φορά και εγώ στο Βερολίνο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Αφού μεταβήκαμε και προμηθευτήκαμε έγκαιρα τα εισιτήριά μας από τα ταμεία του Max Schmeling Halle, στη συνέχεια ο χρόνος της αναμονής στις θύρες του σταδίου ήταν απλά ατελείωτος. Μάλλον δικαιολογημένα θα πουν όσοι θα θυμούνται την πρώτη τους live εμπειρία στο εξωτερικό. Γύρω στα 200 άτομα έξω από τις θύρες του σταδίου περιμένουν μαζί μας με ανάλογο ενθουσιασμό πάντως. Στην πλειοψηφία τους Γερμανοί και άτομα πραγματικά κάθε ηλικίας.

Όταν ανοίγουν επιτέλους οι πόρτες έρχεται και η πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Βρισκόμαστε σε έναν χώρο με χωρητικότητα 8.000 - 10.000 ατόμων όπου κυκλικά στο άνω διάζωμα του σταδίου υπάρχουν διάφορα «περίπτερα» με merchandise αλλά και άλλα απαραίτητα «εφόδια» όπως μπύρες, λουκάνικα, σοκολάτες και άλλα ωραία πράγματα. Αφού μαζεύουμε και τις απαραίτητες προμήθειες περιμένουμε ανυπόμονα για το κυρίως μέρος της συναυλίας.

Δεν είχε ανακοινωθεί κάποιο opening act και η ώρα έναρξης είχε οριστεί στις 20:00. Ακριβώς την προγραμματισμένη ώρα βγαίνει στη σκηνή μία support μπάντα αν και η προσέλευση του κόσμου εκείνη την ώρα ήταν μειωμένη. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένος καθώς κάτι τέτοιο θα καθυστερούσε και άλλο την εμφάνιση των ηγετών του southern rock. Όμως τα μέλη των Lake φρόντισαν από νωρίς να μας διαψεύσουν αφού επιδόθηκαν σε έναν αναμενόμενο μεν αλλά καλοπαιγμένο rock ήχο με boogie ύφος και κάποια διάσπαρτα southern στοιχεία. Ήχο που θα ζήλευαν πολλά headliner συγκροτήματα στη χώρα μας (και η νύξη αυτή δεν αφορά μόνο τον επαγγελματισμό των συγκροτημάτων που εμφανίζονται στη χώρα μας αλλά κυρίως τον επαγγελματισμό και την ευσυνειδησία των διοργανωτών) ζέσταναν για τα καλά την ατμόσφαιρα ενός εκφραστικού πάντως ακροατηρίου και μετρίασαν όσο ήταν δυνατόν την ανυπομονησία μας για την εμφάνιση των προπατόρων Lynyrd Skynyrd. Δικαιολογημένα λοιπόν η μπάντα αυτή που υφίσταται από τα 70s (και κατόπιν πολλών αλλαγών στο line up τους) κέρδισε το χειροκρότημα του κοινού μετά το τέλος του set τους ενώ στην σκηνή είχαν ήδη αναλάβει έργο τα μέλη του crew των Skynyrd για να διευθετήσουν και τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Μετά από ένα δεκαπεντάλεπτο περίπου με ενδιάμεσα sound check, από τα ηχεία του Max Schmeling Halle το οποίο πλέον έχει πολύ περισσότερο κόσμο αλλά υπάρχει ακόμα χώρος στην αρένα όσο και κάποιες άδειες θέσεις στις εξέδρες, ακούγεται: «Μake your way your seats cos' coming up in just a few minutes, Lynyrd Skynyrd!» από μια πολύ «νότια», τίγκα στο bourbon φωνή που ενθουσιάζει και άλλο το κατά τα άλλα ζωντανό γερμανικό κοινό που βέβαια δεν συγκρίνεται σε αντιδράσεις με το ελληνικό αλλά είναι αρκούντως φιλόξενο και φανατικό. Πέντε λεπτά αργότερα το μεγαλύτερο κεφάλαιο του southern rock με φόντο το εξώφυλλο του νέου πολύ καλού τους  album "God And Guns" πατάει στο σανίδι με το αέρα μιας μεγάλης μπάντας και το κοινό υποκλίνεται στους ρυθμούς του Skynyrd Nation από το τελευταίο τους album. Πρόκειται πραγματικά για μια μπάντα - ορχήστρα όχι μόνο λόγω της ακρίβειας με την οποία αποδίδει τα κομμάτια της αλλά και γιατί αν συμπεριλάβουμε και τις κυρίες που κάνουν φωνητικά, αριθμούν εννιά μέλη.

Αυτός που από την αρχή κλέβει τις εντυπώσεις πάντως νομίζω ότι αδιαμφισβήτητα είναι ο τεράστιος και αεικίνητος παρά τα πατημένα 60 του Rickey Medlocke. Γνωστός και για τις μεγάλες στιγμές που μας έχει προσφέρει με τους Blackfoot, o Rickey δείχνει (ύποπτα) ευδιάθετος με εκρηκτική σκηνική παρουσία και εξαιρετικό παίξιμο καθώς βιώνει το κάθε άγγιγμα της ταστιέρας του. Προσθήκη κατά τη γνώμη μου που έδωσε τον απαραίτητο αέρα ανανέωσης στην δοκιμασμένη από το χρόνο και από τις τόσες ατυχίες μπάντα. Αυτό πάντως που πολύς  κόσμος δεν γνωρίζει είναι ότι ο Medlocke υπήρξε ο drummer των Skynyrd σε κάποια show των τελευταίων στη Νέα Υόρκη και το New Jersey to 1970. Για να επανέλθουμε όμως, είχε έρθει η ώρα για ένα set list γεμάτο classics συνοδευόμενο από τις θερμές αντιδράσεις του κοινού κυρίως όπως αναμενόταν στα "Gimme Βack Μy Βullets", "That Smell" και "Simple Man" όπου στο τέλος του κομματιού Rossington και Medlocke «κελάηδησαν» πραγματικά. Ακολούθησε το ομώνυμο κομμάτι από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους χωρίς να μετριαστεί καθόλου το κέφι και η καλή διάθεση των παρευρισκομένων και μετά βουτιά στα παλιά και πάλι.

Δεν χρειάζεται να σας πω ότι την μερίδα του λέοντος πριν το encore την είχε το "Sweet Home Alabama" με φόντο μια μίξη αμερικάνικης σημαίας και μιας σημαίας του αμερικάνικου νότου αλλά η ατμόσφαιρα φορτίστηκε και λίγο πριν αποδώσουν κάποιο από τα παλιότερα κομμάτια τους με τον πρόλογο του Johnny Van Zant να το αφιερώνει στους προσφάτως θανόντες Billy Powell και Ean Evans μέχρι πρότινος πληκτρά και μπασίστα αντίστοιχα της μπάντας. Πάντως οι αντικαταστάτες τους  Peter Keys και Robert Kearns αντίστοιχα αποδεικνύονται άξιοι και όχι απλά διεκπεραιωτές. Ο Johnny είναι εξαιρετικός performer με τη γνωστή «νότια» φωνή του αλλά και με την πολύ καλή του επικοινωνία με το κοινό προσέθετε και άλλο ένα ατού για την διασκέδασή μας ενώ ουσιαστικός και πιο low profile o Rossington, ο μόνος εναπομείναντας από το αυθεντικό line up. Με το τέλος του "Sweet Home Alabama" το group αποχωρεί από την σκηνή υπό τις θερμότατες επιδοκιμασίες του ακροατηρίου που βεβαίως «απαιτεί» και το "Free Bird". Μετά από λίγο επανεμφανίζονται όλα τα μέλη και ο John Van Zant απευθυνόμενος στο κοινό ρωτάει: «And what else do you like to hear tonight?» και όλο το κοινό απαντάει: «Free Bird!» , «You got it!» ανταπαντά ο John και καταλαβαίνετε τις αντιδράσεις . Τα πλήκτρα παίρνουν φωτιά αλλά στο τέλος του κομματιού ο Medlocke ξεκινά το θρυλικό κιθαριστικό σόλο, συνοδευόμενος  από τον Gary και τον τρίτο κιθαρίστα "Sparky" Matejka ο οποίος στο τέλος σολάρει συγχρόνως με τον Medlocke στο ίδιο σόλο για να μας ξεσηκώσουν και να κάνουν ένα ολόκληρο στάδιο να χορεύει στον ξέφρενο ρυθμό τους. Ιδανικό κλείσιμο για μια ούτως ή άλλως εξαιρετική εμφάνιση.

Το τέλος της συναυλίας για εμάς από την Ελλάδα μας άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Καταρχήν μεγάλος ενθουσιασμός γιατί βιώσαμε αυτή την εμπειρία. Από την άλλη όμως αφορμή για προβληματισμό. Κατανοώ ότι έχει ειπωθεί πολλές φορές αλλά θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Με το τέλος της συναυλίας δεν ένιωσα κανένα απολύτως βουητό στα αυτιά μου όπως συμβαίνει σε όλες τις εγχώριες συναυλίες. Και παρακολούθησα ένα συγκρότημα με τρεις κιθάρες , που ναι μεν δεν έχουν τα κουρδίσματα των Nevermore, Machine Head ή Pantera αλλά είναι τρεις κιθάρες που σολάρουν αδιάκοπα και έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Επίσης το rhythm section είχε το ρόλο που έπρεπε να έχει και τα τύμπανα του ουσιαστικού και έμπειρου Michael Cartellone δεν ακούγονταν πάνω από όλα τα όργανα. Ο χώρος ήταν κλειστός, τα εισιτήρια δεν ήταν φτηνά, αλλά χωρίς να επικροτώ τις ακριβές τιμές των εισιτηρίων, όταν αυτό που παρακολουθείς πληροί τις προδιαγραφές τις οποίες απαιτείς να έχει μια συναυλιακή δραστηριότητα με αυτό το αντίτιμο τότε δεν έχεις παράπονο. Στη χώρα μας τα εισιτήρια είναι από τα πιο ακριβά στην Ευρώπη, οι προδιαγραφές επιεικώς ανεπαρκής οπότε έχουμε πολύ δρόμο από τα να παρακολουθήσουμε μια ανάλογη συναυλία όσο και αν κάποιοι μπορεί να επιδεικνύουν καλές προθέσεις.          

Setlist:

Skynyrd Nation
What' s Your Name
Gimme Back My Bullets
I Know A Little
That Smell
Simple Man
Whiskey Rock A Roller
Down South Jukin'
The Needle And The Spoon
Tuesday' s Gone
God & Guns / Still Unbroken  
Gimme Three Steps
Call Me The Breeze
Sweet Home Alabama
------------------------------
Free Bird