Enforcer, Wrathblade, Convixion, Released Anger @ Κύτταρο, 24/02/13

Πραγματικά δυσκολευόμαστε να βρούμε λόγια ώστε να χαρακτηρίσουμε τη δυναμική και την εμφάνιση των Enforcer. Όχι γιατί δεν μας έρχεται κάτι στο μυαλό, αλλά γιατί θέλουμε να τα πούμε όλα, αλλά ό,τι και να πούμε πάλι λίγο θα μας φαίνεται. Αν το να θες να ακούς μετά τη συναυλία τους δίσκους ενός συγκροτήματος αποδεικνύει ότι η συναυλία ήταν όσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι, στην περίπτωση του live των Enforcer, κλείνεις επιπλέον τα μάτια και θυμάσαι μια εμφάνιση βγαλμένη από τα πιο τρελά σου όνειρα. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το άριστα 10 φαίνεται λίγο. Πριν την εμφάνιση όμως των headliners της βραδιάς, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τρία συγκροτήματα με συνεχή παρουσία την τελευταία δεκαετία στην εγχώρια metal σκηνή και να μαζέψουμε με τη διαδικασία του feedback δυνάμεις για το grand finale.

Πρώτοι κατά σειρά στη σκηνή ανέβηκαν στις 20:15 περίπου οι Released Anger. Αν και στον χώρο βρισκόταν ήδη αρκετός κόσμος, η προσέλευση συνεχιζόταν με αμείωτο ρυθμό. Στα 40 λεπτά που διήρκεσε η εμφάνισή τους μας προσέφεραν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από καταιγιστικό thrash metal. Ο δυνατός και σφιχτοδεμένος ήχος ενίσχυσε την προσπάθεια της μπάντας, με τα πρώτα moshpit να δημιουργούνται από νωρίς. Παρουσίασαν κομμάτια από όλες τις δουλειές τους (EP, full-length, 7" και split) και το "Problems Remain" που θα περιλαμβάνεται στη δεύτερο full-length άλμπουμ του group. Χωρίς να υπάρχει κάποια μέτρια στιγμή, ξεχώρισα το "Fake Existence", παρότι παίχτηκε με μία κιθάρα λόγω σπάσιμο χορδής, και το "Parasite".

Ένα τέταρτο μετά την από τους Released Anger τη σκηνή κατέλαβαν οι Convixion με το πασίγνωστο στους εγχώριους underground κύκλους "Drink Metal". To παλιομοδίτικο και καλοδουλεμένο speedαριστό τους heavy metal ήταν αναμφισβήτητα ότι κοντινότερο στη μουσική των Enforcer ακούσαμε από τα support group. Ακόμη και αν η πιστότητα θυσιάζεται σε κάποιο βαθμό στο βωμό της αμεσότητας που χαρακτηρίζει το συγκρότημα, είναι πάντοτε διασκεδαστικό να βλέπεις ένα συγκρότημα να τα δίνει όλα επάνω στη σκηνή. Δεν έλειψε ούτε εδώ η ατυχία με το σπάσιμο χορδής να οδηγεί σε πεντάλεπτο διάλειμμα. Το setlist βασίστηκε στο ομώνυμό τους άλμπουμ και το πρόσφατο εφτάρι με τελευταίο κομμάτι το "I Come Alive". Στα 50 συνολικά λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή επιβεβαίωσαν την τρέλα που κουβαλούν για το heavy metal και έδωσαν μια γεύση αλητείας βγαλμένη κατευθείαν από αλλοτινές εποχές.

Τελευταίοι από τα ελληνικά group εμφανίστηκαν οι epic metallers Wrathblade. Έχοντας κάνει ιδιαίτερη αίσθηση με το ντεμπούτο τους άλμπουμ, "Into The Netherworld's Realm", το οποίο κυκλοφόρησε τη χρονιά που μας πέρασε από την Eat Metal Records, αποτέλεσαν αναμφισβήτητα μια διαφορετική νότα στο καταιγισμό που προηγήθηκε και ακολούθησε.



Μπορεί να μην λείπει από τα κομμάτια τους η ταχύτητα, το κύριο χαρακτηριστικό τους όμως είναι το επικό και επιβλητικό συναίσθημα που αποπνέει η μουσική τους. Το feeling σίγουρα το έχουν και ο κόσμος απ' ότι φάνηκε τους γούσταρε. Το γεγονός ότι δεν ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί σε συνδυασμό με τη μονολιθική προσέγγιση των μεγάλων σε διάρκεια συνθέσεων και τη προσμονή για την εμφάνιση των headliners, πιστεύω ότι τους στέρησε μια επιπλέον ώθηση που χρειαζόταν για να συναρπάσουν το κοινό.



Μετά από έξι κομμάτια (μεταξύ των οποίων και ένα καινούριο) και σαράντα λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή, αποχαιρέτησαν το κοινό γύρω στις 22:50 για να αρχίσει και επισήμως η αντίστροφη μέτρηση για την εμφάνιση των πολύ αγαπητών στο ελληνικό κοινό Σουηδών.

Την άφιξη των Enforcer στη σκηνή ακολούθησε ο απόλυτος παροξυσμός και οι Σουηδοί στα μάτια μου -και θέλω να πιστεύω και των περισσότερων- επιβεβαίωσαν πως έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα το οποίο θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον.



Υπό τους ήχους του "Bells Of Hades", το κουαρτέτο εμφανίζεται και από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "Death Rides This Night" δύο πράγματα έγιναν αμέσως αντιληπτά. Το πρώτο είχε να κάνει με την ποιότητα στην απόδοση του υλικού και την τρομερή διάθεση από πλευράς της μπάντας, ενώ το δεύτερο αφορούσε τον ήχο ο οποίος χωρίς να είναι κακός δεν ήταν ο ιδανικός και αρκετά βαβουριάρικος ανά σημεία. Η φάση ήταν εντελώς «take no prisoners» και ο κόσμος έκανε ότι μπορούσε για να αποδείξει του λόγου το αληθές. "Mistress From Hell", "Mesmerized By Fire" και "Katana" για τη συνέχεια να εκπροσωπούν επάξια και τις τρεις τους δουλειές και κατάλαβα πως δεν υπήρχε όρεξη για πολλά λόγια μεταξύ των τραγουδιών και το βάρος έπεσε στην παθιασμένη απόδοση του υλικού. Η μπάντα είναι κινητική -όσο το επιτρέπει η μικρή σκηνή- και πιάνει φοβερή απόδοση πιστοποιώντας τη δυναμική της. Η μια τραγουδάρα διαδέχεται την άλλη, αναγκάζοντας όλους μας να έχουμε ενεργή συμμετοχή στο όλο πανηγύρι (απόδειξη το μαυρισμένο μάτι μου). Κολασμένες καταστάσεις με τα "On The Loose", το ορχηστρικό "Crystal Suite", "Midnight Vise", έως και το "Satan" που κλείνει το κανονικό set με το κοινό να ζητά την άμεση επανεμφάνισή τους για το encore.



Έτσι έγινε φυσικά και η συναυλία κλείνει υπό τους ήχους των "Into The Night" και "Evil Attacker" και οι Enforcer αποχωρούν υποσχόμενοι την σύντομη επιστροφή τους και γνωρίζουν την αποθέωση, κάτι το οποίο είναι εντελώς δικαιολογημένο αν αναλογιστούμε το θέαμα το οποίο απολαύσαμε, ενώ με έξι τραγούδια εκπροσωπήθηκαν έκαστο τα "Into The Night" και "Death By Fire" και με τέσσερα το "Diamonds".

Κάνοντας τον απολογισμό της βραδιάς, δύο είναι τα σημεία στα οποία πρέπει να σταθούμε. Το πρώτο είναι φυσικά η απόδοση της μπάντας η οποία στην τρίτη εμφάνισή της επί αθηναϊκού εδάφους μάς έδειξε πως, παρόλο το νεαρό της ηλικίας τους, έχουν όλα τα στοιχεία να γίνουν μεγάλου βεληνεκούς συγκρότημα και φαίνεται πως έχουν αποκτήσει αρκετή συναυλιακή εμπειρία και τους βγαίνει στα live τους. Ο Olaf σαφώς επηρεάζεται τώρα που έχει αναλάβει περισσότερο ενεργά την κιθάρα, αλλά νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμη καλύτερος, ενώ και τα υπόλοιπα μέλη ήταν σχεδόν αλάνθαστα. Το δεύτερο έχει να κάνει με τη γενικότερη διοργάνωση η οποία δυστυχώς πάλι ξέφυγε λίγο χρονικά, με αποτέλεσμα εμείς της επαρχίας να έχουμε ένα θέμα, ενώ όπως προανέφερα και ο ήχος στους Enforcer θα μπορούσε να είναι καλύτερος.



Τελευταίο στο οποίο θα αναφερθώ έχει να κάνει με την συμπεριφορά κάποιων θερμοκέφαλων. Αυτό το παραμύθι με το stage diving πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή. Αυτός που βρίσκεται από κάτω και έχει πληρώσει εισιτήριο για να απολαύσει την συναυλία δεν είναι υποχρεωμένος να κουβαλά τον κάθε επίδοξο crowd surfer και να έχει συνεχώς το μυαλό του στο να μην φάει κάποια αδέσποτη. Ακόμη και αν δεν σέβονται το κοινό, τουλάχιστον ας σεβαστούν την μπάντα την οποία εμποδίζουν και αποσυντονίζουν με τα αδιάκοπα πάνω κάτω στη σκηνή. Τρανή απόδειξη ο εκνευρισμός του Olaf με τον τυπά που έπεσε επάνω του.



Αλλά επειδή δεν θέλω να κλείσω γκρινιάζοντας, θέλω για άλλη μια φορά να βγάλω το καπέλο στους Σουηδούς οι οποίοι μετά το καταπληκτικό "Death By Fire" μάς επισκέφθηκαν και μας κάνανε θεατές μιας καταπληκτικής εμφάνισης. Περιμένω μεγάλα πράγματα από αυτούς στο μέλλον.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com