Ejekt Festival (The Parov Stelar Band, Steve Aoki, Kadebostany, Glasvegas κ.ά.) @ Γήπεδο Tae Kwon Do, 15/07/15
Όσοι πήγαν «για την φάση» θα το θυμούνται ως «το φεστιβάλ με το πιο αδιάφορο line-up και τα πολλά δωρεάν καλούδια» που τελικά δεν ήταν όσο κακό περίμεναν
Από τους Τόνια Πετροπούλου, Κώστα Σακκαλή, 17/07/2015 @ 09:52
Η ενδέκατη διοργάνωση του ετήσιου καλοκαιρινού θεσμού δεν θύμιζε καμία απ' τις προηγούμενές του. Για την ακρίβεια, θύμιζε περισσότερο το περσινό Rockwave, με περισσότερους χορηγούς. Πιο συγκεκριμένα, η πληθώρα των ευγενέστατων, επίμονων και ακούραστων χορηγών που κάλυπταν σχεδόν κάθε σου βιολογική ανάγκη αποτέλεσαν και το highlight της βραδιάς, καθώς έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποβάλλουν το συναίσθημα που είχε δημιουργηθεί στους παρευρισκόμενους. Το χλιαρό συναίσθημα που προξένησε η απουσία ενός μεγάλου ονόματος και η αντικατάστασή του με greek friendly ονόματα- «σιγουράκια» και EDM καλλιτέχνες που θα διεύρυναν το κοινό «δεν ήταν τίποτα» μπροστά στην απογοήτευση εξαιτίας του χώρου.
Η εναλλαγή του πανέμορφου και ιδανικού για φεστιβάλ χώρου της Πλατείας Νερού με αυτή του κλειστού Tae Kwon Do, όσο αποθαρρυντική και αν ήταν εν μέσω καλοκαιριού, έλαβε την κατανόησή μας λόγω των κοινωνικοπολιτικών δρώμενων. Η αποτελμάτωση, όμως, της υπομονής μας επήλθε με την αποπνικτική ατμόσφαιρα και τον κακό ήχο που επιβάρυναν την υπάρχουσα ταλαιπωρία, με αποτέλεσμα να ωθεί τους περισσότερους να βγαίνουμε έξω για μία ανάσα καθαρού αέρα, σε κάθε ευκαιρία, αναζητώντας μια θέση ξεκούρασης, υπό την ηχώ κάποιας μακρινής μελωδίας. Όσοι δε, δεν ήταν αρκετά σκληροπυρηνικοί για να επιστρέψουν στον εσωτερικό χώρο, προτίμησαν να παραμείνουν έξω ή ακόμα και να αποχωρήσουν.
Night Knight
Οι Night Knight, παρ' όλο που είχαν τον ρόλο της προθέρμανσης, δεν κατάφεραν ούτε να προθερμάνουν, ούτε να συνεπάρουν το άψυχο (Aoki-κο;) κοινό. Οι ίδιοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, δεδομένων των ηχητικών αντιξοοτήτων, αποδίδοντας άρτια και ατόφια, αυτή τη φορά, το soft rock ντεμπούτο τους, "God Is A Motherfucker".
Δεμένοι και καλώς προβαρισμένοι, με βελτιωμένα τόσο τα πρώτα, όσο και τα δεύτερα φωνητικά, απέδειξαν ότι μπορούν να ανταποκριθούν στο υψηλό επίπεδο που έχουν θέσει. Το μακροσκελές τελείωμα του προτελευταίου "Nadia" θα μπορούσε να ήταν το ιδανικό φινάλε, καθώς το μπάσο κατάφερε, επιτέλους, να ακουστεί, τα φωνητικά παρέμειναν ακριβή καθ' όλη τη διάρκεια του κομματιού και τα καλοπαιγμένα ντραμς έκλεψαν για λίγο τον προβολέα απ' το αδιάκοπα αψεγάδιαστο παίξιμο του Λιάκου.
Τ.Π.
Moon Duo
Το τρίο των Moon Duo ανέβηκε στη σκηνή ενώ ακόμα το κοινό ήταν λιγοστό και αρκετά ράθυμο. Ήταν προφανές ότι ως πρώτο ξένο όνομα της ημέρας δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν δικό τους κόσμο, ειδικά σε μία καθημερινή.
Αν και αναρωτιέται κανείς, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, αν η απουσία τους θα είχε κάποια επίπτωση στην δημοφιλία του φετινού Ejekt (πράγμα μάλλον αμφίβολο), σε κάθε περίπτωση αυτό που ξέρουν να κάνουν το έκαναν καλά. Κλειδώνοντας τη μουσική τους σε μία αέναη λούπα, ανάγουν το επίπεδο groove σε επιστήμη και την ηχητικά παχιά ψυχεδέλεια σε δεύτερη φύση τους.
Το σχεδόν άδειο γήπεδο δεν βοήθησε, κάνοντας τον ήχο τους μερικές φορές πολύ πιο πρίμο από ό,τι θα έπρεπε και με ένα αθέμιτο reverb που έμπλεκε με το δικό τους θεμιτό. Δύσκολα πιστεύω ότι κέρδισαν νέες συμπάθειες, οι λίγοι όμως που πήγαμε μέχρι εκεί (και) για αυτούς, πήραμε αυτό που περιμέναμε.
Glasvegas
Η πρόσφατα ακυρωμένη χειμερινή τους εμφάνιση, λογικά, θα στεναχώρησε λιγότερο αριθμό ανθρώπων από αυτόν που τους περίμενε όταν βγήκαν στη σκηνή. Κάπου στα 2.000 άτομα με πρόχειρους υπολογισμούς, ανάμεσα στους οποίους μπορούσες, εκεί μπροστά στo «κάγκελο», να εντοπίσεις λίγους φανατικούς.
Έπαιξαν πάντως με πολύ κέφι σαν να βρίσκονται σε κατάμεστο χώρο. Οι ακροατές άλλοτε ένιωθαν, άλλοτε όχι, με αποκορύφωμα ένα σούσουρο αδιαφορίας και ψιθύρων που έλαβε ως απάντηση ο James Allan στη μοναδική του φιλότιμη και ευγενική προσπάθεια να επικοινωνήσει μαζί τους. Από την άλλη με ζεστό χειροκρότημα ανταποκριθήκαμε όλοι μας στην επισήμανσή του ότι είναι η μητέρα του στο κοινό.
Η ενέργεια που έβγαζαν στη σκηνή βρέθηκε στα καλύτερά της στα "Geraldine" (φυσικά) και το "Lots Sometimes" όπου και κέρδισαν τις εντυπώσεις. Γενικότερα όμως δεν μπορεί να τους καταλογίσει κανείς ότι δεν έπαιξαν δυνατά κι ας έχουμε ακόμα την απορία αν το άτυπο wall of sound από θορυβώδεις κιθάρες ήταν αποτέλεσμα εσκεμμένο ή προϊόν της κακής ηχητικής του χώρου.
Κ.Σ.
Kadebostany
ΕΛΛΑΣ! Ξέρω, ξέρω. Κουράστηκες να την ακούς αυτή την λέξη. Σταμάτησε να βγάζει και γέλιο μετά από τόσες φορές που ειπώθηκε... αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στο να μην την γράψω.
Οι Kadebostany ή αλλιώς η καλύτερη σκηνική παρουσία της βραδιάς είναι μεγάλοι «απατεώνες». Έχουν δημιουργήσει δίσκους από ένα κράμα εύκολων και εύπεπτων διαφορετικών δημοφιλών ειδών, πουλάνε την ιστορία τους με το ανύπαρκτο κρατίδιο, το συναφές hipster-ικο merch και τις γραφικότητές τους, αλλά καταφέρνουν σε κάθε live τους να προσηλυτίζουν καινούργιους πιστούς.
Ναι, είναι τόσο καλοί «απατεώνες», που ξεσηκώνεσαι άμεσα απ' τον επιβλητικό balcan pop ήχο τους και αναγκάζεσαι να παραδεχτείς ότι αυτό που κάνουν, το κάνουν πολύ καλά. Τα μόνα παραστρατήματα της 50λεπτης εμφάνισης του αγαπημένου στο ελληνικό κοινό ονόματος ήταν τα προηχογραφημένο rhythm-section και τα ασταθή φωνητικά της αεικίνητης «Ντίβας», Amina.
Η αυτοπεποίθησή της, ενώ διάνθιζε στα σημεία τομής της contemporary R&B με το rap, δεν έκανε το ίδιο και στις δημοφιλείς ραδιοφωνικές επιτυχίες του "Pop Collection", «σκοτώνοντας» το "Castle In The Snow" και λαμβάνοντας μία μη αρμόζουσα αποθέωση.
Setlist: K-Airline / Hey / Invisible Man / The Eagle / Walking With A Ghost / Heroes / Jolan / Crazy In Love / Palabras / Castle In The Snow.
Parov Stelar
Το κοινό που είχε ήδη γεμίσει το γήπεδο απ' τους Kadebostany ανυπομονούσε να εμφανιστεί ο άλλος καλλιτέχνης που γνωρίζει την ίδια sold-out αποδοχή απ' την χώρα μας, μαζί με την live μπάντα του. Ο «μάγος του electro-swing» κατάφερε μονομιάς να στήσει ένα χορευτικό πάρτι, ενώ, οι μουσικοί που τον πλαισίωναν εντυπωσίαζαν με τις κινήσεις τους.
H φωνητική δεινότητα της Cleo Panthe εκτόξευε την δυναμική παρουσία της, τη στιγμή που ο μπασίστας τραβούσε τα βλέμματα με το slapping, τα πνευστά με την ενέργειά τους και τα έγχορδα συναγωνίζονταν τα ντραμς στον ρυθμό.
Το ετερόκλητο και μεγάλου ηλικιακού εύρους κοινό λικνίστηκε για 90 λεπτά στις μελωδίες του πρόσφατου δίσκου του "The Demon Diaries", μην αντιδρώντας στην μονοτονία του μακροσκελούς και χωρίς καμία δημοφιλή επιτυχία set του «headliner».
Setlist (με επιφύλαξη): The Lonely Trumpet / The Demon Diaries / Hit Me Like A Drum / Booty Swing / I Need L.O.V.E. / Clap Your Hands / Demon Dance / The Mojo Radio Gang / Jimmy’s Gang / Matilda / Six Feet Underground.
Ace2Ace
Το ελληνικό δίδυμο που ακολούθησε ήταν η ιδανική ευκαιρία να ξεφύγεις απ' την ασφυκτική ατμόσφαιρα, αποχωρώντας απ' τον κλειστό χώρο. Το DJ set τους ήταν καλοκαιρινά κοινότοπο, χωρίς καμία έκπληξη και ορισμένες φορές κακομιξαρισμένο και με σκαμπανεβάσματα ροής.
Πασίγνωστες dance και rock επιτυχίες σε mainstream μονοπάτια, στα οποία μπορείς να διαβείς σ' οποιοδήποτε beach-ό-bar-o ή club της παραλιακής. Τουλάχιστον, αποτέλεσε ένα καλό ορεκτικό για το επιδόρπιο της συνέχειας.
Steve Aoki
Έπειτα από μία εντυπωσιακή έναρξη με αντίστροφη μέτρηση, ο αληθινός headliner της βραδιάς εμφανίστηκε με πηγαία εκρηκτικότητα, εξόφθαλμο επαγγελματισμό και έτοιμος να παραδώσει ένα αξέχαστο σόου. Οι οθόνες, που μέχρι τότε έδειχναν την απεικόνιση των καλλιτεχνών που βρίσκονταν στην σκηνή, αντικαταστάθηκαν από visuals στιγμιότυπων από συναυλίες μέχρι και του "Lion King".
Φωτιές, κομφετί, φωτοβολίδες, σέλφιζ ανεβάζοντας κοινό στην σκηνή σε συνδυασμό με "Wonderwall" και "Seven Nation Army". Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά μαζί, αλλά λίγο η ζέστη και ο καπνός λίγο το πέρας της ώρας, η 90λεπτη εμφάνιση του Aoki μου φάνηκε άκρως δυναμική και επιτυχημένη. Προφανώς, και δεν έλειψε η αποθέωση στις επιτυχίες, ο «τουρτοπόλεμος» και η «σημαία-μανδύας», αλλά μπροστά στο φαντασμαγορικό κλείσιμο μιας χρυσής μετριότητας, κάναμε «τα στραβά μάτια».
Δεν μπορείς να πεις ότι το πείραμα συνδυασμού διαφορετικών ειδών και κοινών δεν στέφθηκε με επιτυχία. Και χιλιάδες κόσμο μάζεψε και τα ονόματα τις ψυχαγώγησε καταλλήλως. Δεν παύει όμως να ενοχλεί λίγο που ένας ποιοτικός και πάντα επίκαιρος μουσικά θεσμός, έκανε την πρώτη του αστοχία.
Όσοι πήγαν «για την φάση» θα το θυμούνται ως «το φεστιβάλ με το πιο αδιάφορο line-up και τα πολλά δωρεάν καλούδια» που τελικά δεν ήταν όσο κακό περίμεναν. Όλοι, όμως, θα εύχονται το επόμενο να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που δημιούργησε το Ejekt του '14.
Τ.Π.
Φωτογραφίες: Thodoris Markou
Η εναλλαγή του πανέμορφου και ιδανικού για φεστιβάλ χώρου της Πλατείας Νερού με αυτή του κλειστού Tae Kwon Do, όσο αποθαρρυντική και αν ήταν εν μέσω καλοκαιριού, έλαβε την κατανόησή μας λόγω των κοινωνικοπολιτικών δρώμενων. Η αποτελμάτωση, όμως, της υπομονής μας επήλθε με την αποπνικτική ατμόσφαιρα και τον κακό ήχο που επιβάρυναν την υπάρχουσα ταλαιπωρία, με αποτέλεσμα να ωθεί τους περισσότερους να βγαίνουμε έξω για μία ανάσα καθαρού αέρα, σε κάθε ευκαιρία, αναζητώντας μια θέση ξεκούρασης, υπό την ηχώ κάποιας μακρινής μελωδίας. Όσοι δε, δεν ήταν αρκετά σκληροπυρηνικοί για να επιστρέψουν στον εσωτερικό χώρο, προτίμησαν να παραμείνουν έξω ή ακόμα και να αποχωρήσουν.
Night Knight
Οι Night Knight, παρ' όλο που είχαν τον ρόλο της προθέρμανσης, δεν κατάφεραν ούτε να προθερμάνουν, ούτε να συνεπάρουν το άψυχο (Aoki-κο;) κοινό. Οι ίδιοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, δεδομένων των ηχητικών αντιξοοτήτων, αποδίδοντας άρτια και ατόφια, αυτή τη φορά, το soft rock ντεμπούτο τους, "God Is A Motherfucker".
Δεμένοι και καλώς προβαρισμένοι, με βελτιωμένα τόσο τα πρώτα, όσο και τα δεύτερα φωνητικά, απέδειξαν ότι μπορούν να ανταποκριθούν στο υψηλό επίπεδο που έχουν θέσει. Το μακροσκελές τελείωμα του προτελευταίου "Nadia" θα μπορούσε να ήταν το ιδανικό φινάλε, καθώς το μπάσο κατάφερε, επιτέλους, να ακουστεί, τα φωνητικά παρέμειναν ακριβή καθ' όλη τη διάρκεια του κομματιού και τα καλοπαιγμένα ντραμς έκλεψαν για λίγο τον προβολέα απ' το αδιάκοπα αψεγάδιαστο παίξιμο του Λιάκου.
Τ.Π.
Moon Duo
Το τρίο των Moon Duo ανέβηκε στη σκηνή ενώ ακόμα το κοινό ήταν λιγοστό και αρκετά ράθυμο. Ήταν προφανές ότι ως πρώτο ξένο όνομα της ημέρας δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν δικό τους κόσμο, ειδικά σε μία καθημερινή.
Αν και αναρωτιέται κανείς, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, αν η απουσία τους θα είχε κάποια επίπτωση στην δημοφιλία του φετινού Ejekt (πράγμα μάλλον αμφίβολο), σε κάθε περίπτωση αυτό που ξέρουν να κάνουν το έκαναν καλά. Κλειδώνοντας τη μουσική τους σε μία αέναη λούπα, ανάγουν το επίπεδο groove σε επιστήμη και την ηχητικά παχιά ψυχεδέλεια σε δεύτερη φύση τους.
Το σχεδόν άδειο γήπεδο δεν βοήθησε, κάνοντας τον ήχο τους μερικές φορές πολύ πιο πρίμο από ό,τι θα έπρεπε και με ένα αθέμιτο reverb που έμπλεκε με το δικό τους θεμιτό. Δύσκολα πιστεύω ότι κέρδισαν νέες συμπάθειες, οι λίγοι όμως που πήγαμε μέχρι εκεί (και) για αυτούς, πήραμε αυτό που περιμέναμε.
Glasvegas
Η πρόσφατα ακυρωμένη χειμερινή τους εμφάνιση, λογικά, θα στεναχώρησε λιγότερο αριθμό ανθρώπων από αυτόν που τους περίμενε όταν βγήκαν στη σκηνή. Κάπου στα 2.000 άτομα με πρόχειρους υπολογισμούς, ανάμεσα στους οποίους μπορούσες, εκεί μπροστά στo «κάγκελο», να εντοπίσεις λίγους φανατικούς.
Έπαιξαν πάντως με πολύ κέφι σαν να βρίσκονται σε κατάμεστο χώρο. Οι ακροατές άλλοτε ένιωθαν, άλλοτε όχι, με αποκορύφωμα ένα σούσουρο αδιαφορίας και ψιθύρων που έλαβε ως απάντηση ο James Allan στη μοναδική του φιλότιμη και ευγενική προσπάθεια να επικοινωνήσει μαζί τους. Από την άλλη με ζεστό χειροκρότημα ανταποκριθήκαμε όλοι μας στην επισήμανσή του ότι είναι η μητέρα του στο κοινό.
Η ενέργεια που έβγαζαν στη σκηνή βρέθηκε στα καλύτερά της στα "Geraldine" (φυσικά) και το "Lots Sometimes" όπου και κέρδισαν τις εντυπώσεις. Γενικότερα όμως δεν μπορεί να τους καταλογίσει κανείς ότι δεν έπαιξαν δυνατά κι ας έχουμε ακόμα την απορία αν το άτυπο wall of sound από θορυβώδεις κιθάρες ήταν αποτέλεσμα εσκεμμένο ή προϊόν της κακής ηχητικής του χώρου.
Κ.Σ.
Kadebostany
ΕΛΛΑΣ! Ξέρω, ξέρω. Κουράστηκες να την ακούς αυτή την λέξη. Σταμάτησε να βγάζει και γέλιο μετά από τόσες φορές που ειπώθηκε... αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στο να μην την γράψω.
Οι Kadebostany ή αλλιώς η καλύτερη σκηνική παρουσία της βραδιάς είναι μεγάλοι «απατεώνες». Έχουν δημιουργήσει δίσκους από ένα κράμα εύκολων και εύπεπτων διαφορετικών δημοφιλών ειδών, πουλάνε την ιστορία τους με το ανύπαρκτο κρατίδιο, το συναφές hipster-ικο merch και τις γραφικότητές τους, αλλά καταφέρνουν σε κάθε live τους να προσηλυτίζουν καινούργιους πιστούς.
Ναι, είναι τόσο καλοί «απατεώνες», που ξεσηκώνεσαι άμεσα απ' τον επιβλητικό balcan pop ήχο τους και αναγκάζεσαι να παραδεχτείς ότι αυτό που κάνουν, το κάνουν πολύ καλά. Τα μόνα παραστρατήματα της 50λεπτης εμφάνισης του αγαπημένου στο ελληνικό κοινό ονόματος ήταν τα προηχογραφημένο rhythm-section και τα ασταθή φωνητικά της αεικίνητης «Ντίβας», Amina.
Η αυτοπεποίθησή της, ενώ διάνθιζε στα σημεία τομής της contemporary R&B με το rap, δεν έκανε το ίδιο και στις δημοφιλείς ραδιοφωνικές επιτυχίες του "Pop Collection", «σκοτώνοντας» το "Castle In The Snow" και λαμβάνοντας μία μη αρμόζουσα αποθέωση.
Setlist: K-Airline / Hey / Invisible Man / The Eagle / Walking With A Ghost / Heroes / Jolan / Crazy In Love / Palabras / Castle In The Snow.
Parov Stelar
Το κοινό που είχε ήδη γεμίσει το γήπεδο απ' τους Kadebostany ανυπομονούσε να εμφανιστεί ο άλλος καλλιτέχνης που γνωρίζει την ίδια sold-out αποδοχή απ' την χώρα μας, μαζί με την live μπάντα του. Ο «μάγος του electro-swing» κατάφερε μονομιάς να στήσει ένα χορευτικό πάρτι, ενώ, οι μουσικοί που τον πλαισίωναν εντυπωσίαζαν με τις κινήσεις τους.
H φωνητική δεινότητα της Cleo Panthe εκτόξευε την δυναμική παρουσία της, τη στιγμή που ο μπασίστας τραβούσε τα βλέμματα με το slapping, τα πνευστά με την ενέργειά τους και τα έγχορδα συναγωνίζονταν τα ντραμς στον ρυθμό.
Το ετερόκλητο και μεγάλου ηλικιακού εύρους κοινό λικνίστηκε για 90 λεπτά στις μελωδίες του πρόσφατου δίσκου του "The Demon Diaries", μην αντιδρώντας στην μονοτονία του μακροσκελούς και χωρίς καμία δημοφιλή επιτυχία set του «headliner».
Setlist (με επιφύλαξη): The Lonely Trumpet / The Demon Diaries / Hit Me Like A Drum / Booty Swing / I Need L.O.V.E. / Clap Your Hands / Demon Dance / The Mojo Radio Gang / Jimmy’s Gang / Matilda / Six Feet Underground.
Ace2Ace
Το ελληνικό δίδυμο που ακολούθησε ήταν η ιδανική ευκαιρία να ξεφύγεις απ' την ασφυκτική ατμόσφαιρα, αποχωρώντας απ' τον κλειστό χώρο. Το DJ set τους ήταν καλοκαιρινά κοινότοπο, χωρίς καμία έκπληξη και ορισμένες φορές κακομιξαρισμένο και με σκαμπανεβάσματα ροής.
Πασίγνωστες dance και rock επιτυχίες σε mainstream μονοπάτια, στα οποία μπορείς να διαβείς σ' οποιοδήποτε beach-ό-bar-o ή club της παραλιακής. Τουλάχιστον, αποτέλεσε ένα καλό ορεκτικό για το επιδόρπιο της συνέχειας.
Steve Aoki
Έπειτα από μία εντυπωσιακή έναρξη με αντίστροφη μέτρηση, ο αληθινός headliner της βραδιάς εμφανίστηκε με πηγαία εκρηκτικότητα, εξόφθαλμο επαγγελματισμό και έτοιμος να παραδώσει ένα αξέχαστο σόου. Οι οθόνες, που μέχρι τότε έδειχναν την απεικόνιση των καλλιτεχνών που βρίσκονταν στην σκηνή, αντικαταστάθηκαν από visuals στιγμιότυπων από συναυλίες μέχρι και του "Lion King".
Φωτιές, κομφετί, φωτοβολίδες, σέλφιζ ανεβάζοντας κοινό στην σκηνή σε συνδυασμό με "Wonderwall" και "Seven Nation Army". Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά μαζί, αλλά λίγο η ζέστη και ο καπνός λίγο το πέρας της ώρας, η 90λεπτη εμφάνιση του Aoki μου φάνηκε άκρως δυναμική και επιτυχημένη. Προφανώς, και δεν έλειψε η αποθέωση στις επιτυχίες, ο «τουρτοπόλεμος» και η «σημαία-μανδύας», αλλά μπροστά στο φαντασμαγορικό κλείσιμο μιας χρυσής μετριότητας, κάναμε «τα στραβά μάτια».
Δεν μπορείς να πεις ότι το πείραμα συνδυασμού διαφορετικών ειδών και κοινών δεν στέφθηκε με επιτυχία. Και χιλιάδες κόσμο μάζεψε και τα ονόματα τις ψυχαγώγησε καταλλήλως. Δεν παύει όμως να ενοχλεί λίγο που ένας ποιοτικός και πάντα επίκαιρος μουσικά θεσμός, έκανε την πρώτη του αστοχία.
Όσοι πήγαν «για την φάση» θα το θυμούνται ως «το φεστιβάλ με το πιο αδιάφορο line-up και τα πολλά δωρεάν καλούδια» που τελικά δεν ήταν όσο κακό περίμεναν. Όλοι, όμως, θα εύχονται το επόμενο να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που δημιούργησε το Ejekt του '14.
Τ.Π.
Φωτογραφίες: Thodoris Markou