Dio , Fatal Smile @ Amager Bio (Κοπεγχάγη, Δανία), 03/06/08
19/06/2008 @ 04:37
Στάση στην ευρωπαϊκή περιοδεία του rocking η χώρα των αδερφών Laudrup, Δανία, και η πρωτεύουσά της, η Κοπεγχάγη. Αφού η μοίρα, κατά πολύ, και η κακή οργάνωση εν μέρει έπαιξαν τα παιχνίδια τους, ο υπογράφων δε μπόρεσε να βρεθεί στο Γκέτεμποργκ για τη συναυλία των Blackmore's Night εκεί, αλλά η παρουσία του στην πανέμορφη αυτή πόλη της Κοπεγχάγης δεν πέρασε ανεκμετάλλευτη. Κάθε άλλο παρά σαν υποκατάστατο θα μπορούσε να θεωρηθεί η συναυλία του Dio, που θα αποτελούσε το τελευταίο "event" πριν την έναρξη του φετινού Sweden Rock Festival (το οποίο και θα σας παρουσιάσουμε σύντομα).
Ο χώρος διεξαγωγής, ένα μικρό club χωρητικότητας 300 περίπου ατόμων, στα πρότυπα των δικών μας ανάλογων χώρων, που λίγο πριν την έναρξη του support έμοιαζε απελπιστικά άδειος. Οι Fatal Smile βρέθηκαν στη σκηνή του Amager Bio μπροστά σε ένα κοινό που δεν ξεπερνούσε τα 50 άτομα. Βασικός λόγος ασφαλώς η συναυλία ενός πολύ μεγάλου και εμπορικού ονόματος, όπως είναι οι Kiss, στην Κοπεγχάγη την ίδια μέρα. Η πόλη μάλιστα όλη τη μέρα έμοιαζε σαν ένα τεράστιο fan club του συγκροτήματος, γεγονός που δικαιολογεί κατά πολύ την εξαιρετικά χαμηλή προσέλευση του κόσμου.
Οι Fatal Smile, λοιπόν, εμφανίστηκαν στα πλαίσια της προώθησης του album τους "World Domination". Οι hard rock ρυθμοί τους και οι a la Sebastian Bach εμφάνισή τους ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν ένα όμορφο κλίμα εν όψει του κυρίως πιάτου. Ενεργητικότατοι, με έναν τραγουδιστή που αρέσκεται ασφαλώς στα ψηλά μέρη του πενταγράμμου, και ένα δεμένο σύνολο που φέρνει στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές των Skid Row. O συνδυασμός των heavy κομματιών τους με την wanna party αισθητική μοιάζει ιδανικός στη ζωντανή έκφανσή του. Κάποια εκ των κομματιών που ακούστηκαν από τους Fatal Smile είναι και τα: "Straight To Hell", "Run For Your Life", "Come On People", "Learn Love Hate" και "Stranger".
Η ώρα περνούσε και ο κόσμος έμοιαζε πραγματικά ελάχιστος για το όνομα που θα εμφανιζόταν πάνω στη σκηνή. Δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να περιμένω ότι θα έβλεπα κάποια στιγμή τον Dio σε ένα τόσο μικρό χώρο, παρέα με τόσο λίγους ανθρώπους. Λίγο πριν την εμφάνιση του πανύψηλου στα μάτια μου τραγουδιστή που έχει σημαδέψει με τη φωνή του κάθε έναν από τους ανθρώπους που ασχολούνται με τη rock, τη metal ή οποιοδήποτε άλλο παρακλάδι τους, ο κόσμος αυξάνεται, αλλά όχι και τόσο δραματικά.
Τα φώτα σβήνουν και το γνώριμο riffaki αναστατώνει. Η εικόνα του Holy Diver στο βάθος της σκηνής δένει απόλυτα με την μορφή του Dio και τους στίχους του κομματιού που σηματοδότησε την εκκίνηση ενός εκρηκτικού live.
Ο κατά κόσμον Ronald James Padovana έχει αποδείξει εδώ και πολλές δεκαετίες ότι σέβεται τον κόσμο που βρίσκεται κάτω από τη σκηνή, ανεξαρτήτως αριθμού και διάθεσης. Γι' αυτό λοιπόν και το setlist της συναυλίας έμοιαζε πραγματικά ιδανικό, ακόμα κι αν έλειπαν τα κομμάτια από την περίοδο που πέρασε και περνά ο Dio με τους Sabbath. Η αντικατάστασή τους όμως από κομμάτια των Rainbow, κυρίως, δε θα μπορούσε παρά να αποδειχθεί καταλυτική για την εκτίναξη του ενθουσιασμού στα ύψη.
Είναι αλήθεια ότι βρέθηκα ανάμεσα στο κοινό σε μια συναυλία του Dio για πολλοστή φορά. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι κατά τη διάρκεια του live αισθανόμουν ότι τον έβλεπα για πρώτη και μοναδική φορά. Όταν μάλιστα η ένταση που είχε δημιουργηθεί από το "Rainbow In The Dark" σβήστηκε μέσα στις νότες του "Temple Of The King", δε θα μπορούσα παρά να κοιτώ εκστασιασμένος το ένδοξο παρελθόν της μουσικής που αγαπάω να αντικατοπτρίζεται στις ρυτίδες ενός 68χρονου βραχύσωμου ανθρώπου. Δυστυχώς το "Temple Of The King" δεν ακούστηκε ολόκληρο, αλλά το medley με το "Kill The King" απογείωσε τον κόσμο που δεν επέλεξε να βρίσκεται στους Kiss εκείνο το βράδυ. Οι ευχαριστίες μάλιστα του ίδιου του Dio σε όλους όσους προτίμησαν να βρίσκονται εκεί και όχι σε ένα φαντασμαγορικό show, όπως είναι αυτό της παρέας των Stanley και Simmons, έκανε εμφανές το γεγονός ότι ο Dio ήταν λίγο ενοχλημένος από την περιορισμένη προσέλευση του κόσμου.
Η μπάντα του Ronnie James Dio μοιάζει να υποστηρίζει απόλυτα τη φωνή του ίδιου, η οποία μοιάζει πραγματικά αγέραστη, σε αντίθεση με την εμφάνισή του. Η μόνη μου ένσταση ακούει στο όνομα Craig Goldy, ο οποίος δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τα ονόματα των Cambell και Aldrich που βρέθηκαν επί σειρά ετών στη θέση του. Ο ίδιος μάλιστα, εμφανώς διευρυμένος σωματικά και όχι τεχνικά από την τελευταία παρουσία του group στη χώρα μας στο Rockwave του 2005, μοιάζει σα το βαρίδι εκείνο από την αριστερή πλευρά της σκηνής, το οποίο δε μπορεί να έρθει σε ισορροπία με τον εξαιρετικό Rudy Sarzo που δίνει όλο τον εαυτό του, αναλογιζόμενος το όνομα το οποίο βρίσκεται δίπλα του.
Το επόμενο Rainbow medley με τα "Catch The Rainbow" και "Long Live Rock N Roll" ήρθε να συμπληρώσει το "Man On The Silver Mountain", ανοίγοντας το δρόμο προς το encore, που δε θα μπορούσε να ήταν άλλο από τα "Last In Line" και "We Rock". Η παρατήρηση, μάλιστα, της ελληνικής σημαίας που είδε να κρατάμε η μικρή παρέα των Ελλήνων που βρεθήκαμε εκεί δεν πέρασε ασχολίαστη από τον Dio, που σε άπταιστα ελληνικά μας ρώτησε «τι κάνεις mother f@#$er;».
Τι να κάνουμε κι εμείς; Προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από ένα δυνατό χτύπημα που εξαπέλυσε ένας τόσο χαρισματικός άνθρωπος όπως είναι ο Dio. Απλά εξαιρετικός με υπέροχες επιλογές τραγουδιών. Όσες φορές κι αν τον δεις, δεν παύει να σε εκπλήσσει και να σε διδάσκει.
Στα highlights της βραδιάς οφείλω να αναφέρω τις γνωριμίες που έκανα στο χώρο. Γνώρισα τρεις ανθρώπους, ανεξάρτητους μεταξύ τους, που ακολουθούν τον Dio σε όλη τη φετινή του περιοδεία. Πραγματικά αυτό από μόνο του με κάνει να εξαίρω το μεγαλείο του καλλιτέχνη, ο οποίος μπορεί και «μιλά» με τέτοιο τρόπο σε κάποιους ανθρώπους που αποφασίζουν να αφήσουν το σπίτι τους και τη χώρα τους για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να βρεθούν κοντά του. Να είστε καλά παιδιά,
"You Rock"!
Setlist:
01. Holy Diver
02. Killing The Dragon
03. The Eyes
04. Don't Talk To Strangers
05. Drum Solo
06. Sacred Heart
07. Rainbow In The Dark
08. Temple Of The King / Kill The King
09. Guitar solo
10. Lord Of The Last Day
11. Rock 'N' Roll Children
12. Stand Up And Shout
13. Man On The Silver Mountain
14. Catch The Rainbow / Long Live Rock And Roll
---------------------------
15. The Last In Line
---------------------------
16. We Rock
Ο χώρος διεξαγωγής, ένα μικρό club χωρητικότητας 300 περίπου ατόμων, στα πρότυπα των δικών μας ανάλογων χώρων, που λίγο πριν την έναρξη του support έμοιαζε απελπιστικά άδειος. Οι Fatal Smile βρέθηκαν στη σκηνή του Amager Bio μπροστά σε ένα κοινό που δεν ξεπερνούσε τα 50 άτομα. Βασικός λόγος ασφαλώς η συναυλία ενός πολύ μεγάλου και εμπορικού ονόματος, όπως είναι οι Kiss, στην Κοπεγχάγη την ίδια μέρα. Η πόλη μάλιστα όλη τη μέρα έμοιαζε σαν ένα τεράστιο fan club του συγκροτήματος, γεγονός που δικαιολογεί κατά πολύ την εξαιρετικά χαμηλή προσέλευση του κόσμου.
Οι Fatal Smile, λοιπόν, εμφανίστηκαν στα πλαίσια της προώθησης του album τους "World Domination". Οι hard rock ρυθμοί τους και οι a la Sebastian Bach εμφάνισή τους ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν ένα όμορφο κλίμα εν όψει του κυρίως πιάτου. Ενεργητικότατοι, με έναν τραγουδιστή που αρέσκεται ασφαλώς στα ψηλά μέρη του πενταγράμμου, και ένα δεμένο σύνολο που φέρνει στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές των Skid Row. O συνδυασμός των heavy κομματιών τους με την wanna party αισθητική μοιάζει ιδανικός στη ζωντανή έκφανσή του. Κάποια εκ των κομματιών που ακούστηκαν από τους Fatal Smile είναι και τα: "Straight To Hell", "Run For Your Life", "Come On People", "Learn Love Hate" και "Stranger".
Η ώρα περνούσε και ο κόσμος έμοιαζε πραγματικά ελάχιστος για το όνομα που θα εμφανιζόταν πάνω στη σκηνή. Δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να περιμένω ότι θα έβλεπα κάποια στιγμή τον Dio σε ένα τόσο μικρό χώρο, παρέα με τόσο λίγους ανθρώπους. Λίγο πριν την εμφάνιση του πανύψηλου στα μάτια μου τραγουδιστή που έχει σημαδέψει με τη φωνή του κάθε έναν από τους ανθρώπους που ασχολούνται με τη rock, τη metal ή οποιοδήποτε άλλο παρακλάδι τους, ο κόσμος αυξάνεται, αλλά όχι και τόσο δραματικά.
Τα φώτα σβήνουν και το γνώριμο riffaki αναστατώνει. Η εικόνα του Holy Diver στο βάθος της σκηνής δένει απόλυτα με την μορφή του Dio και τους στίχους του κομματιού που σηματοδότησε την εκκίνηση ενός εκρηκτικού live.
Ο κατά κόσμον Ronald James Padovana έχει αποδείξει εδώ και πολλές δεκαετίες ότι σέβεται τον κόσμο που βρίσκεται κάτω από τη σκηνή, ανεξαρτήτως αριθμού και διάθεσης. Γι' αυτό λοιπόν και το setlist της συναυλίας έμοιαζε πραγματικά ιδανικό, ακόμα κι αν έλειπαν τα κομμάτια από την περίοδο που πέρασε και περνά ο Dio με τους Sabbath. Η αντικατάστασή τους όμως από κομμάτια των Rainbow, κυρίως, δε θα μπορούσε παρά να αποδειχθεί καταλυτική για την εκτίναξη του ενθουσιασμού στα ύψη.
Είναι αλήθεια ότι βρέθηκα ανάμεσα στο κοινό σε μια συναυλία του Dio για πολλοστή φορά. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι κατά τη διάρκεια του live αισθανόμουν ότι τον έβλεπα για πρώτη και μοναδική φορά. Όταν μάλιστα η ένταση που είχε δημιουργηθεί από το "Rainbow In The Dark" σβήστηκε μέσα στις νότες του "Temple Of The King", δε θα μπορούσα παρά να κοιτώ εκστασιασμένος το ένδοξο παρελθόν της μουσικής που αγαπάω να αντικατοπτρίζεται στις ρυτίδες ενός 68χρονου βραχύσωμου ανθρώπου. Δυστυχώς το "Temple Of The King" δεν ακούστηκε ολόκληρο, αλλά το medley με το "Kill The King" απογείωσε τον κόσμο που δεν επέλεξε να βρίσκεται στους Kiss εκείνο το βράδυ. Οι ευχαριστίες μάλιστα του ίδιου του Dio σε όλους όσους προτίμησαν να βρίσκονται εκεί και όχι σε ένα φαντασμαγορικό show, όπως είναι αυτό της παρέας των Stanley και Simmons, έκανε εμφανές το γεγονός ότι ο Dio ήταν λίγο ενοχλημένος από την περιορισμένη προσέλευση του κόσμου.
Η μπάντα του Ronnie James Dio μοιάζει να υποστηρίζει απόλυτα τη φωνή του ίδιου, η οποία μοιάζει πραγματικά αγέραστη, σε αντίθεση με την εμφάνισή του. Η μόνη μου ένσταση ακούει στο όνομα Craig Goldy, ο οποίος δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τα ονόματα των Cambell και Aldrich που βρέθηκαν επί σειρά ετών στη θέση του. Ο ίδιος μάλιστα, εμφανώς διευρυμένος σωματικά και όχι τεχνικά από την τελευταία παρουσία του group στη χώρα μας στο Rockwave του 2005, μοιάζει σα το βαρίδι εκείνο από την αριστερή πλευρά της σκηνής, το οποίο δε μπορεί να έρθει σε ισορροπία με τον εξαιρετικό Rudy Sarzo που δίνει όλο τον εαυτό του, αναλογιζόμενος το όνομα το οποίο βρίσκεται δίπλα του.
Το επόμενο Rainbow medley με τα "Catch The Rainbow" και "Long Live Rock N Roll" ήρθε να συμπληρώσει το "Man On The Silver Mountain", ανοίγοντας το δρόμο προς το encore, που δε θα μπορούσε να ήταν άλλο από τα "Last In Line" και "We Rock". Η παρατήρηση, μάλιστα, της ελληνικής σημαίας που είδε να κρατάμε η μικρή παρέα των Ελλήνων που βρεθήκαμε εκεί δεν πέρασε ασχολίαστη από τον Dio, που σε άπταιστα ελληνικά μας ρώτησε «τι κάνεις mother f@#$er;».
Τι να κάνουμε κι εμείς; Προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από ένα δυνατό χτύπημα που εξαπέλυσε ένας τόσο χαρισματικός άνθρωπος όπως είναι ο Dio. Απλά εξαιρετικός με υπέροχες επιλογές τραγουδιών. Όσες φορές κι αν τον δεις, δεν παύει να σε εκπλήσσει και να σε διδάσκει.
Στα highlights της βραδιάς οφείλω να αναφέρω τις γνωριμίες που έκανα στο χώρο. Γνώρισα τρεις ανθρώπους, ανεξάρτητους μεταξύ τους, που ακολουθούν τον Dio σε όλη τη φετινή του περιοδεία. Πραγματικά αυτό από μόνο του με κάνει να εξαίρω το μεγαλείο του καλλιτέχνη, ο οποίος μπορεί και «μιλά» με τέτοιο τρόπο σε κάποιους ανθρώπους που αποφασίζουν να αφήσουν το σπίτι τους και τη χώρα τους για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να βρεθούν κοντά του. Να είστε καλά παιδιά,
"You Rock"!
Setlist:
01. Holy Diver
02. Killing The Dragon
03. The Eyes
04. Don't Talk To Strangers
05. Drum Solo
06. Sacred Heart
07. Rainbow In The Dark
08. Temple Of The King / Kill The King
09. Guitar solo
10. Lord Of The Last Day
11. Rock 'N' Roll Children
12. Stand Up And Shout
13. Man On The Silver Mountain
14. Catch The Rainbow / Long Live Rock And Roll
---------------------------
15. The Last In Line
---------------------------
16. We Rock
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
