Devon Graves live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 05-08/12/12

Από τους Μάνο Πατεράκη, Χρήστο Καραδημήτρη, 10/12/2012 @ 13:56
Ο καθένας μπορεί να κάνει τις υποθέσεις του για την επίσκεψη που πραγματοποίησε ο Devon Graves στη χώρα μας, ώστε να δώσει τέσσερις συνολικά ακουστικές συναυλίες, μόνος υπό τη συνοδεία τις κιθάρας του. Το τι πραγματικά όμως ήταν αυτά τα show, μπορεί κάποιος να το καταλάβει αν ήταν εκεί κι ας λένε ό,τι θέλουν οι πολυπληθείς «φίλοι» των Psychotic Waltz που δεν κόπιασαν.

05/12/12, Γαία, Θεσσαλονίκη

Η πρώτη στάση του Devon Graves, ή αλλιώς Buddy Lackey, στη μίνι ελληνική περιοδεία του έλαβε χώρα το βράδυ της Τετάρτης στη Γαία. Ο χώρος ήταν ιδανικός για το ακουστικό set της τεράστιας φωνής των Psychotic Waltz και των Deadsoul Tribe, ωστόσο η προσέλευση του κόσμου ήταν απογοητευτικότατη. Ναι, δεκτόν ότι ήταν καθημερινή, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι του αναλογούν περισσότερα από τα  40 με 50 άτομα που αποτελούσαν το κοινό, από όποια άποψη και αν το δει κανείς...

Devon Graves

Ο Devon Graves υπήρξε λιτός, απέριττος, ανθρώπινος και εξαιρετικά άμεσος καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας του, η οποία κράτησε περίπου δύο ώρες και είκοσι λεπτά, συμπεριλαμβανομένων των εκτεταμένων λόγων που έβγαλε. Με πολύ πάθος και καταφανή αγάπη για αυτό που κάνει, άφησε όλους απόλυτα ικανοποιημένους, χαρίζοντάς μας μια πανέμορφη βραδιά, παρότι ελαφρώς απροβάριστος σε ορισμένα τραγούδια, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος, κάνοντας τα λαθάκια του στην κιθάρα,. Μοναδικό πραγματικά μελανό σημείο οι κλασικοί ανεκδιήγητοι κάπου προς τα πίσω, οι οποίοι ανά διαστήματα έκαναν βαβούρα με ομιλίες και χαχανίσματα την ώρα που κανονικά η σιωπή θα έπρεπε να τελεί το δικό της έργο. Συγχαρητήρια αγαπητοί...

Ακούσαμε κομμάτια των Deadsoul Tribe, ακούσαμε κομμάτια των Psychotic Waltz, ακούσαμε και αρκετές όμορφα δοσμένες διασκευές από David Bowie μέχρι Tenacious D. Αυτό που χάρηκα ιδιαίτερα ήταν ότι ο Graves δεν τσιγκουνεύτηκε καμία ψηλή νότα, όπως ενδεχομένως θα έκανε το 90% των τραγουδιστών στη θέση του. Βγήκαν, βέβαια, δυο-τρία «κοκοράκια», αλλά σε μια συναυλία τόσο μεγάλης διάρκειας θεωρείται αμελητέο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η φωνή του βρίσκεται σε εξαιρετικά επίπεδα, ικανή για ακροβασίες και παρανοϊκά γυρίσματα. Όσο για την χαρακτηριστικότατη χροιά του, νομίζω ότι δεν χρειάζεται καν να μπούμε στον κόπο να της πλέξουμε το εγκώμιο.

Devon Graves

Η επικοινωνία του με το κοινό ήταν άψογη και οι επισημάνσεις/αστεία του εύστοχα, καθότι εξαιρετικά εύστροφος και ευφυής ως άνθρωπος. Κάπου πριν το μισό της συναυλίας έκανε μια μεγάλη παύση να μας μιλήσει για το νέο του ιντερνετικό project. Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα εξ' αυτού, έχει γράψει ο ίδιος ένα σχετικό άρθρο αποκλειστικά για το Rocking.gr, διαβάστε το εδώ. Κορυφαίες στιγμές μιας εξαιρετικά όμορφης βραδιάς τα "Into The Spiral Cathedral", "Black Smoke And Mirrors", "Hanging On A String" και η αλληλουχία "Catch The Rainbow" / "I Remember". Δεδομένου ότι στην τελευταία συναυλία των Psychotic Waltz στην Αθήνα δεν τον είχα ακούσει σχεδόν καθόλου εξαιτίας του αθλιότατου ήχου, χάρηκα ιδιαιτέρως που για πρώτη φορά έγινα μάρτυρας της φωνής που με έχει κάνει να ανατριχιάσω τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Πραγματικά εύχομαι να πετύχει το εγχείρημά του με τα κομμάτια του που θα δημοσιεύει στο internet. Εύχομαι ακόμα περισσότερο ο δίσκος που ετοιμάζει με τους Psychotic Waltz να είναι ανάλογος της τεράστιας παρακαταθήκης της μπάντας.

Setlist:

Devon GravesToy Rockets
Time
Windsong
Some Sane Advice
Space Oddity
Lady Of Rain
Goodbye City Life
Regret
Some Day
Into The Spiral Cathedral
Just Like A Timepiece
Cry For Tomorrow / Spiders And Flies
Black Smoke And Mirrors
Empty
Drift
Hanging On A String
Fear
Catch The Rainbow
I Remember
My Grave
Imagine
Tribute
Hotel California

Μάνος Πατεράκης



08/12/12, Drugstore, Αθήνα

Διάφορες υποχρεώσεις δεν επέτρεψαν το να παραβρεθώ στην πρώτη εκ των δύο προγραμματισμένων εμφανίσεων την Παρασκευή στο Drugstore που -ως προς έκπληξή μου (μιας και πρώτη φορά βρέθηκα σε αυτό)- δεν ήταν ένας «κανονικός» συναυλιακός χώρος, χωρίς αυτό να αποτελέσει εν τέλει ανασταλτικό παράγοντα. Συζητώντας, κατάλαβα ότι η προσέλευση του κόσμου δεν υπήρξε ικανοποιητική το προηγούμενο βράδυ, υπήρξε απογοητευτική στη Θεσσαλονική και μόνο ο κόσμος της Λάρισας ανταποκρίθηκε, προς τιμήν του. Τελικά, το Σάββατο ο χώρος σχεδόν γέμισε. Και κυρίως στο τέλος γέμισε με χαμόγελα και ανθρώπους χορτασμένους από αυτό που παρακολούθησαν.

Μακριά από συμπεριφορές «ντίβας» που έχουμε χορτάσει, ο Devon ήταν εκεί από νωρίς μιλώντας με όλο τον κόσμο, πραγματοποιώντας αυτό που έχει σαν όραμα για την μουσική του: την απευθείας σύνδεση δημιουργού και δέκτη, την αμεσότητα μεταξύ μουσικού και ακροατή. Αυτή η αμεσότητα ήταν που έδινε και το κάτι παραπάνω στην ατμόσφαιρα του live, το μενού του οποίου περιελάμβανε τον Devon με την ακουστική του κιθάρα να λέει τα τραγούδια του, τα ερμηνεύει τραγούδια άλλων, να εκφράζει τις απόψεις του και να ανταλλάζει απόψεις με τον κόσμο.

Devon Graves

Βεβαίως, όλα αυτά ήταν ωραία, αλλά θα ήταν λίγα αν δεν ήταν για τη φωνή και την απόδοση του ίδιου του Devon, καθώς υπήρξαν στιγμές στις οποίες καθήλωσε τον κόσμο με τις ερμηνείες του. Ξεκίνησε γύρω στις 22:15 και έπαιξε το τελευταίο τραγούδι τρεις ώρες μετά δείχνοντας πως δεν είχε έρθει για να ξεπετάξει μερικά τραγουδάκια. Στο ενδιάμεσο βέβαια υπήρξε ένα μισάωρο διάλειμμα, ενώ εκμεταλλεύτηκε λίγο χρόνο να μας μιλήσει δια ζώσης για όσα μας ανέλυσε πρόσφατα αποκλειστικά στο site μας, γύρω από το νέο τρόπο διάθεσης της μουσικής του.

Όπως και να έχει, έπαιξε όσα τραγούδια ήξερε κι ακόμα περισσότερα, στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό (όπως ήταν αναμενόμενο) στις συνθέσεις των Deadsoul Tribe, αναδεικνύοντας τις όμορφες μελωδίες που περιέχουν πολλές από αυτές. Ξεκίνησε με το "Toy Rockets" από το "The January Tree" από το οποίο ακούστηκε επίσης, το υπέροχο "Lady Of Rain" και το "Just Like A Timepiece", αν και αυτό μάλλον θα πρέπει να λογίζεται ως τραγούδι του "Strange Mind Of". Από το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ ακούστηκαν τα σύντομα και ούτως ή άλλως ακουστικά "Empty" και "Under The Weight Of My Stone", το αρκετά αλλαγμένο "Cry For Tomorrow" και το "Into The Spiral Cathedral", ενώ από το "The Dead Word" ακούστηκαν το "Some Sane Advice" και το "Someday". Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείψουν συνθέσεις από το τεράστιο "A Murder Of Crows" με τα "Time", "Black Smoke And Mirrors" και ειδικά το "Regret" να αποτελούν μαγικές στιγμές για τον γράφοντα, ίσως τις καλύτερες της βραδιάς από το υποκειμενικό μου πρίσμα.

Devon Graves

Από διασκευές το μενού περιείχε το "Space Oddity" του Bowie, το "Catch The Rainbow" (με τον Devon να δηλώνει συγκινημένος από τη συμμετοχή του κόσμου), το "I Never Cry" του Alice Cooper, το "Imagine", το "Hotel California" και το υπέρτατο "Tribute" των Tenacious D, που κανονικά ως το «σπουδαιότερο τραγούδι του κόσμου» ήταν προγραμματισμένο να κλείσει το πρόγραμμα, αλλά κατόπιν του γνωστού συνθήματος «παίξε άλλο ένα τραγουδάκι, Buddy Lackey» απέδωσε δύο ακόμα διασκευές, με την πρώτη να μου διαφεύγει και τελικά το "Little Wing" του Hendrix να κλείνει την εμφάνισή του περίπου 15 λεπτά μετά τη 01:00.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η πλειονότητα του κόσμου περίμενε να ακούσει και Psychotic Waltz και ο Devon δε θα χάλαγε το χατίρι κανενός, καθώς πέραν του αναμενόμενου highlight με το sing-along του "I Remember" και τη συναισθηματική φόρτιση του "My Grave" (που ούτως ή άλλως είναι δικές του «υποθέσεις»), απέδωσε το "Drift" παρακαλώντας (αστειευόμενος) να μην το ανεβάσει κανείς στο youtube και αναγκάσει τον Dan Rock να ξεράσει και έδωσε μια τρομερή ερμηνεία στο "Hanging On A String".

Devon Graves

Η ικανοποίηση στο τέλος της βραδιάς στα πρόσωπα όσων παρευρέθησαν ήταν το πειστήριο πως αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν κάτι παραπάνω από ένα τίμιο live. Ήταν μια ειλικρινής καλλιτεχνική έκφραση, γεμάτη μουσική, μακριά από δήθεν συμπεριφορές, από έναν μουσικό που ήξερε τι έκανε και το έκανε πραγματικά καλά. Ούτε αρπαχτές, ούτε καιροσκοπισμοί, ούτε τίποτα. Μη με ρωτήσετε, λοιπόν, που ήταν οι σχεδόν 1.000 άνθρωποι που έσπευσαν να δουν τους Psychotic Waltz, μη με ρωτήσετε που είναι όλοι αυτοί που κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν τίμησαν τελικά ούτε 100 άτομα αυτό το βράδυ. Δεν έχει καμία σημασία.

Όπως ειπώθηκε από κάποιον κατά τη διάρκεια του live, ακόμα κι ο Chris Cornell να ερχόταν στο πλαίσιο της ακουστικής του σόλο περιοδείας, το πιο πιθανό είναι να μη συγκινούσε και πολύ κόσμο στη χώρα μας. Πάντως, ο Devon με το show αυτό έδειξε πως καλά θα κάνει να κυκλοφορήσει το δικό του ακουστικό άλμπουμ, στα πρότυπα του "Songbook". Αυτό που μένει πάντως ήταν μια εξαιρετική βραδιά, που άξιζε πραγματικά τον κόπο και μακάρι να έχουμε την τύχη να επαναληφθεί κάποια στιγμή στο μέλλον.

Setlist (με επιφύλαξη για τη σειρά):

Devon GravesToy Rockets
Time
Windsong
Some Sane Advice
Lady Of Rain
Goodbye City Life
Space Oddity (David Bowie)
Someday
Into The Spiral Cathedral
Just Like A Timepiece
Cry For Tomorrow / Spiders And Flies
Black Smoke And Mirrors
Under The Weight Of My Stone
Empty
Drift
Hanging On A String
Fear
Catch The Rainbow (Rainbow)
I Never Cry (Alice Cooper)
I Remember
My Grave
Imagine (John Lennon)
Hotel California (The Eagles)
Tribute (Tenacious D)
Little Wing (Jimmy Hendrix)

Χρήστος Καραδημήτρης
 
Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας

  • SHARE
  • TWEET