Bon Jovi, Nailpin @ Roi Baudouin Stadium (Βρυξέλλες, Βέλγιο), 14/06/08

Καθώς ο χρόνος κυλάει αμείλικτα για όλους μας και οι τεράστιες και ιστορικές μπάντες των '70s και '80s δεν θα περιοδεύουν εφ' όρου ζωής, η παρακολούθηση ενός live τους είναι επιβεβλημένη πράξη, για όποιον θεωρεί τον εαυτό του σοβαρό ακροατή της μουσικής μας. Η ελληνική συναυλιακή πραγματικότητα, όμως, όσο και αν έχει κάνει άλματα προόδου σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, δεν παύει να είναι «πίσω» συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη... Οι φήμες ότι οι Bon Jovi θα επισκεφτούν την χώρα μας για κάποιο live είναι κάτι που συζητιέται συνεχώς, εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά πάντα αποδεικνύονταν ευσεβείς πόθοι...

Αρχές της χρονιάς, ανακοινώθηκαν τα dates για επιλεγμένες χώρες της γηραιάς ηπείρου και για μια ακόμα φορά η Ελλάδα δε βρισκόταν ανάμεσα στις τυχερές... Αναμενόμενο για τους πιο κυνικούς... Ή ίσως για τους πιο ρεαλιστές...

Δε χρειαζόταν ιδιαίτερη σκέψη! Για την ακρίβεια η απόφαση πάρθηκε αμέσως! Μια ημερομηνία που να βολεύει, αεροπορικά, ξενοδοχείο, εισιτήρια και κυρίως μεγάλη αναμονή για να κυλήσουν οι μήνες... Είναι απόγευμα Σαββάτου, 14 Ιουνίου και βρισκόμαστε έξω από το Roi Baudouin Stade στα βορειοδυτικά προάστια των Βρυξελλών. Ύστερα από τον σχολαστικό έλεγχο, εισερχόμαστε στο πανέμορφο γήπεδο και περιεργαζόμαστε το χώρο.

Το Golden Circle είναι σχεδόν γεμάτο, ο χώρος στη μέση της αρένας γεμίζει με χαλαρούς ρυθμούς, ενώ οι κερκίδες δείχνουν σχετικά άδειες προς το παρόν.

Ο ουρανός είναι καθαρός και όσο περνά η ώρα τα λιγοστά σύννεφα εξαφανίζονται. Ευτυχώς, διότι μερικές ώρες πριν, η βροχή και ο συννεφιασμένος ουρανός έδειχναν απειλητικά και ικανά να χαλάσουν ελαφρώς το καλό mood για αυτό το βράδυ...

Κατά τις 19:30 εμφανίζονται στην τεράστια σκηνή οι Nailpin, μια βελγική μπάντα, αρκετά γνωστοί στους τοπικούς κύκλους, εντελώς άγνωστοι σε εμάς... Λίγο το μουσικό τους στίγμα (μια μίξη new rock ανάμεσα σε Avril Lavigne και Green Day), λίγο η δίψα μας και η εσπευσμένη αναζήτηση παγωμένης μπύρας, σίγουρα δε βοήθησαν στο να παρακολουθήσουμε με προσοχή το νεανικό αυτό συγκρότημα. Σίγουρα κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες, ενώ είχαν με το μέρος τους και σημαντική μερίδα του κοινού, αλλά τα κομμάτια τους, όλα σχεδόν στο ίδιο μοτίβο, προσωπικά δε με έπεισαν. Στα 45 λεπτά της διάρκειας του set τους έκανα άλλου είδους παρατηρήσεις! Η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού δεν ήταν (ή τουλάχιστον δεν έδειχναν) hard rockers, metalheads κ.τ.λ., αλλά πολύ πιο mainstream κοινό με casual ντύσιμο, το οποίο προφανώς ήρθε να περάσει μια όμορφη βραδιά πριν συνεχίσει κάπου αλλού τη διασκέδασή του. Ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων ήταν σίγουρα λίγο πάνω από τα τριάντα, αλλά δεν έλειπαν και οι νεαρές παρουσίες (κυρίως του ωραίου φύλου) που πρόσφεραν ζωντάνια και φρεσκάδα στο χώρο!

O ήλιος δε λέει να δύσει, κάθε λεπτό που περνά ο κόσμος εισέρχεται με γεωμετρική πρόοδο, γεμίζοντας επαρκώς και τις κερκίδες, και στις 21:15 ακριβώς οι περίπου 25.000 άνθρωποι που τίμησαν αυτό το live είναι έτοιμοι για αυτό που θα ακολουθήσει.

Η μουσική από τα ηχεία κόβεται απότομα, επικρατεί στιγμιαία σιγή, ο Tico Torres κάθεται πίσω από το drum kit και φορώντας τα δερμάτινα γάντια του θέτει την έναρξη του live. Tα session μέλη εμφανίζονται ένα ένα με τη σειρά τους, στη συνέχεια ο David Bryan με τον Richie Sambora προκαλώντας ενθουσιασμό και, τέλος, ο ίδιος ο Jon Bon Jovi, μετατρέποντας τον ενθουσιασμό σε αποθέωση. Σχεδόν αναλλοίωτοι από το πέρασμα του χρόνου, βρίσκονται όλοι εδώ μπροστά μας! Ή μάλλον σχεδόν όλοι, γιατί η απουσία του Alec John Such δεν είναι κάτι που μπορούμε να παραβλέψουμε εύκολα!



Το εναρκτήριο κομμάτι, το ομώνυμο του τελευταίου αμφιλεγόμενου album, δε θεωρώ πως είναι και η πιο επιτυχημένη επιλογή για να ξεκινήσει ένα live. Ξαφνικά όμως η φράση "two, three, four" από τα χείλη του Jon ξεσηκώνει μονομιάς το στάδιο. "Born To Be My Baby" και το party κάπου εδώ αρχίζει! Η τέλεια ακουστική του χώρου, οι χορευτικές φιγούρες του Jon, η σαγηνευτική βιολίστρια Lorenza Ponce, το «ψαρωτικό» παίξιμο του Richie και οι θρυλικές του πόζες καθιστούν το live απολαυστικό από κάθε άποψη!



Κομμάτια, αιώνιοι ύμνοι, με larger than life refrains, σαν του "You Give Love A Bad Name" που παίζεται αμέσως μετά φτάνουν μέρος του κοινού (έστω και μικρό) στα όρια παράκρουσης! Ακόμα και οι ήρεμοι και καθόλου διαχυτικοί Βέλγοι σε αυτό το κομμάτι συμμετείχαν σχετικά ενεργά. Τα "Raise Your Hands" και το καθόλου αναμενόμενο "One Wild Night" κρατούν ανέπαφο το ενδιαφέρον και το κέφι εξακολουθεί να βρίσκεται στα ύψη.



Χαρμόσυνο είναι και το γεγονός ότι η φωνή του Jon, σε αντίθεση με τα πρώτα shows της περιοδείας, ακούγεται αισθητά πιο ζεστή και δυνατή! Λογικό, καθώς έχουν μεσολαβήσει αρκετά shows ως ζέσταμα. Χωρίς να αφήσουν περιθώρια χαλάρωσης, το group μας παρουσιάζει ένα medley κομματιών, αποτελούμενο από τα "Sleep When I'm Dead", "Rockin' All Over The World" και "Start Me Up", όπου μέρη του ενός μπλέκονται στο άλλο και όλα στο τέλος καταλήγουν στο πρώτο.



Επιτέλους, το σκοτάδι έχει απλώσει το πέπλο του γύρω μας, η θερμοκρασία βρίσκεται στα επιθυμητά επίπεδα και η εισαγωγή του "In These Arms" παρακινεί το στάδιο για μαζική συμμετοχή! Πολύ δυναμική και κεφάτη εκτέλεση που ακολουθείται από τα "Story Of My Life" και "Any Other Day". Σε αυτό το σημείο οι ρυθμοί πέφτουν και το ύφος του live αλλάζει αισθητά. Κάτι που ενισχύει και η εκτέλεση του "Captain Crash And The Beauty Queen From Mars"... Οι σκληροπυρηνικοί hard rock fans περιμένουν υπομονετικά τη στροφή σε πιο heavy ήχους, την ώρα που η πλειοψηφία του κοινού δείχνει να απολαμβάνει όλες ανεξαιρέτως τις επιλογές του συγκροτήματος...

"Have A Nice Day" για τη συνέχεια με ξέφρενη εναλλαγή εικόνων στα video walls της σκηνής και ο ρυθμός ανεβαίνει ξανά! Στο "It's My Life" επικρατεί πανικός, καθώς νέοι και παλιοί οπαδοί, με μια φωνή, τραγουδούν με αμείωτη ένταση το refrain, και την ώρα που ακούμε τη θρυλική μπασογραμμή - intro του "Keep The Faith", η ικανοποίηση για το πολύ καλό, έως τώρα, setlist είναι έκδηλη στα πρόσωπά μας! Οι εφηβικές αναμνήσεις δε σταματούν εδώ, καθώς ο Jon μας μεταφέρει νοερά στα early '90s, ερμηνεύοντας με πολύ προσωπικό τρόπο το "Blaze Of Glory"! To "Blood On Blood" είναι μια ευχάριστη έκπληξη, αλλά αυτό που ακολουθεί είναι ακόμα καλύτερο!



"I'll Be There For You", με τον Richie Sambora στα φωνητικά σε μια εντυπωσιακή εκτέλεση όπου ανέδειξε πλήρως το φωνητικό του ταλέντο και για πολλοστή φορά το κιθαριστικό, παίζοντας ένα απίστευτο extended solo με συνεχείς αυτοσχεδιασμούς πάνω στην ταστιέρα! Ιστορικές στιγμές, οι οποίες συνεχίζονται καθώς το επόμενο κομμάτι δεν είναι και από τις πιο συχνές επιλογές τους στα lives. "Dry County" και οι κάτοικοι των Βρυξελλών απόψε θα πρέπει να νιώθουν ιδιαίτερα τυχεροί! Μεγαλειώδης εκτέλεση ενός εκ των καλύτερων κομματιών των Bon Jovi!

Τα επόμενα tracks ρίχνουν πάλι τον ρυθμό... Για λίγο όμως, καθώς το trademark της μπάντας, το κομμάτι - ύμνος των '80s, το ιστορικό "Livin' On A Prayer", αρχίζει να ξεδιπλώνεται μέσα από το talk box του Richie! Απερίγραπτη η κατάσταση που επικράτησε για τα επόμενα 4 λεπτά...



Μια σύντομη διακοπή και για πρώτο κομμάτι του encore η μπάντα παίζει το "Living In Sin" και αμέσως μετά το "Wanted Dead or Alive" με την «cowboy» ατμόσφαιρά του που μαγεύει το κοινό! Για τελευταίο κομμάτι έχει επιλεγεί το "Bad Medicine", με σφήνα κάπου στη μέση το "Shout" των Isley Brothers, το οποίο είναι από τα καταλληλότερα κομμάτια για να κλείσει ένα τέτοιου είδους live! O κόσμος τα δίνει όλα, ο Jon Bon Jovi και η παρέα του μας καληνυχτίζουν και 2 ώρες και 15 λεπτά έχουν περάσει δίχως να το καταλάβουμε...

Ένα live με άψογο ήχο, με μια μπάντα 100% επαγγελματική, αλλά όχι εις βάρος της επαφής της με το κοινό, με εντυπωσιακό stage show, έξυπνες εναλλαγές πλάνων στα video walls από τον σκηνοθέτη και σεβασμό στο σύνολο σχεδόν της δισκογραφίας τους!



Μια μικρή απογοήτευση που δεν είδαμε live το all time classic "Runaway" και το προσωπικό αγαπημένο μου "I'd Die For You" είχε ήδη ξεπεραστεί μέχρι να εξέλθουμε από το Roi Baudouin Στάδιο, αλλά οι πολλές δυνατές στιγμές που ζήσαμε αυτό το δροσερό Σαββατόβραδο στην πρωτεύουσα του Βελγίου θα μας συντροφεύουν για πολύ καιρό...

Η σκέψη μας βρίσκεται πια στην επόμενη μέρα, καθώς στο Nijmegen της γειτονικής Ολλανδίας μας περιμένουν ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, αποτυπωμένη κάπου αλλού...