Austin City Limits Music Festival: Eagles, The Flaming Lips, Edward Sharpe And The Magnetic Zeros, Blind Pilot, Ruby Jane @ Zilker Park (Austin, Texas), 10/10/10

22/10/2010 @ 11:11
Το μάθαμε πλέον το κόλπο. Ξυπνάμε νωρίς το πρωί, ποδήλατο για το κέντρο, ακολουθούμε το πλήθος που έχει ήδη κατακλύσει τους δρόμους και φτάνουμε στο πάρκο. Ο ενθουσιασμός μας έχει χτυπήσει κόκκινο πριν καλά-καλά περάσουμε την πύλη της εισόδου. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ανοίγοντας τις πύλες για το κοινό ακούστηκε από τα ηχεία το θέμα της ταινίας "Star Wars".

Ο καιρός όλο το τριήμερο μας έχει κάνει μεγάλες χάρες. Πεντακάθαροι, γαλανοί ουρανοί, ελαφρό αεράκι και οι θερμοκρασίες σταθερές στους 27-28 βαθμούς, ώστε να παρακολουθούμε τη μουσική χωρίς να τρέχει ο ιδρώτας ασταμάτητα.

Ξεκινήσαμε τη μέρα μας ιδιαίτερα νωρίς σήμερα για να δούμε τη νεαρή Ruby Jane, μια εκπληκτική μουσικό, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Texas, που έχει καταπλήξει τα πλήθη. Η Ruby είναι μόλις 15 χρονών και αποτελεί ήδη το επίκεντρο της προσοχής πληθώρας δημοσιευμάτων. Το ταλέντο της ως στιχουργός και μουσικός αστράφτει σε κάθε της παρουσίαση, αλλά το μεγάλο της φόρτε είναι το βιολί και «βάζει τα γυαλιά» σε όλους όταν το πιάνει στα χέρια της.



Πραγματικά, η σκηνική της παρουσία ήταν ό,τι πιο ενεργητικό θα μπορούσαμε να δούμε ως πρώτο καλλιτέχνη για σήμερα. Το δοξάρι αποτελούσε επέκταση του χεριού της και οι εκατοντάδες κόσμου που ήρθαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Η μουσική της επικεντρώνεται κυρίως σε jazz, blues και country και αυτό το 15χρονο κορίτσι, με την αστείρευτη ενέργεια, έχει χαρακτηριστεί ως το θαύμα που χρειαζόταν η country μουσική.



Λίγο μετά από τη Ruby πήγαμε να δούμε τους Blind Pilot, ένα 6μελές συγκρότημα από το Portland των Ηνωμένων Πολιτειών. Με τη μουσική τους να ταλαντεύεται μεταξύ ακουστικού και indie rock, οι Blind Pilot μαγεύουν τα πλήθη, όχι μόνο με τους ευχάριστους και καλοσυγκροτημένους ήχους τους, αλλά και με το στυλ των περιοδειών τους, μιας και είναι γνωστοί για τις περιοδείες που έχουν κάνει στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών με ποδήλατα!



Το βιολοντσέλο και το μπάντζο προσφέρουν έναν πολύ ιδιαίτερο ήχο στη μουσική τους και η μία ώρα που παίξανε αποτέλεσε μια πολύ καλή προσθήκη στις συναυλίες της ημέρας.

Το σχέδιο ήταν να δούμε τους Gayngs λίγο αργότερα, αλλά η εμφάνιση τους ακυρώθηκε τελευταία στιγμή, οπότε βρήκαμε λίγο ελεύθερο χρόνο να ξεκουραστούμε. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, μετά το χτεσινοβραδινό τους show σε ένα χώρο στο κέντρο του Austin, ο οδηγός του φορτηγού με όλο τους τον εξοπλισμό θεώρησε καλή ιδέα να σηκωθεί να φύγει και να πάει στο Nashville, μια πόλη 1400 χιλιόμετρα.

Χαζεύοντας το βιβλιαράκι με το πρόγραμμα, αποφασίσαμε να δουμε τους Edward Sharpe And The Magnetic Zeros. Πρόκειται για ένα πολύ νέο συγκρότημα, ηγούμενο από τον Alex Ebert, ο οποίος ήταν κάποτε στα φωνητικά του pop group Ima Robot. Τα τραγούδια τους αυτά καθ' αυτά μιλάνε κυρίως για αγάπη, ειρήνη και τα σχετικά και τα (πολλά!) μέλη της μπάντας είναι στην ουσία ένα μάτσο χίπηδες. Ο Ebert εμφανίστηκε στη σκηνή μετά από μια τρίλεπτη προσευχή με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, ξυπόλητος και φορώντας ρούχα τα οποία η γιαγιά του καθενός μας θα χαρακτήριζε ως «κουρέλια» χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξαφνίκα, χωρίς καν να έχει ξεκινήσει να τραγουδάει το πρώτο κομμάτι, πηδάει από τη σκηνή στην τάφρο, περπατάει προς το κοινό και, σκαρφαλωμένος στο διαχωριστικό κάγκελο, αρχίζει να χαιρετάει όλο τον κόσμο και να τους αγκαλιάζει.

Καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους έκοβε βόλτες και χοροπηδούσε στη σκηνή, ενώ η μουσική τους έχει ποικιλία και πολύ ενδιαφέροντες ήχους. Από την άλλη, βέβαια, δε νομίζω να μπορούσε να μας κρατήσει το ενδιαφέρον για πολύ περισσότερο ακόμα.

Σε μια από τις μεγάλες σκηνές αμέσως μετά έπαιζαν οι Flaming Lips και δε σκοπεύαμε να τους χάσουμε. Πήγαμε τρέχοντας και πιάσαμε ένα καλό σημείο, ώστε να σταθούμε όσο πιο κοντά μπορούσαμε. Όπως περιμέναμε, ο Wayne Coyne έπαιξε όλα τα χαρτιά του και δεν απογοήτευσε καθόλου. Μέσα στη μία ώρα που διήρκεσε το show τους, παρακολουθήσαμε τον Coyne να γίνεται ένα, όχι μόνο με τη σκηνή, αλλά και με το χώρο του κοινού. Η ψυχεδέλεια χτύπησε κόκκινο, χάρη στην τεράστια πλαστική φούσκα, μέσα στην οποία μπήκε για τη δική του έκδοση του «crowd-surfing», το μεγάφωνο που έβγαζε ροζ καπνούς, την πληθώρα αγοριών και κοριτσιών ντυμένων στα πορτοκαλί, αριστερά και δεξιά της σκηνής, να χορεύουν ξέφρενα και την αρκούδα, η οποία απλά αποφάσισε να εμφανιστεί στη σκηνή και να πάρει τον Coyne στους ώμους της. Σε οποιαδήποτε άλλη συναυλία θα είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό, αλλά οι Flaming Lips μας έχουν εκπαιδεύσει τόσα χρόνια στην τρέλα τους και ξέρουμε ότι όλα είναι πιθανά.



Μετά από τόσα και τόσα συγκροτήματα, είχε φτάσει η ώρα για τους headliners όλου του φεστιβάλ. Ως το μεγάλο όνομα των τριών ημερών, οι οργανωτές επέλεξαν τους Eagles. Ιστορικό συγκρότημα, δε μπορούμε να πούμε, αλλά με το μοτίβο που ακολουθούσε το ACL μέχρι τώρα οι Eagles δε μας φαινόταν να ταιριάζουν και τόσο. Θα έλεγε κανείς ότι για λόγους σεβασμού τους βάλανε ως κορυφαίο όνομα του φεστιβάλ.



Όπως και να 'χει, το να βρισκόμαστε ανάμεσα σε 70.000 κόσμο, κοιτώντας τους Glenn Frey, Don Henley, Joe Walsh και Tim Schmit στη σκηνή και ακούγοντας το "Hotel California" σε ζωντανή εκτέλεση είναι μια μοναδική εμπειρία και ένας πάρα πολύ καλός επίλογος σε ένα εκπληκτικό τριήμερο.

Το ACL έχει πλέον τελειώσει και οι τελευταίες χιλιάδες επισκεπτών ξεχύνονται στους δρόμους. Τις τελευταίες τρεις μέρες είδαμε συγκροτήματα κάθε είδους και απολαύσαμε ζωντανές εκτελέσεις όχι μόνο αγαπημένων μας κομματιών, αλλά και άλλων πολύ αξιόλογων που δε γνωρίζαμε. Αυτό το φεστιβάλ αποδείχθηκε να είναι μια φανταστική διοργάνωση, στην οποία αναμφισβήτητα αξίζει να παραβρεθείτε.



Άντε, ακόμα δεν ήρθε το 2011 για να ξαναπάμε;

Ανταπόκριση / φωτογραφίες:
Μενέλαος Πρόκος
http://www.athousandclicks.com

Περισσότερες φωτογραφίες:

Ruby Jane:


Blind Pilot:








Edward Sharpe And The Magnetic Zeros:


The Flaming Lips:




Eagles:



  • SHARE
  • TWEET