Anthrax, Exarsis @ Gagarin 205, 28/07/13

Τέλος Ιουλίου. Μέρες που οι Έλληνες συνηθίζουν να πραγματοποιούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ο φετινός όμως έβδομος μήνας του έτους είχε κάτι που σίγουρα απέτρεψε κάποιους να αφήσουν το κλεινόν άστυ ή τους έκανε να διακόψουν τις όποιες αποδράσεις τους. Η έλευση των Anthrax στη χώρα μας, μίας από τις μεγαλύτερες μπάντες που έχει αναδείξει το thrash metal, για ακόμα μια φορά, αλλά και το γεγονός ότι θα εμφανίζονταν σαν headliners πρώτη φορά έκανε πολλούς να ήταν παρόντες. Ο συναυλιακός χώρος ήταν κατά τα ¾ γεμάτος και έτσι ο κόσμος τίμησε αυτό το σπουδαίο σχήμα. Όταν μάλιστα το support σχήμα ήταν άλλη μια ανερχομένη δύναμη του ήχου, τότε υπήρχε ένας επιπρόσθετος λόγος να είναι κάποιος εκεί.

Βάσει ώρας προγραμματισμού οι Exarsis ήταν ακριβείς με το κοινό και έτσι λίγα λεπτά πριν τις 21:00 εμφανίστηκαν στην σκηνή. Το τι ακολούθησε στα επόμενα 35 λεπτά απλά ήρθε να επιβεβαιώσει ό,τι καλό ακούγεται για αυτούς από κοινό και κριτικούς. Παρόλο που δεν «μπήκαν καλά» αφού το πρώτο τους τραγούδι ηχούσε πολύ μουντό, από το δεύτερο και μετά και όσο διήρκησε το setlist τους ήταν απλά χάρμα οφθαλμών.



Αυτό που ερχόταν από την σκηνή ήταν ένα ωστικό κύμα thrash επίθεσης που ήθελες δεν ήθελες σε παρέσερνε στη δίνη του. Πέρασαν απλά κάποια δευτερόλεπτα μέχρι ο κόσμος να σχηματίσει το γνωστό pit υπό τους ήχους των Exarsis τρέχοντας γύρω γύρω. Αν δεν τους έχεις ξανακούσει, σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη με τη μουσική τους αλλά και με την παρουσία του Alex, frontman της μπάντας, που η χαρακτηριστική τσιριχτή φωνή του αποτελεί σήμα κατατεθέν του group.



Επί σκηνής έβλεπες πέντε νεαρούς να επιδίδονται σε ταχύτατες συνθέσεις, φουλ στην μελωδία και τα επιθετικά, κοφτά καθαριστικά riff. Εκτός του drummer λόγω θέσης, οι υπόλοιποι «όργωναν» συνεχώς το σανίδι αλλάζοντας θέση, δημιουργώντας μια εικόνα που χαιρόσουν να βλέπεις. Αν μη τι άλλο είχες μπροστά σου νιάτα με όρεξη για καλό thrash metal και πάνω από όλα ταλέντο. Σίγουρα θέλουν λίγο βελτίωση σε κάποιες μικρές λεπτομέρειες αλλά ότι παρακολουθήσαμε ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό. Το set list βασίστηκε στις δυο full length δουλειές τους και στο τέλος ήρθε η ευχάριστη ηχητική έκπληξη μιας και το "United Forces" των S.O.D. στους οποίους ανήκουν οι Scott Ian-κιθαρίστας και Charlie Benante-drummer των Anthrax έκλεισε το set τους με βασικό στοιχείο τη διασκέδαση, πραγματοποιώντας μια εμφάνιση άξια θαυμασμού.



Οι Exarsis έχουν όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσουν στα Ευρωπαϊκά σαλόνια αφού ανήκουν στην ελίτ του χώρου στην Ελλάδα και σίγουρα κοντράρουν στα ίσια όλες τις αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού, άσχετα αν εκφράζονται με μουσική που πολλοί θεωρούν «πεθαμένη». Το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος απέδειξε ότι το κοινό και με το παραπάνω χάρηκε κάθε λεπτό του setlist. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι δεν σταμάτησε καμία στιγμή να συμμετέχει τραγουδώντας ή χορεύοντας στους ρυθμούς τους.

Μετά από μια ολιγόλεπτη διακοπή για να φτιαχτεί η σκηνή και γύρω στις 21:50 έκαναν την εμφάνισή τους οι Anthrax με φόντο το εξώφυλλο του "Worship Music". Επιτέλους αυτό το τόσο ιστορικά σημαντικό συγκρότημα θα έκανε μια headline εμφάνιση που σίγουρα τόσο του αξίζει. Δεν σας κρύβω ότι πήγα ελαφρώς ανήσυχος για το ποιόν του live. Ο κύριος προβληματισμός μου προέκυψε από την άκρως τυπική συνέντευξη που μας παραχώρησε ο κιθαρίστας Scott Ian λίγες μέρες πριν και σκεπτόμενος το γεγονός ότι τα μεγάλα σχήματα δρουν πια αρκετά επαγγελματικά με την άσχημη έννοια του όρου με έκανε να σκέφτομαι μέχρι και «αρπαχτή». Τόσα έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια.



Όλα αυτά όμως έφυγαν αιφνιδίως όταν ξεκίνησαν να παίζουν. Οι πιο πολλοί είθιστε να ξεκινούν την εμφάνιση τους με τραγούδι από την τελευταία full length δουλειά τους. Εκείνοι όμως, ίσως σκεπτόμενοι ότι αυτή ήταν δύο χρόνια πίσω (εξαιρώ το φετινό EP) αποφάσισαν να αρχίσουν με το all time classic "Among The Living". Είναι κάπως περιττό να αναφερθεί ότι ο κόσμος δεν ήθελε και πολύ για να ξεκινήσει τον χορό.



Από το πρώτο δευτερόλεπτο αυτό που έζησαν όσοι ήταν παρευρισκόμενοι είναι δύσκολο να περιγραφεί. Απλά μαθήματα thrash metal από ένα σχήμα που αποτελεί δάσκαλο του είδους. Το επόμενο "Caught In A Mosh" ανέβασε ταχύτατα την αδρεναλίνη και έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση στον κόσμο που είχε σχεδόν γεμίσει τον χώρο, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια πανέμορφη εικόνα. Σίγουρα οι κάπως πιο μεγάλοι ηλικιακά έχοντας βιώσει την κυκλοφορία των δυο αυτών τραγουδιών θα γύρισαν συνειρμικά πολλά χρόνια πίσω.



Οι Anthrax είναι και αυτοί από τους λίγους που σε ιδρώνουν ακόμα και αν είσαι στατικός, όσο βέβαια γίνεται, εκτός pit. Είναι ένα συγκρότημα που ακόμα και τώρα που το ηλικιακό κοντέρ έχει περάσει τα μισά του 100, αγαπάει αυτό που κάνει δρώντας άκρως επαγγελματικά αλλά χωρίς αίσθηση αγγαρείας, όπως ίσως κάποιοι άλλοι έτεροι μεγάλοι του είδους, και καταφέρνει να επικοινωνεί με τον κόσμο. Αυτό έκαναν και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν όσο θα το επιτρέψουν οι αντοχές τους. Το βράδυ της Κυριακής η απόδοσή τους δεν θα ξέφευγε από ότι μας έχουν δώσει στις μέχρι στιγμής επισκέψεις τους αλλά και μέσα από τους δέκτες μας. Εκτός βεβαίως του πιο πλούσιου setlist συγκριτικά με όσες φορές έπαιξαν στην Αθήνα.



Επιλέγοντας έναν συνδυασμό άτυπου best of μέχρι και το άλμπουμ "Persistence Of Time" και των δύο τελευταίων κυκλοφοριών τους "Worship Music" και "Anthems", ό,τι έχει δηλαδή τραγουδηθεί από τον αγαπημένο frontman του κοινού Joey Belladonna, κατάφεραν στην μιάμιση ώρα που ήταν επί σκηνής να ξεσηκώσουν τους πάντες. Ευτυχώς που το πάτωμα δεν είχε φωνή να φωνάξει το πόσο πονούσε από τα συνεχή ποδοβολητά. Φυσικά όλα αυτά έγιναν γιατί η μπάντα, παρόλο που ήταν τα 3/5 από την σύνθεση που έχει ηχογραφήσει τα πολλά hits, έδειχνε πολύ δεμένη και συμπαγής.



Μπροστάρης ήταν ο Belladona που έδινε το σύνθημα σαν καλός μαέστρος και ο κόσμος από κάτω παραληρούσε. Πραγματικά ανά στιγμές αναρωτιόμουν πως έχει ακόμα αυτό το σθένος και τραγουδάει με τρόπο που σε παρασέρνει. Όλη την ώρα «έπαιζε» με τον κόσμο, τον ευχαριστούσε που ήταν παρών αν και Ιούλιος και γενικά έκανε ότι ακριβώς προστάζει άτυπα ο ρόλος του. Τεράστιος frontman! Ευτυχώς και οι άλλοι στάθηκαν στο ύψους των περιστάσεων. Αν και μόνο τα παλιά μέλη (ο αιώνια έφηβος Scott Ian στην κιθάρα και ο Frank Bello στο μπάσο) ήταν πιο ενεργητικοί επί σκηνής σε κινήσεις και λόγια, ό,τι έβλεπες δεν απείχε σε τίποτα από ότι μας έχει συνηθίσει το σχήμα. Αξίζει όμως και ένα μεγάλο μπράβο στους δυο μουσικούς σε κιθάρα και drums αντίστοιχα που τους πλαισιώνουν στις live εμφανίσεις τους γιατί έχουν δέσει με τους υπόλοιπους χαρίζοντας μόνο ωραίες εικόνες.



Έτσι τα "Medusa", "Indians", "N.F.L.", "Got The Time", "I Am The Law", "Deathrider" ήταν μερικά από τα τραγούδια που ξεσήκωσαν το κοινό και το οδήγησαν ηχητικά στα ουράνια. Ο κόσμος εκστασιασμένος χόρευε συνεχώς με ό,τι έβλεπε και άκουγε. Ειδικά στο "Deathrider" το pit κάλυπτε κάτι παραπάνω από το μισό του συναυλιακού χώρου στο κάτω διάζωμα. Μέχρι και καπνογόνο άναψε ευτυχώς για λίγο. Ιδιαίτερη συγκίνηση επικράτησε σε όλη την διάρκεια του "In The End" μιας και την σκηνή κοσμούσαν αριστερά και δεξιά της πανό με τους Ronnie James Dio και Dimebag Darell, δύο μουσικούς των οποίων ο θάνατος έχει κάνει φτωχότερη την metal κοινότητα. Ειλικρινά οι λέξεις περιττεύουν για ό,τι είδαμε.



Μικρό μόνο προσωπικό παράπονο -και ίσως και ορισμένων άλλων- ήταν η διάρκεια του setlist τους. Θα ήθελα μια και έκαναν πρώτη φορά headline εμφάνιση να έπαιζαν περισσότερη ώρα. Αναγνωρίζω την ηλικία και τις περιορισμένες αντοχές πια για πολύ ώρα thrash metal αφού είναι όντως κουραστικό, αλλά έστω θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει πχ το "T.N.T." ή κάποιο από τα νεότερα τραγούδια τους για χάρη κάποιου πιο παλιού και αγαπημένου. Δεν πειράζει όμως. Η λατρεία του κοινού δεν μετριέται από το πόσα παλιότερα τραγούδια θα παίξεις αλλά πως θα το κάνεις. Και εκείνο το βράδυ οι Άνθρακες απλά επιβεβαίωσαν την φήμη που τους ακολουθεί. Κατάφεραν όση ώρα ήταν στο σανίδι να κάνουν τον κόσμο να περάσει καλά και να διασκεδάσει. Ό,τι δηλαδή πιο σημαντικό για τον οπαδό.



Αυτά ήταν τα ευχάριστα της βραδιάς. Ένα άκρως ενοχλητικό σημείο του όλου event ήταν το merchandise. Δυστυχώς η εξωφρενική τιμή των 30 ευρώ για κάθε κοντομάνικο t-shirt ήταν απαγορευτικός παράγοντας έτσι ώστε το κοινό να έχει ένα αναμνηστικό από το εν λόγω live. Δεν ξέρω ποιος φταίει για αυτό αλλά είναι απαράδεκτο να συμβαίνει, ειδικά στην χώρα μας που μαστίζεται από την οικονομική κρίση και ο κάθε οπαδός ίσως περιμένει την ζωντανή εμφάνιση του αγαπημένου του group να την συνδυάσει με ένα ενθύμιο. Εκείνο το βράδυ κάποιος ή κάποιοι του το στέρησαν. Αίσχος.



Τα "Madhouse" και "Antisocial" έκλεισαν μια εμφάνιση που θα μείνει για πάρα πολύ καιρό βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όσων ήταν εκεί και θα συζητείται σε κάθε παρέα. Οι Anthrax ήρθαν, μας πήραν τα μυαλά και έφυγαν ήσυχοι ξέροντας ότι έπραξαν όπως όφειλαν προς τέρψη του κοινού. Όταν τα φώτα άναψαν και παράλληλα με το παρατεταμένο χειροκρότημα των οπαδών, το "Long Live Rock 'N' Roll" δονούσε την ατμόσφαιρα βοηθώντας τα ιδρωμένα κορμιά να αποχωρήσουν πιο εύκολα. Μνημονεύστε τα τελευταία λόγια του Belladonna: "Don't Forget To Worship Music". Αυτό τα λέει όλα!

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.weebly.com - Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com