Agnostic Front, Bad Movies, Last Hope, Streetwise @ Principal Club Theater, 27/06/17

Πέρασαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια από την τελευταία εμφάνιση των Agnostic Front στη Θεσσαλονίκη. Δώδεκα χρόνια μέσα στα οποία άλλαξαν πολλά, αλλά ορισμένα συναισθήματα παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Αυτή ήταν και η βασική σκέψη κατά την άφιξή μας στο Principal και ακόμα περισσότερο στη θέα αρκετών παλιών γνώριμων προσώπων.

Μια συναυλία στη μέση της εβδομάδας ακούγεται πολύ καλή περίπτωση ώστε να σπάσει τη ρουτίνα και τη μονοτονία, αλλά οι εργασιακές συνθήκες δημιουργούν διάφορα προβλήματα κυρίως στην έγκαιρη προσέλευση του κοινού. Ανάμεσά τους και εμείς, φτάσαμε αναγκαστικά αργοπορημένοι χάνοντας την ευκαιρία να απολαύσουμε τους Λαρισαίους Streetwise και τους «συνήθεις ύποπτους» Last Hope οι οποίοι ακολουθούν τους Agnostic Front σε όλο το βαλκανικό σκέλος της περιοδείας τους.

Οι Bad Movies ανέβηκαν στη σκηνή χωρίς πολλά λόγια και άφησαν τη μουσική να μιλήσει. Χωρίς να προκαλέσουν τον πανικό που θα επικρατούσε σε μια headline εμφάνισή τους κατάφεραν να «κουνήσουν» τις πρώτες σειρές. Δεκαπέντε punk/high energy rock 'n' roll συνθέσεις, παλιές και νέες επιτυχίες, ένα νέο κομμάτι (του οποίου τον τίτλο δεν συγκράτησα), μια πολύ καλή ελληνόφωνη διασκευή στο "If I Ever Leave This World Alive" των Flogging Molly και ιδανικό κλείσιμο με το "Δωσ' Μου Αλητεία Ή Θάνατο". Αλητεία για άλλη μια φορά και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Με την πρόσκληση ώστε το κοινό να συσπειρωθεί και να πλησιάσει τη σκηνή και τον Vinnie Stigma να δείχνει το ονομά του περήφανα στο πίσω μέρος της κιθάρας του, οι Agnostic Front ανέβηκαν στη σκηνή. Το εναρκτήριο "The Eliminator" μας βούτηξε στο crossover/thrash ενώ το "My Life, My Way" μας μετέφερε στο πιο πρόσφατο hardcore/punk ύφος της μπάντας.

Το setlist που μας παρουσίασαν οι Αμερικανοί είχε ως σκοπό να κάνει μια ολοκληρωμένη ιστορική αναδρομή στη διόλου ευκαταφρόνητη δισκογραφία της μπάντας. Πρόσφατες hardcore συνθέσεις διαδέχονταν τα ξέφρενα κομμάτια του μακρινού παρελθόντος.

Η κάθε γενιά έχει τους δικούς της ύμνους. Έτσι οι παλιότεροι ούρλιαξαν "Gulliani Gulliani Gulliani Fuck Off" ενώ οι νεότεροι "I Miss The Old New York". Άλλοι έβρισκαν τον εκπρόσωπο της hardcore φιλοσοφίας στο "For My Family" και άλλοι στο "Friend Or Foe". Η κάθε γενιά έχει τους δικούς της ύμνους και όλες οι γενιές μαζί το "Gotta Go", τη διαχρονική επιτυχία των New Yorkers κατά την οποία ανέβασαν επίσης μέλος των Last Hope στη σκηνή.

Για να είμαστε ειλικρινείς η όλη φιλοσοφία που διακατέχει τις hardcore μπάντες, η τιμιότητα των μελών αλλά και η ανταπόκριση που βρίσκουν τα λεγόμενα τους στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς είναι αρκετά συγκινητική. Η αφοσίωση τους είναι ορισμένες φορές τόσο μεγάλη που ακόμα και τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα δείχνουν να ξεπερνιούνται. Κατά πάσα πιθανότητα γι' αυτό και η πλειοψηφία του κοινού έδειξε να αδιαφορεί για το γεγονός ότι ο γερόλυκος Roger Miret δεν μπορεί πλέον να τραγουδήσει. Φυσικά και ο ρόλος του frontman μιας hardcore μπάντας είναι αρκετά διαφορετικός από ενός απλού τραγουδιστή αλλά τα πράγματα δείχνουν να είναι πολύ δύσκολα για τη φωνή του, κατά άλλα αξιοσέβαστου, Miret.

Οι Agnostic Front δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο στη hardcore σκηνή αλλά παραμένουν πιστοί σε αυτό που οι ίδιοι έχτισαν. Ο σεβασμός ο οποίος εμπνέουν και το «βαρύ» όνομα αυτής της ιστορικής μπάντας ήταν τα στοιχεία που υπερίσχυσαν στη συγκεκριμένη εμφάνιση και όχι η απόδοση του ίδιου του συγκροτήματος.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας