Accept, Fortress Under Siege, Null 'O' Zero @ Gagarin 205, 23/05/15

Η καλύτερη heavy metal μπάντα των τελευταίων ετών έσπειρε ξανά τον τευτονικό τρόμο

Από τους Θοδωρή Ξουρίδα, Βασίλη Σκιαδά, 25/05/2015 @ 11:27
Γράφω - σβήνω την «εισαγωγή» που πρέπει να γράψω για αυτό που βιώσαμε στις 23 Μαΐου 2015 στο Gagarin. Τα λόγια στριμώχνονται στην άκρη των χειλιών (και των δαχτύλων), καθώς... τι να πεις και τι να αφήσεις: Οι Accept, αναμφίβολα, είναι μαζί με τους Saxon, οι πιο καλοδιατηρημένες μπάντες της γενιάς τους, δισκογραφικά κινούνται μεταξύ πολύ καλού και άριστου, ενώ οι επιδόσεις τους στο σανίδι, είναι πραγματικά υπεράνω κριτικής.

Ειδικά για τους Accept, καλό είναι να μην πας ανυποψίαστος σε κάποια συναυλία τους, γιατί είναι πιθανό να σου φύγει το κεφάλι από την ένταση της μουσικής, την ακρίβεια και το πάθος στην εκτέλεση των τραγουδιών και την παντελή απουσία πόζας και στησίματος... Οι Γερμαναράδες παίζουν σκληρό heavy metal, σέβονται απίστευτα την ιστορία τους και τους οπαδούς τους, παρουσιάζουν ένα δίωρο υπερχορταστικό set (αν παίζανε μισή ώρα ακόμα, παίζει να μην είχαμε κουράγιο να πάρουμε τα πόδια μας για μια βδομάδα...) και κάνουν μαγαζιά μεγέθους Gagarin ή Fuzz να μοιάζουν μικρά, απίστευτα μικρά για τους χωρέσουν...

Δύσκολο έργο όμως είναι να καλείσαι να «ανοίξεις» τις συναυλίες τους. Μπορεί να έχεις την ευκαιρία να ακουστείς από πολύ κόσμο και να καμαρώνεις που θα είσαι support σε αυτή την τεράστια μπάντα (που, αν παίζεις metal, σε έχει επηρεάσει είτε το ξέρεις είτε όχι), όμως το ειδικό βάρος και η λατρεία του κόσμου απέναντί της, μεγαλώνει την αδημονία για την εμφάνισή της και κονιορτοποιεί, κυριολεκτικά, ό,τι προηγείται. Δύο καλές ελληνικές μπάντες, οι νεοπαγείς και χωρίς δισκογραφική παρουσία ακόμα, Null ‘O’ Zero και οι «παλιοί» Fortress Under Siege, ανέλαβαν το φορτίο της προθέρμανσης του κοινού και, τηρουμένων των αναλογιών, ανταπεξήλθαν ικανοποιητικά.

Ακριβώς στις 20:00 λοιπόν, οι Null 'O' Zero σκάσανε μύτη και αυτό που πρώτο σου κάνει εντύπωση από το συγκρότημα είναι η εκπληκτική πραγματικά φωνή του τραγουδιστή τους, που στ' αυτιά μου ακουγόταν σαν ένας κάπως πιο αγριεμένος Russell Allen. Και η μουσική τους, παρότι οι ίδιοι την περιγράφουν ως heavy / thrash metal, θα έλεγα ότι θυμίζει τους Symphony X των τελευταίων δίσκων, δίχως πλήκτρα και δίχως την ακραία τεχνική των Αμερικανών.

Καλά προετοιμασμένοι για το event και δίχως εμφανές άγχος, οι Null 'O' παρουσίασαν πειστικά το υλικό τους, από το οποίο όμως λείπουν τα καθαρά συναυλιακά - πιασάρικα κομμάτια, που θα τους έδιναν τη δυνατότητα να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου, καθ' όλη τη διάρκεια του μισάωρου σετ τους. Υποθέτω όμως ότι αυτό θα έρθει στη συνέχεια της πορείας τους, καθώς η καλή πρώτη ύλη υπάρχει και με το παραπάνω.

Οι Fortress Under Siege γύρω στις 20:50, και ενώ το Gagarin είχε σχεδόν γεμίσει, πήραν τη σκυτάλη και μέχρι τις 21:30 μας κράτησαν συντροφιά, για να μας αφήσουν στα αδηφάγα νύχια των Accept. Με υλικό από τους δύο δίσκους τους και με το βάρος εστιασμένο στο πολύ δυνατό "Phoenix Rising" του 2015, ήταν άψογοι. Ο "Hannibal" τους ταιριάζει μια χαρά και επί σκηνής, είναι κεφάτος, λέει τα αστειάκια του στον κόσμο, μένει ωστόσο πιστός στις studio εκτελέσεις των κομματιών.

Οι Σωτηρόπουλος και Γεωργίου, σε κιθάρα και πλήκτρα αντίστοιχα, είναι φανταστικοί και το rhythm section είναι ευέλικτο και στιβαρό, όπως πρέπει. Τα κομμάτια του Phoenix Rising αρέσουν στον κόσμο και προσωπικά απόλαυσα ιδιαίτερα τα "Don't Let Go" και το ομώνυμο, κατατάσσοντάς τα στα highlight της εμφάνισής τους, η οποία διήρκεσε περίπου 40 λεπτά.

Να σημειώσουμε κάπου εδώ ότι τόσο οι Fortress όσο και οι Null 'O' Zero είχαν σύμμαχο έναν αρκετά διαυγή και δυνατό ήχο (τα πλήκτρα στους Fortress ήταν κάπως «ριγμένα» στην αρχή, αλλά έστρωσαν στην πορεία), που τους έδωσε την δυνατότητα να περάσουν τη μουσική τους στον κόσμο που πιθανόν δεν τους γνώριζε. Στις 21:30 η μπάντα αποχώρησε μέσα σε κλίμα ευφορίας και πήρε τη θέση της ανάμεσα στο κοινό, για να απολαύσει και αυτή τον τυφώνα Accept...

Βασίλης Σκιαδάς

Όταν όλα είναι πλέον έτοιμα, το "Given The Dog A Bone" των AC/DC προετοιμάζει το έδαφος, και ακριβώς στις 22:00 η εισαγωγή του "Stampede" ακούγεται από τα ηχεία. Οι Accept καταλαμβάνουν την σκηνή μέσα σε αποθέωση και ξεκινούν με το opening track του τελευταίου τους στούντιο άλμπουμ, "Blind Rage". Από τις πρώτες νότες γίνεται αντιληπτό πως οι παλιοί έχουν δέσει απόλυτα με τους δύο καινούργιους (πλην του Tornillo, και τα τέσσερα μέλη συνεισφέρουν δεύτερα φωνητικά) και ότι ο ήχος θα είναι πολύ καλός, καθώς τα τύμπανα ακούγονται δυνατά και καθαρά.

Accept

To πρώτο sing-along δε στο solo του Wolf καθιστά εξαρχής σαφές ότι το κοινό θα τραγουδά με κάθε ευκαιρία τους στίχους και τις κιθαριστικές μελωδίες, αλλά ακόμα και riff, όπως συνέβη στο τέλος με το "Balls To The Wall". Τα δύο επόμενα κομμάτια από το "Stalingrad", το ομώνυμο και το "Hellfire", μας βάζουν ακόμη καλύτερα στο κλίμα της συναυλίας, ενώ το "London Leatherboys" ανοίγει τον χορό των παλιών αγαπημένων, που συνεχίζεται με την ενθουσιώδη υποδοχή στο καταπληκτικά εκτελεσμένο "Losers And Winners" και το μαζικό sing-along στο "Midnight Mover".

Στο "Starlight" που μεσολάβησε γίναμε μάρτυρες μιας εκ των κορυφαίων δισολιών που έχουν γραφτεί ποτέ στην σκληρή μουσική. Ο Uwe Lulis στέκεται για πρώτη φορά δίπλα στον Wolf και οι Flying V θερίζουν κάμποσα κεφάλια, υπενθυμίζοντας πόσο μπροστά ήταν οι Accept το 1981. Μετά από 32 λεπτά και αφού η πεντάδα δεν έχει πάρει ανάσα, ο Tornillo απευθύνεται για πρώτη φορά στο κοινό, υπενθυμίζοντας με την σειρά του την περσινή κυκλοφορία του "Blind Rage".

Accept

Ο κόσμος συμμετέχει ενεργά στο "Dying Breed" με την επαναλαμβανόμενη ιαχή στο φινάλε και το "Final Journey", σιγοντάροντας με ρυθμικά χειροκροτήματα στα solo του Wolf, ο οποίος εν συνεχεία λάμπει στην επική κομματάρα "Shadow Soldiers". Εξαιρετική είναι η εκτέλεση του "Bulletproof", μοναδικού κομματιού στο set από την '90s περίοδο της μπάντας, και απίθανη η εμπειρία του "Restless And Wild", όπου το πάτωμα του Gagarin δονείται κανονικότατα υπό το βάρος τριαντάρηδων και σαραντάρηδων εφήβων.

Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς είναι το ασήκωτο όσο και ρυθμικό "Demon's Night" που παίζεται πιθανότατα για πρώτη φορά στην Ελλάδα και δίνει την ευκαιρία στον Christopher Williams να κρούσει για πρώτη φορά το gong. Το "No Shelter" που ακολουθεί προσφέρεται για μαζικό ρυθμικό χειροκρότημα και το αχώριστο δίδυμο των Baltes / Hoffmann επιδίδεται σε μια ακαταμάχητη σολιστική μονομαχία. Στο πολυαγαπημένο "Princess Of The Dawn" δε, το πάτωμα δονείται ξανά και η σοφά διαφοροποιημένη εκτέλεση μας βάζει στο παιχνίδι από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα.

Accept

Ένα θαυμάσιο "Dark Side Of My Heart" θα μας επαναφέρει στην τελευταία περίοδο του συγκροτήματος και με το "Pandemic", η μεταλλική αρρώστια θα χτυπήσει για τα καλά στις πρώτες σειρές. Μα τον Θεό, τέτοιο ξύλο έχω να δω πολλά χρόνια σε συναυλία κλασικού metal συγκροτήματος! Και στα καπάκια ακούγεται από τα ηχεία η κλασική εισαγωγή του οδοστρωτήρα "Fast As A Shark", τελευταίου κομματιού του main set που θα στείλει πολλά μυαλά στα κάγκελα και τον Lulis ξανά δίπλα στον Wolf για το solo.

Ύστερα από μια ικανοποιητική ευτυχώς απαίτηση για encore και χωρίς πολλές καθυστερήσεις, ο Hoffmann προκαλεί κύματα ενθουσιασμού με την εισαγωγή του "Metal Heart" και περιχαρής ο Williams συμπληρώνει με τα χτυπήματα στο gong, σε μια εικόνα βγαλμένη από τις ένδοξες ημέρες των '80s. Το τι γίνεται δεν περιγράφεται με λόγια παρά βιώνεται. Οι άτυχοι που δεν γνωρίζουν από την ζωντανή εκτέλεση του ύμνου, ας παρακολουθήσουν ένα από τα πολλά βίντεο που κυκλοφορούν.

Accept

Κακός χαμός επικρατεί φυσικά και στο "Teutonic Terror" που μπορεί να χαρακτηριστεί χωρίς περιστροφές κλασικό παρότι μετράει μόνο πέντε χρόνια ζωής. Ο Baltes απευθύνεται με φωνές ξεσηκώνοντας το ήδη ξεσηκωμένο κοινό που τραγουδά με την ψυχή του. Τελευταίο κομμάτι ήταν αναμενόμενα το μεγαλειώδες "Balls To The Wall", που τραγουδήθηκε μέχρι τέλους από το riff και αποτέλεσε το ιδανικό κλείσιμο μετά από δύο γεμάτες ώρες κολασμένου heavy metal.

Με βάση την συνολική εικόνα που αποκόμισα, είμαι σίγουρος πως άπαντες ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους, που είναι τελικά και το ζητούμενο. Είδα ένα ολόκληρο Gagarin να τραγουδά και να χειροκροτεί ρυθμικά σε πολλά σημεία της βραδιάς, είδα σαραντάρηδες να κοπανιούνται σαν μικρά παιδιά. Είδα και τους Accept να εκτελούν αψεγάδιαστα το καταπληκτικό υλικό τους και να διατηρούν με χαρακτηριστική ευκολία ό,τι έχουν χτίσει μετά την τελευταία τους επανένωση και το "Blood Of The Nations".

Accept

Συγκρίνοντας την συναυλία του Σαββάτου με τις δύο προηγούμενες στην Αθήνα, θα έλεγα ότι ήταν σίγουρα καλύτερη από αυτήν του Fuzz το 2012 και εφάμιλλη εκείνης του 2011 στον ίδιο χώρο. Και τα πέντε μέλη της μπάντας παρουσίασαν τον καλύτερο τους εαυτό καθ’ όλη την διάρκεια. Ο Tornillo μοιάζει σαν να είναι δεκαετίες στους Accept, ενώ ο Baltes και ο Hoffmann δικαιώνονται απόλυτα για την επιλογή τους να ξαναστήσουν την μπάντα, με τον δεύτερο να δικαιούται πλέον μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους metal κιθαρίστες όλων των εποχών.

Όσο για τους καινούργιους, ο Lulis καλύπτει με χαρακτηριστική ευκολία το κενό του Frank (όχι ότι είχε και κανένα τρομερά δύσκολο έργο για να λέμε και την αλήθεια) και ο άγνωστος στο ευρύ κοινό Williams αποδεικνύεται σε όλα τα επίπεδα καλύτερος του Schwarzmann. Εκνευριστικά άνετος και αναμφισβήτητα εντυπωσιακός στο παίξιμό του, έβγαλε το δίωρο χωρίς κανένα σημάδι κόπωσης, συνεισέφερε στα δεύτερα φωνητικά και με κάθε ευκαιρία επιδίδοταν στα γνωστά κόλπα με τις μπαγκέτες, έτσι για να μην βαριέται.

Η μεγάλη κατάκτηση των Accept είναι ότι η συγκεκριμένη εμφάνιση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τέλεια, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να παιχτούν καλύτερα κομμάτια, και παρότι ο χρόνος σχεδόν μοιράστηκε ανάμεσα στις παλιές και τις τρεις τελευταίες κυκλοφορίες. Όλα όμως γίνονται πιο εύκολα, αν την τελευταία πενταετία στο studio είσαι η καλύτερη heavy metal μπάντα και επί σκηνής συνδυάζεις την εμπειρία εξηντάρη με την ορμή εφήβου. Απέραντη εκτίμηση λοιπόν για τους Γερμανοαμερικανούς που έχουν βαλθεί να διαλύσουν κάθε λογική. Τευτονικός τρόμος και μεταλλική πανδημία!

Θοδωρής Ξουρίδας
SETLIST

Stampede
Stalingrad
Hellfire
London Leatherboys
Losers And Winners
Starlight
Midnight Mover
Dying Breed
Final Journey
Shadow Soldiers
Bulletproof
Restless And Wild
Demon's Night
No Shelter
Princess Of The Dawn
Dark Side Of My Heart
Pandemic
Fast As A Shark

Encore:
Metal Heart
Teutonic Terror
Balls To The Wall

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET