Therion: «Το death metal είναι μόνο για την εφηβική επιθετικότητα»

Ο Christopher Johnsson «σολάρει» επί σκηνής, «σολάρει» στους δίσκους, αλλά φαίνεται πως «σολάρει» και στις συνεντεύξεις. Με έπαιξε μονότερμα και έχασα κατά κράτος τα αυγά και τα πασχάλια, μέσα από τις αποκρυσταλλωμένες απόψεις του, που ίσως και να διχάσουν, για την πολιτική, την οικονομία, το death metal, αλλά και την ίδια μου τη μάνα.

Καλησπέρα Νικόλα. Συγγνώμη για τη φωνή μου, αλλά από τις πολλές συνεντεύξεις κουράστηκα.

Γεια σου Christopher! Μα πόσες έκανες; Νόμιζα ότι ήμουν πρώτος.

Έχω κάνει ήδη τέσσερις.

Τότε ας μην χάνουμε χρόνο και πάμε στο ψητό. Ξεκινάμε;

Ναι, φύγαμε, χαχαχα

Είναι ένα γιγαντιαίο πρότζεκτ και αρχικά μας βγήκε τέσσερις ώρες, αλλά θεώρησα ότι κανείς δεν θα έχει όρεξη να ακούσει ή να δει ένα έργο τεσσάρων ωρών. Το περιόρισα τελικά στις ώρες

46 τραγούδια, 30 τραγουδιστές και 3 ώρες μουσικής μα τι διάολο σκεφτόσουν;

Το έχεις παρεξηγήσει. Ίσως η ορολογία να μπερδεύει λίγο. Πολλοί το θεωρούν rock opera, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα rock-metal musical με οπερατικά φωνητικά. Είναι ένα θεατρικό ουσιαστικά, σαν το "Jesus Christ Superstar", δεν έχει τραγούδια, έχει θεματικές ενότητες. Αφού λοιπόν είναι θεατρικό, έχει και πολλούς χαρακτήρες και για αυτό υπάρχουν και πολλοί τραγουδιστές. Επομένως είναι πολύ φυσιολογικό, αν και μας βγήκε λίγο μεγαλύτερο από ότι περιμέναμε.

Είναι ένα γιγαντιαίο πρότζεκτ και αρχικά μας βγήκε τέσσερις ώρες, αλλά θεώρησα ότι κανείς δεν θα έχει όρεξη να ακούσει ή να δει ένα έργο τεσσάρων ωρών. Το περιόρισα τελικά στις ώρες, αν και πάλι το βρίσκω λίγο μεγάλο για musical. Θεωρώ όμως ότι η ιστορία έχει ενδιαφέρον. Είχα στο μυαλό και μια σύντομη εκδοχή του έργου για θεατρική χρήση, γιατί αν θέλει κάποιος να προσεγγίσει το πιο mainstream κοινό, η παραγωγή έτσι και αλλιώς θα πρέπει να είναι πολύ δαπανηρή. Συνεπώς, σε κάθε πόλη που θα επισκεπτόμασταν για να μας βγουν τα έξοδα θα έπρεπε να δίνουμε πολλές παραστάσεις. Το υπολογίζω περίπου μια εβδομάδα σε κάθε πόλη.

Ήθελα να κάνω κάτι πολύ συμβατικό ως προς τα οπερετικά δεδομένα και είχα αρχίσει να γράφω διάφορα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά απέτυχα παταγωδώς

Οφείλω να ομολογήσω ότι γνώριζα πολύ λίγα πράγματα για το concept του δίσκου και το έργο του Solovyov μέχρι χτες. Έκανα λίγο έρευνα πριν μιλήσουμε για να φανώ έξυπνος και τελικά νιώθω πολύ άχρηστος που αγνοούσα πλήρως μια τέτοια σημαντική φιγούρα και με εκπλήσσει το γεγονός ότι δεν έχει αναγνωριστεί και τόσο η συνεισφορά του ακόμα. Αλλά πες μου, τι είναι αυτό που σε ενέπνευσε να ασχοληθείς με την ιστορία του Αντίχριστου από τον Solovyov.

Κοίτα, αρχικά στο μυαλό μου ήθελα να κάνω κάτι πολύ συμβατικό ως προς τα οπερετικά δεδομένα και είχα αρχίσει να γράφω διάφορα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά απέτυχα παταγωδώς. Νομίζω ότι ο τρόπος σκέψης μου είναι  κατεστραμμένος από την rock μουσική. Στο μουσικό μυαλό κάτι ενδιαφέρον πρέπει να συμβαίνει όλη την ώρα. Στην κλασική μουσική έχεις σε κάποια σημεία κορυφώσεις, αλλά το υπόλοιπο υλικό περιέχει μουσική, η οποία απλά σε οδηγεί προς τα εκεί. Εγώ δεν νομίζω ότι έχω δυνατότητα να γράψω αυτή την ενδιάμεση μουσική που σε μεταφέρει στην κορύφωση. Το αντιλαμβάνομαι και το διασκεδάζω σε άλλες όπερες, αλλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω, καθώς φαίνεται πολύ βαρετό στον rock 'n' roll εγκέφαλο μου.

Έτσι το 2012 παράτησα ό,τι είχα κάνει και άρχισα να φτιάχνω αυτό το rock musical. Αν και θα ήθελα να κάνω κάτι πιο Wagner-ικό και για λίγο είπα να ασχοληθώ με το "Master And The Margarita" του Bulgakov, μιας και εκείνη την εποχή διάβαζα πολύ διάφορους Ρώσους συγγραφείς, θεώρησα ότι η ιστορία του Αντίχριστου του Solovyov μπορεί και να λειτουργήσει καλύτερα. Αυτή η ιστορία είναι αρκετά σκοτεινή και η μουσική που γράφω το ίδιο, έτσι επέλεξα να βασιστώ ή να εμπνευστώ μάλλον από τον Solovyov καθώς δεν ακολούθησα κατά γράμμα του έργο του. Θεωρώ ότι το έργο του Solovyov έχει πολλά ελαττώματα. Πρώτον δεν έχει γυναικείους χαρακτήρες. Ούτε έναν. Δεν μπορεί να έχεις ένα καλό musical χωρίς γυναικεία φωνητικά. Αλλά και η ίδια η ιστορία. Λειτουργεί στο βιβλίο, αλλά δεν νομίζω ότι θα λειτουργούσε αυτούσια και επί σκηνής. Επίσης, δεν μου αρέσει το τέλος της ιστορίας. Χτίζει συνεχώς μια ένταση, αλλά το τέλος είναι τελείως απότομο και ξενέρωτο. Σαν να ξέμεινε από χαρτί όταν το έγραφε και θα έπρεπε να ολοκληρώσει την ιστορία σε δυο σελίδες. Ήταν απογοητευτικό.

Έτσι όπως μου τα λες, απορώ πώς τελικά διάλεξες αυτό το βιβλίο, αφού δεν σου αρέσει και τίποτα.

(σ.σ. σαν να μην το είπα, συνεχίζει) Όλα ήταν μια σύμπτωση. Μια metal opera θέλει ένα μεγαλειώδες τέλος και έτσι είπα να φτιάξω το δικό μου τέλος. Αλλά μην νομίζεις και η αρχή προβληματική ήταν. Ως ταινία καλή θα ήταν, αλλά πάλι για θεατρικό δεν μου καθόταν. Έτσι είπα να μην ασχοληθώ με την αρχή και να ξεκινήσω με την δική μου οπτική γωνία. Επίσης, είχα θέμα με την κοσμοθεωρία του Solovyov, καθώς αυτός ως βαθιά θρησκευόμενος γράφει επηρεασμένος από την ένταση λίγο πριν από τον αιματηρό πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και  Ιαπωνίας και την γεωπολιτική κατάσταση, και εμένα δεν μου φαινόταν ότι έστεκε αυτό με τα σημερινά δεδομένα. Δεν υπάρχει έτσι και αλλιώς σήμερα κάποιος φόβος μια ασιατικής στρατιωτικής εισβολής στην Ευρώπη.

Για να μην μακρηγορώ, εγώ πρόσθεσα χαρακτήρες και ανδρικούς και γυναικείους στην ιστορία, ξαναέγραψα κάποια κομμάτια της πλοκής και ίσως να άφησα δύο-τρια πράγματα όπως είναι στο βιβλίο. Επομένως, θα ήταν ίσως λίγο λάθος να πει κάποιος ότι το "Beloved Antichrist" προέρχεται από το βιβλίο του Solovyov, αλλά και η δική μου εκδοχή προφανώς δεν θα υπήρχε χωρίς το έργο του.

Ο Αντίχριστος του Solovyov έχει φοβερό ενδιαφέρον, γιατί δεν τον παρουσιάζει σαν το Σατανά ή κάτι τέτοιο, αλλά ως θρησκευόμενο άτομο το οποίο συνομιλεί με τον Θεό σαν να είναι ο νέος Μεσσίας

Εσύ τελικά πώς ταυτίζεσαι λοιπόν με όλη αυτήν την πλοκή της ιστορία του Solovyov;

Όπως σου είπα το βιβλίο είναι χρωματισμένο από την γεωπολιτική κατάσταση της περιόδου, η Κίνα ανέβαινε με μια αντιχριστιανική διάθεση και όλη η Ευρώπη πλέον φοβόταν ότι μη-Χριστιανικά κράτη θα αποκτήσουν πολλή δύναμη. Από την μία υπάρχουν χώρες στην Αφρική με βάρβαρους λαούς, οι οποίες δεν αποτελούσαν απειλή, γιατί οι Ευρωπαίοι της εποχής θεωρούσαν ότι μπορούν να τους αφανίσουν ακόμα και με μπανάνες και αυτοί δεν ήταν πρόβλημα. Αλλά μία τεράστια χώρα από την Ασία να αποκτά τόση δύναμη τρόμαζε τους Ευρωπαίους. Η Ρωσία ως χριστιανική χώρα και με σύνορα με την Κίνα, αντιλαμβανόταν την άνοδο της σαν τον Αντίχριστο. Αντιστοίχως, και σήμερα όταν ένα αραβικό κράτος το οποίο δεν αποτελεί ούτε για πλάκα απειλή για τις ΗΠΑ και επειδή οι ΗΠΑ θέλουν οι συναλλαγές να γίνονται σε δολάρια μόνο ή να διασφαλίσουν το πετρέλαιο τους βομβαρδίζουν και καταστρέφουν χώρες, αναβαθμίζουν τον υποτιθέμενο κίνδυνο σε κάτι εφάμιλλο του Αντίχριστου.

Η απεικόνιση του Αντίχριστου από τον Solovyov έχει φοβερό ενδιαφέρον, γιατί δεν τον παρουσιάζει σαν το Σατανά ή κάτι τέτοιο, αλλά ως θρησκευόμενο άτομο το οποίο συνομιλεί με τον Θεό σαν να είναι ο νέος Μεσσίας. Ο Αντίχριστος έχει ένα τεράστιο εγωισμό. Θέλει να γίνει rock-star. Θέλει να τον λατρεύουν. Δεν έχει μόνο αρνητικά χαρακτηριστικά, έχει να προσφέρει και καλό και αυτό μας φέρνει σε ένα φιλοσοφικό ερώτημα. Τι είναι πιο σημαντικό το ίδιο το «δώρο» ή το χέρι το οποίο προσφέρει αυτό το «δώρο»; Αυτή είναι και μία παράμετρος που εγώ ήθελα να υπερτονίσω στην δική μου εκδοχή της ιστορίας.

Στην εκδοχή μου όταν ο Αντίχριστος γίνεται πραγματικότητα, η ανθρωπότητα διχάζεται. Μερικοί ίσως να μην δίνουν δεκάρα που είναι ο Αντίχριστός γιατί ποτέ δεν είχαν καλύτερη ζωή, αλλά μερικοί θεωρούν ότι είναι ο Υιός του Διαβόλου και απλά πρέπει να πεθάνει χωρίς πολύ συζήτηση και κάπως έτσι προκύπτει ένας καταστρεπτικός πόλεμος. Βέβαια οι fans, θα ήθελαν απλά να κερδίζει ο Αντίχριστος, αλλά το mainstream κοινό απλά θα έλεγε «οκ, τι θα άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από μια metal μπάντα;» Αλλά, για να μην απογοητευθεί και το metal κοινό, το τέλος είναι μάλλον αρκετά οπερατικό τελικά αφού όλοι πεθαίνουν και κανείς δεν «κερδίζει».  Είναι όλοι ίσοι απέναντι στην δυστυχία τους, χαχα. Μην ξεχνάς ότι δεν θέλω να είναι μια απλή ιστορία πλαισιωμένη από μουσική, θέλω να μπορεί να ανέβει στο σανίδι και οι καλλιτέχνες να μπορούν να την ερμηνεύσουν και να υποκριθούν. Στο βιβλίο για παράδειγμα όταν ο χαρακτήρας συνειδητοποιεί ότι είναι ο Αντίχριστος, θέλει να αυτοκτονήσει πέφτοντας από ένα βράχο. Εκεί μια σκοτεινή δύναμη -εν μέσω της πτώσης- τον σώζει. Αυτή η δύναμη υποτίθεται ότι είναι ο Διάβολος. Αλλά πως μπορούμε να το κάνουμε αυτό επί σκηνής; Σε μια ταινία με εφέ ίσως, αλλά στο θέατρο χωρίς να ανεβάζεις το κόστος παραγωγής κατακόρυφα δεν είναι και τόσο εύκολο.

Αυτό που θέλω να τονίσω όμως πιο πολύ από όλα είναι ότι το "Beloved Antichrist" δεν είναι το νέο άλμπουμ των Therion.  Κανείς δεν σκέφτεται το "Jesus Christ Superstar" και λέει «α, τι κάλος δίσκος». Είναι ένα rock musical. Είναι μια παράσταση. Στην περίπτωση μας λοιπόν απλά βήκε το CD με το soundtrack πρώτα.

Θα το παίξουμε, βέβαια, live με την μπάντα, αλλά η βασική μου ιδέα είναι να δημιουργήσω ένα franchise της παράστασης. Όπως λοιπόν και με το "Jesus Christ Superstar" κανείς δεν έχει απαιτήσει να δει τον Ian Gillan επί σκηνής να παίζει τον Ιησού, έτσι και εδώ δεν θα έχει σημασία ποιος τραγουδά στο δίσκο. Θα μπορεί να παίζεται σε είκοσι πόλεις στον πλανήτη ταυτόχρονα για παράδειγμα. Αυτό είναι ο στόχος μου τώρα, όχι να έχω τους Therion συνέχεια σε μια περιοδεία. Μάλλον αυτό που χρειάζομαι τώρα είναι ένα καλός musical promoter. Αλλά, προβληματίζομαι γιατί σε κάτι τέτοιο, που ακριβώς μπαίνει η μπάντα; Κανείς δεν θα ενδιαφέρεται σε μια τέτοια παράσταση να δει τον μπασίστα να παίζει για παράδειγμα.

Έλα τώρα διαφωνώ με αυτό.

Καλά εσένα θα σε νοιάζει, αλλά αν έρθει η μάνα σου θα έχει χεσμένη την μπάντα για παράδειγμα. Το mainstream κοινό που ενδεχομένως θα έρθει σε μια τέτοια παράσταση κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχει καν ακούσει το CD. Θέλω να είναι προσβάσιμο. Δεν μπορώ να κλείνω μεγάλα venues, ώστε να βάζω την μπάντα στον «λάκκο» της ορχήστρας. Μάλλον θα υπάρχουν πολλά προηχογραφημένα μέρη σε μια τέτοια περίπτωση.

Ξέρω να στήσω μια metal συναυλία, αλλά δεν έχω θεατρική εμπειρία. Είναι τελείως διαφορετικό.

Κάτσε τώρα να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Κατάλαβα τα μελλοντικά σχέδια με το  franchise, αλλά έχει κάποια ρεαλιστικά σχέδια να κάνεις κάποια θεατρική παράσταση μέσα στην χρονιά.

Έχω κάποια πλάνα για το τέλος της χρονιάς, αλλά τώρα έχει προτεραιότητα η περιοδεία με τους Therion, όπως θα παίξουμε σε 25 χώρες από την Λατινική Αμερική ως τη Ρωσία και το Ισραήλ. Αλλά, για την παράσταση θα πρέπει μάλλον να δείξω σύνεση γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρω τίποτα από θέατρο. Ξέρω να στήσω μια metal συναυλία, αλλά δεν έχω θεατρική εμπειρία. Είναι τελείως διαφορετικό. Θες κοστούμια, σκηνικά, make-up, φαγητό, σκηνοθεσία. Και μάλλον πρέπει να βρω επενδυτές. Δεν έχω εγώ τα χρήματα να το κάνω και δεν ξέρω και πόσο μπορεί να κοστίσει σε αυτή τη φάση. Ένα-ένα τα πράγματα. Τώρα, έχω την περιοδεία όπου θα παίξουμε από όλη την δισκογραφία μας και ο κόσμος που δεν ενδιαφέρεται για rock opera θα μπορεί να απολαύσει την μπύρα του.

Ο κόσμος με περνάει για τελειομανή, αλλά είμαι το ακριβώς αντίθετο

Έχεις πει τόσα πολλά, που μου έχεις ακυρώσει τελείως την σειρά των ερωτήσεων, αφού έχει απαντήσει ήδη στις μισές. Το άλμπουμ πάντως άργησε να βγει, αφού είχε μια εξτρά καθυστέρηση. Εσύ είσαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα; Είναι αυτό που είχες στο μυαλό σου; Θα άλλαζες κάτι;

Εννοείται ότι θα άλλαζα. Δεν υπάρχει σύμπαν που μπορεί κάποιος δημιουργός να είναι 100% ικανοποιημένος με ένα άλμπουμ. Πάντα σε ένα σημείο, συνήθως στην μίξη, κάποιος θα πει: «Γαμώτο έπρεπε να είχα κάνει αυτό» ή «Πώς διάολο δεν το άκουσα αυτό πιο πριν;». Πάντα βρίσκεις λάθη. Ή κάτι που θα έκανες αλλιώς. Με έναν δίσκο που διαρκεί τρεις ώρες μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχουν πολλά πραγματάκια που δεν τα πρόσεξα όταν έπρεπε. Αλλά και κάποια που εντοπίστηκαν, από ένα σημείο και μετά είσαι τόσο κουρασμένος που απλά το αφήνεις να περάσει. Ο κόσμος με περνάει για τελειομανή, αλλά είμαι το ακριβώς αντίθετο. Πολλές φορές είμαι τελείως rock 'n' roll και λέω: «Α, αυτό; Κάνει. Μια χαρά. Πάμε παρακάτω.»

Να σου πω την αλήθεια και εγώ σε είχα για τελειομανή τύπο.

Είμαι απλά φιλόδοξος. Αλλά αν είσαι φιλόδοξος και τελειομανής δεν θα γίνει το άλμπουμ ποτέ. Θα γράφεις έναν δίσκο για ολόκληρη τη ζωή σου. Τα πράγματα ήταν πάρα πολύ φιλόδοξα για το Beloved Antichrist. Το μέγεθος του εγχειρήματος και μόνο ήταν τεράστιο. Σκέψου μόνο τους τραγουδιστές και την ορχήστρα. Φαντάσου ότι το studio που μιξάραμε έπρεπε να αγοράσει καινούρια Pro Tools γιατί χρειαζόμασταν 280 κανάλια.

Αυτό το project ήταν η καλύτερη, αλλά και η πιο ηλίθια ιδέα που είχα στην ζωή μου

Τι λες τώρα;

Ναι, δεν μπορούσε να ανοίξει καν το project στον υπολογιστή. Ναι, χρειάστηκε να επιστρατεύουμε τεχνικές από τα '80s για κάποια overdubs στις κιθάρες, γιατί ακόμα και με την τελευταία έκδοση του προγράμματος είχαμε δυσκολίες και κάναμε με μηδενική σχεδόν παραμόρφωση 16-18 overdubs σε μια κιθάρα μέχρι να ακουστεί ως μία κανονική ηλεκτρική. Αλλά μην νομίζεις αυτός ο ήχος δεν υπάρχει και στην πραγματικότητα, άκου το "Balls To The Wall" για παράδειγμα. Για να μην τα πολυλέω, αυτό ήταν η καλύτερη, αλλά και η πιο ηλίθια ιδέα που είχα στην ζωή μου. Ήταν η καλύτερη γιατί πραγματικά χρειαζόμουν αυτή την καθαρότητα, αλλά ήταν και η πιο ηλίθια γιατί έπρεπε να γράψω δεκαοκτώ φορές την κιθάρα σε ένα δίσκο τριών και κάτι ωρών. Και όπως φαντάζεσαι, δεν μπορείς να γράψεις την ίδια κιθάρα δεκαοκτώ φορές χωρίς να κάνεις ούτε ένα λάθος. Μπορώ να σου πω ότι έχω κάνει περίπου πενήντα με εξήντα takes κάθε κιθάρα στο δίσκο.

Κουράστηκα και που το ακούω όλα αυτό τώρα.

Ήταν πραγματικά τόσο κουραστικό και βάλαμε και τον μπασίστα να γράψει μερικές κιθάρες γιατί δεν αντέχαμε άλλο. Αλλά μην νομίζεις, είναι καλύτερος κιθαρίστας από όλους μας τελικά.

Το death metal είναι μόνο για την εφηβική επιθετικότητα

Καλά όλα αυτά, αλλά δεν σου λείπει ποτέ εσένα να βρίσκεσαι πίσω από το μικρόφωνο;

Ούτε λίγο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενος είμαι που δεν τραγουδάω πια. Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι το death metal είναι μόνο για την εφηβική επιθετικότητα. Μεγαλώνεις και δεν ξέρεις τι να κάνεις με την ζωή σου, έχεις τα τυπικά ερωτικά προβλήματα της εφηβείας, απογοήτευση με την κοινωνία, τους γονείς σου, είσαι πολύ νέος για να έχεις λεφτά να μείνεις μόνος, αλλά πολύ μεγάλος για να σου λένε οι γονείς τι να κάνεις, επομένως το death metal είναι η τέλεια διέξοδος για αυτή την απογοήτευση.

Επομένως, το να τραγουδούσα τώρα εγώ death metal θα ήταν αστείο. Είμαι 45 ετών, μένω σε μια τεράστια βίλα, έχω πολλά λεφτά, όπως φαντάζεσαι απέχω πολύ από έναν απογοητευμένο έφηβο. Θα ήταν γελοίο να προσπαθήσω να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να εμφανιστώ ασεβείς προς όλες τις death metal μπάντες εκεί έξω, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει για να περνάει καλά. Τους θαυμάζω να σου πω την αλήθεια και δεν κρίνω κανένα, αλλά εγώ δεν έχω κανένα περίσσευμα οργής για να εκφραστώ προς το death metal. Τώρα εγώ αναζητώ πάθος στην μουσική, είμαι σε άλλη φάση.

Μετά την κυκλοφορία του Luciferian Ligt Orchestra άλμπουμ, το οποίο εγώ το λάτρεψα να προσθέσω, διάβασα για τη βίλα Adulruna. Είδα μερικές φωτογραφίες που πόσταρες στο Facebook, αλλά τι είναι αυτό το μέρος ακριβώς και δεν μπορώ να βρω καμία ουσιαστική πληροφορία online.

Ήθελα να χτίσω το δικό μου σπίτι και να το σχεδιάσω όπως θέλω. Έτσι αγόρασα ένα κομμάτι γη και σχεδίασα την δικιά μου βίλα. Τότε είχα πολλά λεφτά στο λογαριασμό μου, αλλά αυτό με έκανε μάλλον φτωχό τελικά, χαχα. Πριν από αυτό ήμουν άνετος. Ήθελα νέο αμάξι; Πήγαινα απλά και το αγόραζα. Δεν χρειαζόταν να πάω από την τράπεζα για δάνειο. Αν ήθελα να κάτσω σπίτι έξι μήνες χωρίς να δουλεύω, απλά το έκανα. Βέβαια δεν είχα και ποτέ έξοδα τύπου rock-star σε χαζά πράγματα. Αλλά μετά το χτίσιμο του σπιτιού, τα πράγματα στριμώχτηκαν. Είχα κάνει το προϋπολογισμό μου, αλλά πάντα από όσα σχεδιάζεις να ξοδέψεις, βγαίνουν πάντα τα διπλά. Ο αδερφός που είναι στο κατασκευαστικό τομέα με είχε προειδοποιήσει να βάλω ένα 60% πάνω σε ότι σκεφτόμουν, αλλά εγώ του έλεγα «ααα ξέρω τι κάνω και είμαι καλό στη διαχείριση». Τελικά έκανα λάθος. Δεν είμαι συνηθισμένος έτσι και αλλιώς στη χλιδή, πηγαίνω το παιδί μου σχολείο, έχω ένα συνηθισμένο αμάξι, δεν έχω κάποιο sport αμάξι, αλλά το μέρος που μένω ήθελα να είναι ένα κομμάτι τέχνης δεν ήθελα να είναι απλά ένα σπίτι. Θέλω να είναι ευχάριστο στο μάτι και μόλις συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να ξεκινήσω την επόμενη συνέντευξη πριν πέντε λεπτά.

Αν αυτό γινόταν εδώ, αυτό που έγινε στην Ελλάδα, θα είχαμε επανάσταση

Ας το κάνουμε λίγο στα γρήγορα λοιπόν. Θυμάμαι ότι είχες κάτι προβλήματα με κάτι κοίλες στην σπονδυλική και παραπονιόσουν για την κατάσταση στο τομέα της υγείας στην Σουηδία, για πες μου τώρα τι παίζει;

Η χώρα καταρρέει. Όλοι νομίζουν ότι η Σουηδία είναι όπως ήταν στα '70s, αλλά η φούσκα έσκασε. Όπως και στην Ελλάδα και καλά υπάρχουν λεφτά για όλους και τώρα κανείς δεν δίνει και δεν έχει τίποτα. Εντάξει, δεν είναι ότι η Σουηδία κάνει ό,τι έκανε η Ελλάδα, αλλά είναι πολύ παρόμοιο. Στην Ελλάδα η φάση εξερράγη, εδώ γίνεται πιο σταδιακά και ο κόσμος το συνηθίζει και δεν γκρινιάζει τόσο. Αν αυτό γινόταν εδώ, όπως και στην Ελλάδα, θα είχαμε επανάσταση. Ο κόσμος δεν θα το δεχόταν. Η εγκληματικότητα έχει ανέβει, η περίθαλψη έχει γίνει τραγική, τα τρένα δεν δουλεύουν τίποτα δεν λειτουργεί. Έχουμε σχεδόν γίνει όπως ήταν η Νότια Ευρώπη πριν 30 χρόνια.

Δεν είναι όλοι έτσι όμως. Δες την Πορτογαλία. Ήταν σχεδόν μια χώρα του τρίτου κόσμου πριν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην Ανατολική Ευρώπη κάθε χώρα, κάθε χρόνο πάει όλο και καλύτερα σε κάποιο τομέα. Στην Δυτική και στην Βόρεια Ευρώπη τα πράγματα απλά γίνονται χειρότερα. Τώρα έχω παιδί και μεγαλώνει εδώ και είμαι αναγκασμένος να μείνω, αλλά όταν μεγαλώσει λίγο θα τα μαζέψω και θα φύγω. Γιατί να πληρώνω τους μεγαλύτερους φόρους στον κόσμο και να μην παίρνω τίποτα πίσω; Τι είδους κοινωνικό συμβόλαιο είναι αυτό; Πληρώνω και περιμένω περίθαλψη και ασφάλεια και δεν έχω τίποτα από αυτά. Δεν πληρώνεις φόρους για πλάκα. Το κοινωνικό κράτος εδώ είναι αστείο πλέον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Η Ελλάδα είναι φοβερή για διακοπές, αλλά υποθέτω ότι θα είναι δύσκολο να μένεις μόνιμα εκεί.

Θα διαφωνήσω μαζί σου, όχι επειδή είμαι από την Ελλάδα και αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ κοινωνικού κράτους στις δύο χώρες, αλλά από εμπειρία. Πίστεψέ με δεν είναι εφάμιλλη η κατάσταση. Ο πεθερός μου είναι Σουηδός και βλέπω πώς είναι εκεί και εδώ τα πράγματα και πραγματικά το επίπεδο υπηρεσιών που απολαμβάνει είναι εξαιρετικό.

Καταλαβαίνω αυτό που λες. Ίσως η Ελλάδα να μην είναι η ιδανική χώρα για να συγκρίνουμε αυτά. Η Ελλάδα είναι φοβερή για διακοπές, αλλά υποθέτω ότι θα είναι δύσκολο να μένεις μόνιμα εκεί. Αλλά και εκεί στην Ελλάδα κανείς δεν πληρώνει τους φόρους. Οπότε ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Πώς θα ένιωθες να πληρώνεις φόρους όπως στην Σουηδία και να έχεις το επίπεδο ζωής στην Ελλάδα.

Δεν νομίζω ότι συλλογικά νιώθουμε διαφορετικά, δεδομένου του μέσου εισοδήματος.

Είναι σαν δίνεις λίγα λεφτά για να πάρεις ένα κακό αμάξι, αλλά εδώ είναι σαν να δίνεις πολλά λεφτά για ένα καλό αμάξι ενώ και πάλι παίρνεις ένα κακό στο τέλος.

Ας το αφήσουμε καλύτερα αυτό το θέμα Christopher...

Η κοπέλα μου είναι από το Μαυροβούνιο και έχουν κάτι σαν 10% φορολογία εκεί και όλα είναι γαμημένα. Αλλά πληρώνουν μόνο 10%, κατάλαβες;

Όμορφο το Μαυροβούνιο πάντως... Αλλά μάλλον πρέπει να κλείσουμε, συγγνώμη που σε κράτησα παραπάνω. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή την συνέντευξη. Τα λέμε στο live.

Ναι, τα λέμε στο live.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Beloved Antichrist" από τον Νικόλα Ρώσση.

Photo Credit: Mina Karadzic