Madder Mortem: «Η καινοτομία δεν είναι ο μόνος τρόπος να γράψεις καλή μουσική»

 For The English Version, click here. 

Το περιμέναμε καρτερικά, εκείνο ήρθε και μας έδωσε όλες τις ανταμοιβές. Ο λόγος για το νέο, φετινό δίσκο των Madder Mortem που μας βρήκε και μας ενθουσίασε στις αρχές της χρονιάς, "Old Eyes, New Heart". Οι Madder Mortem αποτελούν ένα συγκρότημα ιδιαίτερα σεμνό και ταλαντούχο ταυτόχρονα, συνδυασμό σπάνιο και από αυτούς που σε κάνουν να χαρακτηρίζεις σχήματα σαν και του λόγου τους ως «διαμάντι».

Παρά τις εντυπωσιακές αντιδράσεις όσων είναι αρκετά τυχεροί για να έχουν έρθει σε επαφή μαζί τους, το συγκρότημα από τη Νορβηγία κινείται σε σχετικά underground επίπεδα για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, πράγμα όμως που δεν τους πτοεί και κυκλοφορούν την μία θαυμαστή κυκλοφορία μετά την άλλη. Αν χρειάζεσαι metal συγκροτήματα που δεν αναγνωρίζουν όρια και με πολύ σκληρό ήχο, αν και με εμφανή βάση στο progressive στοιχείο, ενσωματώνουν κάθε φορά πληθώρα στοιχείων από όλο το φάσμα της μουσικής, τότε είναι το συγκρότημα για εσένα.

Είχαμε τη χαρά με το "Old Eyes, New Heart" ακόμη πολύ φρέσκο, να μιλήσουμε σε μία πολύ εγκάρδια συζήτηση με την τραγουδίστρια και ψυχή του συγκροτήματος, Agnete M. Kirkevaag, όπου στάθηκε σε όλες τις λεπτομέρειες του νέου τους πονήματος αλλά και της πρόσφατης ιστορίας των Madder Mortem, μα και σε πολλά ακόμη θέματα της μουσικής σκηνής. Βάλτε το "Old Eyes, New Heart" στα ηχεία και απολαύστε ταυτόχρονα όλες τις πτυχές της δημιουργίας του.

Καλησπέρα και καλωσήρθες στο Rocking.gr! Είναι εκπληκτικό πως έχουν περάσει σχεδόν δεκαπέντε χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Πως νιώθετε;

Χαχα, μεγαλύτεροι; Είναι περίεργο το συναίσθημα όταν τόσα πολλά πράγματα έγιναν τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια πριν. Είμαστε καλά όμως – είναι υπέροχο που επιτέλους κυκλοφορεί ο δίσκος, και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι για το release show στο Oslo, οπότε για την ώρα, όλα είναι πολύ καλά!

Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις να μην εμπιστεύεσαι τόσο εύκολα, και πως ότι λάμπει σίγουρα δεν είναι χρυσός

Φαίνεται να έχετε "γερασμένα μάτια" μα "καινούρια καρδιά". Φυσικά αυτός είναι ο τίτλος του καινούριου σας δίσκου, "Old Eyes, New Heart". Θέλω να μου πείτε σε τι ανταποκρίνονται τόσο τα «γερασμένα μάτια» όσο και η «καινούρια καρδιά» εφόσον φαίνεται να επαναπροσδιορίζετε τους εαυτούς σας αλλά ακόμη διατηρείτε κάποια αναγνωρίσιμα στοιχεία στη μουσική σας.

Στο μυαλό μου, τα «γερασμένα μάτια» είναι το σύνολο της εμπειρίας. Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις να μην εμπιστεύεσαι τόσο εύκολα, και πως ότι λάμπει σίγουρα δεν είναι χρυσός, γενικότερα γίνεσαι περισσότερο συνειδητοποιημένος. Κι αυτό είναι καλό. Η εμπιστοσύνη πρέπει να κερδίζεται, και δεν έχουν όλοι από αυτούς που γνωρίζεις το καλό σου στην καρδιά τους. Από την άλλη, αν δεν έχεις «καινούρια καρδιά», θα βαλτώσεις και θα χάσεις νέες ευκαιρίες και εμπειρίες.

Ως μουσικοί, νομίζω κι έτσι βγάζει νόημα για εμάς. Είμαστε σχετικά μεγάλοι και έμπειροι τώρα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε αποκτήσει ικανότητες αλλά και εμπειρία και αυτό μας δίνει ένα πολύ μεγαλύτερο εύρος έκφρασης για να πειραματιστούμε. Νομίζω ότι αυτό το κίνητρο να εξελίξουμε και να ανακαλύψουμε νέες προσεγγίσεις στις ιδέες μας είναι αυτό που το κρατάει ενδιαφέρον για εμάς, και ευελπιστώ επίσης και για τους ακροατές μας.

Τι βλέπουμε ακριβώς στο εξώφυλλο του "Old Eyes, New Heart";

Το εξώφυλλο είναι ένα κολάζ από δύο πίνακες του Jacob, του πατέρα εμού και του BP δηλαδή. Η τεχνική είναι αφαιρετική, οπότε είναι εντελώς στην ευχέρεια του δέκτη να ερμηνεύσει έτσι όπως θέλει. Ρωτήσαμε τον πατέρα μας αν ήθελε να ασχοληθεί εκείνος με το εικαστικό, ζωγράφισε μια ολόκληρη σειρά από πίνακες και διαλέξαμε αυτό το ζευγάρι από τις προτάσεις του. Με κάποιον τρόπο μπορείς να πεις ότι είναι η ερμηνεία του πατέρα μας από τον τίτλο και το demo υλικό του δίσκου.

Πρέπει να ομολογήσω ότι έχω το "Eight Ways" βαθεία ριζωμένο στην καρδιά μου και παρόλο που απόλαυσα πολύ τους δύο επόμενους δίσκους σας, "Red In Tooth And Claw" και "Marrow", βρήκα ξανά αυτό το θυμωμένο μα εγκάρδιο συναίσθημα που γνώρισα στο "Eigtht Ways" στο "Old Eyes, New Heart", αυτό που νιώθεις ότι τελειώνει ο κόσμος, μα δεν πειράζει. Νιώθετε να καταφέρατε να ακούγεστε φρέσκοι μεν αλλά διατηρώντας τον ήχο σας αναλλοίωτο, δε;

Το πιστεύω. Νομίζω πως μέχρι τώρα, ακουγόμαστε ακριβώς σαν Madder Mortem και σαν τίποτε άλλο, κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανη. Και πιστεύω ότι ακολουθήσαμε κάποιες κατευθύνσεις σε αυτό το δίσκο που ήταν αρκετά νέες για εμάς και τα καταφέραμε πολύ καλά – όπως για παράδειγμα στο "Here And Now". Αυτό το είδος της Americana μουσικής είναι μη οικείο πεδίο για εμάς (σ.σ. "for the Madders"), μα ήταν τέλειο για αυτή την ιδέα και της έδωσε τόση ζεστασιά και συναίσθημα.

Συνήθως δεν έχουμε κανένα σχέδιο ή ατζέντα στην έναρξη της δημιουργικής διαδικασίας

Η φωνή σου είναι ένα στοιχείο άμεσα αναγνωρίσιμο στον ήχο σας. Εντός του νέου δίσκου βρίσκω ότι χρησιμοποιείται η ικανοτητά σου να αλλάζεις από μία φωνή ζεστή, με blues ηχόχρωμα σε μία θυμωμένη, τερατώδη οντότητα, πως αυτό επηρρεάζει όμως τη συγγραφή της μουσικής; Επιπλέον, θέλω να μου εξηγήσεις που τραβάτε τη γραμμή στην πολυπλοκότητα ενός κομματιού όταν συνθέτετε. Για παράδειγμα, έχετε μερικά κομμάτια με περισσότερο αργόσυρτο tempo όπως τα "On Guard" ή "The Head That Wears The Crown", ενώ αντίθετα, έχετε συνθέσει κομμάτια όπως τα "Coming From The Dark" ή "Things I'll Never Do" όπου εντάσσετε πάρα πολλές στρώσεις από riffs, ρυθμούς και φωνητικές γραμμές που παίρνει αρκετό καιρό στον ακροατή να τις καταλάβει σε όλη τους την έκταση. Τι καθορίζει πως θα επεξεργαστείτε κάθε κομμάτι;

Νομίζω πως ένα σημαντικό κομμάτι που παίζει ρόλο στο πως γράφουμε μουσική είναι πως όλοι συνεισφέρουμε στις ιδέες, προσπαθούμε να γράφουμε και να εξελίσσουμε τις ιδέες μαζί όσο το δυνατόν περισσότερο. Έτσι η σύνθεση ενός κομματιού μπορεί να ξεκινήσει από οποιοδήποτε όργανο, ακόμη και τη φωνή. Το "Old Eyes, New Heart" έχει εντός του πολλά κομμάτια που ξεκίνησαν από μια καθαρά φωνητική ιδέα, όπου η υπόλοιπη σύνθεση γράφτηκε γύρω από αυτή την ιδέα και όχι το αντίστροφο.

Γενικότερα, συνήθως δεν έχουμε κανένα σχέδιο ή ατζέντα στην έναρξη της δημιουργικής διαδικασίας. Όλο και περισσότερο προσπαθούμε να βελτιώσουμε μια ιδέα που έχουμε, ψάχνουμε να βρούμε που πρέπει να ταιριάξει αυτή η ιδέα και πως να εντείνουμε το συναίσθημα που μας δίνει. Αυτό ισχύει και για τα φωνητικά. Πλέον, είμαι αρκετά έμπειρη ώστε να μην ξοδεύω χρόνο για να πετύχω την τέλεια νότα ή εύρος, αλλά ξοδεύω αρκετό χρόνο στο στούντιο ψάχνοντας να πιάσω το συναίσθημα στη φωνή μου ώστε να είναι ακριβώς σωστό. Όλα σχετίζονται με ποιο ύφος ή στιλ φωνής θα αποτυπώσει το συναίσθημα του κομματιού καλύτερα. Το ίδιο ισχύει για τις ενορχηστρώσεις. Μερικές ιδέες προσκαλούν την περιπλοκότητα, ή είναι από μόνες τους περίπλοκες, όπως για παράδειγμα το "Coming From The Dark", ενώ άλλες χρειάζονται την απλότητα, όπως το "On Guard".

Ένα ήρεμο σημείο θα φανεί ακόμη πιο ήπιο όταν προπορεύεται από αυτό ένα σκληρότερο

Τώρα πιο πολύ από ποτέ, το tempo εντός του "Old Eyes, New Heart" αλλάζει χωρίς προειδοποίηση, φέρνοντας ενθουσιασμό και περιέργεια σχετικά με το τι θα ακούσει αμέσως μετά ο ακροατής. Το να έχετε τον ακροατή σε μια θέση που δεν ξέρει τι να περιμένει είναι κάτι που επιδιώκετε, ή ήταν φυσικό αποτέλεσμα εφόσον γράφετε για την πολωτική εμπειρία της εναλλαγής ελπίδας και απογοήτευσης στη ζωή;

Μια σημαντική προέκταση αυτού του στοιχείου στη μουσική μας, είναι ότι αρχικά εμείς οι ίδιοι διασκεδάζουμε πολύ με αυτές τις εναλλαγές. Για μένα για παράδειγμα, οι Faith No More έχουν υπάρξει ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν περισσότερο σε αυτούς, είναι πως οι δίσκοι τους καλύπτουν ένα τόσο μεγάλο εύρος διαφορετικών ήχων. Μια άλλη πτυχή είναι πως η αντίθεση είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο ώστε να προκαλέσεις συναίσθημα μέσω της μουσικής. Ένα ήρεμο σημείο θα φανεί ακόμη πιο ήπιο όταν προπορεύεται από αυτό ένα σκληρότερο, ένα αργό κομμάτι θα φανεί ακόμη πιο αργό αν ακολουθεί στη σειρά ένα γρήγορο. Είναι λοιπόν ένας αποτελεσματικός τρόπος να επισημαίνουμε τη φύση ενός μέρους ή ενός τραγουδιού. Είναι επίσης πολύ διασκεδαστικό όταν ξαφνικά γίνεται ένα ΜΠΟΥΜ (γέλια).

Έχετε κυκλοφορήσει και ένα video clip για το κομμάτι "Towers", που περιλαμβάνεται στο "Old Eyes, New Heart". Από που αντλήσατε έμπνευση για αυτό και ποιοι άλλοι είναι οι συντελεστές του εκτός από εσάς; Από που έρχεται όλος αυτός ο θυμός και η απόγνωση που απεικονίζεται;

Το video clip του "Towers" είναι σκηνοθετημένο από τον Patrick Scantlebury, πρώην κιθαρίστα του συγκροτήματος (την περίοδο που γράψαμε και κυκλοφορήσαμε το "Red In Tooth And Claw"). Τον γνωρίζουμε πάρα πολλά χρόνια και ξέρουμε ότι έχει πολύ καλές ιδέες, Οπότε θέλαμε να έχει πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία. Και το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο!

Ο θυμός που βλέπουμε βασίζεται κυρίως στους στίχους του κομματιού, οι στίχοι πραγματεύονται τον εκνευρισμό όταν προσπαθείς να επικοινωνήσεις με έναν άνθρωπο που έχει χτίσει τους μεταφορικούς του τοίχους πολύ σκληρά ώστε να μπορέσει να αφήσει κάποιον να τους διαπεράσει.

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση εκ μέρους σας είναι ότι αποφασίσατε σε συνεργασία με τον Costin Chioreanu, τον δημιουργό του εξωφύλλου για το single του εν λόγω κομματιού, να οργανώσετε μια δημοπρασία για τον αυθεντικό πίνακα. Ποια ήταν η ιδέα πίσω από αυτό το εγχείρημα;

Ήταν εξαρχής ιδέα του Costin και πιστεύω ότι ήταν πάρα πολύ καλή. Θα ήταν κρίμα εάν αυτός ο πίνακας ξεχνιόταν κάπου αποθηκευμένος, ήταν πολύ καλύτερο να πουληθεί έτσι ώστε κάποιος να μπορέσει να τον χαρεί. Όπως αποδείχτηκε, αγοράστηκε από ένα πάρα πολύ γλυκό ζευγάρι από την Ολλανδία. Τους έχουμε συναντήσει αρκετές φορές εν μέσω περιοδείας, είναι πολύ καλοί άνθρωποι, οπότε χαίρομαι που ο πίνακας βρήκε σπίτι μαζί τους.

Προσπαθήσαμε να οικειοποιηθούμε τον όρο "brute-pop" κάποτε, μα ποτέ δεν κόλλησε!

Πολλοί άνθρωποι αποτυγχάνουν να χαρακτηρίσουν τη μουσική σας, καθώς αποτελείται από τόσο διαφορετικά στοιχεία και μιας που έχω σχέση αγάπης-μίσους με τις ταμπέλες ειδών, πως θα λέγατε ότι ακούγονται οι Madder Mortem, ειδικότερα σήμερα;

Είναι σχεδόν αδύνατο να το καταφέρω αυτό, ειδικότερα με μία ή δύο λέξεις. Νομίζω πως θα έλεγα ότι είναι μουσική που στην πραγματικότητα πρέπει να την ακούσεις αν θες να ξέρεις πως ακούγεται. Πολλές φορές είναι πολύ σκληρή, άλλες πολύ απαλή, άλλες και τα δύο ταυτόχρονα. Ίσως να μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πολύ συναισθηματική μουσική με ένα ελαφρώς προοδευτικούλι (σ.σ. "proggy") στοιχείο;

Προσπαθήσαμε να οικειοποιηθούμε τον όρο "brute-pop" κάποτε, μα ποτέ δεν κόλλησε!

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στη μουσική

Εφόσον γράφετε μια μουσική που ερμηνεύει το είδος από την αρχή των Madder Mortem, πιστεύετε ότι κάποιος χρειάζεται να αναμείξει πολλά μουσικά στοιχεία για να γράψει καλή metal μουσική; Έχουμε ακούσει όλα όσα υπήρχαν από τα κλασικά metal υποείδη; Τι ακριβώς σημαίνουν οι όροι post και progressive για σένα από αυτή την άποψη;

Νομίζω πως αυτό που είναι σημαντικό είναι να γράφεις αυτό που είναι αληθινό για εσένα. Δεν νομίζω ότι θα τα πηγαίναμε πολύ καλά αν προσπαθούσαμε να γράψουμε τυποποιημένο, κλασσικό metal, από τη στιγμή που δεν είναι αυτό που είμαστε. Μερικά συγκροτήματα όμως το κάνουν αυτό πολύ καλά. Παρόλο που μου αρέσει να ακούω νέα πράγματα, δεν θεωρώ ότι η καινοτομία είναι ο μόνος τρόπος να γράψεις καλή μουσική. Ενδιαφέρομαι περισσότερο για το αν ο καλλιτέχνης ακούγεται σαν να εννοεί αυτά που γράφει, αν φαίνεται αληθινός και ειλικρινής.

Με τον όρο "progressive" σκέφτομαι μουσική που έχει τη θέληση να πειραματιστεί, και όπως είναι η prog σκηνή τώρα, πιστεύω ότι υπάρχει ένας μεγάλος παράγοντας της «μουσικής που γράφετε με σκοπό να την ακούσεις προσεκτικά», δηλαδή μουσική που απαιτεί μια κάποια αφοσίωση από τον ακροατή. Τον όρο "post" τον καταλαβαίνω απλά ως «παίρνω μερικά στοιχεία από κάτι και φτιάχνω με αυτά κάτι καινούριο», που είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίο προχωρά η μουσική.

Εν κατακλείδι: Πιστεύω ότι δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στη μουσική, συμπερασματικά. Μπορείς ακόμη να γράψεις πολύ ενδιαφέρουσα baroque μουσική, εάν εκεί βρίσκεται η καρδιά σου, και οι πιθανότητες χρήσης στοιχείων από όλα τα είδη μουσικής μα και ο συνδυασμός τους με νέους τρόπους είναι πρακτικά άπειρες.

δέχομαι ως γυναίκα πολύ λιγότερες από τις θεαματικά χαζές ερωτήσεις που δεχόμουν στο παρελθόν

Στο παρελθόν σε έχουν ρωτήσει πολλές φορές πως νιώθεις με τον όρο "female-fronted" αλλά είμαστε στο 2024. Ως γυναίκα κι εγώ, νιώθω ότι τα σκληρότερα είδη μουσικής όπως το metal και το punk έχουν κάνει κάποια βήματα μπροστά τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβάνοντας στις συστάσεις τους μέλη με κάθε είδους ταυτότητας φύλου πέραν της συνηθισμένης του cisgender άντρα, κάνοντας βήματα προς τη συμπερίληψη. Έχεις νιώσει αυτή την αλλαγή την τελευταία δεκαετία και τι σημαίνει για εσένα;

Πιστεύω κι εγώ πως έχει αλλάξει αυτό. Εννοώ, η metal μουσική ακόμη βρίσκεται λίγο πίσω σε αυτό, απλά επειδή ιστορικά έχει υπάρξει πολύ συντηρητικό είδος υπό αυτή την έννοια, δέχομαι όμως πολύ λιγότερες από τις θεαματικά χαζές ερωτήσεις που δεχόμουν στο παρελθόν. Για παράδειγμα, «Όταν οι άντρες γράφουν μουσική, εσύ τι κάνεις; Κάθεσαι εκεί με το σημειωματάριο σου;» Αν είναι δυνατόν…

Για μένα δεν ήταν ακριβώς ποτέ πρόβλημα ακριβώς, αλλά περισσότερο ενόχληση. Και είναι περισσότερο από τα μέσα ενημέρωσης, παρά από άλλους μουσικούς. Νομίζω οτί μεταξύ μουσικών, οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν γρήγορα αν ξέρεις τι κάνεις και αν ξέρεις, το φύλο σου δεν μετράει τόσο πολύ. Αφού βέβαια το λέω αυτό, ακόμη δεν έχω καταφέρει να πείσω την υπόλοιπη μπάντα να προσδιοριζόμαστε ως "male-backed" συγκρότημα (γέλια).

Μιλώντας για αυτό, υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες ή συγκροτήματα, ας πούμε των τελευταίων δέκα χρόνων, που να έχεις εντοπίσει και να σου αρέσει η μουσική τους;

Ακούω τόση πολλή διαφορετική μουσική, μα ταυτόχρονα είμαι πολύ άχρηστη στο να μένω ενημερωμένη. Βασίζομαι κυρίως σε προτάσεις φίλων που έχουν καλύτερη επαφή με τη νέα μουσική. Επίσης, για μεγάλες περιόδους δεν ακούω καθόλου μουσική, κυρίως όταν είμαστε σε περίοδο που γράφουμε με τους Madder Mortem. Τότε υπάρχει ήδη αρκετή μουσική στο κεφάλι μου, δεν χρειάζεται να προσθέτει κι άλλη το δωμάτιο.

Θα ήθελα να κάνω μια μνεία στους Wobbler, ένα πάρα πολύ καλό νέο συγκρότημα της Νορβηγικής prog σκηνής. Υπάρχουν αρκετό καιρό αλλά είναι πολύ πιο ενεργοί τα τελευταία χρόνια. Θα παίξουν μαζί μας στο release show μας στο Oslo, ενώ επίσης είναι στην Karisma Records, δηλαδή το δισκογραφικό αδερφάκι της Dark Essence, οπότε τους νιώθουμε κάπως σαν ξαδέρφια μας, ακόμη κι αν ακουγόμαστε αρκετά διαφορετικά.

Επιπλέον, υπάρχει και αυτό το οικογενειακό στοιχείο στη μουσική σας μιας που εσύ και ο BP είστε αδέρφια. Δημιουργεί αυτό έναν ισχυρό πυρήνα στη μουσική σας ή σας φέρνει προβλήματα;

Για εμάς πιστεύω ότι έχει υπάρξει δύναμη παρά οτιδήποτε άλλο. Φυσιολογικά διαφωνούμε μερικές φορές, αλλά εγώ και ο BP είχαμε το ίδιο όραμα και στόχο από το ξεκίνημα του συγκροτήματος.

Είμαστε σαν το "Spinal Tap", απλά με κιθαρίστες αντί για drummers!

Κάτι ακόμη που έχει παρατηρήσει, είναι πως έχετε αλλάξει αρκετά μέλη πίσω από τη δεύτερη κιθάρα, μα φαίνεται ότι ο Anders Langberg έχει μείνει μαζί σας αρκετό καιρό τώρα. Τι σας έκανε να δουλέψετε καλά και να μείνετε ενωμένοι;

Χαχα, είμαστε σαν το "Spinal Tap", απλά με κιθαρίστες αντί για drummers!

Με τον Anders, αρχικά δουλέψαμε μαζί του όταν ήρθε να αντικαταστήσει στις ζωντανές εμφανίσεις τον Richard Wikstrand όταν περιοδεύαμε με τους Soen. Αυτό δούλεψε πάρα πολύ καλά μουσικά, αλλά ταίριαξε μαζί μας και κοινωνικά, οπότε ήταν μια πολύ φυσική επιλογή όταν ο Richard τελικά έφυγε από το συγκρότημα. Νομίζω ότι ήταν πάρα πολύ καλό είδικά για τον BP να έχει μαζί του έναν κιθαρίστα που ενδιαφέρεται κι αυτός το ίδιο με εκείνον για τον ήχο της κιθάρας περισσότερο από ότι το παίξιμο. Ο Anders έχει πολύ ευρύ μουσικό γούστο και ιστορικό, όπως και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οπότε δουλεύει πολύ καλά!

Όταν μας χτύπησε η πανδημία, αυτό σήμαινε όχι πρόβες για πολύ καιρό

Επιπλέον, είχαμε μια μακρά περίοδο έξι χρόνων κατά την οποία δεν είχατε κυκλοφορήσει κάποιο δίσκο και βλέπω ξεκάθαρα πως η παγκόσμια πανδημία υπήρξε εντός αυτών των χρόνων, πάρολο που γενικότερα παίρνετε το χρόνο σας μεταξύ των κυκλοφοριών σας. Πως σας επηρέασε αυτή η συνθήκη τόσο ως καλλιτέχνες όσο και ως ανθρώπους;

Η πανδημία σίγουρα καθυστέρησε τη διαδικασία, παρόλο που δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που πήρε χρόνο για να δει το φως της δημοσιότητας ο δίσκος. Μετά το "Marrow", αφιερώσαμε πολύ δημιουργικό χρόνο δουλεύοντας στην επανέκδοση του "Mercury" για την εικοστή επέτειο του δίσκου, ενώ παράλληλα ήμασταν και περιοδεία και δουλεύαμε για το ντοκιμαντέρ "Howl Of The Underdogs".

Ο BP κι εγώ ζούμε στον ίδιο δήμο, οι υπόλοιποι όμως μένουν κάποια απόσταση μακριά. Όταν μας χτύπησε η πανδημία, αυτό σήμαινε όχι πρόβες για πολύ καιρό. Και για εμάς που κυρίως δουλεύουμε τα κομμάτια μας ως ομάδα στο ίδιο δωμάτιο αυτό λίγο πολύ σήμαινε παύση σε όλη τη συνθετική διαδικασία, ή τουλάχιστον δυσκολία στο να φτάσουμε έστω κοντά σε κάτι που μοιάζει με ολοκληρωμένο κομμάτι.

Για μένα η πανδημία χτύπησε σε μία συγκυρία που βρισκόμουν ήδη σε μια πολύ σκοτεινή περίοδο κι έτσι δεν με επηρρέασε και τόσο πολύ. Ήταν αρκετά δημιουργική περίοδος για εμένα. Από τη στιγμή που οι περισσότερες φυσιολογικές δραστηριότητες δεν ήταν προσβάσιμες, αυτό σήμαινε ότι είχα πολύ χρόνο για τον εαυτό μου να τον αφιερώσω στο πιάνο ή σε ιδέες για τραγούδια. Είμαι επίσης πολύ τυχερή που μένω σε επαρχιακή περιοχή, όπου είναι αρκετά πιο εύκολο να συναντήσεις κόσμο έξω και να συνεχίσεις την κοινωνική σου ζωή, ακόμη και με ασφαλείς αποστάσεις.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία από εσάς μερικά χρόνια πίσω ήταν το ντοκιμαντέρ "Howl Of The Underdogs". Είναι ας πούμε μια βιογραφία του συγκροτήματος όπου πραγματεύεστε πολλά, μεταξύ αυτών οι δικές σας πάλες και η πραγματικότητα του να ζεις σε μια σκανδιναβική χώρα, ειλικρινά και εγκάρδια. Πως ήταν αυτή η ταπεινή εμπειρία να μιλάτε προς το κοινό με τέτοιο τρόπο για τις ζωές σας; Πως το νιώσατε από την κυκλοφορία του κι έπειτα;

Πιστεύω νιώθουμε όλοι ότι το ντοκιμαντέρ κατέληξε πολύ ειλικρινές και αληθινό και πως είχε κάτι να πει σχετικά με την εμπειρία του να υπάρχεις ως συγκρότημα και πολύ καιρό και τι χρειάζεται αυτή η συνθήκη. Πραγματικά ελπίζω να είμαστε σε θέση να το κυκλοφορήσουμε και σε φυσική μορφή κάποια στιγμή και ότι θα πάρει περισσότερη αναγνώριση, γιατί είμαι πάρα πολύ περήφανη για το τι κατάφεραν ο Randy Blake και η Stewis Media να δείξουν με την ιστορία μας.

Ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να βρει κανείς αντίτυπο του "Mercury"

Επανεκδόσατε επίσης τον πρώτο σας δίσκο "Mercury" πριν δύο χρόνια. Γιατί πήρατε αυτή την απόφαση;

Απλά κυρίως γιατί ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να βρει κανείς αυτό το δίσκο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι θέλαμε να τον προσφέρουμε και σε βινύλιο. Μας έδωσε επίσης τη δυνατότητα να επανηχογραφήσουμε κάποια κομμάτια, κάτι που υπήρξε πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Κάπως σαν να λέμε «τι θα είχαν κάνει οι Madders το 2019 με τις ίδιες ιδέες»;

Πίσω στο παρελθόν, την τελευταία φορά που σας μιλήσαμε ήταν για μια συναυλία στην Αθήνα που πολλοί θυμούνται ως μία από τις καλύτερες της ζωής τους. Πως ήταν για εσάς η εμπειρία; Θα επιστέφατε στο σύντομο μέλλον; Εμείς σίγουρα θέλουμε!

Αχ, αυτό ήταν ένα πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο! Συγκεκριμένα θυμάμαι εκείνο το υπόγειο στην Αθήνα, είχε τόση ζέστη και υγρασία στον αέρα, αλλά ήταν τόσο εκπληκτικό το κοινό! Θα θέλαμε πάρα πολύ να επιστρέψουμε, αρκεί να έχουμε έστω μισή ευκαιρία, οπότε, ενοχλήστε τους τοπικούς διοργανωτές!

Εκτελέσαμε και μια εκδοχή του "Cold Stone" όπου όλοι όσοι έπαιξαν ποτέ στους Madder Mortem βρίσκονταν πάνω στη σκηνή την ίδια στιγμή

Ποια ήταν η πιο αξέχαστη (με την καλή έννοια) ζωντανή σας εμπειρία ως συγκρότημα; Επίσης, υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης όπου θα θέλατε πολύ να δουλέψετε ή να περιοδεύσετε μαζί του και δεν το έχετε ακόμη καταφέρει;

Πρέπει να πω ότι η επετειακή συναυλία για το "Mercury" ήταν πολύ, πολύ ξεχωριστή. Όλα τα μέλη των Madder Mortem έπαιξαν μαζί μας, κάθε line-up έπαιζε τα κομμάτια που έγραψαν μαζί, ενώ εκτελέσαμε και μια εκδοχή του "Cold Stone" όπου όλοι όσοι έπαιξαν ποτέ στους Madder Mortem βρίσκονταν πάνω στη σκηνή την ίδια στιγμή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν τεράστιο κομμάτι της ζωής μου και το ένιωθα τόσο σωστά να τους έχω όλους μαζί μου με τέτοιον τρόπο.

Προφανώς, για εμένα ως τεράστιο οπαδό των Faith No More, θα ήταν τρομερό να περιοδεύσουμε μαζί τους. Θα ήθελα πάρα πολύ επίσης να περιοδεύσω μαζί με τον Devin Townsend, τόσο καταπληκτικός καλλιτέχνης! Επίσης θα ήθελα πολύ να βγούμε στο δρόμο με τους Katatonia ώστε να ολοκληρώσουμε την ιστορία μας στην περιοδεία της Σουηδίας, πιστεύω θα ταιριάζαμε πολύ.

Ευχαριστώ τόσο πολύ που πήρες το χρόνο να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας, είμαι πολύ ευγνώμων και εύχομαι τα καλύτερα για το νέο δίσκο και τη χρονιά μπροστά μας. Μπορείς να ολοκληρώσεις αυτή τη συνέντευξη όπως θέλεις!

Ελπίζουμε να βρεθούμε στην Ελλάδα σύντομα!