Dool: «Δεν υπάρχει καθορισμένος τρόπος να είσαι άνθρωπος-όλοι αλλάζουν συνεχώς»

 Παρόλο που οι Dool στη γενέτειρά τους Ολλανδία χαίρουν αναγνώρισης εδώ και αρκετά χρόνια με τους δύο πρώτους δίσκους τους, "Here Now There Then" και "Summerland", το μεγάλο τους άνοιγμα εκτός των συνόρων τους συνέβη με τον φετινό εξαιρετικό τους δίσκο "The Shape Of Fluidity". Εκτός του ότι εμείς εδώ στο Rocking.gr τον αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή αλλά και είχαμε τη χαρά να τους απολαύσουμε στη ζωντανή του παρουσίαση τη μέρα της κυκλοφορίας του στα πλαίσια του Roadburn Festival, σύντομα βρέθηκε και η ευκαιρία να φιλοξενηθούν οι Dool στη χώρα μας. Στις 22 Νοεμβρίου στο An Club θα έχουμε την τιμή να δούμε ένα ξεχωριστό συγκρότημα στα ντουζένια του.  

Με αφορμή λοιπόν αυτή την εμφάνιση, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με το βασικό μέλος του συγκροτήματος, Raven Van Dorst, ένα απόγευμα που ταξίδευε από την Ολλανδία στο Βέλγιο. Το εμβληματικό frontperson των Dool που έχει αγκαλιάσει στο πλήρες την διεμφυλική ταυτότητα του και εμποτίζει με πολλή από την προσωπική του εμπειρία τους στίχους και την ιστορία του νέου δίσκου των Dool, μίλησε μαζί μας για την άνοδο του συγκροτήματος, το νέο δίσκο, την κατάσταση στη μουσική κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την πανδημία, τις αγαπημένες του μουσικές, τις προσωπικές του μάχες, το πως βρήκε στους Dool την οικογένεια του και φυσικά, τη συναυλία της Αθήνας. Μια προσωπικότητα με πολλά να πει ξεδιπλώθηκε με περίσσιο ενθουσιασμό και εκτίμηση στην αξιομνημόνευτη απογευματινή κουβέντα που θα βρείτε παρακάτω.

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη καθώς είμαστε εδώ με το Raven από τους Dool και θα είναι η πρώτη σας φορά που θα παίξετε ζωντανά εδώ στην Αθήνα σε λίγες μέρες. Πόσος ενθουσιασμός υπάρχει;

Ναι, πραγματικά είμαι μέσα στον ενθουσιασμό γι’ αυτό! Πρώτα από όλα γιατί δεν έχω ξαναπάει στην Ελλάδα. Και ποιος καλύτερος λόγος για να πας σε μία χώρα για πρώτη φορά από το να παίξεις ένα σόου με το συγκρότημα σου, εννοώ ότι είναι μια κατάσταση με διπλό κέρδος.

Είμαστε καλοί σε ένα άλμπουμ πιστεύω, αλλά είμαστε καλύτεροι στη σκηνή

Είμαι πολύ χαρούμενη που το ακούω. Έρχεται μια μεγάλη περιοδεία για εσάς. Υπάρχουν άλλα μέρη που πηγαίνετε για πρώτη φορά;

Λοιπόν, ναι, υπάρχουν μερικοί καινούριοι χώροι, αλλά όχι ιδιαίτερα νέες χώρες ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά ναι, την επόμενη εβδομάδα θα μπούμε στο βαν και θα κάνουμε μια μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία τριάμισι εβδομάδων μαζί με τους Hangman's Chair. Θα είναι co-headline περιοδεία και είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι για αυτό γιατί έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που είχαμε μια σωστή περιοδεία σε κλειστούς χώρους. Νομίζω ότι ήταν ακόμη και πριν από ολόκληρη την κατάσταση με τον COVID. Οπότε έχει περάσει καιρός και ξέρεις, είμαστε μια ζωντανή μπάντα. Είμαστε καλοί σε ένα άλμπουμ πιστεύω, αλλά είμαστε καλύτεροι στη σκηνή για μένα. Για εμάς το να μην μπορούμε να δουλέψουμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν πολύ απαίσιο. Τώρα, επιτέλους, θα συμβεί, περιμέναμε τέσσερα χρόνια.

Λοιπόν, είμαι πραγματικά χαρούμενη που το ακούω, αλλά είχα την τύχη να σας δω φέτος στο Roadburn, το οποίο ήταν πολύ μεγάλο σόου για μένα και μακάρι να ήταν και για εσάς. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία στο Roadburn, που γίνεται επίσης στην πατρίδα σας. Πώς σου φάνηκε;

Λοιπόν, το Roadburn, νομίζω ότι για όλους στο συγκρότημα είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μας φεστιβάλ. Πηγαίνουμε εκεί εδώ και χρόνια, είτε για να παίξουμε είτε για να δούμε φίλους μας να παίζουν ή να ανακαλύψουμε νέα συγκροτήματα. Είναι ένα τόσο σπουδαίο φεστιβάλ και συνεχίζουν να εξελίσσονται. Για μας, για τους Dool, νομίζω ότι η πρώτη μας εμφάνιση, η πρώτη μας σωστή συναυλία όπου μας είδαν άνθρωποι από έξω από την Ολλανδία, ήταν στο Roadburn το 2016 και μας άνοιξε πολλές νέες πόρτες διεθνώς τότε, μας έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσουμε έναν διεθνή ατζέντη. Η συναυλία μας τράβηξε την προσοχή πολλών δισκογραφικών και πριν από αυτό, δεν ξέραμε καλά τι θα κάνουμε με το συγκρότημα. Θα ήταν σαν μια μπάντα μερικής απασχόλησης ή μια μπάντα για διασκέδαση άραγε; Αλλά μετά από εκείνη την παράσταση άνοιξαν πολλές δυνατότητες και μετά αποφασίσαμε, εντάξει, καλά, αρέσει στον κόσμο. Πάμε για αυτό full time. Ξεκίνησε κάπως τη διεθνή μας καριέρα, ας πούμε και επιστρέφοντας εκεί με την τελευταία κυκλοφορία του άλμπουμ μας φέτος, ολοκληρώσαμε έναν κύκλο, επειδή τότε, παίζαμε σε μια μικρή σκηνή στο Cul De Sac, που είναι ένα είδος μικρού χώρου, σαν μπαρ, χωρητικότητας ίσως εκατόν – εκατόν πενήντα ατόμων. Και τώρα ξαφνικά με το νέο άλμπουμ μπήκαμε στο mainstage στις εφτά το βράδυ, ένα πολύ καλό σημείο στο line-up του φεστιβάλ. Και ήταν τόσο αγχωτικό όσο και συναρπαστικό για να είμαι ειλικρινής.

Η εμπειρία του να παίζεις χωρίς κοινό εντός της καραντίνας ήταν από τις πιο περίεργες παραστάσεις που συμμετείχα ποτέ!

Δώσατε τον καλύτερό σας εαυτό, ήταν πολύ ωραία εμφάνιση και ανυπομονώ να σας ξαναδώ. Θέλω όμως προτού μιλήσουμε για το νέο δίσκο, να σε ρωτήσω για την εμπειρία σας με το project The Nest, το οποίο ήταν commissioned project του Roadburn πριν από μερικά χρόνια όπου είχες συμμετάσχει στα φωνητικά . Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για εσένα;

Επειδή ήμασταν περιορισμένοι στα σπίτια μας για πολύ καιρό και δεν υπάρχει τίποτα που να αγαπώ καλύτερα από το να παίζω στη σκηνή, αυτός είναι, νομίζω, ο μοναδικός μου σκοπός στη ζωή και το να μου ζητηθεί να κάνω μια συναυλία στη μέση αυτής της πανδημίας ήταν σαν ένα δώρο από τους ουρανούς και ήμουν μέσα στον ενθουσιασμό που συμμετείχα σε αυτό το project και να κάνω αυτήν την εμφάνιση. Και οι Wolvennest και εμείς πηγαίνουμε πολύ καιρό πίσω συνεργατικά, μαζί με πολλούς ανθρώπους από το project και κυρίως τον Alan και τον Tommy από τους Saturnalia Temple και όλους τους άλλους ανθρώπους. Ήταν ξεχωριστό και ήταν σαν να έβλεπα ξανά την οικογένειά μου μετά από μια μακρά αποχή και μου άρεσε πολύ. Συμμετείχα τραγουδώντας ένα πολύ δυνατό τραγούδι και ήταν καταπληκτικό. Τρελή ενέργεια στη σκηνή και μπορούσες να αγγίξεις σχεδόν την ένταση ή κάτι τέτοιο, υπήρχε κάτι το ιδιαίτερο. Παρόλο που δεν υπήρχε κανείς στο μεγάλο χώρο του 013 στο Tilburg, που είναι ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς μας χώρους, είναι επίσης το μέρος όπου διεξάγεται οι Roadburn, φυσικά. Ήταν τόσο παράξενο. Τα έδωσα όλα μα και ήταν μια από τις πιο περίεργες παραστάσεις που έκανα ποτέ. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ ωραίο και το κατέγραψαν σε βίντεο.

Μιλώντας για δυνατά τραγούδια και την εμπειρία μετά την πανδημία, αναφέραμε πριν από το νέο σας άλμπουμ, "The Shape Of Fluidity", όπου κατά κάποιο τρόπο καταφέρατε να φτιάξετε κάτι πιο δυνατό από το "Summerland". Δεν ξέρω πώς, αλλά το καταφέρατε. Και θέλω να ρωτήσω μερικά πράγματα πρώτα. Λοιπόν, πόση από αυτή την εμπειρία καραντίνας χρειάστηκε ώστε να αποφασίσεις να δημιουργήσεις έναν δίσκο με τόσο βαθιά σύνδεση με τον εαυτό σου και την ταυτότητά σου; Γιατί πιστεύω ότι χρειάστηκες πολλή ενδοσκόπηση για να φτιάξεις ένα δίσκο με τέτοιου τύπου μουσική.

Ναι και όχι. Φυσικά σχετίζεται με το όλο θέμα της πανδημίας γιατί νομίζω ότι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι που μένουν περιορισμένοι στο σπίτι τους για δύο χρόνια σχεδόν στη μοναξιά, κάπως παγιδεύεσαι στο κεφάλι σου για δύο χρόνια. Πρέπει να αντιμετωπίσεις όλους τους δαίμονές σου και να αντιμετωπίσεις πολλά ζητήματα που ήταν ακόμα άλυτα. Θέλω να πω, πολλοί άνθρωποι είχαν αυτό το είδος εμπειρίας κατά τη διάρκεια του COVID, δεν είχες διαφυγή. Ήσουν μόνο εσύ και ίσως ένα άλλο άτομο. Αυτό είναι κάτι με το οποίο εξακολουθούσα να ασχολούμαι, τη γέννησή μου, το να είμαι διεμφυλικό άτομο και να μην μπορώ να μιλήσω γι' αυτό. Το ταμπού που υπήρχε και δεν ξέρω πώς το λες αυτό παραέξω. Το σκέφτηκα πολύ και ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω κάτι με αυτό γιατί ένιωθα ότι ζούσα ένα ψέμα, που με ανάγκασαν στη γέννησή μου. Εννοώ, ξέρεις κάπως την ιστορία, σωστά;

Δεν θέλω να με διαγράψει η γραφειοκρατία και η κοινωνία, σαν να μην υπήρξα ποτέ στην αληθινή μου μορφή

Ναι, αλλά θα ήθελα να το μοιραστείς με τα δικά σου λόγια!

Έτσι, γεννήθηκα ως διεμφυλικό άτομο, με τόσο ανδρικά όσο και γυναικεία γεννητικά όργανα μέσα και έξω, και οι γιατροί αποφάσισαν ότι έπρεπε να είμαι κορίτσι. Και κατ΄επέκταση οι γονείς μου δεν πρέπει να το συζητούν ποτέ. Αυτή είναι με λίγα λόγια όλη η ιστορία. Φυσικά το έμαθα αργότερα, και προσπαθώ να συνδυάσω ξανά τα κομμάτια αυτού του παζλ σε όλη μου τη ζωή. Αυτό ήταν απλώς ένα ακόμη βήμα κατά τη διάρκεια του COVID ότι υπήρχαν ακόμα κάποια πράγματα ανακατεμένα μέσα μου. Πράγματα όπως γιατί έχω ακόμα γυναικείο όνομα; Γιατί έχω ακόμα γυναικείο φύλο στο διαβατήριό μου; Γιατί έχω γυναικείες αντωνυμίες; Γιατί το χρησιμοποιώ αυτό; Επειδή ο γιατρός είπε στη γέννησή μου, ότι έπρεπε να το κάνω, και αυτό δεν μου φάνηκε σωστό. Και αυτό είναι κάτι που είπα κατά τη διάρκεια του Covid, εντάξει, όχι πια. Πάω να διαλέξω άλλο όνομα. Θα αλλάξω το διαβατήριό μου, θα αλλάξω το πιστοποιητικό γέννησής μου όπως είναι η αλήθεια, γιατί δεν θέλω να με διαγράψει η γραφειοκρατία και η κοινωνία, σαν να μην υπήρξα ποτέ στην αληθινή μου μορφή. Οπότε αυτό είναι βασικά που πέρασα κατά τη διάρκεια του COVID και τα αποτελέσματα αυτού, απλώς πέταξαν, παρασύρθηκαν στους στίχους του νέου άλμπουμ ασυνείδητα, γιατί ποτέ δεν είπαμε, γεια, θα κάνουμε ένα άλμπουμ που θα μιλάει γι’ αυτό. Αλλά συνέβη κάπως.

Επίσης, ισχύει και το γεγονός ότι τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τα έγραψα εγώ, το "Summerland" και το "Here Now, There Τhen". Αλλά σε αυτό το άλμπουμ και οι κιθαρίστες μας ο Nick και ο Omar, έγραψαν πολλά. Είχαν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Όταν άρχισαν να επικοινωνούν μου είπαν ας γράψουμε μαζί μερικά τραγούδια. Έχουμε κάποιες ιδέες. Έτσι μπορούσα απλώς να ξεδώσω την καρδιά μου πάνω στις ιδέες τους χωρίς να το σκέφτομαι πολύ. Ήταν ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος προσέγγισης της σύνθεσης τραγουδιών και της συγγραφής στίχων. Οπότε υποθέτω ότι με αυτόν τον τρόπο τα πράγματα βγήκαν λίγο πιο διαισθητικά επειδή είχα τον χώρο να το κάνω, επειδή ο Nick και ο Omar έκαναν επίσης πολλή μουσική δουλειά.

Δεν υπάρχει καθορισμένος τρόπος να είσαι άνθρωπος. Όλοι αλλάζουν συνεχώς και αυτό είναι εντάξει, δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τα πάντα για τον εαυτό σου ή να γνωρίζεις τα πάντα για τον κόσμο.

Ναι, το βλέπω αυτό. Αν μπορώ να ρωτήσω, γιατί ξέρω ότι δυστυχώς στις κοινότητές μας, μερικές φορές οι άνθρωποι δεν αποδέχονταν περισσότερο το διαφορετικό φύλο ή τη σεξουαλική ταυτότητα και μερικές φορές ήταν αρκετά επικριτικοί ως προς αυτό. Νιώθεις να σε αγκαλιάζει περισσότερο τώρα η κοινότητα; Γιατί μου φαίνεται ότι βρίσκεις τη θέση μέσα στους Dool για να μπορείς να το κάνεις αυτό και να εκφραστείς. Νιώθεις υποστήριξη από τη σκηνή τώρα;

Δεν θέλω να με αγκαλιάζουν άτομα που δεν με καταλαβαίνουν, ή που έχουν κάτι εναντίον μου. Οπότε για ό,τι με αφορά, να πάνε από εκεί που ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι. Ελπίζω να σαπίσουν στη δική τους δυστυχία και δεν με νοιάζει αυτό. Το πιο σημαντικό για μένα είναι αυτό. Οι φίλοι μου και η οικογένειά μου και οι μπάντες μου, που είναι βασικά το ίδιο, ότι καταλαβαίνουν και μπορώ να είμαι ο εαυτός μου γύρω από αυτούς και προς στον υπόλοιπο κόσμο. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν πάρα πολύ αυτές οι απόψεις, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά από την άλλη πλευρά, είναι μια άνεση για άλλους ανθρώπους, είναι πολύ δύσκολο να εκφραστούν για ορισμένα θέματα και ορισμένα ζητήματα. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο αισθάνομαι ότι θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα για αυτούς. Δεν πειράζει, δεν είσαι μόνο, ξέρεις. Και αυτό είναι κάτι που αντιπροσωπεύει ολόκληρος ο δίσκος, με το artwork και με τον τίτλο: μπορείς να είσαι όποιος θέλεις να είσαι. Δεν υπάρχει καθορισμένος τρόπος να είσαι άνθρωπος. Όλοι αλλάζουν συνεχώς και αυτό είναι εντάξει, δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τα πάντα για τον εαυτό σου ή να γνωρίζεις τα πάντα για τον κόσμο. Μπορείς να πειραματιστείς. Ξυπνάς μια μέρα και αποφασίζεις ότι θέλεις να γίνεις κάποιος άλλος. Είναι όλα καλά. Είναι όλα καλά. Μην είστε λοιπόν τόσο ασπρόμαυροι. Ή τόσο δυαδικοί. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είσαι ζωντανός, βασικά.

Νομίζω ότι ένα άλμπουμ ή ένα τραγούδι γίνεται πιο δυνατό μόλις το διαστρεβλώσεις λίγο στο κεφάλι σου για να ταιριάζει με την προσωπική σου κατάσταση

Οπότε το "The Shape Of Fluidity" είναι ένας δίσκος που απ' ό,τι καταλαβαίνω είναι περισσότερο για το να έχεις ανθρώπους να σχετίζονται με αυτό παρά με στόχο να ενημερώσεις ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τη δική σου εμπειρία ή οποιονδήποτε άλλον που έχει βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση με εσένα.

Ναι, λοιπόν, νομίζω ότι είναι πάντα σημαντικό να μπορεί ο ακροατής να σχετίζεται με το θέμα σου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θέλω να πω, ρίχνω πολύ από τον εαυτό μου στους στίχους αυτού του δίσκου. Αλλά ξέρεις τα άλλα τέσσερα άτομα στο συγκρότημα, έχουν επίσης τον δικό τους τρόπο να σχετίζονται με αυτή την κυκλοφορία. Υπάρχει, λοιπόν, μόνο ένα τραγούδι που είναι πολύ σαφές για την κατάστασή μου σχετικά με το φύλο. Αυτό είναι το "Hermagorgon". Αλλά κυρίως μου αρέσει να αφήνω λίγη φαντασία και λίγη ερμηνεία ανοιχτή στον ακροατή, γιατί νομίζω ότι ένα άλμπουμ ή ένα τραγούδι γίνεται πιο δυνατό μόλις το διαστρεβλώσεις λίγο στο κεφάλι σου για να ταιριάζει με την προσωπική σου κατάσταση.

Μπορώ να καταλάβω γενικά μέσα από τη μουσική και τους στίχους που μπορώ να καταλάβω εντός του "The Shape Of Fluidity", ότι αφορά τη διαδικασία του να βρίσκεσαι μέσα σε μια συνεχή αλλαγή, όποια κι αν είναι αυτός και νομίζω ότι προσπάθησες πολύ σκληρά και αυτό περνάει και πολλοί άνθρωποι μπορούν να σχετίζονται με το δίσκο, αυτό ακριβώς που περιγράφεις. Υπάρχει αυτό το άνοιγμα με το "Venus In Flames", το οποίο μεταφράζεται επίσης στο βίντεο για αυτό το τραγούδι. Είναι πολύ συμβολικό για μένα γιατί καταλαβαίνω μέσω της ελληνικής μυθολογίας πώς η Αφροδίτη (Venus) που είναι το αρχετυπικό σύμβολο της θηλυκότητας, μερικές φορές στο πλαίσιο της δυαδικότητας του φύλου για το οποίο μιλούσες πριν, τα δύο άκρα τσακώνονται μέσα σου και δεν χρειάζεται απαραίτητα να βρεις τη θέση σου στο φάσμα και απλά να μείνεις εκεί – μπορείς να βάλεις στο ένα άκρο φωτιά. Είναι ένας διαρκής αγώνας για το πώς νιώθεις και πώς εκφράζεσαι. Και είναι κάτι πολύ δυνατό.

Ναί. Και επίσης μέσα σε αυτόν τον αγώνα μπορείς να βρείς λίγη γαλήνη, ξέρεις, όπως, δεν χρειάζεται να διαλέξω πλευρά. Δεν χρειάζεται να είμαι το ένα ή το άλλο, αλλά μπορείς να είσαι το ένα τη μια μέρα ή να είσαι το άλλο την επόμενη μέρα. Ή μπορεί να είσαι κάτι που αγκαλιάζει και τα δύο και δεν έχει να κάνει μόνο με το φύλο, αλλά και με πολλά θέματα.

Όλα αυτά που βλέπουμε συνήθως ως δυαδικά κι ασπρόμαυρα, ναι.

Ναι, ακριβώς.

Υπάρχει πολύ δράμα στο "The Shape Of Fluidity"

Όσον αφορά τη μουσική πλευρά των πραγμάτων, στο "The Shape Of Fluidity", κάπως προχώρησατε τον ήχο σας, νομίζω ότι έχει λίγο πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα από τους προηγούμενους δίσκους σας, αλλά και πολύ - δεν θέλω να πω θυμωμένος, αλλά δείχνει αυτή την ανάγκη όταν πνίγεσαι από σκέψεις και συναισθήματα και θέλεις να τα εκφράσεις τόσο πολύ που μοιάζει με θυμό αλλά δεν είναι θυμός. Είναι σαν να λες: «Πρέπει να πω αυτά τα πράγματα». Πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου. Ίσως βοηθήσω και τον εαυτό μου και τους άλλους ανθρώπους.

Ναι, υπάρχει πολύ δράμα σε αυτό το άλμπουμ. Είναι επίσης πολύ βαθύ. Είναι πολύ βαρύ. Είναι σαν βόμβα έτοιμη να εκραγεί, ξέρεις, και δεν είμαι μόνο εγώ που το πιστεύω ή συνέβαλα σε αυτό.

Όπως στο ρεφρέν του "Evil In You".

Ναι, ακριβώς! Πιστεύουμε ότι υπάρχουν περισσότερα punk στοιχεία. Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο η θυμωμένη πλευρά. Αλλά αυτό που ακούς είναι ο ήχος πέντε ανθρώπων που δεν μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν για μερικά χρόνια, είναι μεγάλη ένταση. Ίσως υπάρχει θυμός, αλλά υπάρχει και πολλή θλίψη. Υπάρχει ένα πολύ βαθύ συναισθηματικό και μουσικό υπόβαθρο για αυτό το άλμπουμ. Και νομίζω ότι όλοι μας το νιώθουμε έτσι. Αυτό είναι που το κάνει τόσο δυνατό, νομίζω.

Για εμάς ο νέος δίσκος είναι μόνο η αρχή γιατί όλοι είναι πολύ εμπνευσμένοι από αυτό που συμβαίνει μουσικά στο συγκρότημα και είναι πολύ πρόθυμοι να συνεχίσουν

Και μπορώ να ρωτήσω για τις μουσικές σας επιρροές που συνέβαλαν στην πιο σκληρή τραγουδοποιία για το "The Shape of Fluidity";

Ο Nick, για παράδειγμα, ακούει πολύ περισσότερα new wave πράγματα. Έγραψε το βασικό μέρος για το "Evil In You", για παράδειγμα. Μπορεί κανείς πραγματικά να καταλάβει ότι άκουγε πολύ new wave και αυτού του είδους τα πράγματα, όπως επίσης τους The Cure. Είναι πραγματικά σε αυτούς τους ήχους και αν ακούσεις καλά το δίσκο, μπορείς να βρεις κάθε τόσο στα κιθαριστικά μέρη και τον Omar, αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ του Omar βασικά μαζί μας. Προέρχεται από black metal υπόβαθρο, αλλά είναι επίσης πολύ μεγάλος οπαδός της folk μουσικής. Έτσι, υπάρχει ένα νέο φως που λάμπει στους Dool με όλα αυτά τα στοιχεία και μπορεί κανείς να το ακούσει επίσης. Έτσι, υπάρχουν πολλές νέες επιρροές σε αυτό που ήταν ήδη οι Dool. Νομίζω ότι είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη σε αυτό το σημείο, ειδικά επειδή έχουμε και νέο ντράμερ, τον Vincent, ο οποίος είναι ένα πολύ διαφορετικό «ζώο» από ότι ήταν ο Micha στο παρελθόν. Ο Micha είναι πολύ, ξέρεις, αργός και αποφασιστικός ντράμερ και ο Vincent είναι πιο παιχνιδιάρης και είναι πιο πειραματικός και μπορείς να το ακούσεις αυτό. Είναι πιο ρευστός, πιο αποφασιστικός και όχι μόνο στα τύμπανα. Πιστεύω ακούγεται ότι η μουσική «χορεύει» λίγο περισσότερο. Νομίζω ότι όλα αυτά μαζί έχουν δημιουργήσει έναν νέο ήχο για εμάς και αυτή είναι μόνο η αρχή γιατί όλοι είναι πολύ εμπνευσμένοι από αυτό που συμβαίνει μουσικά στο συγκρότημα και είναι πολύ πρόθυμοι να συνεχίσουν.

Οι Dool με βοήθησαν να αναζητήσω τι άνθρωπος είμαι και τι θέλω και πώς μπορώ να αντιμετωπίσω τα πράγματα γύρω μου, αντί να προσπαθώ απλώς να αλλάξω τα πάντα γύρω μου

Αυτό με φέρνει να αναρωτιέμαι, πώς συνδέεσαι συναισθηματικά τώρα με τα προηγούμενα μουσικά σου projects; Για παράδειγμα άλλες μπάντες που ήσουν στο παρελθόν . Πώς σχετίζεται με εσένα τώρα που βρίσκεσαι σε έναν δρόμο πιο άνετο με τον εαυτό σου; Ήταν το ίδιο για σένα τότε που έγραφες μουσική για άλλα σχήματα;

Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση καθώς στην πραγματικότητα πριν ξεκινήσω τους Dool, ήμουν κυρίως σε κατάσταση θυμού με τον κόσμο και προέρχομαι από ένα punk περιβάλλον και πάντα ήμουν σε συνεχή ενασχόληση με τον ακτιβισμό και τον ιδεαλισμό. Ήμουν πιο ενεργό πολιτικό ον, ήμουν σε πολλές φεμινιστικές σκηνές και συγκροτήματα και projects. Αλλά στο τέλος κουράστηκα λίγο να θυμώνω όλη την ώρα και μετά βρήκα το συγκρότημα που είναι τώρα οι Dool και αρχίσαμε να παίζουμε μαζί και αυτό άλλαξε επίσης τον τρόπο μου να γράφω μουσική και να γράφω στίχους γιατί δεν ήταν ο τρόπος ο θυμός με τον έξω κόσμο, αλλά ήταν πιο εσωστρεφής, όπως τι άνθρωπος είμαι και τι θέλω και πώς μπορώ να αντιμετωπίσω τα πράγματα γύρω μου, αντί να προσπαθώ απλώς να αλλάξω τα πάντα γύρω μου. Τότε ήταν βασικά όταν ξεκίνησε οι Dool. Με έστεψε λοιπόν σε έναν πιο εσωστρεφή τρόπο γραφής.

Αφήνω όλο και περισσότερο την ιδέα ότι πρέπει μόνο να είμαι υπόδειγμα δύναμης και να φοράω πανοπλία

Αυτό είναι αρκετά ενδιαφέρον. Έτσι, είναι σαν να βρίσκεις το σπίτι σου, το σωστό σημείο στη ζωή σου που νιώθεις πιο άνετα με τον εαυτό σου.

Ακριβώς. Επιπλέον, το συγκρότημα, όλοι στο συγκρότημα είναι οι καλύτεροι φίλοι μου. Πρώτα απ 'όλα, είμαστε φίλοι. Και δεύτερον, είμαστε ένα συγκρότημα. Νομίζω ότι επίσης αφήνω όλο και περισσότερο την ιδέα ότι πρέπει μόνο να είμαι υπόδειγμα δύναμης και να φοράω πανοπλία. Μπορώ απλώς να αγκαλιάσω την ευάλωτη φύση μου τόσο μέσα στη μουσική όσο και μέσα στο συγκρότημα. Και αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία για κάποιον που είναι μέσα στο θυμό και ουρλιάζει όλη του τη ζωή.

Πρέπει λοιπόν να επιδεικνύεις σκληρότητα όλη την ώρα και να είσαι σε επιφυλακή ώστε να μην σε πατρονάρουν όλη την ώρα

Είναι μερικές φορές αυτή η ανάγκη που έχουν τα άτομα με θηλυκά εξωτερικά χαρακτηριστικά σε αυτούς τους σκληρούς ήχους όπως το metal και το punk, να παρουσιάζονται ως πιο βίαια και πιο σκληρά για να τα σεβαστούν. Μερικές φορές νιώθω έτσι, δεν ξέρω πώς είναι για σένα.

Ναι, σίγουρα. Πρέπει να παρουσιάζεις όλη την ώρα μια σκληρότητα, διαφορετικά, απλώς σε καταστρέφουν. Το είχα πολύ αυτό τα παλαιότερα χρόνια και ήμουν σε ένα από τα πρώτα μου punk συγκροτήματα και ήδη είχα κάνει πολλές περιοδείες με άλλα projects και μετά ήρθα σε ένα χώρο. Πολλές φορές, μπαίνεις σε ένα χώρο και ο τεχνικός ήχου γυρνάει και μου λέει, άσε με να κάνω τις ρυθμίσεις στον ενισχυτή σου – όχι, πάψε, μην αγγίζεις τη γαμημένη κιθάρα μου. Πρέπει λοιπόν να επιδεικνύεις σκληρότητα όλη την ώρα και να είσαι σε επιφυλακή ώστε να μην σε πατρονάρουν όλη την ώρα. Οπότε αυτό με εξόργιζε πολύ. Αλλά τώρα πλέον δεν θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο. Γιατί έτσι κι αλλιώς θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο.

Μπορώ να δω από πού έρχεται το σκεπτικό σου λίγο πολύ. Έχεις κατά νου, κάποια νεότερα συγκροτήματα που σχηματίστηκαν τα τελευταία χρόνια και πιστεύεις ότι έχουν συνδυάσει πολύ ωραία τη μουσική, ας πούμε, αλλά έχουν και κάτι να πουν, κάποιο σχήμα σημαντικό για τον κόσμο να γνωρίζει και να ακούσει.

Ωχ, άσε με να σκεφτώ. Λοιπόν, ίσως όχι πραγματικά στο είδος του metal. Ένα άτομο που μου αρέσει πολύ είναι το Fever Ray. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις τη δουλειά του.

Ναι!

Εντάξει, ναι, αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον έργο το οποίο δεν χορταίνω και τους είδα ζωντανά για πρώτη φορά πριν από μερικούς μήνες στην περιοδεία τους. Και έχουν τόσο δημιουργικό τρόπο να αντιμετωπίζουν τη μουσική και την εικόνα και την παράσταση και τα πάντα, αυτό είναι κάτι που με εμπνέει πολύ. Σχεδόν όπως έκανε ο David Bowie με έναν τρόπο, ξέρεις, σαν να πληγώνεις τον εαυτό σου κάθε φορά, να ανακαλύπτεις ξανά την εικόνα σου, να δημιουργείς ένα μυστήριο γύρω σου, και να μιλάς για σημαντικά θέματα και να κάνεις καλή μουσική ταυτόχρονα. Λοιπόν, αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει πολύ συχνά και το εκτιμώ.

Ναι, εννοώ ότι ολόκληρη η καριέρα του, ξεκινώντας από τους The Knife μέχρι τους Fever Ray, ήταν μια φοβερή πορεία.

Ναι λοιπόν, ναι! Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό, βασικά.

Ας το ολοκληρώσουμε με τα πέντε άλμπουμ που ακούς συνέχεια τις τελευταίες εβδομάδες!

Ουου, εντάξει, επιτρεψέ μου να ελέγξω γρήγορα το Spotify μου εδώ, αλλά είχα ένα πραγματικά παράξενο πάρτι την περασμένη εβδομάδα, οπότε μπορεί να είναι λίγο περίεργα αυτά που θα βρούμε να ακούω πρόσφατα! (γέλια). Ακούω πολύ το "Flowers Of Evil", το άλμπουμ των Ulver.

Και να σκεφτείς ότι το βίντεο κλιπ του "Venus In Flames" μου θύμιζε το artwork αυτού του άλμπουμ. Κάτι μεταξύ των γυναικών ιπποτών στο video και της Jean D’ Arc στο εξώφυλλο του "Flowers Of Evil". Συνδέθηκε κάπως στο μυαλό μου.

Νομίζω ότι όλοι στο συγκρότημα είναι μεγάλοι θαυμαστές των Ulver. Οπότε νομίζω ότι θα το πάρουμε ως κομπλιμέντο! Ακούω επίσης πολύ το άλμπουμ "Grip" των Serpent With Feet. Είναι αμερικάνικο, queer, μαύρο, χιπ χοπ χορευτικό ηλεκτρονικό είδος. Είναι υπέροχο. Και είναι πολύ ριζοσπαστικό και όμορφο, και έχει ρυθμό, είναι τελείως διαφορετικό. Πραγματικά άκουγα πολύ το "Pale Swordsman". Το άλμπουμ του Këkht Aräkh του Ουκρανού καλλιτέχνη black metal. Είναι σαν old school black metal, πολύ ρομαντικό. Και νομίζω ότι είναι ένα έργο μόνο για ένα άτομο, απλώς ένας φρέσκος αέρας στο είδος του black metal. Έχω ακούσει πολύ το άλμπουμ "The Great Bail Out" των Moor Mother, το οποίο είναι πειραματική και ριζοσπαστική τζαζ από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύω ότι ζει στη Νέα Υόρκη στην πραγματικότητα, αλλά δεν το γνωρίζω σίγουρα. Δεν γνωρίζω πολλά από το υπόβαθρο του καλλιτέχνη, αλλά αυτό είναι επίσης υπέροχο, πολύ πειραματικό. Πολλά σημεία με spoken words, πολλά ηχητικά τοπία. Τέλος, ανακάλυψα ξανά το άλμπουμ "On Dark Horses" της Emma Ruth Rundle.

Ναι, την είδα σε ένα ακουστικό live πριν από μερικούς μήνες και έμεινα έκπληκτη.

Είναι τόσο καλή, γράφει τα καλύτερα τραγούδια. Είναι μια τόσο ταλαντούχα τραγουδοποιός. Θέλω να πω, δεν γράφει τίποτα τεράστιο, η μουσική της δεν είναι πυρηνική φυσική. Αλλά ο τρόπος που είναι απλή, η απλότητά της, της δίνει λίγη μεγαλοφυΐα. Και μου αρέσει πολύ αυτό το είδος της μουσικής.

Αν δεν σε πειράζει, μπορούμε να ολοκληρώσουμε με κάτι που θέλεις να πείς στο κοινό για το επερχόμενο live στην Ελλάδα ή ό,τι άλλο θέλεις!

Λοιπόν, ελάτε στο στη συναυλία στην Αθήνα! Παρεμπιπτόντως μένεις εκεί;

Ναι, και φυσικά θα είμαι εκεί!

Εντάξει λοιπόν, κι εσύ και όλοι, ελάτε να μου δώσετε λίγη από την καλή σας ρακή ή πώς λέγεται; Το ποτό που πίνετε εκεί;

Αυτή και το ούζο, είναι διαφορετικά αλλά και τα δύο δυνατά!

Πολύ ευχάριστο αυτό! Θα ανοίξω το στόμα μου κι εσείς θα ρίξετε κάτι μέσα. Θα τα πούμε και θα περάσουμε υπέροχα!