Thievery Corporation: «Όταν δημιουργούμε τα τραγούδια, είμαστε στη δική μας ζώνη»

Μετά την πρόσφατη, και άκρως επιτυχημένη τους εμφάνιση στα πλαίσια του Release Athens Festival, μάλιστα τόσο επιτυχημένη που τα κοντέρ κατέγραψαν κοντά στις 12.000 άτομα, ο Rob Garza, σχολιάζει τόσο την καινούργια τους δουλειά, "The Temple of I & I",  όσο θέματα επικαιρότητας, ενώ ταυτόχρονα κάνει αναδρομή στα πρώτα τους βήματα, και μοιράζεται μαζί μας την ιδιαίτερη αίσθηση εκείνης της εποχής.

Το σχήμα σας δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 1995 στο Eighteenth Street Lounge, στην Ουάσινγκτον. Μπορείς να μας περιγράψεις την '90s ατμόσφαιρα αυτού του lounge bar; Ποια ήταν η επιρροή που άσκησε στον ήχο σας;

Εκείνη την εποχή, όταν η έννοια του lounge πρωτοεμφανίστηκε στο προσκήνιο, ήταν ουσιαστικά ένα μέρος σαν κανένα άλλο επειδή έπαιζαν μουσική bossa nova, jazz μουσική, reggae και dub, αλλά και trip hop ρυθμούς. Εκείνη την περίοδο ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξος. Όλοι βάδιζαν προς το 2000 και παντού έβλεπες μια ενέργεια και έναν θόρυβο σχετικά με όλα και έτσι το lounge ήταν ένα μέρος όπου όλα αυτά τα διαφορετικά μουσικά είδη ενώνονταν μεταξύ τους. Εκτός αυτού, ήταν και ένα ιδιαίτερα πολυπολιτισμικό μέρος, με διαφορετικές εθνοτικές προελεύσεις, λόγω των πολλών διαφορετικών εθνικοτήτων στην Ουάσινγκτον και ως εκ τούτου είχε άτομα από πολλές διαφορετικές χώρες. Και έτσι ήταν ένα μέρος το οποίο παρείχε φοβερή έμπνευση, και νομίζω πολλή από αυτήν την έμπνευση βρίσκουμε στον ήχο μας.

Το lounge ήταν μια περαστική μόδα ή έχει έρθει για να μείνει;

Το Eighteenth Street Lounge υπάρχει περίπου από το 1995 και πριν από έναν μήνα που βρέθηκα εκεί τα πάει καλύτερα από ποτέ. Νομίζω ότι κάθε μέρος αν στηθεί σωστά μπορεί να μακροημερεύσει. Φυσικά μπορεί να εμπεριέχεται μια δόση «μόδας» στην ιδέα του lounge, αλλά αν το εξοπλίσεις με καλή μουσική και ένα σωστό σκηνικό, τότε έχει πολλές δυνατότητες να παραμείνει ζωντανό.

Η αγάπη σου για τη Βραζιλία παραμένει σημείο αναφοράς στον ήχο σας. Τι έχεις να πεις για την Ελλάδα; Έχεις ίσως κάποια προτίμηση σε κάποιους ελληνικούς ήχους;

Όταν ταξιδεύουμε στην Ελλάδα ακούμε διαφορετική ελληνική μουσική κάθε φορά, που μας αρέσει, όπως επίσης συνθέτες όπως ο Μάνος Χατζηδάκις, τον οποίο εγώ προσωπικά προτιμώ. Νομίζω πως ακριβώς επειδή η Ελλάδα αποτελεί σταυροδρόμι για πολλούς πολιτισμούς, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική μουσική.

Έχετε κάνει κάποιες πολιτικές τοποθετήσεις όπως με το "Radio Retaliation". Έχετε πρόθεση να κάνετε κάτι αντίστοιχο που να αφορά στις μέρες μας;

Ζούμε πολύ ενδιαφέροντες αλλά και τρομακτικούς καιρούς για κάποιους. Νομίζω ότι δεν ήμασταν ποτέ το είδος της μπάντας που θα σου πει τι ακριβώς να σκεφτείς, απλά θα σε κάνει να σκεφτείς. Αλλά αυτές είναι εποχές που με κάνουν να καταλαβαίνω ότι είναι σίγουρα θετικό για τον κόσμο να είναι σε επαγρύπνηση, πολιτικά και κοινωνικά συνειδητοποιημένοι, με σκοπό να αντιστέκονται σε όσα συμβαίνουν.

Στον τελευταίο σας δίσκο εντοπίζουμε ένα είδος αναβίωσης του «παραδοσιακού» Thievery Corporation ήχου σε σύγκριση με το "Saudade". Πώς μπορεί μια αναβίωση να είναι δημιουργική;

Δεν νομίζω ότι πρόκειται τόσο για αναβίωση όσο για μια κίνηση πίσω στις ρίζες των μεγαλύτερών μας εμπνεύσεων και αυτό είναι η Τζαμαϊκανή reggae και η dub μουσική. Κι αυτό ήταν πάντα μέρος των όσων κάνουμε. Κατά κάποιον τρόπο, πήγαμε στην Τζαμάικα και αφήσαμε τους εαυτούς μας να βυθιστούν στην κουλτούρα της, και έτσι αντλήσαμε επιρροές οι οποίες κατά μια έννοια είναι κομμάτι όλων όσων έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια.

Το σετάρισμα του τελευταίου δίσκου σας έγινε στην Τζαμάικα. Η δυνατότητα του να μπορείς να ηχογραφείς οπουδήποτε στον κόσμο, είναι μια όμορφη πλευρά της επιτυχίας; Πώς βιώνετε την επιτυχία σας και ποια είναι τα πλεονεκτήματά της;

Πράγματι είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε να ταξιδεύουμε σε διάφορα μέρη και να ηχογραφούμε, αλλά το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν και το πρώτο με το οποίο μπορέσαμε να τα κάνουμε όλα αυτά. Όλα τα υπόλοιπα έχουν ηχογραφηθεί στην Ουάσινγκτον. Έτσι λοιπόν, ο Έρικ ήταν διακοπές με την κοπέλα του και έτυχε να βρεθούνε σε ένα θέρετρο το οποίο ονομάζεται Geejam. Εκεί στο Geejam βρίκεται ένα στούντιο στο οποίο έχουν ηχογραφήσει όλοι, από τον Snoop Dogg μέχρι τους No Doubt, και τέτοιου είδους ονόματα. Ο Έρικ μου τηλεφώνησε και είπε «Υπάρχει αυτό το τέλειο στούντιο εδώ στην Τζαμάικα, πώς θα σου φαινόταν αν ερχόμασταν και ηχογραφούσαμε εδώ;». Και άρπαξα την ευκαιρία. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Τα πρωινά πηγαίναμε στην παραλία για μπάνιο. Μετά θα πηγαίναμε στο στούντιο, το οποίο είχε επίσης φοβερό τζαμαϊκανό φαγητό και ρούμι. Και μετά, το βράδυ θα βγαίναμε να ανακαλύψουμε τον πολιτισμό και τη μουσική. Ήταν ένας τρόπος να έχουμε μια επιπρόσθετη εμπειρία άλλου επιπέδου όσον αφορά την ηχογράφηση της μουσικής, όντας εκεί, στην Τζαμάικα.

Ποιο ήταν το περιστατικό στη μέχρι τώρα πορεία σας το οποίο σας έκανε να καταλάβετε ότι οι Thievery Corporation είναι το σωστό «όχημα» για εσάς;

Όταν ξεκινήσαμε, το κάναμε απλά σαν χόμπι. Και θυμάμαι ότι όταν βγάζαμε τον πρώτο μας δίσκο "Sounds From The Thievery Hi-Fi", κάναμε 500 κόπιες μόνοι μας. Α, όχι, ήταν να κάνουμε 500, αλλά ο Έρικ και εγώ λέμε «Ας φανούμε γενναίοι και ας κάνουμε 1000.» Έτσι βγάλαμε 1000 CD, και την επόμενη εβδομάδα λάβαμε ένα τηλεφώνημα για παραγγελία 2000 CD από την Γερμανία. Και από εκείνη τη στιγμή και έπειτα όλα ακολούθησαν το φαινόμενο της χιονοστιβάδας. Και νομίζω εκείνη η περίοδος ήταν όταν και οι δύο μας συνειδητοποιήσαμε ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να ζήσουμε από το να κάνουμε μουσική και να είμαστε ικανοί να χτίσουμε μια ομάδα από fan και να ξεκινήσουμε τις περιοδείες και τέτοιου είδους πράγματα. Όλα αυτά νομίζω έγιναν γύρω στο 1997.

Στην Ελλάδα το reality show "Survivor" κάνει τεράστια επιτυχία. Ποιος θα ήταν ο τίτλος του reality στο οποίο εσύ θα αποφάσιζες να πάρεις μέρος (αληθινό ή φανταστικό);

Δεν βλέπω ιδιαίτερα reality. Έχουμε τόσο πολύ reality στην τηλεόραση με τον τωρινό μας πρόεδρο που νομίζω ότι δεν χρειαζόμαστε περισσότερο.

Έχεις παρατηρήσει κάποια αλλαγή στον αέρα της πόλης σου μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ και αν ναι, ποια;

Για την ακρίβεια εγώ ζω στο Σαν Φρανσίσκο τώρα, οπότε δεν θα μπορούσα να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, αλλά υποθέτω ότι με κάθε κυβέρνηση, η Ουάσινγκτον αλλάζει. Όταν ήρθε ο Ομπάμα, άνθρωποι χοροπηδούσαν στους δρόμους, ήταν χαρούμενοι και πανηγύριζαν. Και κάποιοι άνθρωποι αγκάλιαζαν τους αστυνομικούς. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύ χαρούμενος. Γνωρίζοντας την Ουάσινγκτον νομίζω ότι κυριαρχεί μια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα. Θεωρώ ότι ο κόσμος δεν μπορεί να πιστέψει τι συμβαίνει. Σήμερα, ο Τράμπ είπε ότι η Αμερική δεν θα ήταν κομμάτι της κλιματικής συμφωνίας μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο και έτσι κανείς δεν μπορεί να πιστέψει τι συμβαίνει.

Υπάρχει μια αίσθηση γαλήνης κρυμμένη στον ήχο (αλλά και στον στίχο σας). Πού και πότε παίρνεις αύτην την ηρεμία; Μπορείς να μας δώσεις μερικά παραδείγματα;

Νομίζω αντλούμε αυτήν την κατάσταση γαλήνης όταν δημιουργούμε μουσική. Ουσιαστικά όταν δημιουργούμε τα τραγούδια, είμαστε στη δική μας ζώνη. Είναι μια δημιουργική διαδικασία, συνεργατική διαδικασία. Νιώθουμε πως είναι μια κατάσταση στην οποία όλοι βγαίνουν κερδισμένοι· για εμάς τους δημιουργούς, για τους ακροατές, για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε. Και έτσι, νομίζω ότι όταν είμαστε στο στούντιο και δουλεύουμε μαζί, αυτή είναι η πιο γαλήνια μας στιγμή.

Ποια είναι η κινητήριος δύναμή σας όλα αυτά τα χρόνια;

Το πρώτο από όλα είναι να είσαι ευγνώμων. Είμαστε τόσο τυχεροί που ο κόσμος αγαπά τη μουσική μας και που είμαστε ικανοί να ταξιδεύουμε τον κόσμο και να επισκεπτόμαστε όλα αυτά τα μέρη και να έχουμε μια μεγάλη απήχηση στον κόσμο που έχει σταθεί δίπλα μας τα τελευταία είκοσι χρόνια και αυτό είναι πολύ μεγάλη πηγή έμπνευσης. Και απλά αγαπάμε να κάνουμε μουσική. Αυτή είναι η αληθινή κινητήριος δύναμη στην οποία καταλήγει. Το κίνητρό μας είναι αυτό που μας κάνει να συνεχίζουμε.