Συνέντευξη: Kyuss Lives!

Από τους Άλκη Κοροβέση, Μανώλη Γεωργακάκη, 24/06/2011 @ 11:55
Με το όνομα Kyuss Lives!, τα -κάτι παραπάνω από- τρία τέταρτα των μεγάλων ηρώων του stoner και του desert rock έδωσαν μια συναυλία ξεχωριστή για τον Έλληνα οπαδό, την 25η Μαρτίου. Μέρα υψίστης εθνικής σημασίας και προπάντων έναρξη τριημέρου, αλλά τα ταμεία του Fuzz δεν είχαν εισιτήριο ούτε για δείγμα. Ευτυχώς, όσοι έμειναν εκτός θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μια παρόμοια σπάνια στιγμή την τρίτη μέρα του φετινού Rockwave Festival. Το Rocking.gr βρέθηκε εντός από νωρίς και, λίγες ώρες πριν την εμφάνιση των θρύλων, μίλησε με τον John Garcia, τη λατρεμένη φωνή των Kyuss.

Μανώλης Γεωργακάκης: Είναι μεγάλη μας χαρά που σε βλέπουμε εδώ. Ξέρεις τι είναι σήμερα;
Σήμερα είναι Παρασκευή και ο μήνας έχει είκοσιιι... (παύση)

Μ.Γ.: Είκοσι-πέντε.
Είκοσι-πέντε! Αυτό σημαίνει ότι βρίσκομαι επτά ημέρες πιο κοντά στην όμορφη σύζυγό μου. Είναι δύσκολο να βρίσκεσαι σε περιοδεία επί τριάντα ημέρες.

Μ.Γ.: Μη μου πεις ότι περιοδεύετε ήδη τριάντα ημέρες!
Όχι, όλη η περιοδεία είναι περίπου τριάντα ημέρες και μετά «έφυγα». Το πρόγραμμά μας είναι πολύ φορτωμένο, η ανταπόκριση του κόσμου υπήρξε εκπληκτική και περνάμε καλά με τον Brant (σ.σ.: Bjork), τον Nick (σ.σ.: Oliveri) και τον Bruno (σ.σ.: Fevery, είναι o Βέλγος νεαρός κιθαρίστας που επελέγη για να καλύψει τη θέση του Josh Homme, ο οποίος είναι το μόνο αυθεντικό μέλος των Kyuss που δεν ακολούθησε αυτή την περιοδεία).

Μ.Γ.: Θα έλεγες ότι αυτή είναι μια επανένωση των Kyuss;
Ναι, ούτε λόγος! Είναι η επανένωση τριών καλών φίλων και ενός καινούριου μας αδερφού, και είναι υπέροχη, πραγματικά. Προσπαθούμε να ξαναβρούμε αυτό το συναίσθημα που είχαμε όταν ήμασταν απλώς παιδιά που παίζουν μαζί σε μια μπάντα. Αυτό δηλαδή αισθανόμαστε, μόνο που είμαστε μεγαλύτεροι.

Μ.Γ.: Στο περσινό Rockwave Festival οι οπαδοί των Kyuss απόλαυσαν τα τραγούδια που λατρεύουν, χάρη στην εμφάνισή σου με το σχήμα Garcia Plays Kyuss. Πόσο διαφορετικό είναι για εσένα να παίζεις αυτά τα τραγούδια με τη σύνθεση των Kyuss Lives!;
Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική μπάντα. Τρέφω μεγάλο σεβασμό στον Jacques de Haard και στον Rob Snijders (σ.σ.: ο μπασίστας και ο ντράμερ του σχήματος Garcia Plays Kyuss, αντίστοιχα). Είναι εκπληκτικοί μουσικοί. Όμως υπάρχει πάντα ένα συγκεκριμένο μέρος στην καρδιά μου, μια ιδιαίτερη αδυναμία για τον Brant και τον Nick. Έχω την αίσθηση ότι κανείς δε μπορεί να παίξει αυτή τη μουσική όπως εκείνοι. Η μεγάλη διαφορά είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα, επί σκηνής.

Μ.Γ.: Υπάρχει ελπίδα να δούμε ξανά τους Kyuss με ολόκληρη την αρχική τους σύνθεση, δηλαδή και με τον Josh Homme;
Όχι. Δε νομίζω πως μπορεί να συμβεί αυτό. Κάποτε έλεγα «ποτέ». Τώρα πια έχω μάθει να λέω «ποτέ μη λες ποτέ». Πάντως, δεν υπάρχουν τέτοια σχέδια για το κοντινό μέλλον. Σίγουρα όχι. Τα άμεσα σχέδιά μου αφορούν το project που λέγεται Garcia vs. Garcia και είμαι πολύ ενθουσιασμένος με αυτά. Ετοιμάζω το δίσκο και θα ήθελα να κυκλοφορήσει πριν το τέλος της χρονιάς, όμως συνεχίζουμε να χρειαζόμαστε ένα «σπίτι» για αυτό το άλμπουμ. Πάντως -αυτό σου το λέω με σιγουριά- θα βρω κάποιον τρόπο να το κυκλοφορήσω, το αργότερο του χρόνου, τέτοια εποχή. Ακόμη κι αν χρειαστεί να το κυκλοφορήσω μόνος μου, θα βρω έναν τρόπο. Ακόμη κι αν το κάνω μέσα από την ιστοσελίδα μου.

Μ.Γ.: Πώς θα είναι αυτός ο δίσκος;
Θα είναι ένας rock δίσκος. Θα έχει μερικά ακουστικά jam, θα έχει και πιο heavy και hard υλικό, αλλά θα είναι ένας rock δίσκος.

Μ.Γ.: Δεν νομίζω ότι αμφέβαλλε κανείς!
Ναι, ναι! (γέλια)

Μ.Γ.: Θα αφορά όμως τους λάτρες του desert rock, του stoner;
(παύση) Μπορεί να αφορά τους πάντες. It could be for the stoners, the boners, the thrashers, the geeks, the tweakers, the preppies, the snobby rich, the dirty poor and everywhere in between. (σ.σ.: η προηγούμενη πρόταση δε μεταφράστηκε, για δική σας απόλαυση, αλλά για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με την αμερικανική slang, επιχειρούμε μια μάλλον παράτολμη μετάφραση: «Θα μπορούσε να είναι για τους μαστούρηδες, τους πυροβολημένους, τους σκεϊτάδες, τους σπασίκλες, τους μαστροχαλαστές, τους τρέντουλες, τους ψηλομύτηδες πλούσιους, τους ελεεινά φτωχούς και για όλες τις ενδιάμεσες κατηγορίες.») Θα υπάρχει κάτι για τον καθένα.

Άλκης Κοροβέσης: Όπως και στις συναυλίες σας...
Ναι. Αυτό προσπαθούμε. Να προσελκύσουμε κάθε λογής κόσμο.

Ά.Κ.: Υπάρχει πιθανότητα να ηχογραφήσετε κάποιο άλμπουμ με την παρούσα σύνθεση των Kyuss;
Το θέλουμε. Αν όλα πάνε καλά, θα ηχογραφήσουμε άλλον ένα δίσκο.

Μ.Γ.: Έχετε συνθέσει καινούρια τραγούδια;
Όχι ακόμα. Μόνο η ιδέα υπάρχει.

Μ.Γ.: Οι Kyuss δεν είναι οι Led Zeppelin. Δεν είχαν ούτε τη μακροζωία, ούτε το δισκογραφικό πλούτο των διασήμων μεγάλων συγκροτημάτων του rock και του metal. Παρά ταύτα, έκαναν κάτι το πολύ ξεχωριστό και αποτελούν σημαντικότατο σημείο αναφοράς για πάρα πολλούς καλλιτέχνες και για μια ολόκληρη γενιά του stoner και του desert rock. Πώς βλέπεις τους μουσικούς σας απογόνους;
Είναι τιμή για εμένα. Είναι κάτι που δε φαντάστηκα ποτέ ότι θα μπορούσε να καταφέρει αυτή η μπάντα. Πρέπει να θυμάσαι ότι ήμασταν παιδιά και παίζαμε τη μουσική που έλειπε από τη ζωή μας. Νομίζω πως τελικά κάναμε μια αρκετά καλή δουλειά, με αυτό κατά νου. Δεν καθίσαμε κάτω να βάλουμε το "Into The Void" (σ.σ.: το τραγούδι των Black Sabbath) και να πούμε ότι πρέπει να ακουγόμαστε έτσι. Δεν κάναμε κάποιον τέτοιο «όρκο». Θέλαμε να είμαστε πρωτότυποι και θέλαμε να αφήσουμε το στίγμα μας. Αυτή είναι η διαφορά. Απομονωθήκαμε από οτιδήποτε άλλο, παρότι ήταν προσιτή σε εμάς η μουσική. Εννοώ ότι ήμασταν δυο ώρες από το Los Angeles, από το San Diego και τα μεξικανικά σύνορα. Αυτός είναι ο λόγος που η μουσική των Kyuss άντεξε στο χρόνο. Είχαμε επιρροές, αλλά δε σκεφτήκαμε ποτέ να γράψουμε ένα τραγούδι που να μοιάζει με Black Sabbath, ας πούμε.  

Μ.Γ.: Γνωρίζεις σημερινά συγκροτήματα στα οποία αναγνωρίζεις τη σφραγίδα των Kyuss;
Κοίταξε, γενικότερα ψάχνω νέα μουσική και ακούω νέα μουσική. Πολλοί νομίζουν ότι κάθομαι όλη τη μέρα και ακούω Monster Magnet. Πράγματι, ακούω και Monster Magnet, αλλά ακούω και πολλά παλιότερα πράγματα. Θα βάλω να ακούσω και Boz Scaggs, και Smiths, αλλά και Fergie και Maroon 5...

Μ.Γ.: Αλήθεια; Maroon 5;
Ναι και αν θέλεις το πιστεύεις. Πολλοί μου λένε ότι δεν πρέπει να το λέω αυτό, αλλά είμαι οπαδός του Adam Levine. (γέλια) Μου αρέσει το στιλ και πιστεύω ότι έχει πολύ καλή φωνή. Πάντα ψάχνω νέα μουσική, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ κάποια μπάντα που να με άγγιξε και που να έχει πραγματικά επηρεαστεί από τους Kyuss. Υπάρχει μια μπάντα που μου αρέσει πολύ και λέγεται Dixie Witch από το Austin του Texas. Δε θα έλεγα όμως ότι έχουν επηρεαστεί πολύ από τους Kyuss, μάλλον κάνουν κάτι εντελώς δικό τους.

Μ.Γ.: Υπάρχει μια μυθική εικόνα για το desert rock. Ο όρος προέρχεται από το γεγονός ότι πηγαίνατε στην έρημο με ενισχυτές και κάνατε εκεί υπαίθριες συναυλίες - κάτι που ακούγεται απίστευτο και δημιουργεί μια πολύ ρομαντική οπτική για το κίνημα αυτό. Μπορείς να μας εξηγήσεις πώς προέκυψε αυτή η τακτική και τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
Δεν υπήρχαν και πολλά μέρη για να παίξουμε εκεί που ζούσαμε. Δεν πιστεύω ότι η έρημος είναι απαραίτητα το στοιχείο που ξεκίνησε κάτι. Πολύς κόσμος κάνει τα διάφορα πάρτι στην έρημο. Νότια του Λονδίνου γίνονται επίσης παρόμοια πράγματα. Γενικότερα, γίνονταν πάντα τέτοια πάρτι σε σπίτια - ξέρεις, από αυτά που διαδίδονται από στόμα σε στόμα. Κάτι τέτοιο κάναμε κι εμείς. Όμως κάποια στιγμή σκεφτήκαμε ότι θα «είχε φάση» να το κάνουμε στην έρημο, αντί να το κάνουμε σε σπίτι. Όπως λέει το ρητό, η ανάγκη είναι η μάνα της εφευρετικότητας. Ήταν α-νά-γκη μας να παίξουμε μουσική, το θέλαμε, το ζήταγε ο οργανισμός μας. Θέλαμε απλά να μοιραστούμε τη μουσική μας με τους άλλους «ανθρώπους της ερήμου». Και ήταν όμορφο, «είχε φάση», ήταν όλα όσα μπορείς να φανταστείς. Άκουγες τον ήχο των τυμπάνων του Brant να αντηχεί, στο "Freedom Run" ή στο "Thumb" και μπουμ-μπουμ ντουρουρούμ... (σ.σ.: μιμείται την είσοδο των τυμπάνων στο "Thumb" με το στόμα, ενώ ταυτόχρονα κουνάει τα χέρια του σα να κρατούσε μπαγκέτες) Άκουγες τον αντίλαλο πάνω στα βουνά και ήταν πραγματικά πανέμορφο. Δε θα σου κάνω τον Jim Morrison, δε θα σου πω ότι έφαγα κάκτο peyote για να βρω την πνευματικότητά μου, σα να ήμουν κανένας δήθεν σαμάν. Δεν το κάνω αυτό. Αλλά αν θέλεις πραγματικά να καταλάβεις τι είναι η έρημος, χωρίς να είναι απαραίτητο να την επισκεφθείς, θα σου πρότεινα να αγοράσεις το βιβλίο "The Desert" του συγγραφέα John C. Van Dyke. Την περιγράφει με απίστευτο τρόπο, με λέξεις που ποτέ δε θα φανταζόμουν να ταιριάξω. Ήταν ένας ποιητής και έγραψε για τις ερήμους του Κολοράντο, της Καλιφόρνια, του Τέξας, της Αριζόνα, του Νέου Μεξικού, της Νεβάδα - όλης αυτής της περιοχής. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο.

Ά.Κ.: Συνεπώς, αυτή η μουσική θα υπήρχε ακόμη και χωρίς την έρημο;
Αν όλοι μας βρισκόμασταν στο Lawrence του Κάνσας, ας πούμε, μάλλον θα παίζαμε ανάμεσα στα καλαμπόκια. (γέλια) Ίσως να υπήρχε μια μικρή διαφορά στην αισθητική, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Θα μπορούσε να ήταν ακριβώς η ίδια μουσική στη Μοντάνα ή στο Όρεγκον ή στη Μινεσότα. Πιστεύω ότι το ίδιο πράγμα θα συνέβαινε. Δεν ξέρω πόσο μας είχε επηρεάσει το περιβάλλον, αλλά σε κάθε περίπτωση θα ροκάραμε. Άντε, ίσως όχι τόσο δυνατά. (γέλια)

Μ.Γ.: Ποτέ δεν ξέρεις...
Ποτέ δεν ξέρεις...

Μ.Γ.: Τι άποψη έχεις για τις καριέρες των υπολοίπων μελών των Kyuss;
Πολλά καλά πράγματα προέκυψαν από την καταστροφή των Kyuss. (γέλια) Οι Mondo Generator, οι Dwarves, οι μπάντες του Brant Bjork, οι Queens Of The Stone Age, οι Them Crooked Vultures, οι Desert Sessions, οι Unida, οι Slo Burrn, οι Hermano... Πολλά καλά πράγματα βγήκαν από τη διάλυση. Είμαι περήφανος, πολύ χαρούμενος και πολύ τυχερός που μοιράστηκα με όλους αυτούς τους τύπους την ίδια σκηνή, τις ίδιες πρόβες και -σε κάποιες περιπτώσεις- το ίδιο κρεβάτι. (γέλια) Στις περιοδείες, καμιά φορά, όλοι έπρεπε να κοιμηθούμε στο ίδιο δωμάτιο και αυτό συνέβαινε για πολύ καιρό.

Μ.Γ.: Ποιά από τα άλμπουμ των άλλων μελών σου αρέσουν;
Γαμώτο! Είναι δύσκολο να διαλέξω. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά στιλ. Εξαρτάται από τη διάθεσή μου. Όταν χαλαρώνω και μαγειρεύω βραδινό για τη γυναίκα μου, και τα παιδιά είναι στη γιαγιά τους -κατάλαβες τι εννοώ- θα βάλω λίγο Brant Bjork, γιατί θα θέλω να διώξω το άγχος, θα θέλω η γυναίκα μου να αισθανθεί σέξι, να ανοίξουμε ένα μπουκάλι κρασί... Και πάλι, αν θέλω να κάνω ένα μακρύ ταξίδι, με το αμάξι, θα βάλω σίγουρα Brant Bjork. (σ.σ.: τότε γυρίσαμε όλοι και κοιτάξαμε δίπλα, τον Brant Bjork, ο οποίος απορροφημένος στο laptop του δεν αντέδρασε καθόλου) Από την άλλη, αν θέλω να αισθανθώ την τρέλα, θα βάλω Mondo Generator, θα ξεκινήσω το πάρτι, ρε γαμώτο!

Μ.Γ.: Ποιό από τα άλμπουμ των Kyuss ξεχωρίζεις;
Θα έλεγα το τελευταίο (σ.σ.: "...And The Circus Leaves Town"), αν και όλα τους έχουν μια θέση στην καρδιά μου.

Μ.Γ.: Πριν από μερικούς μήνες εμφανίστηκες στο Rockwave Festival με το σχήμα Garcia Plays Kyuss. Δεν είναι, λοιπόν, η πρώτη φορά που παίζεις τα τραγούδια των Kyuss μπροστά στο ελληνικό κοινό. Τι θυμάσαι από αυτή την πρώτη σου επαφή με τους παλαβούς Έλληνες οπαδούς των Kyuss;
Θυμάμαι μια πλούσια θερμή υποδοχή. Η πρώτη φορά που έπαιξα στην Ελλάδα ήταν με τους Hermano και (αναστενάζει) εκείνη η βραδιά ήταν να τρελαίνεσαι. Από την άλλη, στο φεστιβάλ, ήταν καταπληκτικό να βλέπεις τους ανθρώπους που γουστάρουν αυτή τη μουσική να βουτάνε μέσα της και να ξεχνούν την υπόλοιπη μέρα τους. Ξεχάσανε το αφεντικό που τους «τα έψαλλε», τον τσακωμό με τον ή τη σύζυγο. Αν μπορούμε να τους χαρίσουμε αυτή την απόδραση, αν έστω για μιάμιση ώρα ξεφύγουν, τότε κατάφερα να κάνω αυτό που προσπαθούσα. Ξέχνα τη μέρα σου, ξέχνα το αμάξι που χάλασε, ξέχνα το αφεντικό που σε κοιτάει πίσω από την πλάτη σου, ήρθε η στιγμή να χαλαρώσεις. Δε θα τραγουδήσουμε για τον George Bush και για τη γαμημένη πολιτική. Βγάζω το καπέλο στις μπάντες που το κάνουν αυτό, αλλά αυτή η μπάντα θέλει να σε κάνει να ξεχάσεις όλες αυτές τις παπαριές.
 
Ά.Κ.: Όλα τα εισιτήρια για αυτή τη συναυλία έχουν ήδη πουληθεί και, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που στέκονται έξω από το club απογοητευμένοι, γιατί δε θα σας δουν. Όμως -ευτυχώς για αυτούς- θα επιστρέψεις με τους Kyuss Lives!, αυτό το καλοκαίρι. Ποιό είναι το μήνυμά σου για αυτό τον κόσμο;
Θέλω να τους πω ότι οι Kyuss Lives! θέλουν να υποδεχτούν τους Έλληνες στη μουσική τους και στην καρδιά τους και πως είναι μεγάλη μας χαρά να ερχόμαστε εδώ. Εννοώ... Ρε γαμώτο, είναι η Ελλάδα, αν είναι δυνατόν! Είναι μια χώρα που τη βλέπω στα όνειρά μου! Μόλις φτάσαμε αεροπορικώς, σήμερα, και είναι δύσκολο να πηγαίνεις σε τόσα πολλά μέρη για λίγο, αλλά έχουμε μια δουλειά να κάνουμε, να ανεβαίνουμε σε μια σκηνή και να ροκάρουμε. Θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή τη δουλειά και να την κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Θα το κάνουμε, λοιπόν, πάλι, αυτό το καλοκαίρι και ελπίζουμε ότι όσοι δεν βρήκαν εισιτήριο αυτή τη φορά θα μπορέσουν να μας δουν τότε, στο φεστιβάλ.

Μ.Γ.: Σε ευχαριστούμε.
Να είστε καλά, παιδιά!

Μανώλης Γεωργακάκης
Άλκης Κοροβέσης
  • SHARE
  • TWEET