Συνέντευξη Τα Παιδιά Της Παλαιότητας (Μάριος Πλασκασοβίτης)

«Σχετικά με το «προς τα πού πηγαίνουμε», η πιο ασφαλής απάντηση είναι το «...κάτσε να δούμε»»

Από την Κέρη Καραλή, 08/09/2014 @ 11:57
Δεν επιθυμώ να ροκανίσω ούτε λεπτό από τον χρόνο οιουδήποτε αναγνώστη, παραθέτοντας κάποια μακροσκελή εισαγωγή, προς τέρψιν ενδιαφέροντος σχετικά με Τα Παιδιά Της Παλαιότητας. Εξάλλου αυτό το ενδιαφέρον αναδύεται επαρκώς και απροσδοκήτως στα λόγια του Μάριου Πλασκασοβίτη (του πολυοργανίστα «διευθυντή ορχήστρας της Παλαιότητας»!), ο οποίος απαντά στις οκτώ ερωτήσεις μας. Εμείς, θα τα πούμε στο Six Dogs, την 25η του Σεπτεμβρίου, για να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση του δίσκου τους "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες", αλλά και για να χαρούμε την παρθενική τους εμφάνιση, ως Τα Παιδιά Της Παλαιότητας, στο stage της αθηναϊκής νύχτας! Καλή ανάγνωση! Ραντεβού στη συναυλία!

Τα Παιδιά Της ΠαλαιότηταςΤα Παιδιά Της Παλαιότητας. Η λέξη «παλαιότητα» έχει μια πολυεπίπεδη ανάγνωση, ή απλώς αποτελεί τη λέξη - ουσία που σας ένωσε, αφού οι περισσότεροι συνεργαστήκατε στο τραγούδι "Η Παλαιότητα", στον τελευταίο δίσκο των Κόρε.Ύδρο.; (παραθέτω την συγκεκριμένη ερώτηση, ορμώμενη από την άκρως ενδιαφέρουσα εξήγηση που δώσατε στον τίτλο "Φτηνή Ποπ για την Ελίτ"*)
"Η Παλαιότητα" ήταν κατά σειρά το τελευταίο τραγούδι που ηχογραφήθηκε για τις "Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό". Ο σκοπός ήταν να αποδοθεί όσο δυνατόν -με την έννοια του σκέτου, του ακατέργαστου- πιο ωμά. Ενάντια στην μάλλον παραδοσιακή -σε όλα τα επίπεδα- λεπτολογία των Κόρε. Ύδρο., επιστρατεύτηκαν στα μουσικά όργανα «παιδιά» από το στενό τους κύκλο, που θεωρητικά πληρούσαν εκ φύσεως τις προϋποθέσεις αυτής της «ωμότητας». Τα ίδια πρόσωπα απαρτίζουν σήμερα (στην πλειοψηφία τους) το νέο σχήμα. Μπορεί λοιπόν το «απόκρυφο» να είναι - κατά γενική ομολογία - ασυναγώνιστα γοητευτικό, φοβάμαι όμως ότι όντως Τα Παιδιά Της Παλαιότητας ήταν εν τη γενέσει τους καταδικασμένα να μη δηλώνουν τίποτα παραπάνω από το μάλλον βαρετό «προφανές».

Αποτελείτε την «μετεξέλιξη» των Κόρε.Ύδρο, όπως γράφεται στο site της Inner Ear. Η έννοια της «εξέλιξης» εμπεριέχει την πρόοδο, που συνειρμικά συντελείται στο φως και την ενάργεια. Εν τούτοις, μας παρουσιάζετε "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες", και η κατακόμβη είναι απολύτως συνυφασμένη με το υπόγειο υγρό σκιερό μέρος ή τον τάφο. Δηλαδή μέσα στην κατακόμβη εξελίσσεται η μουσική σας; Εσωτερικά και όχι εξωτερικά;
Ο τίτλος δεν έχει να κάνει με τη μουσική μας εξέλιξη, αλλά και πάλι με την πραγματικότητα (εν μέρει), καθώς μεγάλο μέρος των ηχογραφήσεων του δίσκου συντελέστηκε -εξ’ ανάγκης- σε υπόγειους και σκοτεινούς χώρους. Κάποια από τα φωνητικά του δίσκου δε, ηχογραφήθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου στην Κέρκυρα, της οποίας το δάπεδο «φιλοξενεί» τάφους καθολικών ιερέων του παρελθόντος. Για να μην λέμε ανακρίβειες πάντως, κατακόμβες δεν υπάρχουν πουθενά στο νησί.

Τα Παιδιά Της Παλαιότητας - 12 Τραγούδια Από Τις ΚατακόμβεςΑκούγοντας και ξανακούγοντας τον δίσκο σας, αισθάνομαι έντονο το στοιχείο ή στοιχειό του τέλους. Και λέγεται πως ένα τέλος είναι μια αρχή. Όντως ισχύει αυτό, αποχαιρετάτε μια εποχή «αναλογική» και εισέρχεστε σε μια άλλη; Προς τα πού πηγαίνετε;
Ίσως έχουν αυτό τον απολογιστικό χαρακτήρα τα τραγούδια. Σχετικά με την αρχή και το «προς τα πού πηγαίνουμε», θα παραθέσω μια από τις αγαπημένες φράσεις του ινδάλματός μου, Νίκου Βαρότση, και του δασκάλου μου, Αλέξανδρου Μακρή, ως την πιο ασφαλή απάντηση: «...κάτσε να δούμε».

Διαβάζοντας τους στίχους των δώδεκα τραγουδιών, αναρωτιέμαι, από ποιά πλευρά βιώνετε την μουσική σας διαδρομή, από εκείνη του παρατηρητή ή από την άλλη, του συντελεστή;
Μόλις μίλησα με τον κύριο Δημητριάδη στο τηλέφωνο και μου είπε ότι, αν και αποτάσσεται πλήρως τον ρόλο του «παρατηρητή» στην καθημερινή του δράση, λειτουργεί απολύτως ως τέτοιος (παρατηρητής, του εαυτού του πρωτίστως) όταν γράφει.

Ο Κ. Καστοριάδης είπε σε ραδιοφωνική εκπομπή στο γαλλικό ραδιόφωνο και το Φιλίπ Νεμό, το 1982, «το έργο τέχνης γεννά έναν κόσμο που είναι ένας εντελώς δικός του κόσμος, αλλά ταυτόχρονα (...), καθώς παρουσιάζεται, παρουσιάζει το είναι, παρουσιάζει το Χάος, την Άβυσσο, το Απύθμενο». Ποιός είναι αυτός ο κόσμος που εξέρχεται από το «εκμαγείο» της δικής σας έντεχνης «μήτρας», που γέννησε τον εν λόγω δίσκο;
Νομίζω ότι ο Καστοριάδης είχε τοποθετηθεί σαφέστερα ως προς την τέχνη σε κάποιο από τα ετερογενή κείμενά του, εξηγώντας πως «η σημαντική τέχνη αποκαλύπτει στους ανθρώπους ότι ζουν πάνω στην άβυσσο (...), διασαλεύει έτσι τις θεσμισμένες βεβαιότητες που συγκαλύπτουν το χάος και προσφέρουν παρηγοριά με ψεύτικες υποσχέσεις και μάταιες ελπίδες». Εννοούσε λοιπόν -κατά την κρίση μου- ότι η δουλειά του δημιουργού είναι να μην «χαϊδεύει» τ' αφτιά κανενός και να στοχεύει στην αλήθεια. Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο για τα "12 τραγούδια Από Τις Κατακόμβες", αλλά δεν πιστεύω ότι κάποιος από εμάς βασανίστηκε από σκέψεις σαν κι αυτές κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του δίσκου. Οι επιδιώξεις όλων μας είναι πολύ πιο απλές. Αν αυτές ταυτίζονται και με τα παραπάνω, τόσο το καλύτερο.

Τα Παιδιά Της ΠαλαιότηταςΠοιό είναι το προσωπικό αίνιγμα που προσπαθεί, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά, να λυθεί στα "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες"; Λύνεται ή ακόμα παραμένει άλυτο;
Μουσικά παραμένει άλυτο, αλλά επιφυλασσόμαστε για το μέλλον. Στιχουργικά, κατόπιν νέας μου επικοινωνίας με τον κύριο Δημητριάδη, δεν υπάρχει κανένα αίνιγμα, όλα είναι καθαρά.

Στο εξώφυλλο του δίσκου, υποθέτω πως ο τόπος που απεικονίζεται είναι η Κέρκυρα (δυστυχώς δεν την έχω -μέχρι στιγμής- επισκεφθεί). Ρασοφόροι και πιστοί, σε αντίθετες κατευθύνσεις. Οι Ρασοφόροι περπατούν όρθιοι και οι πιστοί -κατά κάποιον τρόπο- σέρνονται στο έδαφος. Απεικονίζεται, δηλαδή, η αναθεώρηση της εκπόρευσης της πίστης μέσω της πτώσης των Συμβόλων αυτής;
Το εξώφυλλο προέρχεται από φωτογραφία της λιτανείας του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα, όπως δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα τον Αύγουστο του 1985. Οι πιστοί είναι ως επί το πλείστον παραπληγικοί άνθρωποι με τους συνοδούς τους, που αναμένουν να περάσει από πάνω τους το σκήνωμα του Αγίου, με την ελπίδα του «θαύματος». Θα μπορούσαν να δοθούν διάφορες ερμηνείες, καθώς όντως, η εικόνα των ιερέων να βαδίζουν -κατά τα φαινόμενα- αδιάφορα, σε αντίθετη πορεία ως προς τους πιστούς, δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι δεν είχαμε σκοπό να περάσουμε κάποιο μήνυμα μέσω της συγκεκριμένης επιλογής (θα ήταν άδικο εξάλλου). Η αρρώστια, ο πόνος, η θρησκεία και η δεκαετία του '80 έχουν έντονη παρουσία στη θεματολογία του δίσκου. Θεωρήσαμε λοιπόν ότι η εν λόγω φωτογραφία είναι αρκετά αντιπροσωπευτική.

Τα Παιδιά Της ΠαλαιότηταςΚλείνοντας, παραθέτω έναν στίχο από το τραγούδι σας "Το Γαλάζιο Τραγούδι (Στην Εποχή Της Διάχυσης)": «Μα κι αν η Άνοιξη έχει έρθει / κι αν ο Άδης επικράνθη / μέσα μου έχω ένα αγκάθι / που πληγώνει όλα τ' άνθη». Υπάρχει ελπίδα στην «εποχή» αυτή «της διάχυσης»; Πώς και πού τη συναντάμε;
Έχω την αίσθηση ότι την ελπίδα -ως αναγκαίο στοιχείο του ψυχισμού μας- μπορούμε να τη συναντήσουμε στα παλιά - γνώριμα λημέρια της και με τον γνωστό τρόπο, ανεξαρτήτως εποχής. Μια κουβέντα βέβαια είναι αυτή. Για μεγαλύτερη σιγουριά, θα μπορούσα να ρωτήσω τον πάππου μου, που επαναλάμβανε συνεχώς τη ρήση «όσο ζω, ερπίζω», αλλά δυστυχώς δεν ζει πια. [σ.σ.:Οι τύποι «πάππους» και «ερπίζω» είναι ιδιωματικοί της Κέρκυρας]

*«Φτηνή» εξαιτίας του χαμηλού κόστους παραγωγής «Ποπ» διότι αυτό το μουσικό ιδίωμα υπηρετούμε. Και «Ελίτ» αφού οι εκατόν δύο (102) άνθρωποι που είχαν αγοράσει τον πρώτο μας δίσκο αποτελούσαν ασφαλώς μιαν ελίτ... Πηγή: www.lifo.gr, στο Χρήστ Χωμενίδη.
  • SHARE
  • TWEET