Rage: «Είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το αρχικό μουσικό μας όραμα»

Η μηχανή των Rage φαίνεται πως έχει ανεβάσει στροφές για τα καλά καθώς μόλις ένα χρόνο μετά το περσινό "The Devil Strikes Again" επανέρχονται με την καινούργια τους δουλειά. Με αφορμή λοιπόν το "Seasons Of The Black" επικοινωνήσαμε με τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη της μπάντας Peter 'Peavy' Wagner για να συζητήσουμε για την, όπως όλα δείχνουν, παρατεταμένη περίοδο δημιουργικότητας και να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τον λόγο που συμβαίνει αυτό, καθώς και να μιλήσουμε για πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα. Από τη συνθετική κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει μέχρι τους Police και τις πιθανότητες της συναυλιακής επιστροφής τους στη χώρα μας.

Καινούργιος δίσκος μόλις έναν χρόνο μετά τον προηγούμενο; Τι συμβαίνει; Είστε σε δημιουργικό οίστρο;

Ναι, είμαστε σε ένα δημιουργικό τριπάρισμα! [γέλια] Το κλίμα στην μπάντα είναι πολύ καλό. Μας εμπνέει όλο αυτό, καταλαβαίνεις. Γράφουμε συνεχώς τραγούδια και έχουμε το δικό μας στούντιο, οπότε αυτό το καθιστά ακόμα πιο εύκολο αφού μπορούμε και ηχογραφούμε αμέσως. Έχουμε συνεχώς ιδέες για καινούργιο υλικό.

Οπότε προφανώς ηχογραφήσατε στο δικό σας στούντιο. Παραγωγή κάνατε μόνοι σας ή προσλάβατε κάποιον;

Κάναμε την παραγωγή όλοι μαζί, σαν μπάντα. Για τη μίξη δουλέψαμε με τον Dan Swano όπως και στον προηγούμενο δίσκο. Μένει στη Σουηδία και είναι καλός μου φίλος.

Με ποιον τρόπο δουλέψατε αυτήν τη φορά το κομμάτι της σύνθεσης;

Σε ό,τι έχει να κάνει με τη σύνθεση, κυρίως αυτό ξεκινάει από εμένα που ετοιμάζω τον σκελετό του τραγουδιού, ο οποίος περιέχει την αλληλουχία των ακόρντων, κάποια απλά riff, τις βασικές μελωδίες κλπ. Στη συνέχεια συναντιέμαι με τον Marco που φέρνει και αυτός τις ιδέες του και αυτό το κομμάτι της διαδικασίας περιλαμβάνει εμάς τους δυο δουλεύοντας πάνω στο υλικό. Ο Lucky έρχεται αφού έχει ολοκληρωθεί η προ-παραγωγή των τραγουδιών για να παίξει τα δικά του μέρη και να κάνει τις όποιες αλλαγές.

Μου είπες πως το κλίμα στην μπάντα είναι πολύ καλό, οπότε, μετά από δυο χρόνια τι πιστεύεις πως έφεραν τα καινούργια παιδιά στην μπάντα;

Πολλά! [γέλια] Καταρχήν είμαστε καλοί φίλοι. Γνωριζόμαστε πολύ περισσότερο καιρό από αυτόν που συνεργαζόμαστε. Ο Marcos είναι ο απόλυτος σύντροφος για εμένα σε ό,τι έχει να κάνει με το songwriting. Βλέπουμε τους εαυτούς μας ως τους Lennon-McCartney ή Jagger-Richards [γέλια]. Ο Lucky επίσης είναι ένας από τους καλύτερους μου φίλους και έφερε πολλά στην μπάντα τόσο ως ντράμερ όσο και ως manager της μπάντας. Κανονίζει διάφορα, κλείνει τις συναυλίες, οπότε κατά κάποιον τρόπο είναι ανακατεμένος με το κομμάτι που κρατάει λειτουργικό το συγκρότημα.

Το να δουλεύεις με πολύ κοντινούς φίλους είναι καλύτερο σε πάρα πολλούς τομείς

Οπότε αυτό που μου είπες την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε σχετικά με το πόσο ωραίο είναι να δουλεύεις με φίλους κάνει όντως τη διαφορά;

Ναι, φυσικά. Είναι εντελώς διαφορετικό από το να συνεργάζεσαι με άτομα που απλά είναι στην μπάντα για τη δουλειά και διατηρείς τυπική συναδελφική σχέση. Σίγουρα μπορεί και αυτό να είναι λειτουργικό κάποιες φορές, αλλά το να δουλεύεις με πολύ καλούς φίλους είναι καλύτερο σε πάρα πολλούς τομείς.

Πώς επιλέξατε ως τίτλο το "Seasons Of The Black"; Σε τι αναφέρονται οι στίχοι;

Συνηθίζω να γράφω για σκοτεινά θέματα και το μεγαλύτερο κομμάτι των στίχων αναφέρεται σε τέτοια, όπως η εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους και άλλα παρεμφερή πράγματα. Οπότε σκεφτήκαμε πως το "Seasons Of The Black" θα ήταν ένας καλός τίτλος για τον δίσκο.

Πραγματικά πιστεύεις πως υπάρχει κάποιου είδους σκοτεινό karma;

Πιστεύω πως ό,τι κι αν κάνουμε αφήνει ένα σημάδι στο σύμπαν, κάτι σαν ένα σημάδι ενέργειας που σύντομα ή αργότερα θα επιστρέψει με κάποιον τρόπο στη ζωή μας...

Υπάρχει η ρήση «ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του», αλλά ρε Peavy το εξώφυλλο του δίσκου είναι κάπως...

Είναι το κρανίο του Soundchaser, του πλάσματος που υπάρχει στο εξώφυλλο κάθε δίσκου των Rage από το 1988...

Το ξέρω, αλλά φαίνεται αυτήν τη φορά να έχει εξελιχτεί σε κάτι άσχημο...

Είναι κάτι που έφτιαξα εγώ. Βασικά χρησιμοποίησα ως καλούπι ένα από τα κρανία που έχω στη συλλογή μου. Πρόκειται για ένα παλιό κρανίο από το Περού, κάπως επιμηκυμένο που χρονολογείται από τον ενδέκατο αιώνα περίπου. Χρησιμοποίησα λοιπόν αυτό ως εκμαγείο και στη συνέχεια άλλαξα τα σαγόνια για να τα κάνω να μοιάζουν περισσότερο με αυτά του Sounchaser. Οπότε, είναι κάτι αληθινό, δεν πρόκειται για Photoshop δηλαδή. Το έχω εδώ τώρα μαζί μου... [γέλια]

Μουσικά νομίζω πως ακολουθείτε το ίδιο μονοπάτι με το "The Devil Strikes Again", αν και νομίζω πως μου ακούγεται λίγο πιο χαρούμενο ανά σημεία από άποψη μελωδιών. Συμβαίνει όντως κάτι τέτοιο; Υπάρχουν διαφορές;

Νομίζεις πως είναι πιο χαρούμενος; [γέλια] Μπορεί να σου άφησε απλά αυτήν την εντύπωση. Δεν βρίσκω πραγματικές διαφορές σε σχέση με το "The Devil Strikes Again". Πιστεύω πως αποπνέουν το ίδιο vibe αυτοί οι δίσκοι...

Ο τρόπος που κλείνει ο δίσκος με το "Farewell" μπορεί κάποιος να το σκεφτεί ως προάγγελο αλλαγής μουσικής πλεύσης στο μέλλον. Είναι αργό, έχει πλήκτρα και φέρνει στο μυαλό τον πιο επικό ήχο των Rage. Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό ή είναι απλά ένα τραγούδι και τίποτα άλλο;

Αυτό αποτελεί το τέλος της τετραλογίας σχετικά με την τραγωδία του ανθρώπου. Δεν φανερώνει προοπτική σχετικά με το μέλλον. Αυτό το τραγούδι σου θυμίζει λίγο αυτά που κάναμε πίσω στον δίσκο "XIII". Συμφωνώ πως αποπνέει αυτό το συναίσθημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα ακολουθήσουμε αυτήν την προσέγγιση στον επόμενο δίσκο. Απλά μου φάνηκε ως ένας πολύ καλός τρόπος να κλείσουμε τον δίσκο.

Σε αυτό το σημείο που βρίσκομαι, όταν γράφω τραγούδια, πρώτα το κάνω για εμένα. Το νιώθω σαν να επικοινωνώ με τον εαυτό μου

Όταν έγραφες τα τραγούδια είχες κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου σχετικά με το πώς θα πρέπει να ακούγεστε ή πρόκειται απλά για ένα προϊόν αυθόρμητων ιδεών που απλά σου ήρθαν και τις δουλέψατε;

Ναι ήταν μια πολύ αυθόρμητη διαδικασία. Τις περισσότερες φορές απλά μου έρχεται αυτή η βασική ιδέα και δουλεύουμε αμέσως πάνω σε αυτή. Δεν υπήρχε δηλαδή κάποιο αρχικό πλάνο πάνω στο οποίο θα δουλεύαμε. Μάλιστα είχαμε σχεδόν έτοιμα πέντε καινούρια τραγούδια πριν καν κυκλοφορήσει το "The Devil Strikes Again". Οπότε είδαμε πως πήγαινε προς μια πραγματικά σκοτεινή, heavy κάπως thrashy κατεύθυνση ο ήχος και στη συνέχεια είχαμε και κάποιες ακόμα δημιουργικές ιδέες, όπως το να κάνουμε αυτήν την επική τετραλογία, το να βάλουμε μαζί τέσσερα τραγούδια και να δημιουργήσουμε αυτό το επικό σκηνικό. Αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που στην ουσία σχεδιάσαμε. Όλα τα υπόλοιπα έγιναν πολύ αυθόρμητα. Για παράδειγμα το τραγούδι "All We Know Is Not" το ξεκινήσαμε από το μηδέν, χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα. Απλά είχαμε βρεθεί με τον Marcos και μέσα σε -ας πούμε- μιάμιση ώρα φτάσαμε στην pre-production εκδοχή του τραγουδιού. Ήταν μια πολύ γρήγορη και αυθόρμητη διαδικασία.

Και πόσο δύσκολο είναι νομίζεις μετά από τόσα χρόνια και τόσους δίσκους να κρατήσεις τις συνθέσεις σε ένα τέτοιο επίπεδο ώστε να κρατάνε το ενδιαφέρον του οπαδού; Ποια είναι η πηγή της δικής σου δημιουργικότητας;

Πρέπει να σου πω πως όταν γράφω τραγούδια σε αυτό το σημείο που βρίσκομαι, πρώτα το κάνω για εμένα. Το νιώθω σαν να επικοινωνώ με τον εαυτό μου. Οπότε, πρώτα απ' όλα θα πρέπει να μου αρέσει αυτό που κάνω και σε δεύτερο χρόνο θα κάτσω να σκεφτώ αν θα είναι κάτι που θα αρέσει στους οπαδούς μας και αν θα μπορεί να κυκλοφορήσει σε δίσκο των Rage. Το υλικό που γράφω είναι ένας τρόπος να εκφραστώ μουσικά και πάντα κολλάει στους Rage βέβαια... καταλαβαίνεις. [γέλια]

Είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το όλο concept των Rage και από τον trademark ήχο που είχαμε και θέλαμε αρχικά

Μιλούσα τις προάλλες με τον Jon Schaffer από τους Iced Earth και συζητούσαμε σχετικά με το κοινό λάθος που κάνουν σχεδόν όλοι οι μουσικοί και που δεν είναι άλλο από το γεγονός πως στην προσπάθεια τους να εξελίξουν τον ήχο τους πιέζουν πολύ περισσότερο τα πράγματα με αποτέλεσμα να χάνουν τον δρόμο τους και έχουν ανάγκη επανεκκίνησης, επιστρέφοντας σε πιο απλά μονοπάτια. Εσύ έχεις νιώσει ποτέ έτσι;

Ναι, οπωσδήποτε! Βασικά αυτός ήταν και ο λόγος που άλλαξα τη σύνθεση της μπάντας πριν δύο χρόνια. Αυτήν τη στιγμή σαν μπάντα ακολουθούμε τον δρόμο της επανεκκίνησης. Έχω επίσης την εντύπωση πως είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το concept των Rage από τον trademark ήχο που είχαμε και θέλαμε αρχικά. Συμφωνώ εκατό τοις εκατό με τον Jon, κάποιες φορές πρέπει να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να συνειδητοποιήσεις αυτό που κάνεις λάθος και να το διορθώσεις.

Και ποιος πιστεύεις πως είναι αυτό ο trademark ήχος των Rage; Είχατε την πιο heavy/power περίοδο, είχατε και την πιο επική/συμφωνική με τις ορχήστρες κλπ. Τι είναι αυτό που πραγματικά προσδιορίζει τον ήχο των Rage;

Αυτό που κάνουμε τώρα, με τους δυο τελευταίους μας δίσκους. Αυτοί είναι οι Rage. Αυτό το γρήγορο, heavy, επιθετικό, thrashy πράγμα, αλλά πάντα πλαισιωμένο με καλές μελωδίες, αυτός είναι ο ήχος των Rage. Αυτό που κάναμε στα '90s με δίσκους όπως το "Black In Mind" και "End Of All Days". Η φάση με την ορχήστρα ήταν κάτι το επιπρόσθετο στον αρχικό μας ήχο, καταλαβαίνεις. Υποτίθεται πως δεν θα ήταν μια γενική αλλαγή του ήχου της μπάντας. Ήταν πάντα σαν κάτι που θα συνέβαινε μια φορά.

Ποιος είναι ο κολοφώνας του καταλόγου σας; Είναι το "The Missing Link", το "Black In Mind" το "XIII" ή μήπως το "End Of All Days";

Ωχ... αυτή είναι μια γαμημένα δύσκολη ερώτηση [γέλια]. Πόσους δίσκους έχουμε, 23 -24; Καταλαβαίνεις πως είναι πολύ δύσκολο να σου πω ποιος είναι ο καλύτερος. Πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να περιορίσω τον κατάλογό μας σε ένα τέτοιο επίπεδο. Αν ντε και καλά θα έπρεπε να διαλέξω κάποιον τότε αυτός πολύ πιθανόν θα ήταν το "Black In Mind".

Θυμήθηκα τις προάλλες πως έχετε διασκευάσει μπάντες όπως τους The Police, The Mission και τους The Troggs, οπότε δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω τι σημαίνουν αυτές οι μπάντες για εσένα. Ήταν απλά τραγούδια που σου άρεσαν ή υπήρχε κάτι πιο βαθύ από πίσω;

Κυρίως πρόκειται για τραγούδια που με επηρέασαν σε κάποια στιγμή της ζωής μου. Για παράδειγμα άκουγα πολύ τους The Police όταν ήμουν πολύ μικρός. Όλα τα τραγούδια που διασκεύασα είχαν πάντα κάποια βαθύτερη σημασία για εμένα...

Πιστεύεις πως ο κλασικός μεταλλάς οπαδός μπορεί να καταλάβει τον λόγο που διασκευάζεις Police; Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι παίζει να μη γουστάρουν τη μουσική τους -αν την έχουν ακούσει ποτέ...

[Γέλια] Ναι, πιθανότατα πολλοί οπαδοί να μην το καταλαβαίνουν. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα... Έπρεπε να κάνουμε μια εκδοχή που να ακούγεται σαν τους Rage, που αν το άκουγε ο οπαδός θα νόμιζε πως επρόκειτο για κάποιο παλιό δικό μας τραγούδι που δεν είχε ακούσει μέχρι στιγμής. Αλλά το να πάει και να ψάξει την μπάντα που διασκευάζουμε; Αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά πιστεύω πως δεν χρειάζεται να γνωρίζεις το πρωτότυπο για να καταλάβεις πως είναι ένα καλό τραγούδι.

Οπότε υποθέτω πως η οπτική σας στο θέμα είναι να προσαρμόσετε το τραγούδι στο στυλ των Rage, να αποτίσετε δηλαδή έναν φόρο τιμής στην μπάντα αλλά να το κάνετε με τον τρόπο σας.

Ακριβώς έτσι! Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα... [γέλια]

Τελευταία ερώτηση. Έχετε σχεδιάσει την επόμενη περιοδεία; Θα έρθετε από Ελλάδα αυτήν τη φορά;

Ήρθαμε την προηγούμενη φορά στην Ελλάδα. Πότε ήταν... Δεκέμβριος του 2015;

Εννοώ δεν ήρθατε στην περιοδεία προώθησης του "The Devil Strikes Again"...

Αλήθεια; Δεν δώσαμε συναυλίες στην Ελλάδα;

Όχι.

Είσαι σίγουρος; [γέλια]

[Γέλια] Ναι, Peavy, είμαι σίγουρος...

Δεν ξέρω, νομίζω πως κάτι κάναμε, αλλά τέλος πάντων... Δουλεύουμε αυτήν τη στιγμή πάνω στην επικείμενη παγκόσμια περιοδεία, κλείνοντας show και κανονίζοντας πράγματα και η αλήθεια είναι πως θα ξεκινήσουμε από την Ελλάδα τον Δεκέμβριο του τρέχοντος έτους. Θα δώσουμε δυο ή τρία show εκεί νομίζω. Σύντομα θα ανακοινώσουμε ολόκληρο το πρόγραμμα για το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας. Οπότε, ερχόμαστε Ελλάδα τον Δεκέμβριο και θα συναντήσουμε πάλι όλους μας τους οπαδούς.

Διαβάστε εδώ την κριτκή του δίσκου "Seasons Of The Black" από τον Κώστα Πολύζο.