Kory Clarke (Warrior Soul): «Το rock 'n' roll δεν είναι business κανενός!»

Μια συζήτηση με τον φοβερό τύπο και απίστευτα ταλαντούχο μουσικό που ονομάζεται Kory Clarke είναι μια ευκαιρία που σίγουρα δεν θα πρέπει να πηγαίνει χαμένη. Με αφορμή την επικείμενη συναυλιακή επιστροφή των θρυλικών Warrior Soul στην Αθήνα, την ερχόμενη Πέμπτη στο Six D.O.G.S., μιλήσαμε για πολλά και ενδιαφέροντα, με την Beyoncé και έναν τύο ονόματι Lars να εμπλέκονται μεταξύ πολλών άλλων κάπου στην κουβέντα.
 

Γεια σου Kory, τι κάνεις;
Είμαι εξαντλημένος, εσύ πώς είσαι;

Γιατί εξαντλημένος;
Επειδή το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω! (γέλια) Έχω μια πολύ ωραία ζωή οπότε δεν μπορώ να παραπονιέμαι.

Τι φέρνει τον Kory Clarke και τους Warrior Soul πίσω στην Ελλάδα;
Προσπαθώ να επιστρέφω και να παίξω στην Ελλάδα από όταν παίξαμε με ιδιαίτερη επιτυχία για πρώτη φορά το 2009.

Ναι, ήμουν εκεί και ήταν φανταστικά!
Ωραία! Ναι, ήταν φανταστικά αλλά κανένας δεν με ξαναέφερε. Είπαν ότι η εμφάνιση δεν ήταν επιτυχημένη, κάτι που δεν είναι αλήθεια. Αυτό ίσχυε τα τελευταία έξι χρόνια και τελικά ήρθα σε επαφή με κάποιους ανθρώπους που μου είπαν «γιατί δεν έρχεσαι στην Ελλάδα;» Δεν ξέρω κανέναν στην Ελλάδα αλλά ξεκίνησα να ψάχνω μόνος μου και οδηγήθηκα σε κάποιους άλλους και στα παιδιά που έστησαν το Six D.O.G.S.. Πιστεύω ότι πρόκειται για τους καλύτερους promoters που έχω συναντήσει εδώ και πολλά χρόνια, οπότε είμαι πολύ χαρούμενος και ενθουσιασμένος που θα παίξω.



Ποιοί κύριοι θα σε συνοδεύουν στην σκηνή;
Θα είναι ο Rille Lundell από την Στοκχόλμη, που ήταν και στο An Club. Ήταν ο κιθαρίστας και έγραψε τραγούδια στο "Destroy Τhe War Machine" και το "Stiff Middle Finger". Τον πήρα γιατί του άρεσε πολύ στο An, πρόκειται για τον πιο σκληρό κιθαρίστα που είχα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Στο μπάσο θα είναι ο Christian Kimmett από το Εδιμβούργο της Σκωτίας, είναι μαζί μου εδώ και ενάμισι με δύο χρόνια και είναι πολύ παθιασμένος με την μουσική, είναι φοβερός, θα το δεις. Στα τύμπανα θα είναι ο Roby Vitari από το Τορίνο της Ιταλίας. Είναι πολύ δυναμικός, στο ύφος του John Bohnam και ταιριάζει καλύτερα με το παλιότερο υλικό. Θα είναι λοιπόν τετράδα, τρεις μουσικοί κι εγώ που θα τραγουδάω.

Μοιάζει με πολυεθνική επιχείριση!
(Γέλια) Δεν ξέρω αν είναι επιχείρηση, αλλά είναι πολυεθνικό το σχήμα! Το rock 'n' roll δεν είναι business κανενός!

Η πιο σημαντική πιθανότατα περίοδος στην καριέρα σου, τουλάχιστον για εμάς «στην απ' έξω», ήταν το πρώτο μισό των '90s και οι φοβεροί δίσκοι που έκανες με τους Warrior Soul. Τι τους έκανε τόσο μοναδικούς;
Εγώ! (γέλια) Έκανα την παραγωγή, έγραψα τα τραγούδια με τους υπόλοιπους - έξι τραγούδια στον πρώτο δίσκο είναι δικά μου. Είχα την εξής προσέγγιση: το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να μπω σε μια μπάντα και να παίξω ξανά rock 'n' roll, καθώς ήμουν πεπεισμένος ότι το είδος είχε παλιώσει ήδη από το 1986. Αλλά τι να έκανα; Rap; Αυτά δεν είναι για εμένα. Πραγματοποιούσα εμφανίσεις σε ποιητικό στυλ και τελικά είδα την κατάσταση και είπα: «είμαι 25, αν δεν κάνω κάτι τώρα, θα χάσω την ευκαιρία. Ήθελα να ξεκινήσω μια μπάντα που να είναι τελείως διαφορετική σε σχέση με ό,τι έβγαινε από το Los Angeles, γιατί ήταν εμετικό. Είμαι στην Νέα Υόρκη και ξεκινάω μια πολυεθνική μπάντα και ήθελα να υπογράψω σε εταιρία, οπότε έκανα τα πάντα γι' αυτό. Έκανα κάποια πράγματα, όχι σαν αυτά που έκανε η Madonna (!), το πλάνο λειτούργησε και πέτυχα μια μεγάλη συμφωνία με την Geffen. Από την στιγμή λοιπόν που είχα αυτήν την ευκαιρία, θα «προκαλούσα» την μουσική βιομηχανία. Ίσως θα έπρεπε να πάω με μια μικρότερη εταιρία και μετά να «προκαλέσω» τους «μεγάλους», αλλά ήμουν πεισματάρης και προσπάθησα να αλλάξω πράγματα. Προσπάθησα να κάνω έναν δίσκο που να ακούγεται εντελώς διαφορετικός από τους υπόλοιπους, προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο διαφορετικός. Γι' αυτό πιστεύω ότι οι δίσκοι μου ακούγονται διαφορετικοί και παίρνουν credit μέχρι σήμερα.

Δεν εκνευρίζεσαι σκεπτόμενος ότι θα μπορούσες να είσαι πιο επιτυχημένος;
Γιατί στο διάολο να εκνευριστώ; (γέλια)

Γιατί το άξιζες!
Εντάξει, αλλά τι να κάνεις; Παίρνεις αποφάσεις, κάνεις ό,τι είναι να κάνεις. Είμαι πραγματικά ευχαριστημένος με την μουσική που έκανα, προσπάθησα να την βγάλω προς τα έξω όπως ήθελα, κάποιοι δεν ήθελαν να την βγάλω όπως ήθελα, σκέφτηκαν ότι θα ήταν καλύτερα να το κάνουν με τον δικό τους τρόπο και προφανώς δεν λειτούργησε όπως το σκέφτηκαν. Σε όρους όμως επιτυχίας, οι δίσκοι μου ακόμη πουλάνε και καινούργιος κόσμος συνεχίζει να τους ακούει και φαίνεται ότι του αρέσουν για κάποιον λόγο, αλλά σε μια καριέρα όλοι μετανιώνουν για κάποια πράγματα. Εάν έπρεπε να τα ξανακάνω όλα αυτά, πιθανότατα θα τα ξαναέκανα και θα τα γαμούσα όλα. Εάν ο κόσμος είχε ακολουθήσει το όραμά μου, θα βρισκόμουν σε πολύ καλύτερο επίπεδο οικονομικά σε σχέση με αυτό που είμαι τώρα, αλλά σίγουρα δεν θα ήμουν σε καλύτερο επίπεδο καλλιτεχνικά.

Θα πρέπει να έχεις ζήσει πολλά εδώ και τρεις δεκαετίες. Ποιό είναι το πιο περίεργο που θυμάσαι;
Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες. Μια φορά ο Lars είχε έρθει στο στούντιο με έναν βοηθό του. Εκεί που καθόμαστε και ακούμε μουσική, βγάζει ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο με μια λευκή ουσία, δεν θέλω να πω τι είναι. Το ανοίγουμε αλλά είναι υγρό και κολλάει. Και λέει: «κοίταξε, ας το βάλουμε κάτω από αυτή την λάμπα, πάμε σε ένα μπαρ και όταν γυρίσουμε θα είναι εντάξει.» Οπότε πηγαίνουμε στο μπαρ, πίνουμε μερικά ποτά, βολτάρουμε στο Brooklyn και γυρνάμε. Το παίρνει απ' την λάμπα, το ανοίγει, αλλά έκαιγε, και όταν το άνοιξε κουνήθηκε και πουφ, έγινε σύννεφο! (γέλια) Ήταν πολύ αστείο, αλλά αυτό συνέβη στα '90s.



Είπες Lars, σωστά;
Ναι, καταλαβαίνεις σε ποιον αναφέρομαι.

Βέβαια. Νομίζω ότι σας είχε κάνει ένα από τα μεγαλύτερα κοπλιμέντα που θα μπορούσατε να πάρετε (είχε αναφέρει το "The Space Age Playboys" ως αγαπημένο του άλμπουμ).
Έτσι έπρεπε να κάνει! Είναι ωραίος τύπος, πολύ ευγενικός άνθρωπός και πάντα ήταν πολύ καλός φίλος.

Πώς πιστεύεις ότι η μουσική έχει εξελιχθεί τα τελευταία 30 χρόνια;
Δεν ξέρω... Σου αρέσει το death metal; Σου αρέσει το hip-hop; Σου αρέσει η Beyoncé; Σου αρέσει το screamo; Τι άλλο υπάρχει; Έτσι έχει εξελιχθεί η μουσική, οπότε πες μου εσύ πού στο διάολο πηγαίνει!

Δεν πηγαίνει πουθενά! (γέλια) Δεν υπάρχει καμία νέα μπάντα που να σου έχει τραβήξει την προσοχή;
Μου αρέσει μια μπάντα που λέγεται Electric Mary. Μου αρέσει κάποιο από το υλικό των Jet, μου αρέσουν κάποια πράγματα από την Αυστραλία. Υπάρχουν μερικές μπάντες που δεν μπορώ να θυμηθώ. Οι αμερικάνικες μπάντες δεν μου αρέσουν και τόσο. Όλα ακούγονται ή αντεγραμμένα ή πολύ γρήγορα, χωρίς καθόλου swing. Καινούργιες garage μπάντες και πράγματα από το Detroit. Τα υπόλοιπα είναι πολύ τατουάζ, μανικιούρ και image.

Με οδηγείς στην επόμενη ερώτηση: Είσαι γεννημένος και μεγαλωμένος στο Detroit...
Δεν φταίω εγώ γι' αυτό φίλε!

Πολύς κόσμος δεν σε συνδέει με το Detroit, καθώς οι Warrior Soul ξεκίνησαν στην Νέα Υόρκη.
Ναι, πήγα στην Νέα Υόρκη το 1984-'85, οπότε ανατράφηκα στην Νέα Υόρκη. Ήμουν ντράμερ όταν ήμουν στο Detroit, άλλαξα όταν πήγα στην Νέα Υόρκη.

Έχεις όμως νομίζω την φλέβα του Detroit, κάτι που εξηγεί σε κάποιο βαθμό αυτά που έκανες με τους Warrior Soul.
Υπάρχει το blues στοιχείο (pounding bluesy swing).

Και acid punk;
Ναι! Υπάρχει η προσέγγιση των MC5. Προσπάθησα να μην επηρεαστώ μουσικά από τους Stooges ή τους MC5, για να είμαι ειλικρινής. Είμαι περισσότερο ο τύπος του Ted Nugent ή του παλιού Bob Seger, καμία σχέση με την Motown παρότι αυτό το πράγμα με πίεζε. Περισσότερο αυτό που έκανε ο Ted Nugent, ίσως οι Pistols, o συμπαγής κιθαριστικός ήχος των Ramones... δεν είμαι σίγουρος, για να είμαι ειλικρινής.

Κάτι πολύ σημαντικό για τους Warrior Soul ήταν ότι εκτός από την rock αιχμή υπήρχε και αρκετή μελωδία. Είναι τελικά η μελωδία το σημαντικότερο πράγμα;
Τίποτα δεν είναι το πιο σημαντικό. Βρίσκεσαι εκεί, βάζεις κάτω το κεφάλι, εάν ροκάρει το πράγμα προσπαθείς να το κρατήσεις, εάν είναι καλό χτίζεις πάνω σε αυτό. Είναι η μελωδία, είναι ο ρυθμός, οτιδήποτε έχει μια δυναμική, η arena style, rock μπάντα. Εννοείς τα πιο αργά τραγούδια ή την μελωδία γενικότερα;



Τα πιο αργά τραγούδια είχα στο μυαλό μου. Σίγουρα έχεις πολλές φοβερές ροκιές, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικά και ο κόσμος τα τραγουδάει.
Έτσι νομίζω. Το "Losers", το "Lullaby", το "Golden Shore". Κάνοντας το setlist, σκέφτομαι ότι το αν θα συμπεριλάβω τα πιο αργά τραγούδια εξαρτάται από το κοινό, γιατί μπορεί να χάσεις κόσμο. Θέλω να δώσω βάθος στο set. Έχω την αίσθηση ότι στην Αθήνα μπορεί να συμπεριλάβουμε κανα-δυό. Ίσως ένα στο set και άλλο ένα στο encore. Τι θα ήθελες;

Θα ήθελα σίγουρα το "Losers".
Οπότε δεν σε νοιάζει για το "Lullaby";

Θα το ήθελα, αλλά περισσότερο μια απ' τις ροκιές, το "Trip Rider".
Φίλε, τι τραγούδι... (τραγουδάει τους στίχους!) Είναι φοβερό, πρέπει να το παίξω.

Και εύχομαι ότι το "Let's Get Wasted" θα είναι φυσικά στο setlist.
Αποκλείεται!

Λοιπόν Kory, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, θα τα πούμε στην Αθήνα.
Κι εγώ σ' ευχαριστώ για την πολύ ωραία συνέντευξη, θα σε δω στην συναυλία.