Ανασκόπηση 2010: New Rock / Metal

To new rock και το new metal είναι ενδεχομένως σχετικά αυθαίρετη κατηγορία, αφού εμπεριέχει μπάντες που δεν είναι rock με την παραδοσιακή έννοια των Deep Purple ή των Led Zeppellin και δεν είναι metal, αν θεωρήσει κάποιος ότι αυτό ξεκινά και τελειώνει στους Manowar. Πρόκειται για σχετικά πιο μοντέρνο ήχο, που ορίστηκε στα '90s, εδραιώθηκε στα '00s και ενδεχομένως πατάει πολύ στο alternative rock, ενώ εμπεριέχει μουσικές που μπήκαν κατά καιρούς κάτω από ταμπέλες όπως grunge, nu, post grunge, neo prog κλπ.

Ghosts Of Days Gone By
Δύο πολύ ευχάριστες εξελίξεις επεφύλασσε το 2010 για τους οπαδούς του ήχου. Η χρονιά ξεκίνησε με την επανασύνδεση των Soundgarden και μακριά από κρύα αστεία τύπου grunge, όσοι γνωρίζουν την αξία της μπάντας είναι εδώ και ένα χρόνο με τα δάχτυλα σταυρωμένα για ευρωπαϊκές συναυλίες και νέο δίσκο. Το "Telephantasm" αποτέλεσε την επανεμφάνισή τους και στα ράφια των δισκοπωλείων, έστω και μέσω ενός best of. Παράλληλα, στο κλείσιμό της η χρονιά επεφύλαξε την επανασύνδεση των System Of A Down, γεγονός που έχει φέρει ενθουσιασμό στους φίλους της rock μουσικής γενικότερα, οι οποίοι στο σύνολο τους έχουν αναγνωρίσει τους Αμερικανό-Αρμένιους ως ένα εκ των σπουδαιότερων -αν όχι το σπουδαιότερο- σχημάτων του σύγχρονου rock ήχου. Ενδιάμεσα, και ενώ το 2009 έκλεισε με την απώλεια του The Rev των Avenged Sevenfold, τα δυσάρεστα γεγονότα συνεχίστηκαν με τον Paul Grey των Slipknot, σε νεαρή ηλικία, να αφήνει ημιτελή μια σπουδαία μουσική καριέρα. Κοινός παρανομαστής και στις δύο περιπτώσεις, πέραν του νεαρού της ηλικίας, ήταν ο λόγος που έφυγαν από κοντά μας και σίγουρα είναι δυσάρεστος. Το μέλλον των Slipknot φαντάζει θολό, όμως από ό,τι φαίνεται η μπάντα θα συνεχίσει κανονικά. Ας μη βιαστούμε να κρίνουμε, γιατί σε ηθικά ζητήματα δε χρειάζεται να βγαίνουν εύκολες αποφάσεις και συμπεράσματα. Τέλος, αναφορά πρέπει να γίνει στη σημαντική επιτυχία μιας σπουδαίας μπάντας του χώρου, των Shinedown, που κατάφερε να δει δύο νέες συνθέσεις να περιλαμβάνονται σε ισάριθμα soundtrack ταινιών με μεγάλη απήχηση, όπως ήταν το "Almost Alice" και το "The Expendables".

Back To The Frontlines
Είναι πραγματικά τεράστια η λίστα των σημαντικών σε εμπορικό επίπεδο ονομάτων που κυκλοφόρησαν άλμπουμ μέσα στο 2010 από τον ευρύτερο μοντέρνο σκληρό ήχο, οπότε ας δούμε συνοπτικά που κινήθηκαν μερικές εξ αυτών. Αρχικά, οι «παλιοί» πλέον Korn έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια να βρουν ξανά τις ρίζες τους, αλλά φαίνεται πως το στοίχημα το έχουν χάσει προ πολλού και βγήκαν στο δρόμο με τους leader του ήχου Disturbed, οι οποίοι με χαρακτηριστική άνεση έγραψαν το τέταρτο νούμερο ένα στα αμερικανικά charts (Billboard), αλλά έδειξαν να πατάνε στα δεδουλευμένα περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Παράλληλα, οι Bullet For My Valentine μάλλον προχώρησαν σε συμβιβασμούς στην τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, αφού αυτή δεν περιέχει ούτε την ορμή του πρώτου δίσκου, ούτε την heavy κατεύθυνση του δεύτερου κι έτσι χάνονται κάπου στη μέση, παρόλο που το αποτέλεσμα δε μπορεί να κριθεί ως κακό. Οι Avenged Sevenfold κατέθεσαν ψυχή και φόρο τιμής μέσα από το τρομερό "Nightmare", ξεπερνώντας όσο καλύτερα μπορούσαν το θάνατο του αδελφικού τους φίλου και drummer Jimmy Sullivan, έχοντας την καταλυτική συμπαράσταση του Mike Portnoy. Οι Coheed And Cambria εξελίχθηκαν ακάθεκτοι στην ανοδική τους πορεία, με εξαιρετικό νέο δίσκο και εκτεταμένη περιοδεία και οι Alter Bridge δείχνουν να καθιερώνονται εμπορικά με τον τρίτο τους δίσκο και με τη sold out περιοδεία τους στην Ευρώπη, κεφαλαιοποιοώντας την δημοτικότητα του Myles Kennedy ως τραγουδιστή του Slash. Oι Godsmack με το "The Oracle" δίνουν δυναμικό παρόν με ένα come back βγαλμένο για να σπας άλατα με το groove και τη δύναμή του, οι Βραζιλιάνοι Ill Nino προσπαθούν μάταια να ξανατραβήξουν την προσοχή, ενώ οι συμπατριώτες τους Soulfly δημιουργούν ακόμα μερικά τραγούδια για pit στις συναυλίες τους με το αξιοπρεπές "Omen". Τέλος, αξιοπρεπείς οι δουλειές από Papa Roach ("Time For Annihilation") και Buckcherry ("All Night Long"), με τους πρώτους να έχουν αφήσει πίσω τα nu στοιχεία και τους τελευταίους να στρέφονται πιο καθαρά προς το sleaze rock κοινό με κάθε νέα κυκλοφορία τους.

Impressive Motherfuckers
Στις κυκλοφορίες που εντυπωσίασαν τον πρώτο λόγο έχει το "AB III" των Alter Bridge, που τους καθιερώνει ψηλά στις συνειδήσεις και για κάποιο λόγο αισιοδοξώ πως θα τους καταστήσει σημαντικό και αναγνωρίσιμο όνομα και στη χώρα μας, μαζί φυσικά με το "Nightmare" των Avenged Sevenfold, που κέρδισε μέχρι και τον Eminem, παίρνοντας την κορυφή του Billboard. Δεν είναι τυχαίο πως τα δύο αυτά άλμπουμ βρέθηκαν πολύ ψηλά στις επιλογές των συντακτών του Rocking.gr, καταλαμβάνοντας την 3η και 2η θέση αντίστοιχα. Το breakthrough της χρονιάς ήρθε από το ομώνυμο άλμπουμ των Νορβηγών Audrey Horne, το οποίο ακροβατεί μαεστρικά μεταξύ του vintage και του σύγχρονου ήχου, ενώ το "Year Of The Black Rainbow" των Coheed And Cambria αποτελεί άλλο ένα παράσημο στη δισκογραφία της μπάντας, κλείνοντας έναν μεγάλο κύκλο concept δίσκων που τους σημαδεύει από την αρχή της καριέρας τους. Σε πιο κλειστούς (ας πούμε underground) κύκλους, οι Αυστραλοί Dead Letter Circus με το "This Is The Warning" έβγαλαν έναν από τους καλύτερους neo-prog δίσκους, φρέσκο, catchy, τεχνικό, μελωδικό, έχοντας όλο το πακέτο για επιτυχία, ενώ με το στόμα ανοιχτό μας άφησε η πρώτη προσωπική δουλειά του τραγουδιστή των Godsmack, Sully Erna, ο οποίος στις ακουστικές φόρμες του "Avalon" είναι συγκλονιστικός. Τα ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια μας απέσπασαν επίσης οι Hinder, με το "All American Nightmare" να ισορροπεί μεταξύ Nickelback και Motley Crue, κομμένο και ραμμένο για ραδιοφωνικές στιγμές, ενώ οι Drowning Pool με το ομώνυμο άλμπουμ τους φαίνεται πως βρήκαν έναν τραγουδιστή με τον οποίο μπορούν να ανέβουν επίπεδο. Τέλος, οι φίλοι του πιο industrial ήχου πρέπει να τσεκάρουν την τελευταία δουλειά των Filter, "The Trouble With Angels", όπου ο Bob Marlette πίσω από την κονσόλα δίνει νέα πνοή στη μπάντα.

No Excuses
Οι απογοητεύσεις έρχονται κυρίως από συγκροτήματα ή μουσικούς που στο παρελθόν μας έχουν αφήσει υποσχέσεις για πολύ καλύτερα αποτελέσματα, ανεξάρτητα αν τελικά κυκλοφορούν κάτι αξιοπρεπές ή επιτυχημένο. Αρχικά, οι Bullet For My Valentine με το "Fever", όπως αναφέρθηκε, θα μπορούσαν να τα πάνε καλύτερα, με το δίσκο να παρουσιάζει κάποια καλά τραγούδια αλλά και πολλά fillers και τελικά να αφήνει σχετικά μέτριες εντυπώσεις. Ακολούθως, το "Asylum" των Disturbed βρήκε το συγκρότημα εγκλωβισμένο στις ιδέες του, να επαναλαμβάνεται σε ενοχλητικό βαθμό μερικές φορές, χωρίς αυτό να δικαιολογείται, αφού είναι ακόμα σχετικά νέο group. Μάλλον έπαιξαν safe, κερδίζοντας ενδεχομένως νέους οπαδούς, αλλά μη πείθοντας τους παλιότερους. Αυτοί που δεν ανταποκρίνονται σε καμία προσδοκία είναι οι Hellyeah, που κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους υπό το όνομα "Stampede" και επιβεβαίωσαν ότι η σύμπραξη του Chad Grey των Mudvayne με τον Vinnie Paul δε δείχνει να μπορεί να προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Σάμπως μπορούνε πλέον μόνοι τους οι Mudvayne, θα μου πείτε; Τέλος, το DVD που κυκλοφόρησαν οι Creed για την περιοδεία του reunion είναι πέρα για πέρα απογοητευτικό και δείχνει πως δύσκολα θα μπορέσουν να αντέξουν την αναπόφευκτη σύγκριση της πρώτης μπάντας πλέον του Tremonti και των φίλων του.

Here We Are, Juggernaut
Πολλές σε αριθμό, αλλά λίγες πραγματικά οι πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες στο χώρο αυτό που χρήζουν αναφοράς, με τους Mutiny Within να ξεχωρίζουν σε διεθνές επίπεδο με την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους, αποσπώντας κολακευτικά σχόλια από διάσημους μουσικούς. Άξιοι αναφοράς οι Taking Dawn, παρουσίασαν κάποια πολύ καλά πρώτα δείγματα γραφής, με το "Time To Burn" να κρατάει βασικά στοιχεία του hard rock και να τα εφαρμόζει σε ένα φρέσκο και δυναμικό ήχο. Τέλος, δύο ονόματα σίγουρα όχι γνωστά, αλλά με προοπτική να μεγαλώσουν και με δύο υποσχόμενες δουλειές στο ενεργητικό τους, είναι αυτά των Bleeker Ridge με το "Small Town Dead" και των Seven Year Riot με το ομώνυμο ντεμπούτο, που κινούνται σε πιο αμερικάνικες rock φόρμες, με ραδιοφωνικές αναζητήσεις.

Blow Up The Outside World
Κατά κύριο λόγο, για τα συγκροτήματα που αφορούν στο παρόν άρθρο, το Rocking.gr παρακολούθησε και κάλυψε αρκετές συναυλίες στο εξωτερικό, αφού η πλειοψηφία των ονομάτων που αναφέρθηκαν δεν αποτελούν προτεραιότητα του ελληνικού κοινού και ως εκ τούτου στη χώρα μας μπορέσαμε να δούμε μόνο τους Bullet For My Valentine και τους Stone Sour στα πλαίσια του Sonisphere. Στα υπόλοιπα εγχώρια συναυλιακά τεκταινόμενα, μια συναυλία που ο κόσμος σίγουρα απόλαυσε ήταν αυτή των -κατά κάποιον τρόπο επανενωμένων- Fear Factory των Cazeres/Bell. Από την άλλη, το μεγαλύτερο όνομα που μας επισκέφτηκε και αποτελούσε ένα μεγάλο απωθημένο πολλών οπαδών ήταν οι Rammstein, οι οποίοι με τα βεγγαλικά τους και το εξαιρετικό show κέρδισαν τους παρευρισκομένους στη Μαλακάσσα, χωρίς όμως να καταφέρουν να συγκλονίσουν και κάποιον πιο ουδέτερο, όπως ο γράφων. Σημαντική από άποψη ονόματος και η συναυλία των Therapy?, μιας μπάντας που μπορεί να έχει χάσει σε δυναμική, αλλά όχι σε πάθος και ειλικρίνεια, όπως φάνηκε στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν. Δε συνεχίζω να ψάχνω, γιατί θα αρχίσω να γκρινιάζω για το τι δεν είδαμε πάλι...

4 Words (Not To Choke Upon)
Αυτός είναι ο ήχος του σήμερα και βρίσκεται στα ντουζένια του σε δημιουργικό επίπεδο. Με την τριάδα Soundgarden, Pearl Jam και Alice In Chains ζωντανή, τις καλύτερες μπάντες των '00s, δηλαδή Tool και System Of A Down, στις επάλξεις, αλλά και νέους ήρωες, όπως οι Alter Bridge ή οι Avenged Sevenfold, το μέλλον διαγράφεται τουλάχιστον ελπιδοφόρο. Από την άλλη πλευρά, ενώ αδιαμφισβήτητα υπήρξαν πολλές αξιόλογες κυκλοφορίες, πρέπει να αποτελέσει τροφή για σκέψη το γεγονός ότι καμία μπάντα δεν έβγαλε φέτος το καλύτερο δίσκο της καριέρας της. Μήπως η ανάγκη να ξαναβγούν γρήγορα και για εκτεταμένο διάστημα στο δρόμο, ελπίζοντας να αξιοποιήσουν την εμπορικότητα αυτή την εποχή, έχει τελικά επίδραση στην ποιότητα των κυκλοφοριών; Όπως και να έχει πάντως, το 2010 υπήρξε γεμάτη και αρκούντως ικανοποιητική χρονιά στο χώρο.

Χρήστος Καραδημήτρης