Ο Χρήστος Καραδημήτρης είναι υπέρμαχος της φράσης του Νίτσε πως «χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος». Μέσα από το Rocking.gr διοχετεύει την ανάγκη επικοινωνίας για θέματα γύρω από τη μουσική, μιλώντας...
Coheed And Cambria
Year Of The Black Rainbow
Roadrunner Records (2010)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 15/04/2010
Όλοι έχουμε βρεθεί μπροστά σε διλήμματα και μπροστά σε αδιέξοδα, αν και το συγκεκριμένο για τους νέους μικρούς ήρωες της μουσικής γενιάς τους, πρέπει να ήταν εύκολο αναλογιζόμενοι τι έχουν (ξε)περάσει τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή τη φορά οι Coheed And Cambria δεν είχαν να ξεπεράσουν ούτε προσωπικούς δαίμονες, ούτε αποχωρήσεις, ούτε κρίσεις πανικού, παρά μόνο την πίεση ενός νέου συμβολαίου. Και αν κάποιος νομίζει ότι αυτό είναι λίγο, ας σκεφτεί πως ο μηχανισμός είναι αμείλικτος και δεν περιμένει κανέναν, πόσο δε μια μπάντα που τον έχει ακόμα ανάγκη.
Όταν όμως είσαι μεγάλος καλλιτέχνης, προσαρμόζεσαι και ψάχνεις γύρω σου για τα κατάλληλα ερεθίσματα που θα σου δώσουν την έμπνευση να φτάσεις εκεί που θέλεις, «no matter the distance, no matter how far». Το "Year Of The Black Rainbow" είναι ένα τολμηρό βήμα, γιατί τα κεκτημένα τους τα έχουν κερδίσει οι Coheed And Cambria με το σπαθί τους και η μη επανάπαυση επ' αυτών μόνο τιμητική μπορεί να είναι για το συγκρότημα. Όταν δε καταφέρνεις να διαφοροποιηθείς και πάλι διατηρείς τόσο εύκολα αναγνωρίσιμο ήχο και ταυτότητα, τότε μιλάμε για επίτευγμα, ειδικά τη σημερινή εποχή.
Για να είμαστε δίκαιοι, η νέα δουλειά των Coheed And Cambria δε φαίνεται να μπορεί να συγκριθεί με τα εξαιρετικά υψηλά standard των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί αυτό να αποτελέσει μειωτική παράμετρο ως προς την αξία του. Με διαφορετικό αέρα και διαφοροποιημένη προσέγγιση ως προς τον τρόπο ανάπτυξης των μελωδιών τους το "Year Of The Black Rainbow", όχι μόνο στέκεται αυτόφωτο, αλλά παρουσιάζει και μερικές στιγμές που θα μείνουν στις βασικές επιλογές της μπάντας και για το μέλλον.
Ξεκινώντας με το δυναμικό "The Broken" μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κάποιος ότι έχει να κάνει με κάτι τόσο γνωστό και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό, αφού το δηλητήριο που ξέρει να στάζει ο Sanchez είναι χαρακτηριστικό, αλλά το refrain και ο ήχος είναι πολύ φρέσκος σε ένα κομμάτι που σε κερδίζει ολοκληρωτικά. Το "Guns Of Summer" υπενθυμίζει μια και καλή ότι η μπάντα έχει για πρώτη φορά σε πλήρη δράση τον Chris Pennie για drummer, ενώ το "Here We Are Juggernaut" σε ωθεί να το τραγουδήσεις με δύναμη και θυμό. Η αδυναμία και η μουσική ομορφιά λέγεται όμως "Far" και αποδεικνύει την πολυσυλλεκτικότητα της μουσικής που προσφέρουν οι Coheed And Cambria, σε ένα τραγούδι που πάνω σε ένα beat στήνει τις μελωδίες και τις ερμηνείες που σε κάνουν να δεθείς με κάθε λέξη. Αν μιλάγαμε στο παλιό μοντέλο ενός άλμπουμ με δύο πλευρές, η πρώτη θα ολοκληρωνόταν με το "This Shattered Symphony" σε υψηλότατα επίπεδα.
Από εκεί και πέρα η δυναμική του δίσκου χαμηλώνει λίγο και η μηχανή έμπνευσης ρίχνει λίγο τις στροφές της, με το "World Of Lines" να προσπαθεί να γίνει ένα μικρό "Running Free" και το "Pearl Of The Stars" να ξεχωρίζει, υπενθυμίζοντας πόσο συναίσθημα μπορεί να δώσει σε ένα ακουστικό τραγούδι ο περίεργος τύπος με την αφάνα. Το τέλος για μια ακόμα φορά είναι κάπως χαοτικό, μόνο που αυτή τη φορά δεν υποστηρίζεται από κάποια σουίτα, αλλά από το "The Black Rainbow", ένα τραγούδι κοντά στη λογική των τραγουδιών που κλείνουν τους προηγούμενους δίσκους.
Στον μαγικό κόσμο των "Amory Wars", στον οποίο μάς ταξιδεύουν οι Coheed And Cambria με κάθε δίσκο τους, καταφέρνουν να περνάνε όλα τα δυνατά συναισθήματα φιλτραρισμένα μέσα από υποθετικούς χαρακτήρες, που είναι όμως τόσο πραγματικοί. Το "Year Of The Black Rainbow" μας πηγαίνει στην αρχή της ιστορίας, για να κλείσει τον κύκλο της, ενώ παράλληλα κάνει ένα γενναίο μουσικό βήμα που ίσως αποτελέσει τη βάση για το μέλλον της μπάντας. Το πρώτο κέρδος είναι ότι οι Coheed And Cambria έδειξαν πολύ δυνατοί για να εγκλωβιστούν σε έναν ήχο που τους καθιέρωσε, το δεύτερο κέρδος είναι πως για μια ακόμα φορά παρέδωσαν έναν καθ' όλα υψηλότατου επιπέδου δίσκο. Μην ξεχνάμε πως πρόκειται, αν όχι για την καλύτερη, σίγουρα την πιο επιτυχημένη μπάντα που κατάφερε να γεφυρώσει το progressive με το alternative rock. Στην ελίτ της γενιάς τους.
Όταν όμως είσαι μεγάλος καλλιτέχνης, προσαρμόζεσαι και ψάχνεις γύρω σου για τα κατάλληλα ερεθίσματα που θα σου δώσουν την έμπνευση να φτάσεις εκεί που θέλεις, «no matter the distance, no matter how far». Το "Year Of The Black Rainbow" είναι ένα τολμηρό βήμα, γιατί τα κεκτημένα τους τα έχουν κερδίσει οι Coheed And Cambria με το σπαθί τους και η μη επανάπαυση επ' αυτών μόνο τιμητική μπορεί να είναι για το συγκρότημα. Όταν δε καταφέρνεις να διαφοροποιηθείς και πάλι διατηρείς τόσο εύκολα αναγνωρίσιμο ήχο και ταυτότητα, τότε μιλάμε για επίτευγμα, ειδικά τη σημερινή εποχή.
Για να είμαστε δίκαιοι, η νέα δουλειά των Coheed And Cambria δε φαίνεται να μπορεί να συγκριθεί με τα εξαιρετικά υψηλά standard των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί αυτό να αποτελέσει μειωτική παράμετρο ως προς την αξία του. Με διαφορετικό αέρα και διαφοροποιημένη προσέγγιση ως προς τον τρόπο ανάπτυξης των μελωδιών τους το "Year Of The Black Rainbow", όχι μόνο στέκεται αυτόφωτο, αλλά παρουσιάζει και μερικές στιγμές που θα μείνουν στις βασικές επιλογές της μπάντας και για το μέλλον.
Ξεκινώντας με το δυναμικό "The Broken" μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κάποιος ότι έχει να κάνει με κάτι τόσο γνωστό και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό, αφού το δηλητήριο που ξέρει να στάζει ο Sanchez είναι χαρακτηριστικό, αλλά το refrain και ο ήχος είναι πολύ φρέσκος σε ένα κομμάτι που σε κερδίζει ολοκληρωτικά. Το "Guns Of Summer" υπενθυμίζει μια και καλή ότι η μπάντα έχει για πρώτη φορά σε πλήρη δράση τον Chris Pennie για drummer, ενώ το "Here We Are Juggernaut" σε ωθεί να το τραγουδήσεις με δύναμη και θυμό. Η αδυναμία και η μουσική ομορφιά λέγεται όμως "Far" και αποδεικνύει την πολυσυλλεκτικότητα της μουσικής που προσφέρουν οι Coheed And Cambria, σε ένα τραγούδι που πάνω σε ένα beat στήνει τις μελωδίες και τις ερμηνείες που σε κάνουν να δεθείς με κάθε λέξη. Αν μιλάγαμε στο παλιό μοντέλο ενός άλμπουμ με δύο πλευρές, η πρώτη θα ολοκληρωνόταν με το "This Shattered Symphony" σε υψηλότατα επίπεδα.
Από εκεί και πέρα η δυναμική του δίσκου χαμηλώνει λίγο και η μηχανή έμπνευσης ρίχνει λίγο τις στροφές της, με το "World Of Lines" να προσπαθεί να γίνει ένα μικρό "Running Free" και το "Pearl Of The Stars" να ξεχωρίζει, υπενθυμίζοντας πόσο συναίσθημα μπορεί να δώσει σε ένα ακουστικό τραγούδι ο περίεργος τύπος με την αφάνα. Το τέλος για μια ακόμα φορά είναι κάπως χαοτικό, μόνο που αυτή τη φορά δεν υποστηρίζεται από κάποια σουίτα, αλλά από το "The Black Rainbow", ένα τραγούδι κοντά στη λογική των τραγουδιών που κλείνουν τους προηγούμενους δίσκους.
Στον μαγικό κόσμο των "Amory Wars", στον οποίο μάς ταξιδεύουν οι Coheed And Cambria με κάθε δίσκο τους, καταφέρνουν να περνάνε όλα τα δυνατά συναισθήματα φιλτραρισμένα μέσα από υποθετικούς χαρακτήρες, που είναι όμως τόσο πραγματικοί. Το "Year Of The Black Rainbow" μας πηγαίνει στην αρχή της ιστορίας, για να κλείσει τον κύκλο της, ενώ παράλληλα κάνει ένα γενναίο μουσικό βήμα που ίσως αποτελέσει τη βάση για το μέλλον της μπάντας. Το πρώτο κέρδος είναι ότι οι Coheed And Cambria έδειξαν πολύ δυνατοί για να εγκλωβιστούν σε έναν ήχο που τους καθιέρωσε, το δεύτερο κέρδος είναι πως για μια ακόμα φορά παρέδωσαν έναν καθ' όλα υψηλότατου επιπέδου δίσκο. Μην ξεχνάμε πως πρόκειται, αν όχι για την καλύτερη, σίγουρα την πιο επιτυχημένη μπάντα που κατάφερε να γεφυρώσει το progressive με το alternative rock. Στην ελίτ της γενιάς τους.