Mutiny Within

Παραδεχτείτε ότι για το μουσικόφιλο και τον ποδοσφαιρόφιλο τα πουλέν αποτελούν αναπόσπαστο και αγαπημένο κομμάτι της όλης ενασχόλησης με το άθλημα. Τα λεγόμενα και ως "next big things" όπως τα πλασάρουν εταιρείες και manager, τα οποία συνήθως μένουν αιώνια ταλέντα ή πιο σπάνια δίνουν το δικαίωμα σε κάποιους να κομπάζονται για την διορατικότητά τους. Τώρα που το σκέφτομαι θα έπαιζα άνετα και «Music Manager» (rock / metal edition φυσικά) αν υπήρχε, αλλά μάλλον αρχίσαμε να βγαίνουμε εκτός θέματος, αφού το τραίνο της σκέψης για ένα νέο ταλέντο που προωθεί η Roadrunner, τους Mutiny Within, ξέφυγε ως συνήθως.

Η πίεση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι διπολική αφού από τη μία έχεις τη στρατιά νέων οπαδών να κάνουν διθυραμβικά σχόλια και τις εταιρείες να υποστηρίζουν τη νέα τους επένδυση με θέρμη και από την άλλη έχεις το ένστικτο της αντίδρασης που σου λέει να μη μασήσεις ό,τι κουτόχορτο σου πασάρουν. Οι Mutiny Within είναι κάπου στη μέση, με τη γνώμη μου να κλίνει προς τη θετική πλευρά των πραγμάτων όσο περνάει ο καιρός και ακούω το ομώνυμο ντεμπούτο τους.

Η ιστορία πίσω από τον Εγγλέζο - απηυδισμένο από την κανονική δουλειά του - τραγουδιστή, τον οποίο βρήκε η μπάντα από την Αμερική μέσω του youtube και τελικά του άλλαξε τη ζωή είναι πιασάρικο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν άλλοι οι παράγοντες που με έκαναν να ασχοληθώ σοβαρά με τη μουσική τους. Ο πρώτος ήταν η συμμετοχή στο EP του υπέρ-παιχνιδιού "God Of War" με ένα τραγούδι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ο δεύτερος ήταν τα λόγια ενός ανθρώπου που δεν θυμάμαι να εκφράζεται με τόση θέρμη για νέες μπάντες συχνά και δεν είναι άλλος από τον John Petrucci, ευκαιρίας δοθείσης με την συνύπαρξη των Dream Theater στο προαναφερθέν EP.

Καλά θα σκεφτήκατε κάποιοι ότι έχουμε το πρώτο στοιχείο για τη μουσική τους που είναι το progressive. Ναι, αλλά όχι όπως το φαντάζεστε ακριβώς, αφού τις φοβερές τεχνικές τους ικανότητες τις διατηρούν αυστηρά σε τραγούδια των 3-4 λεπτών. Και πάλι μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, αφού ας πούμε ότι στα τραγούδια του άλμπουμ έχουμε riff που παραπέμπουν σε μπάντες όπως οι Killswitch Engage, μοντέρνα προσέγγιση συγκροτημάτων όπως οι Soilwork, τεχνική στα πρότυπα των σύγχρονων Dream Theater (βλέπε drumming και lead σε κιθάρα, πλήκτρα) και φωνητικά που στο μυαλό μου έκαναν συχνές παραπομπές σε Hansi Kursch (Blind Guardian) χωρίς την προφορά. Φυσικά όλα αυτά φιλτραρισμένα στο πλαίσιο της καθαρής και δυνατής παραγωγής που διέπει τέτοιες κυκλοφορίες. Δεν ξέρω αν ακούγεται σε όλους ελκυστικό το εν λόγω πακέτο, όμως σίγουρα είναι κάτι διαφορετικό.

Με τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Awake" (πρώτο videoclip), το "Images", το "Year Of Affliction" και το "Oblivion" οι Mutiny Within δείχνουν ότι κατέχουν το προσόν του να γράφουν καλά τραγούδια με δυνατά refrain, ενώ παράλληλα τα lead μέρη τους είναι συνήθως πραγματικά εντυπωσιακά. Τα φωνητικά του Chris Clancy είναι αρκετά συμπαθητικά και διαφοροποιούνται από το κάπως κουραστικό στ' αυτιά μου, κλασσικό «γρετζαρισμένο» ύφος (πιο γνωστό ως γκάρισμα) που αν και υπάρχει, είναι σχετικά περιορισμένο. Παράλληλα, η χρήση πλήκτρων δίνει μια επιπλέον θετική διάσταση στα τραγούδια.

Με εμφανίσεις όπως αυτές στο ντεμπούτο τους, οι Mutiny Within θα τραβήξουν την προσοχή πάνω τους και θα τους δοθεί η ευκαιρία να πάρουν παιχνίδια στα πόδια τους σε μεγαλύτερα γήπεδα και διοργανώσεις, δίπλα σε μεγάλους συμπαίκτες κάτι που φυσιολογικά πρέπει να τους κάνει καλύτερους. Ταλέντο έχουν, αλλά ακόμα υπάρχουν τομείς στους οποίους επιδέχονται βελτιώσεις για να καταφέρουν να παίξουν μεγάλη μπάλα. Το πρώτο δείγμα ικανοποιεί και αυξάνει τις προσδοκίες μας για το μέλλον, χωρίς όμως μεγάλα λόγια, γιατί έχουμε δει και πιο υποσχόμενες περιπτώσεις να μένουν στα αζήτητα.