Sully Erna

Avalon

Spinefarm (2010)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 07/10/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή -ενδεχομένως να είναι και το φθινόπωρο που παίζει καταλυτικό ρόλο- έρχεται μια κυκλοφορία από το πουθενά και χωρίς να το περιμένω με καθηλώνει. Αν πέρυσι ήταν ο J.R. Richards, που με το "A Beautiful End" έκανε τη ζημιά, φέτος είναι ο τραγουδιστής των Godsmack, Sully Erna, που φαίνεται πως θα αποτελέσει τη συνέχεια. Τραγουδώντας ακουστικά, εσωστρεφή τραγούδια και κάνοντας κάτι τελείως διαφορετικό από την κανονική του μπάντα, στα δικά μου αυτιά, ξεπερνά εύκολα την αξιολογότατη φετινή της κυκλοφορία, όσο δόκιμη μπορεί να είναι μια τέτοια σύγκριση.

Βέβαια, έχουν προηγηθεί κάποιοι ακόμα παράγοντες που συνετέλεσαν θετικά. Βλέποντας το dvd της συλλογής "Good Times, Bad Times" είχα συμπαθήσει πολύ τον Erna ως προσωπικότητα, διακρίνοντας αγάπη για τη μουσική γενικότερα (και ειδικότερα για τους Rush). Παράλληλα, έχω αδυναμία στις ακουστικές εκτελέσεις των τραγουδιών της μπάντας του και δε σας κρύβω πως το "The Other Side" είναι η αγαπημένη μου δουλειά των Αμερικανών. Θεωρώ πως στις ακουστικές φόρμες η φωνή του Erna αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο και η πρώτη προσωπική δουλειά του μου επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς.

Ξεχάστε τις ηλεκτρικές κιθάρες. Υπάρχουν σε λίγα διάσπαρτα σημεία, όπως στο "7 Years", και κατά βάση ο ρόλος τους είναι καθαρά συμπληρωματικός, αφού εδώ πρωταγωνιστής είναι η φωνή του Erna, συνοδευόμενη από ακουστικές κιθάρες, πιάνο, κρουστά, βιολιά και γυναικεία φωνητικά, τα οποία ουκ ολίγες φορές θα βρεθούν στο προσκήνιο, εκπληρώνοντας εξαιρετικά το σκοπό τους. Για κάποιο λόγο η φωνή της Lisa Guyer μου έφερε στο μυαλό γραμμές που θα μπορούσε να είχε βάλει η Anneke και αυτό μόνο κακό δε μπορεί να είναι.

Κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου είναι η εσωστρέφεια, είναι το συναίσθημα που λαμβάνω από δίσκους όπως το "Into The Wild" του Eddie Vedder, το "Unplugged" των -αγαπημένων του Erna- Alice In Chains ή ακόμα και το "Damnation" των Opeth. Αυτό που το κάνει ακόμα καλύτερο είναι ότι έχει διακριτά καλά τραγούδια, από το ομώνυμο που περικλείει όλο το νόημα του δίσκου, σύμφωνα με το δημιουργό του, και το ηλεκτρισμένο "7 Years",  μέχρι τα βιολιά του "Sinner’s Prayer", το πιάνο του "Until Then..." και τα ανατολίτικα στοιχεία του "The Departed". Υπάρχει όμως και μια κορύφωση, σε ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που άκουσα φέτος και εσχάτως μονοπωλεί τις ακροάσεις μου, το "My Light".

Κάποτε -χωρίς ίχνος υποτίμησης- είχα αναφέρει τους Godsmack ως «Metallica των φτωχών». Σήμερα σκέφτομαι πως αν τα μέλη των Metallica δεν ήταν καλλιτεχνικά δέσμιοι της τεράστιας εμπορικής τους αξίας, θα είχα την ελπίδα ότι θα άκουγα κάτι αντίστοιχο κάποια στιγμή από τον James, το πνεύμα του οποίου αιωρείται στη φωνή του Erna. Μόνο που αυτή τη φορά ο Erna ήρθε πρώτος, το εγχείρημά του κρίνεται απόλυτα επιτυχημένο και μπορούμε να ελπίζουμε σε συνέχεια, γνωρίζοντας πως το "Avalon" ήρθε για να μείνει και να προσφέρει τη συντροφιά του, όποτε τη χρειαζόμαστε.

  • SHARE
  • TWEET