Ανασκόπηση 2014: Out Of Rock

Ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός είναι ένα πρωτοποριακό καλλιτεχνικό κίνημα και, ίσως, το πιο σημαντικό στην τέχνη, το οποίο δήλωσε απ' την αρχή την ανεξαρτησία του απ' τα υπόλοιπα ρεύματα. Σημαντικότερος εκπρόσωπος του ήταν ο Jackson Pollock, ο οποίος έκανε καριέρα με την τεχνική dripping και γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Κάπως έτσι μου φαίνεται εμένα το section του Out of Rock στο Rocking.gr. Δηλαδή, ένα απείρως περίπλοκο σύνολο, αποτελούμενο από μικρές μουσικές πινελιές διαφορετικών χρωματικών ειδών, χαοτικά πανέμορφο, που σε κάνει να μην μπορείς να «ξεκολλήσεις» το μάτι σου από πάνω του. Έχει όλες τις rock γνώσεις και την ίδια στιγμή είναι αρκετά ανοιχτόμυαλο ώστε να διαφοροποιηθεί, κοιτάζοντας τις τάσεις, αλλά και τις ενδείξεις, προς το μέλλον της μουσικής.

Η χρονιά αυτή, ήταν ανέλπιστα καλή, με παραγωγές «διαμαντιών» και βαρύγδουπες κυκλοφορίες , που αναμέναμε αγωνιωδώς. Σας παραθέτω αυτές που ξεχώρισα εγώ και σας προτρέπω να τις εξερευνήσετε, με δική σας ευθύνη.

---

1. Η τρίτη κυκλοφορία του καναδέζικου hip hop jazz trio, "III", αποτελεί το πιο πολυμορφικό και ολοκληρωμένο αυθεντικό αποτέλεσμά τους. Οι  BADBADNOTGOOD -με το παραπλανητικά αντίθετο όνομά τους- έχουν αποτινάξει τον συντηρητισμό του είδους, σπρώχνουν συνέχεια τα όριά τους και έχουν βαλθεί να ιντριγκάρουν τον κάθε μη μυημένο.
2. Οι Polar Bear δεν αποτυγχάνουν ποτέ να μας εκπλήσσουν. Πάλι, στο "In Each And Every One" είναι ένα βήμα μπροστά, αποφεύγοντας το παραμικρό mainstream άγγιγμα και δίνοντας μας την ευκαιρία να συμμετάσχουμε σε μια απολύτως εθιστική πειραματική εμπειρία.
3. Ο 20-χρονος Βερολινέζος Max Graef, έχει καταφέρει να μπλέξει τη house με το hip hop και με ψήγματα της jazz. Το "Rivers Of The Red Planet" αντικατοπτρίζει μια underground αισθητική και ένα ξεχωριστό ταλέντο ενός καλλιτέχνη, που αν πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά, θα έχει μόνο φιλόδοξο μέλλον.
4. Ο Flying Lotus έχει ξεδιπλώσει την ευφυΐα του στο "You're Dead!". Αναμειγνύει μαεστρικά την avant-garde με την jazz fusion σ' ένα ηλεκτρονικό μοτίβο, προσθέτοντας hip hop μπαχαρικά. Ένα άλμπουμ, που λειτουργεί ως σύνολο και διαθέτει τη δύναμη να σου αλλάξει τον μουσικό κόσμο που ξέρεις.
5. Το "The Imagined Savior Is Far Easier To Paint" του Αμερικανού jazz τρομπετίστα Ambrose Akinmusire απογειώνεται με τη συμμετοχή του κουιντέτου του, ενώ διακατέχεται από μια κυκλοθυμία. Κλείστε τα μάτια, αφήστε «αφύλαχτο» το υποσυνείδητό σας και ετοιμαστείτε για μια πληθώρα συναισθημάτων.

---

1. Η αψεγάδιαστη χημεία των δύο «παλιοσειρών» Run The Jewels συνέβαλε στη δημιουργία ενός απ' τους μεγαλύτερους hip hop δίσκους της δεκαετίας. Το sequel "RTJ2" είναι ωμό, βαθύ, έντονο και μοναδικό. Διαθέτει όλο το πακέτο για να αποβάλλει την ταμπέλα του «underground».
2. Οι Young Fathers έχουν μοναδική ταυτότητα και μια τάση να προκαλούν τους ακροατές, με την τρίτη προσπάθειά τους να είναι η νικήτρια του Mercury Prize 2014. Το "Dead" είναι ένα καλλιτεχνικό πείραμα, τα ελαττώματά του οποίου είναι εκείνα που το ομορφαίνουν.
3. Ο Αμερικανός rapper Logic αφήνει τους υπολοίπους να υπερπροσπαθούν και να πειραματίζονται, ενώ εκείνος πηγαίνει απ' τον σίγουρα πετυχημένο δρόμο. Το ντεμπούτο του, "Under Pressure", είναι λιτό, με άμεσο ύφος και λυρικούς στίχους. Η όποια σύγκριση με το "Good Kid, M.A.A.D City", το μόνο που καταφέρνει είναι να του εξασφαλίσει το μέλλον, που ήδη «αχνοφαίνεται».
4. Η συνεργασία του Freddie Gibbs με τον Madlib στο "Pinata" σήκωσε τον πήχη ψηλότερα απ' όσο περιμέναμε. Ως συνήθως, εντυπωσιακή η παραγωγή του Madlib, αβίαστη η ροή στις ρίμες του Gibbs και μια παρέλαση καλλιτεχνών στο featuring, που σε κάνουν να αναρωτηθείς: «τι λείπει άραγε απ' αυτό το σύνολο;»
5. Το "Broke With Expensive Taste" ήταν να κυκλοφορήσει το 2012, αφού μας είχε προϊδεάσει το single "212" για τις ικανότητες της Azealia Banks. Δύο χρόνια αργότερα, το ντεμπούτο της κραυγάζει προσωπικότητα, δυναμισμό και εξοχή, ενώ ξεχωρίζει για την ποικιλομορφία και το εύρος των μουσικών ειδών.

---

1. Ο Aphex Twin επιστρέφει μετά από 13 χρόνια απουσίας, μ' έναν δίσκο που θα συζητείται για πολύ καιρό. Το "Syro" είναι εντελώς αναχρονιστικό, αλλά με κάποιον τρόπο καταφέρνει να εξελίξει την ηλεκτρονική μουσική, ακόμα κι αν δεν είχε αυτή την πρόθεση.
2. Πιθανώς το "Swim" να χρησιμοποιείται πάντα ως σημείο αναφοράς και σύγκρισης για τις μετέπειτα δουλειές του Καναδού μουσικού, όμως το "Our Love" δεν έχει να το ζηλέψει σε πολλά. Απλώς, ο Caribou κατάφερε να κάνει τον ήχο του όσο πιο εύπεπτο και προσιτό μπορούσε.
3. Το "Angels & Devils" συνεχίζει την παράδοση του ήχου που άρχισε το "London Zoo". Η μουσική εισχωρεί μέσα σου και σε καταλαμβάνει. Δεν ξέρω ποιοι απ' τις συμμετοχές είναι «άγγελοι» και ποιοι «διάβολοι», αλλά ο The Bug μπορεί να τους ξεχωρίσει.
4. Με το "KOCH", ο Lee Gamble έχει καταφέρει με έναν απίστευτο συνδυαστικό τρόπο, να χωρέσει τον πλούσιο, λεπτομερή και εντελώς αποπροσανατολιστικό ρυθμό του στον πιο παράξενα όμορφο clubίστικο ήχο.
5. Το "The Inevitable End" αποτελεί την τελευταία κυκλοφορία του νορβηγικού ηλεκτρονικού ντουέτου και ίσως, την καλύτερή τους. Με μία αφηγηματική συνοχή κομματιών και έναν ρυθμό που κολλάει στο κεφάλι σου, οι Röyksopp δεν θα μπορούσαν να έχουν καλύτερο τέλος.

Check also: Το συνολικά άψογο ντεμπούτο "It's Album Time" του Νορβηγού Todd Terje διαθέτει μια αναχρονιστική πολυσυλλεκτική προσέγγιση αλλά, καταφέρνει να ακούγεται φρέσκο. «It's groovy baby».

---

1. Το "A U R O R A" είναι σκοτεινό, δραματικό και κτηνώδες. Κι όμως, έχει κάτι «ανεβαστικό» που σε παρασέρνει. Ένα έργο τέχνης, που δε θυμίζει σε τίποτα τις προηγούμενες δουλειές του Ben Frost και κυκλοφόρησε για να σου γνωρίσει έναν καινούργιο κόσμο.
2. Ο Actress, στο τελευταίο δίσκο του, "Ghettoville", μιλάει μια δική του γλώσσα. Γίνεται κατανοητή από αυτούς που διαισθάνονται την πρωτοποριακή μετατροπή του είδους, αλλά είναι εντελώς αποκρουστική στα αδούλευτα αυτιά.
3. Ο Francis Harris έχει ενστερνιστεί τις ποικίλες επιρροές που έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια -μουσικές και βιωματικές- και μέσω του "Minutes Of Sleep" δείχνει το πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις την deep house ως τρόπο εξωτερίκευσης των προσωπικών σου συναισθημάτων.
4. Ο Andy Stott κυκλοφόρησε τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Το "Faith In Strangers" είναι λεπτά διαμορφωμένο, αλλά καλά καθορισμένο. Τα μελαγχολικά και εύθραυστα σημεία του είναι η δύναμη της εκτέλεσής του, αλλά και η πύλη της εισόδου σου.
5. Η Grouper μας επισημαίνει το σταθερά εξαιρετικό μοτίβο κυκλοφοριών που ακολουθεί. Στο δέκατο άλμπουμ της, "Ruins", αλλάζει κατεύθυνση και επηρεάζει, χωρίς να κουράζει.

---

1. Μετά τη δεκατετράχρονη απουσία του, ο D'Angelo (And The Vanguard) επιστρέφει και πιάνει ολόκληρη την μουσική κοινότητα απροετοίμαστη. Δεξιοτεχνικά εκτελεσμένο, αισθησιακό και με επίκαιρα μηνύματα, το "Black Messiah" είναι ένα αριστούργημα από κάθε άποψη.
2. Το "Caustic Love" περιέχει μερικά διαμάντια από παθιασμένες ερμηνείες και ανατριχιαστικές μελωδίες. Ο Paolo Nutini έχει εξερευνήσει τα βάθη της βραχνάδας της φωνής του και έχει εξελιχθεί σ' έναν soulman.
3. Το "Emma Jean" από τους Lee Fields & The Expressions έχει εγκλωβίσει όλη την μαγεία της χρυσής εποχής της soul σε ερμηνεία, ενορχήστρωση, παραγωγή και έμπνευση. Εξάλλου, δεν τον φωνάζουν άδικα τον Lee Fields, 'Little JB'.
4. Το "Cold World" των Naomi Shelton & The Gospel Queens αποτελεί τρανή απόδειξη ότι το retro-soul είναι μια αξιόπιστη και γεμάτη συναισθήματα «λύση». Ξεσηκωτική funk, ρυθμικά gospel-ικά παλαμάκια, δανεισμένα blues και ένα απολαυστικό αποτέλεσμα.
5. Η Kelis χαρακτήρισε το "Food" ως «ένα μανιφέστο αγάπης». Σίγουρα, είναι μια «γευστικότατη» αλλαγή κατεύθυνσης, η οποία θα σε εκπλήξει ευχάριστα και ο καλύτερος δίσκος της καριέρας της.

---

1. Το "LP1" της FKA Twigs, περιέχει ένα άκουσμα εκκεντρικό και απόλυτα πειραματικό. Μια «εξωγήινη» πλευρά της μουσικής που δεν είχαμε εξερευνήσει. Αδιαμφισβήτητη η επιτυχία ενός δίσκου, που είναι προορισμένος να επηρεάσει και να εμπνεύσει.
2. Η πρώτη προσπάθεια του SOHN να συστήσει τις δεξιοτεχνίες του σε παραγωγή, στιχουργία και μουσική στον κόσμο. Αν και το "Tremors" δεν είναι αυτό που θα εδραιώσει το όνομά του, είναι εκείνο που επιβεβαιώνει ότι διαθέτει μεγαλύτερο ταλέντο από άλλους του είδους του.
3. Η Banks υφαίνει έναν μυστηριακά θελκτικό ιστό στον οποίο είναι δύσκολο να αντισταθείς.  Το "Goddess" είναι ένα όμορφο σύνολο, που είχε την επίβλεψη σημαντικών παραγωγών και θα ωθήσει την καλλιτέχνιδα σ' ένα υποσχόμενο μέλλον.
4. Το "No Mythologies To Follow" της Δανής, MØ, είναι μια συλλογή πολύ δυνατών singles και όχι μια ολοκληρωμένη, με συνοχή δουλειά. Αλλά, αυτή είναι και η μοναδική αδυναμία του.
5. Το μοναδικό μη ντεμπούτο της πεντάδας, είναι το "Tough Love". Η Jessie Ware άλλαξε την προσέγγισή της, κάνοντας πιο ήπια την soul της και προσθέτοντας  ηλεκτρονικό beat, χωρίς να χάσει κάτι απ’ την κομψότητά της. Γίνεται φανερό ότι έχει ωριμάσει και έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Check also: Το "ZABA" είναι παράξενο, παιχνιδιάρικο, σκοτεινό και απολύτως μαγευτικό. Το κουαρτέτο των Glass Animals, μας κάνει φανερή τόσο την νοημοσύνη του, όσο και τον επερχόμενο εθισμό που θα ακολουθήσει στο όνομά τους.

---

1. Ο Ed Sheeran έχει κατακλύσει τα μέσα και σαρώσει βραβεία, ενώ ό,τι γράφει -είτε για εκείνον, είτε για άλλους- γίνεται επιτυχία και νούμερο 1 στα charts. Το "X" δεν χάλασε το πατρόν, παρόλο που δεν βρίσκονταν όλα τα κομμάτια στο ίδιο επίπεδο με εκείνα που ξεχώρισαν.
2. Το "Trouble In Paradise" έχει εξισώσει τα synthesizers με το funky γρατζούνισμα κιθάρας, δίνοντας σταθερό παλμό στον χορευτικό ρυθμό των '80s. Σε αυτούς τους new wave ρυθμούς, η La Roux εμφανίζεται πιο ζεστή και σέξι από ποτέ. Έτοιμη να μας εξηγήσει τα προβλήματά της με τον πιο ανεβαστικό τρόπο και δείχνοντας μια ανθρώπινη πλευρά και όχι αυτή της «bulletproof».
3. Το "1989" είναι η συνέχεια που θα έπρεπε να έχει κάθε blockbuster σαν το "Red". Η αγαπημένη νικήτρια των Grammys, Taylor Swift, κατέστρεψε οποιοδήποτε country απομεινάρι, στράφηκε στην pop και θα γίνει μεγαλύτερη από ποτέ- αν υπάρχει κι άλλο περιθώριο.
4. Το "In The Lonely Hour" του Sam Smith είναι από εκείνα τα άλμπουμ που αγγίζουν καρδιές, όσο εύκολα αγγίζουν τα charts. Ένας pop καλλιτέχνης που μπορεί όντως τραγουδήσει και να εξωτερικεύσει όλα τα συναισθήματά του στην μουσική.
5. Η Αυστραλή Sia, μαζί με την επιστροφή έκανε και την μεγαλύτερή της επιτυχία. Το έκτο άλμπουμ της, "1000 Forms Of Fear", είναι μελοδραματικά ευαίσθητο όσο είναι και δυνατό.

Check also: Ό,τι και να αγγίξει ο Pharrell Williams γίνεται χρυσός, αλλά αυτό το κορίτσι ("G I R L") είναι εύκολο και πάει με όλους. Κοπλιμέντο ή όχι, το άλμπουμ είναι απολύτως διασκεδαστικό και χορευτικό, με μια παρέλαση καλλιτεχνών στην αρωγή των φωνητικών. (Ναι, το "Happy" είναι σ' αυτό το άλμπουμ.) / Η Betty Who έβγαλε τον πρώτο δίσκο της "Take Me When You Go", αποδεικνύοντας ότι αξίζει τον τίτλο του «The next big thing». Βέβαια, είναι φανερό ότι το σύνολό της είναι επηρεασμένο και όλα έχουν ξαναγίνει, αλλά σ’ αυτό φταίνε οι παραγωγοί της.