BADBADNOTGOOD

Επ' ουδενί δεν δεν θα μπορούσε να ειπωθεί πως είμαι σχετικός όσον αφορά το σεβάσμιο είδος της Jazz, όμως από την άλλη κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει το ότι έχω φάει με την κουτάλα τις κάθε λογής «σύγχρονες» εκφάνσεις του αλλά και κάνω αξιόλογες προσπάθειες να γευτώ μεγάλες δουλειές του παρελθόντος. «I listen to jazz mainly. Mainstream jazz», όπως είχε πει και ο Kareem Abdul-Jabbar δηλαδή, με την μικρή διαφορά την αλλαγή της λέξης «mainly».

Οι Bad Bad Not Good λοιπόν. Οι BadBadNotGood δεν είναι απλά μια contemporary jazz μπάντα, δεν είναι καν μια μπάντα που τσιγαρίζει βαριά τον όρο με instrumental hip hop μετατρέποντας τον σε free avant-garde. Είναι ένα τρίο με ικανότητα να αποτινάξει τον συντηρητισμό και την ουδετερότητα που μπορεί να προκαλέσει το κλασικό αυτό είδος σε μη μυημένους αλλά γεμάτους περιέργεια, με έναν τρόπο αυθάδη και μοντέρνο.

Μας συστήθηκαν πριν περίπου τέσσερα χρόνια και μέχρι πριν λίγες μέρες μας είχαν παραδώσει δύο mixtape με ορχηστρικές διασκευές. Κυρίως έγιναν «γνωστοί» χάρη στα μεγάλα ονόματα της OFWGKTA (Frank Ocean, Tyler the Creator, Earl Sweatshirt) αλλά και μέσα από συνεργασίες με τον Danny Brown και τους Wu Tang. Αναλύοντας τον ήχο τους θα μπορούσες να πεις πως μπλέκουν Post-Bop, αυτή την jazz μορφή που ξεπήδησε από την Blue Note Records αλλά και πιο συγκεκριμένα μέσα από τα τρία ίσως πιο παραγωγικά συναπτά έτη του τότε κουιντέτου του Miles Davis, με την hipster-swag πλευρά του Hip Hop των καιρών μας.

Έτσι όπως σωστά κατάλαβες η πράξη του να αραδιάσω τα βιογραφικά - πληροφοριακά στοιχεία τους παραπάνω δεν γίνεται για να γεμίσω τούτο το review αλλά διότι απαιτείται βάση της ιδιαιτερότητας του ήχου τους. Όμως με την νέα τους δουλειά τι γίνεται; Στα γρήγορα θα σου πως πως το τρίτο τους άλμπουμ είναι το πιο προσβάσιμο, το λιγότερο μπαρουτοκαπνισμένο και δύσκολο (όσο μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο σε ορισμένα σημεία) που έχουν κυκλοφορήσει, αλλά ταυτόχρονα είναι το πρώτο τους ολοκληρωμένο βήμα, δικό τους και ξεχωριστό.

Ψαχουλεύοντας πιο διεξοδικά το "III", αν είχες προϋπάρχουσα εμπειρία με την μπάντα θα διακρίνεις ένα πλούσιο αποτέλεσμα, ευδιάθετο κάποιες φορές και πολυμορφικό. Βέβαια η δραματικότητα παραμένει σε αρκετά σημεία, όμως η μελωδικότητα του "Kaleidoscope" με τα λαμπερά φώτα του hip hop / RnB των '00s (που μάλλον να έχουν λείψει πολύ σε κάποιους), η world music ματιά του "Can't Leave The Night", το πιασάρικο μοτίβο του "Since You Asked Kindly", ή ακόμα και το εντελώς '60s "Differently, Still", αποτελούν κάτι το σίγουρα αλαφρά διαφορετικό για αυτούς. Υποσημειώνοντας κάτι επιπλέον θα πρέπει να αναφέρουμε πως η μεγαλύτερη στιγμή του δίσκου ίσως να είναι η συνεργασία τους με τον Leland Whitty του οποίου το σαξόφωνο για άλλη μια φορά συμπληρώνει εξαίσια τα τύμπανα, μπάσο, πλήκτρα και samplιέρα της τριάς και παρουσιάζει το πόσο ομορφότερα θα ήταν τα πράγματα με πνευστά στην βασική σύνθεση.

Αφήνοντας όμως στην άκρη τις περαιτέρω αναλύσεις τι μας δείχνουν οι BBNG την παρούσα χρονική στιγμή; Αν παλιότερα ήταν ικανοί να ενώσουν την νέα φουρνιά του hip hop με την βαριά jazz... τώρα πια θα μπορούσες να πεις πως φαντάζουν ικανοί να πάνε την σύγχρονη εναλλακτική jazz ακόμα πιο πέρα. Παρόλο που αρκετοί θα περίμεναν φοβερά και τρομερά πράγματα από αυτούς στο "III" κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί πως πατούν σταθερά και κοιτούν στο μέλλον με φιλοδοξία. Ποιοτικοί, μοναδικοί και 100% αυθεντικοί, με πιο ορχηστρική όψη πια που χαλαρώνει τον αυτοσχεδιασμό και πατά περισσότερο σε προμελετημένη σύνθεση και προσεγμένη παραγωγή, συνεχίζουν να αποτυπώνουν το αντίθετο από αυτό που λέει το όνομα τους.