Linkin Park

Πάρε βαθιά ανάσα, κοίτα γύρω σου και δοκίμασε να μετρήσεις πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από το 2017. Αν σε λίγα δευτερόλεπτα ο όγκος δεν σε κάνει να νιώσεις ένα κύμα απόγνωσης να πλησιάζει, με αγάπη, κάτι πάει παράξενα με σένα. Στη, χωρίς υπερβολή, μετρήσιμα άπειρη λίστα που θα μπορούσες να δημιουργήσεις μπορείς πλέον κι επίσημα να περάσεις την εγγραφή «οι Linkin Park έχουν γυναικεία φωνητικά».

Οι φήμες οργίαζαν. Ο προβληματισμός μετατρεπόταν σε ελπίδα και πάλι πίσω, σε έναν παράξενο κύκλο. Τα μικρά τυράκια που είχαν ξεφύγει από το στρατόπεδο της μπάντας κάμποσο καιρό πριν, παρά το ξεθώριασμα, δεν διαγράφηκαν ποτέ ολοκληρωτικά. Τα πειράματα του Mike Shinoda, έστω σε διαφορετικό πλαίσιο, επιβεβαίωσαν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι μια τέτοια προσέγγιση δυνητικά θα μπορούσε να σταθεί.

Η αντίστροφη μέτρηση των εκατό ωρών με το κρυμμένο '09:05' έχει ήδη γραφτεί με χρυσά γράμματα στο μεγάλο τρολλοβιβλίο. Με δεδομένο τον αδυσώπητο χαρακτήρα της μουσικής μηχανής, η επιστροφή μοιάζει απόλυτα ορθολογική. Η απουσία του Rob Bourdon χτυπάει στον ελάχιστο δυνατό βαθμό. Η παρουσία της Emily Armstrong (βλ. Dead Sara) βγάζει νόημα όπως κι αν τη δεις. Όχι, φωνάζοντας 'gender swap' δεν θα καταφέρεις κάτι.

Αν κόντρα σε κάθε λογική περίμενες να συναντήσεις το ύφος των πρώτων ημερών, ή ακόμα χειρότερα των τελευταίων, σκέψου και προσπάθησε να καταλάβεις. Επί σκηνής, "Hybrid Theory" και "Meteora" δεν έχουν αντίπαλό. Το στούντιο από την άλλη είναι διαφορετική υπόθεση. Η γεύση του "The Emptiness Machine" έχει κάτι από τις θαυμάσια παράξενες αρχές της περασμένης δεκαετίας, με ένα γενναίο τουίστ. Η αρχή ξανάγινε.